ویرایش توسط smonabav : March 5th, 2012 در ساعت 11:00 PM
لطفا از پرسیدن سوالاتی که قابل طرح در فروم هستند به صورت پیام خصوصی خودداری کنید.
لطفا قبل از طرح سوال، از قابلیتی که فروم در اختیار شما گذاشته و اسمش "جـسـتـجـو" است، استفاده نمائید!!
اهــدای سلول بنیادی - اهـــدای عضو - محک
هی آقای مجری هیچ وقت با خر درد دل نکنید
از توصیه های فامیل دور به آقای مجری
توجه: شرمنده دوستانم، ولی واقعا وقت ندارم زیاد به فروم سر بزنم، اگر جواب ندادم به پیام خصوصی هاتون، معذور دارید من را. با سپاس
من یه چیزیو نمی فهمم! درسته که مردا ها باید تغییر کنن و این حالت زور گویی رو تغییر بدن ولی باز هم در نهایت یه نفر باید حرف آخر رو بزنه یا نه؟ بالاخره مسولیت نسبت به هم دارن و یه وقت هایی اختلاف نظر کامل بین طرفین به وجود می یاد(مثلا در نوع تربیت فرزند)
این حالت تغییر بعد از مهاجرت در صورتی که طرفین یه بچه داشته باشن چجوری میشه؟ منظورم این هست که آیا زندگی یه بچه داخل ایران با خارج فرق داره؟ مثل همون حالتی که برای خانوم ها هست؟ مثلا چه اختیاراتی به بچه داده میشه یا گرفته میشه نسبت به ایران؟ از نظر قوانین سرپرستی چی؟ اگه کسی اطلاعاتی داره لطفا بگه.
نظر شما درباره این عکس چی هست؟؟
-بسم الله ارحمن و ارحیم. سوال مشکل داره!!
خير از كتابى برداشته نشده همان طور كه در ابتداى يكى از پست هايم نوشتم، برگرفته از نظرات يك جامعه شناس است كه قبلا خونده بودم و save كرده بودم و در مدتى كه اينجا زندگى كرده ام به وضوح شاهد آن ها در زندگى بسيارى از ايرانيان مقيم كانادا بودم و الان فرصت مناسبى شد براى به اشتراك گذاشتنش.
ویرایش توسط marjanmohajer : March 5th, 2012 در ساعت 11:50 PM
خیر دوست عزیز، دقیقا نکته همینه که قرار نیست یک نفر حرف آخر رو بزنه! باید به نحوی به توافق برسند. یکی از نکات زندگی مشترک در خارج اینه که دو طرف روشهای سازش و توافق رو یادبگیرند.
زندگی بچه هم مسلما خارج ایران با ایران فرق داره. حقوق بچه ها به شدت رعایت میشه. تنبیه بدنی فقط بصورتهای خیلی محدود (مثلا کشیدن دست یا صربه به باسن) و برای جلوگیری بچه از انجام عمل خطرناک مجازه. اگر سیلی به صورت بچه تون بزنید (درهرشرایطی) به زندان میفتید. حق تنبیه بدنی بچه زیر دو سال و بزرگتر از ۱۲ سال رو ندارید. بچه های زیر ۱۲ سال را نباید بدون سرپرست در خونه تنها بگذارید. کلا باید با بچه مثل انسان رفتار کرد. در صورت جدایی هم معمولا حضانت به مادر داده میشه مگر اینکه بچه (بزرگتر از ۱۲ سال) خودش نخواد یا پدر بتونه اثبات کنه مادر صلاحیت نگهداری بچه رو نداره.
در موارد تقسیم دارایی و نفقه بعد از طلاق قانون کانادا gender-neutral است بعنی طرفی که درآمد بیشتر دارد (چه مرد و چه زن) باید بعد از طلاق سهمی به طرف دیگر بدهد و ماهانه ای پرداخت کند.
ویرایش توسط ghlobe : March 5th, 2012 در ساعت 11:54 PM
کاملا موافقم. به نظر من یا باید کامل پایبند اون سیستم سنتی بود (مرد سالار خانواده، نان آور، موظف به تامین زندگی زن و ....و زن هم بدون اجازه شوهر پاشو از خونه بیرون نذاره) و یا همون سیتمی که دوستمون می فرمایند که زن مثل مرد از حقوق کناسب برخوردار باشه استقلال مالی و حق طلاق و حزانت فرزند و ... بهش بدن.
