تاثیرات روانی پدیده مهاجرت بر نسل اول و دوم مهاجران و مسئله بى هويتى

[S03]

این درصد قابل اعتنایی هست بازم! نصف خونواده ها رو شامل می شه. یعنی از هر 2 ازدواج نصفشون به شکست ختم می شه! این قابل توجه نیست؟ هیچ نامادری یا ناپدری جای مادر یا پدر رو به طور کامل نمی گیره، اتفاقا ازدواجهای دوم و سوم ثبات بسیار کمتری دارند:
50% percent of first marriages, 67% of second and 74% of third marriages end in divorce
[1]

. واقعا به نظرتون ثبات زندگی مشترک عامل مهمی در ثبات روانی افراد نیست؟
ضمنا من رقمهای بسیار بسیار بالاتری رو دیده بودم. مثلا در کالیفرنیا 75 درصد [2] شاید کالیفرنیا بالاتر باشه!

در مورد اثرگذاری روابط آزاد جنسی پیش از ازدواج بر میزان طلاق و پایداری خونواده ها هم بهتر دیدم آمار مستند بیارم شاید از زبون آمار خود اونها بپذیرید اون موضوع رو:

A 2011 study at the University of Iowa found that loss of virginity before age 18 was correlated with a greater number of occurrences of divorce within the first 10 years of marriage.

[3]
پ. ن. من دسترسی به این سایتی که دوستمون گذاشتند ندارم. برای ایران چقدره؟

ثبات روانی بسیار مهمه ولی صرفا با هم زندگی کردن دو نفر نشون دهنده ثبات روانی نیست. جدا شدن افراد از همدیگه به دلیل سطح انتظار بسیار بالاتری که از ازدواج در غرب وجود داره خودش به دلیل اهمیت ثبات روانی است.

کلا مباحث Family بسیار بیشتر از مباحث فنی و مهندسی تحقیق میشن و اگه به نتایج نگاه کنید می بینید سلامت روانی کودکان و پیشرفتشون در زمانی که یک پدر یا مادر یا با نامادری ولی با آرامش و بدون استرس باشه بهتر هست تا زمانی که از روی اجبار و به دلایل فشار جامعه و ... والدین با هم می موند و محیط خانه با دعوا و استرس و ... است. مسلما حالت ایده آل همیشه بهتره.

درباره آزادی روابط جنسی هم شما نباید Correlation و Causation رو با هم قاطی کنید. در حقیقت شخصی که در سن بسیار پایینی رابطه داره یا مثلا در روز اول آشنایی رابطه داره می بینید که تحقیقات نشون می ده ازدواج یا رابطه ناموفق تری دارند ولی دلیلش صرفا آزادی کشور برای داشتن رابطه اولیه نیست. این ها دلایل روانشناسی و شخصیتی زیادی دارن که معمولا جزو خصوصیات رفتاری و فکری افراد هستند که طی سال ها پدید میان و اون دلیل ها باعث میشه شخصی در سن پایین رابطه جنسی داشته باشه و همین دلایل باعث میشن این افراد رابطه خوبی نداشته باشند. نه اینکه صرفا و مستقیما اون رابطه دلیل مشکلات آینده بوده و اگه مثلا این افراد آزاد نباشند به مشکلات آینده برنخواهند خورد.

چیزی که از این تحقیق ها میشه برداشت کرد اینه که عجله افراد برای برقراری رابطه در سنین پایین یا در اوایل آشنایی زنگ خطری است از مشکلات فکری و روانی که می تونن در آینده باعث بوجود آمدن مشکلات در ازدواج افراد بشن.

[shahrouz]

ثبات روانی بسیار مهمه ولی صرفا با هم زندگی کردن دو نفر نشون دهنده ثبات روانی نیست. جدا شدن افراد از همدیگه به دلیل سطح انتظار بسیار بالاتری که از ازدواج در غرب وجود داره خودش به دلیل اهمیت ثبات روانی است.

