چرا تحصیل در خارج از کشور؟

[alihagh]

ببین مسئله اینه که من تصمیم دارم که حتما بعد از تحصیلاتم برگردم ایران.

سلام این دوستمون هم چند سال پیش که صحبت میکرد خیلی تاکید می کرد که من حتما برمی گردم ایران:
http://me.berkeley.edu/faculty/alam/index.html
حالا ببینید که حتما همیشه حتما نمیشه!!!!

[dr_dr]

سلام این دوستمون هم چند سال پیش که صحبت میکرد خیلی تاکید می کرد که من حتما برمی گردم ایران:
http://me.berkeley.edu/faculty/alam/index.html
حالا ببینید که حتما همیشه حتما نمیشه!!!!

اینکه دلیل نیست! بله احتمال خیلی کمی وجود داره که من اونجا بمونم ولی مسئله اینه که من با این فرض که به ایران بر می گردم دارم برنامه ریزی می کنم، خوب حالا باید شرایط رو با این فرض سنجید. حالا با این فرض نظر شما راجع به رفتن از ایران چیه؟

[dr_dr]

شما فقط یک طرف قضیه رو نگاه می کنید. همه چیز فایده های شغلی و اینکه که در 30 سالگی چکاره می شیم نیست. دیدن و زندگی در جوامع دیگه به خصوص جوامع مدرن غربی خیلی چشم و گوش آدم رو باز می کنه و دید خیلی بهتری به آدم میده. تجربیات بسیار با ارزشی رو میشه با زندگی در جوامع غربی به دست آورد که براتون بسیار مفید خواهد بود. به طور مثال الان می گید "دنیا جای آدم های نیمه مذهبی نیست" و بعدا خواهید دید مذهب هر شخص ربطی به جاش در دنیا نداره و دنیا جای هر شخصی با هر میزان و شدت از هر نوع مذهب و اعتقاد است.

اگه می بینید براتون شاید فایده حرفه ای نداشته باشه، فایده های شخصیتی، آموزشی و اجتماعی بسیاری خواهد داشت و من برای همین توصیه می کنم در شرایط تقریبا یکسان این سختی رو بپذیرید و محیط جدید و متفاوتی رو تجربه کنید. به علاوه اگه اشتباه نکنم شما دارید برای فوق می رید، اگه دیدید خوب نبود می تونید برای دکترا برگردید ایران.

فرض کنیم که اونجا برای من فایده های شخصیتی، آموزشی و ... خیلی زیادی داشته باشه ولی اگر همه ی این فایده ها طوری باشه که من نتونم از اون ها بهره ای ببرم یا خیلی دیر ( 30 سالگی ) بخوام از اون ها استفاده کنم آیا باز هم ارزش دارند؟ مسئله این نیست که اونجا خوب هست یا بد. همه ی ما می دونیم که از زندگی، درس خوندن و کار در اونجا خیلی چیز ها یاد می گیریم مسئله اینه که وقتی بر می گردیم ایران اون وقت چی؟ آیا اصلا اون آموزش ها به دردمون می خوره؟ آیا وقتی بر می گردیم ایران از زدگی در ایران عقب نمانده ایم؟
در مورد اینکه دنیا جای آدم های نیمه مذهبی نیست هم فکر می کنم حق با من باشه. چون آدم های مذهبی اجازه ی رشد به کسایی غیر از هم فکر های خودشون رو نمی دهند به علاوه ی اینکه آدم های نیمه مذهبی خودشون رو وارد گروه های غیر مذهبی نمی کنند یا خیلی ارتباطات کمی با اون ها بر قرار می کنند. پس حداقل در ایران برای آدم های نیمه مذهبی جایی نیست.

[alihagh]

اینکه دلیل نیست! بله احتمال خیلی کمی وجود داره که من اونجا بمونم ولی مسئله اینه که من با این فرض که به ایران بر می گردم دارم برنامه ریزی می کنم، خوب حالا باید شرایط رو با این فرض سنجید. حالا با این فرض نظر شما راجع به رفتن از ایران چیه؟

شاید این فرموده امام در این مجال کارساز افتد:

امام سجاد (عليه السلام) مي فرمايند:

اگر مردم بدانند در طلب علم چه فايده است آن را مي طلبند اگرچه با ريختن خون دل و فرورفتن در گردابها باشد.