ولی این دیگه خیلی مسخره ست واسه زنی که به دلخواه خودش بیرون کار می کنه، با دوستاش میره تفریح، خونه داریشم تعطیله و در عوض مهره و نفقه و ... هم طلب میکنه و ریخت و پاش هم داره، زیر بار مهر چند صد هزار دلاری بری، همون 14 سکه کافیه به رسم یادبود.
به نظر من وقتی میشه انتظار داشت مرد ایرانی اینا رو کنار بذاره که دیگه خبری از مهریه سنگین نباشه و زن هم حق طلاق داشته باشه و شرط داشتن خونه و ماشین و ... هم از شرایط خواستگاری خذف بشه و زن و مزد با هم کار کنند و زندگیشون رو بسازند و اگرم خوششون نیومد جدا بشن.
!One hundred sixty-three thousand sq mi of awesomeness
نه لزوما قرار نیست کسی حرف آخر رو بزنه... از نظر من که ازدواج یک جور شراکت دونفره ست... خب توی شراکت هر دو شریک باید نظر بدن و باهم تصمیم بگیرن و اگه نتونن با هم کنار بیان راهش جدا شدنه نه اینکه یک نفر زور بگه ...
در مورد تربیت بچه قبول دارم که باید حرف یکی باشه ولی نه اینکه لزوما همیشه یک نفر اون حرف رو بزنه... راهش اینه که هرکس چه پدر چه مادر حرفی زد اون یکی حمایتش کنه تا بچه بدونه که پدر و مادر هم نظر هستند حتی اگه در باطن نباشن... این معنی نمیده که تربیت فقط مطابق نظر یک نفر باشه.... اگه یکی اشتباه کنه اون یکی میتونه قانعش کنه.... گفتم که شراکته.
بله برای بچه خیلی فرق میکنه....که بحثش مفصله.... ولی در مورد قوانین سرپرستی حق سرپرستی در حالت دیفالت با مادره. حتی پولی که برای بچه ها دولت میده رو فقط به مادر میده.
به هرکجا که روی آسمان به رنگ شیشه های عینکی ست که به چشم زده ای.
Landing :2014
دوست من با بخش اول صحبت های شما موافقم
ولی قسمت دوم...اینکه خوششون نیومد جدا بشوند...یکم به نظر من ساده نگاه کردن به قضیه است...این دو نفری که به عنوان همسر در کنار هم هستند (چه ایران شروع کرده باشند چه در خارج ایران) با همین خوششون اومدن ساده با هم ازدواج (و نه زندگی) نکردند که حالا چون به عنوان مثال خانم از فلان کار آقا خوشش نیومد باید جدا بشوند و بر عکس چون خانم فلان کار رو انجام داد و به تریپ آقا بر خورد بروند طلاق بگیرند!...با عرض معذرت از همه خانم های محترم ایرانی، ولی به نظر بنده، این مقدار آزادی برای بعضی از خانم ها (و مسلما نه همه اونها) و همین طور بعضی از آقایون، یک جورایی زیادتر از ظرفیت و توانشون است...به نظر من وقتی میشه انتظار داشت مرد ایرانی اینا رو کنار بذاره که دیگه خبری از مهریه سنگین نباشه و زن هم حق طلاق داشته باشه و شرط داشتن خونه و ماشین و ... هم از شرایط خواستگاری خذف بشه و زن و مزد با هم کار کنند و زندگیشون رو بسازند و اگرم خوششون نیومد جدا بشن.
لطفا از پرسیدن سوالاتی که قابل طرح در فروم هستند به صورت پیام خصوصی خودداری کنید.
لطفا قبل از طرح سوال، از قابلیتی که فروم در اختیار شما گذاشته و اسمش "جـسـتـجـو" است، استفاده نمائید!!
اهــدای سلول بنیادی - اهـــدای عضو - محک
علاقه مندی ها (Bookmarks)