کلا مباحث Family بسیار بیشتر از مباحث فنی و مهندسی تحقیق میشن و اگه به نتایج نگاه کنید می بینید سلامت روانی کودکان و پیشرفتشون در زمانی که یک پدر یا مادر یا با نامادری ولی با آرامش و بدون استرس باشه بهتر هست تا زمانی که از روی اجبار و به دلایل فشار جامعه و ... والدین با هم می موند و محیط خانه با دعوا و استرس و ... است. مسلما حالت ایده آل همیشه بهتره.

درباره آزادی روابط جنسی هم شما نباید Correlation و Causation رو با هم قاطی کنید. در حقیقت شخصی که در سن بسیار پایینی رابطه داره یا مثلا در روز اول آشنایی رابطه داره می بینید که تحقیقات نشون می ده ازدواج یا رابطه ناموفق تری دارند ولی دلیلش صرفا آزادی کشور برای داشتن رابطه اولیه نیست. این ها دلایل روانشناسی و شخصیتی زیادی دارن که معمولا جزو خصوصیات رفتاری و فکری افراد هستند که طی سال ها پدید میان و اون دلیل ها باعث میشه شخصی در سن پایین رابطه جنسی داشته باشه و همین دلایل باعث میشن این افراد رابطه خوبی نداشته باشند. نه اینکه صرفا و مستقیما اون رابطه دلیل مشکلات آینده بوده و اگه مثلا این افراد آزاد نباشند به مشکلات آینده برنخواهند خورد.

من فکر میکنم قسمت عمده ای از این جدا شدنها به خاطر روحیه مصرف گرایی اونهاست! و همینطور مسئولیت ناپذیری اونها در برابر آینده شخصی به غیر از خود. مسلما من هم قبول دارم که اگر زندگی توام با استرس همیشگی باشه طلاق گزینه بهتریه ولی وقتی فرهنگ یک جامعه این رو آموزش می ده (ولو به صورت غیر مستقیم) که گزینه های بهتری هم بیرون از زندگی مشترک هستند و به اونها هم می تونی فکر کنی، مسلمه که شخص کم کم بهش با مسائل بسیار جزئی احساس نارضایتی از زندگی مشترک دست می ده و سرانجامش یا زندگی با استرس یا طلاق هست! ( که در این حالت طلاق بهتر می شه)
ولی اصل قضیه هنوز حل نشده باقی مونده! طبیعت، خداوند، عناصر کاتوره ای یا هر چیز دیگری که عامل خلق بوده ذات بشر رو در بهره مندی از دو والد قرار داده. فرهنگ غرب که خیلی از مشکلات رو حل کرده پاسخی به این قضیه نداده.

[pimi810]

من فکر میکنم قسمت عمده ای از این جدا شدنها به خاطر روحیه مصرف گرایی اونهاست! و همینطور مسئولیت ناپذیری اونها در برابر آینده شخصی به غیر از خود. مسلما من هم قبول دارم که اگر زندگی توام با استرس همیشگی باشه طلاق گزینه بهتریه ولی وقتی فرهنگ یک جامعه این رو آموزش می ده (ولو به صورت غیر مستقیم) که گزینه های بهتری هم بیرون از زندگی مشترک هستند و به اونها هم می تونی فکر کنی، مسلمه که شخص کم کم بهش با مسائل بسیار جزئی احساس نارضایتی از زندگی مشترک دست می ده و سرانجامش یا زندگی با استرس یا طلاق هست!

به هر حال اینجا خانومها از استقلال مالی بیشتری برخوردارن، قانون هم که ازشون حمایتشون میکنه تابوی طلاق هم وجود نداره پس دلیلی هم برای "تحمل کردن" وجود نداره.