پس به نظر بنده این قدر روی 30 سالگی حساس نباشید. به نظر بنده کیفیت از کمیت بسیار برتر است. اگر من در سی سالگی هم برگردم وخدا به من تنها 2 سال عمر دهد که به دانشجویان خدمت کنم بهتر از آنست که از 25 سالگی مشغول به تدریس باشم ولی کیفیتی در آن نباشد.

[ahmadrezaamin]

دوست عزیز سلام

من نظر شخصی خودم رو می گم ، ممکنه باهاش موافق باشید یا مخالف. اما میدوارم بتونه کمکتون کنه. فکر می کنم قبل از اینکه خیلی از ما افرادی که در این فروم دور هم جمع شدیم و کم و بیش اهداف مشترکی داریم تصمیم بگیریم که می خواهیم بریم یا بمونیم واقعاً باید از یک سری از پیش زمینه های فکری برای این کار گذشته باشیم.
به عنوان مثال خیلی از دوستانی که هنوز ازدواج نکردند رفتن براشون یعنی دوری و تنهایی از کسانی که یک عمر باهاشون زندگی کردن و دوسشون دارن، گذشتن از خانواده برای خیلیا واقعاًٌ راحت نیست اما تا حالا شما با خودت فکر کردی چه انگیزه ای دارن این افراد که این مشکلات رو به جون می خرن؟ چرا این کار رو می کنن؟ دنبال چی هستن که اینجا بهش نمی رسن؟ شما زمانی apply کردی که هنوز تکلیفت با خودت مشخص نبوده و این کار از نظر من یعنی اشتباه در تصمیم گیری، تا شما ندونی می خوای چیکار بکنی نمی تونی برای خودت فرصت های خوبی خلق کنی. مثل 2 نفر که می رن کانادا یکیشون خیلی زود خودش رو با شرایط وفق می ده، از فرصتاش کمال استفاده رو می بره، درسش رو خوب می خونه و می دونه تمام تلاش هاش به نتیجه رسیده پس باید از این فرصت استفاده کنه اما شخص دیگه به دلیل اینکه وابستگی هاش زیاد بوده و فرصت هاش رو در کشور مقصد نمی دیده هیچی به چشمش نمی یاد.

ببین دوست عزیز اینجا افرادی هستند که اگر ازشون بپرسی چرا داری می ری همه دلایل خودشون رو دارن. اما مشترکاتی هم در اون ها وجود داره، مثل تحصیل در بهترین دانشگاه های دنیا، و برخورد داشتن با افرادی که قدر زحمات شما رو بدونن، پیدا کردن یک کار خوب که بخور و نمیر نباشه و بتونه به خیلی از اهدافش برسه، مثل خونه و ماشین خریدن ، مسافرت خارج از کشور و چیزهای دیگه که عملاً جزو چیزهای پایه ای در زندگی هست. یا آزادی که هر کس اون رو یک جور تعریف می کنه ، شان و منزلت اجتماعی به عنوان یک شهروند، برخورداری از حقوق یکسان با دیگران، امکان استفاده از علمی که سال ها براش زحمت کشیده. زندگی در کشوری که در خیلی از زمینه ها ثبات نسبی داشته باشه، و مواردی از این دست.
شاید از نظر خیلی ها دانشگاه امیرکبیر با آلبرتا از هیچ نظر قابل مقایسه نباشه، از همون امیرکبیر که شما می تونید بدون کنکور فوق بخونید افراد زیادی هستن که آرزوشون هست برن آلبرتا. اما از نظر شما این 2 تا خیلی فرقی ندارن، آیا شما به این مواردی که گفتم فکر کردی؟ به نظرت واقعاً سطح علمی آلبرتا و امیرکبیر یکسان هستن؟ مگه شما سطح علمی آلبرتا رو از نردیک لمس کردید؟
دوست من تا زمانی که خودت نخوای یک زندگی جدید رو با معیارهای خاص خودش تجربه کنی به نظر من رفتنت گزینه ی خوبی نیست. اگر مواردی که مطرح کردم برات در ایران کاملاً حل شدست. اگر از علم دانشگاهی که توش درس می خونی راضی هستی ، اگر فکر می کنی تو این کشور ساختار اجتماع و مردمش کوچکترین مشکلی نداره یا انقدر کمه که اصلاً به چشم نمیاد فکر کنم اگه بمونی بیشتر به نفعته تا بری. ولی مطمئن شو که سال ها بعد از تصمیم خودت پشیمون نمی شی

موفق باشید

[dr_dr]

دوست عزیز سلام

من نظر شخصی خودم رو می گم ، ممکنه باهاش موافق باشید یا مخالف. اما میدوارم بتونه کمکتون کنه. فکر می کنم قبل از اینکه خیلی از ما افرادی که در این فروم دور هم جمع شدیم و کم و بیش اهداف مشترکی داریم تصمیم بگیریم که می خواهیم بریم یا بمونیم واقعاً باید از یک سری از پیش زمینه های فکری برای این کار گذشته باشیم.
به عنوان مثال خیلی از دوستانی که هنوز ازدواج نکردند رفتن براشون یعنی دوری و تنهایی از کسانی که یک عمر باهاشون زندگی کردن و دوسشون دارن، گذشتن از خانواده برای خیلیا واقعاًٌ راحت نیست اما تا حالا شما با خودت فکر کردی چه انگیزه ای دارن این افراد که این مشکلات رو به جون می خرن؟ چرا این کار رو می کنن؟ دنبال چی هستن که اینجا بهش نمی رسن؟ شما زمانی apply کردی که هنوز تکلیفت با خودت مشخص نبوده و این کار از نظر من یعنی اشتباه در تصمیم گیری، تا شما ندونی می خوای چیکار بکنی نمی تونی برای خودت فرصت های خوبی خلق کنی. مثل 2 نفر که می رن کانادا یکیشون خیلی زود خودش رو با شرایط وفق می ده، از فرصتاش کمال استفاده رو می بره، درسش رو خوب می خونه و می دونه تمام تلاش هاش به نتیجه رسیده پس باید از این فرصت استفاده کنه اما شخص دیگه به دلیل اینکه وابستگی هاش زیاد بوده و فرصت هاش رو در کشور مقصد نمی دیده هیچی به چشمش نمی یاد.

ببین دوست عزیز اینجا افرادی هستند که اگر ازشون بپرسی چرا داری می ری همه دلایل خودشون رو دارن. اما مشترکاتی هم در اون ها وجود داره، مثل تحصیل در بهترین دانشگاه های دنیا، و برخورد داشتن با افرادی که قدر زحمات شما رو بدونن، پیدا کردن یک کار خوب که بخور و نمیر نباشه و بتونه به خیلی از اهدافش برسه، مثل خونه و ماشین خریدن ، مسافرت خارج از کشور و چیزهای دیگه که عملاً جزو چیزهای پایه ای در زندگی هست. یا آزادی که هر کس اون رو یک جور تعریف می کنه ، شان و منزلت اجتماعی به عنوان یک شهروند، برخورداری از حقوق یکسان با دیگران، امکان استفاده از علمی که سال ها براش زحمت کشیده. زندگی در کشوری که در خیلی از زمینه ها ثبات نسبی داشته باشه، و مواردی از این دست.
شاید از نظر خیلی ها دانشگاه امیرکبیر با آلبرتا از هیچ نظر قابل مقایسه نباشه، از همون امیرکبیر که شما می تونید بدون کنکور فوق بخونید افراد زیادی هستن که آرزوشون هست برن آلبرتا. اما از نظر شما این 2 تا خیلی فرقی ندارن، آیا شما به این مواردی که گفتم فکر کردی؟ به نظرت واقعاً سطح علمی آلبرتا و امیرکبیر یکسان هستن؟ مگه شما سطح علمی آلبرتا رو از نردیک لمس کردید؟
دوست من تا زمانی که خودت نخوای یک زندگی جدید رو با معیارهای خاص خودش تجربه کنی به نظر من رفتنت گزینه ی خوبی نیست. اگر مواردی که مطرح کردم برات در ایران کاملاً حل شدست. اگر از علم دانشگاهی که توش درس می خونی راضی هستی ، اگر فکر می کنی تو این کشور ساختار اجتماع و مردمش کوچکترین مشکلی نداره یا انقدر کمه که اصلاً به چشم نمیاد فکر کنم اگه بمونی بیشتر به نفعته تا بری. ولی مطمئن شو که سال ها بعد از تصمیم خودت پشیمون نمی شی