[shahrouz]

خب صد درصد اگر به ازدواج به شکل یک قرارداد کاری نگاه کنیم حق با شماست pimi عزیز. وقتی کار یا فرد مناسبتری وجود داره، دلیلی برای تحمل هیچ چیزی وجود نداره! ( که البته آمار شکست بیشتر در ازدواجهای دوم و سوم نسبت به ازدواج اول عکس این رو نشون می ده)

فرزند هم که رو زمین نمی مونه به هرحال والدین دیگر، اگر اونم نشد کانونهای سرپرستی و.. حمایت می کنند. این رویکرد بعید می دونم با ذهن یک ایرانی سازگاری داشته باشه ما هم فعلا ایرانی هستیم! و ما هم راجع به اینکه آیا ضرورتی برای تغییر و تبدیل به یک متولد آمریکا هست بحث می کنیم.

[pimi810]

خب صد درصد اگر به ازدواج به شکل یک قرارداد کاری نگاه کنیم حق با شماست pimi عزیز. وقتی کار یا فرد مناسبتری وجود داره، دلیلی برای تحمل هیچ چیزی وجود نداره! فرزند هم که رو زمین نمی مونه به هرحال والدین دیگر، اگر اونم نشد کانونهای سرپرستی و.. حمایت می کنند. این رویکرد بعید می دونم با ذهن یک ایرانی سازگاری داشته باشه ما هم فعلا ایرانی هستیم! و ما هم راجع به اینکه آیا ضرورتی برای تغییر و تبدیل به یک متولد آمریکا هست بحث می کنیم.

دقیقا یک قرارداده! و این قرارداد حدودا 7 ساله ست و بعدش تمدید، تجدید و یا فسخ میشه! مسئولیت بچه هم تا اونجایی که می دونم با ولد یا ولده ی پولدار تره.
من از این موضوع دفاع نمی کنم البته.
خالا جامعه ی ایران چقدر از این حد دور هستش یا جهتش به کدام سمته تحلیل جامعتری نیاز داره.
خیزش به سمت این وضع دل بخواهی نیست و مجموع شرایط تعیین کننده ست. به نظر من اگه جامعه ی ایران به این سمت بره خیلی وضعش خراب میشه چون اینجا مردم یه دین و ایمون و اعتقاداتی دارن عموما، اونجا که همونم تا حد زیادی از بین رفته و داره میره....+ اینکه قانون هم تو ایران وجود نداره. ترکیب بی اعتقادی و بی قانونی بسیار بسیار کشنده تر خواهد بود.

[shadbasham1]

دقیقا یک قرارداده! و این قرارداد حدودا 7 ساله ست و بعدش تمدید، تجدید و یا فسخ میشه! مسئولیت بچه هم تا اونجایی که می دونم با ولد یا ولده ی پولدار تره.
من از این موضوع دفاع نمی کنم البته.
خالا جامعه ی ایران چقدر از این حد دور هستش یا جهتش به کدام سمته تحلیل جامعتری نیاز داره.
خیزش به سمت این وضع دل بخواهی نیست و مجموع شرایط تعیین کننده ست. به نظر من اگه جامعه ی ایران به این سمت بره خیلی وضعش خراب میشه چون اینجا مردم یه دین و ایمون و اعتقاداتی دارن عموما، اونجا که همونم تا حد زیادی از بین رفته و داره میره....

و البته شاید تو هفت سال اول هم بچه دار نشده باشند که عموما همین طوره.

[amir110]

من خودم یک ایرانی ام و سالهاس ازدواج کردم و با خانمم این مشکل رو دارم، ما خوشبختیم و راضی. ولی اون بچه میخواد و من نمیخوام. 50 درصد منم ناراضی و مخالف فرزند داشتن و 50 درصد خانمم راضی و موافق. من باهاش مخالفتی ندارم ولی بهش میگم راضی ام طلاقت بدم و تمام حق و حقوقت رو هم بپردازم. با رضایت برو با یکی ازدواج کن که اونم بچه بخواد. من در ایران بزرگ شدم و زندگی می کنم هنوز، ولی یک سوال دارم: چرا من باید خودم و جوانی ام رو صرف بچه ام کنم؟؟؟ بچه هایی که امروز می بینیم پشیزی برای والدینشون ارزش قائل نیستن و احترام قائل نیستن. چرا ما هم باید کلیشه ای مثل دیگران بچه دار بشیم؟؟؟ یک مثال بسیار ساده و پیش پا افتاده: شما روزهای ماه رمضان نزدیک افطار یه سری به دره نانوایی ها بزن، چند تا بچه در صف می بینی؟؟؟ واقعا قدر شناسی از زحمات والدین یعنی این؟؟