موفق باشید

ممنون از اینکه لطف کردید و نظرتون رو نوشتید، اما چند نکته
اولا همه دلائلی که شما ذکر کردید را من قبول دارم یعنی واقعا شرایط زندگی فرهنگ اجتماعی، چیزهایی که می شه اونجا یاد گرفت و .... همگی درست هستند همین طور همه ی اون چیز هایی که در اینجا وجود داره مثل بوروکراسی بد اداری فرهنگی اجتماعی غلط و .... ولی به دلائل خاصی من حتما باید به ایران برگردم والان این سوال برای من پیش اومده که اگر قراره به ایران برگردم آیا بهتر نیست همینجا بمونم و توی همین سیستم رشد کنم و همینجا درس بخونم آیا این طوری آینده ی بهتری ندارم؟
ثانیا من نمی گم که دانشگاه آلبرتا یا امیرکبیر مثل هم اند قطعا این طوری نیست ولی از نظر نیروی انسانی دانشگاه امیرکبیر یا شریف خیل خوب هستند یعنی اساتید و دانشجو هایی که اینجا هستند در حد و اندازه ی اساتید و دانشجویان دانشگاه آلبرتا هستند این رو هم دوستان من که خارج از ایران هستند یا به خارج رفتند می گویند. ضمنا شما برای کارشناسی ارشد و دکترا با یک استاد کار می کنید و من می تونم اینجا با بهترین استاد ها کارکنم و همون چیزها رو یاد بگیرم. البته اینجا آزمایشگاه و امکانات و ... مثل اونجا نیست برای رشته ی من خیلی این چیز ها مهم نیست و با یه کامپیوتر می شه خیلی کارها انجام داد.
بازم از اینکه لطف کردید و نظرتون رو گفتید تشکر می کنم.

[mostafa2000]

با سلام
لازم دیدم نکته ای را خدمت دوستانی که این بحث را دنبال میکنند، عرض کنم.من تجربه زندگی در خارج از کشور را ندارم ولی دوری از خانواده را (بخصوص در هنگام تحصیل) تا حدودی تجربه کرده ام. در نظر داشته باشید غم غربت و دوری از خانواده به همراه ترس از دست دادن فاند یا بدست نیاوردن کمک هزینه تحصیلی به خصوص در شرایط رقابتی میتواند بسیار استرس زا بوده و شخص را حتی از خواب و خوراک هم بیاندازد.
به نظر من در شرایط فعلی و با گسترش تحصیلات تکمیلی در داخل، واقعا چه اصراری به تحمل این سختی هاست؟ ( البته ممکن است این سختی ها تجربه مثبتی باشد ولی نیازمند داشتن انگیزه بسیار قوی است.)
با سپاس

[arash-iran]

با سلام
لازم دیدم نکته ای را خدمت دوستانی که این بحث را دنبال میکنند، عرض کنم.من تجربه زندگی در خارج از کشور را ندارم ولی دوری از خانواده را (بخصوص در هنگام تحصیل) تا حدودی تجربه کرده ام. در نظر داشته باشید غم غربت و دوری از خانواده به همراه ترس از دست دادن فاند یا بدست نیاوردن کمک هزینه تحصیلی به خصوص در شرایط رقابتی میتواند بسیار استرس زا بوده و شخص را حتی از خواب و خوراک هم بیاندازد.
به نظر من در شرایط فعلی و با گسترش تحصیلات تکمیلی در داخل، واقعا چه اصراری به تحمل این سختی هاست؟ ( البته ممکن است این سختی ها تجربه مثبتی باشد ولی نیازمند داشتن انگیزه بسیار قوی است.)
با سپاس

درسته که در گذشته نبود ظرفیت کافی در رشته های دانشگاهی از عوامل مهم ادامه تحصیل در خارج از ایران بود، ولی الان خیلی دلایل دیگه هم وجود داره. من فقط اگه بخوام از نظر آکادمیک بگم، کیفیت آموزشی اینجا واقعا بالاتز از استانداردهای ایرانه و کلا دانشجو احساس خیلی بهتری داره. آیا با گسترش تحصیلات تکیلی در ایران، کیفیت آموزش هم بالا رفته؟ راستشو اگه بخوام بگم من قبل از خروج از ایران وقتی کلاسهای درس MIT رو میدیدم، فکر میکردم که این سیستم فقط مربوط به دانشگاه های خیلی بزرگ و برجسته هست. ولی الان بعد از یک سال و دیدن چند دانشگاه در آلمان تازه متوجه شدم که این واقعا یک استاندارد برای سیستم آموزشی اینجا هست و مختص به دانشگاه های تاپ هم نیست.
از نظر اجتماعی هم دیگه خود دوستان بهتر میدونن.

[rahi2012]

درسته که در گذشته نبود ظرفیت کافی در رشته های دانشگاهی از عوامل مهم ادامه تحصیل در خارج از ایران بود، ولی الان خیلی دلایل دیگه هم وجود داره. من فقط اگه بخوام از نظر آکادمیک بگم، کیفیت آموزشی اینجا واقعا بالاتز از استانداردهای ایرانه و کلا دانشجو احساس خیلی بهتری داره. آیا با گسترش تحصیلات تکیلی در ایران، کیفیت آموزش هم بالا رفته؟ راستشو اگه بخوام بگم من قبل از خروج از ایران وقتی کلاسهای درس MIT رو میدیدم، فکر میکردم که این سیستم فقط مربوط به دانشگاه های خیلی بزرگ و برجسته هست. ولی الان بعد از یک سال و دیدن چند دانشگاه در آلمان تازه متوجه شدم که این واقعا یک استاندارد برای سیستم آموزشی اینجا هست و مختص به دانشگاه های تاپ هم نیست.
از نظر اجتماعی هم دیگه خود دوستان بهتر میدونن.

اختیار دارید استاندارد دیگه از سر در و محیط آموزشی دانشگاه شهید بهشتی بالاتر(((: یا مثلا تمیزی دیگه از کوی بهتر ((: چه حرفهایی میزنید!
ما کلا اینقدر در داخل استاندارد داریم که دانشگاه علامه طباطبایی در طی دو سال از رتبه 1 دانشگاه های علوم انسانی در خود کشور(حالا مگه چند تا معتبر داره نمیدونم!!!!) میرسه به 16!!! در کشور.
از نظر اجتماعی هم یعنی چی یعنی میفرمایید اینکه در جامعه ای زندگی کنید که کسی کارش به کار کسی نباشه خوبه! فکر کنم تحت تاثیر ناتوی فرهنگی قرار گرفتید (:

[elahe_eli]

به نظر من حتی اگه فرصت ها بالا رفته باشه و گسترش و بهبود سیستم آموزشی رو داشته باشیم ، چه اشکالی داره به گزینه های خارج از کشور فکر کنیم ؟؟ اگه بیاییم و به جنبه ی غیر تحصیلیش هم فکر کنید خیلی خوبه . این موضوع تا حدی زیادی جهان بینی شما رو گسترش میده . چون اصولا ما چشم باز کریدم و تو این جامعه بودیم و نهایتش شهر های مختلف کشور خودمونو گذرا دیدیم. خیلی چیزا هست که ما ندیدیم و با دیدنش میتونیم کلی زندگیمون را عوض کنیم . نگاه به زندگیمونو عوض کنیم . تصمیم های بهتری و درست تری بگیریم .
باید تلاش کنیم که از خودمون یه مبارز بسازیم . اگه طالب زندگی خوب هستیم
اون چیزی که آدمو نمیکشه ، قطعا آدمو قوی تو می کنه