[Mehrad]

من خودم یک ایرانی ام و سالهاس ازدواج کردم و با خانمم این مشکل رو دارم، ما خوشبختیم و راضی. ولی اون بچه میخواد و من نمیخوام. 50 درصد منم ناراضی و مخالف فرزند داشتن و 50 درصد خانمم راضی و موافق. من باهاش مخالفتی ندارم ولی بهش میگم راضی ام طلاقت بدم و تمام حق و حقوقت رو هم بپردازم. با رضایت برو با یکی ازدواج کن که اونم بچه بخواد. من در ایران بزرگ شدم و زندگی می کنم هنوز، ولی یک سوال دارم: چرا من باید خودم و جوانی ام رو صرف بچه ام کنم؟؟؟ بچه هایی که امروز می بینیم پشیزی برای والدینشون ارزش قائل نیستن و احترام قائل نیستن. چرا ما هم باید کلیشه ای مثل دیگران بچه دار بشیم؟؟؟ یک مثال بسیار ساده و پیش پا افتاده: شما روزهای ماه رمضان نزدیک افطار یه سری به دره نانوایی ها بزن، چند تا بچه در صف می بینی؟؟؟ واقعا قدر شناسی از زحمات والدین یعنی این؟؟

اینکه دلیل نشد برای مخالفت با بچه. شما می‌تونی بچه خودت رو درست تربیت کنی‌. من هم توی ایران مسلمون، هم توی خود آمریکای نا مسلمون خانواده‌هایی‌ دیدم که بچه‌هاشون رو درست تربیت کردن. با هر دینی یا بدون هیچ دینی. تربیت بچه تا اندازه ای تابع فرهنگ جامعه هست، ولی‌ اینجوری نیست که فرهنگ بیرون ۱۰۰ درصد خودش رو دیکته کنه و پدر و مادر هیچکاره باشن.

[S03]

دقیقا یک قرارداده! و این قرارداد حدودا 7 ساله ست و بعدش تمدید، تجدید و یا فسخ میشه! مسئولیت بچه هم تا اونجایی که می دونم با ولد یا ولده ی پولدار تره.
من از این موضوع دفاع نمی کنم البته.
خالا جامعه ی ایران چقدر از این حد دور هستش یا جهتش به کدام سمته تحلیل جامعتری نیاز داره.
خیزش به سمت این وضع دل بخواهی نیست و مجموع شرایط تعیین کننده ست. به نظر من اگه جامعه ی ایران به این سمت بره خیلی وضعش خراب میشه چون اینجا مردم یه دین و ایمون و اعتقاداتی دارن عموما، اونجا که همونم تا حد زیادی از بین رفته و داره میره....+ اینکه قانون هم تو ایران وجود نداره. ترکیب بی اعتقادی و بی قانونی بسیار بسیار کشنده تر خواهد بود.

تفاوت در تعریف ازدواج رو هم نباید از یاد ببریم. ازدواج در غرب بعد از رابطه چند ساله بوجود میاد یعنی اون عشق ابتدایی شروع شده، تموم شده و الان بیشتر یه تصمیم و تعهد منطقیه تا یه تصمیم احساسی برای با هم بودن.

[S03]

من خودم یک ایرانی ام و سالهاس ازدواج کردم و با خانمم این مشکل رو دارم، ما خوشبختیم و راضی. ولی اون بچه میخواد و من نمیخوام. 50 درصد منم ناراضی و مخالف فرزند داشتن و 50 درصد خانمم راضی و موافق. من باهاش مخالفتی ندارم ولی بهش میگم راضی ام طلاقت بدم و تمام حق و حقوقت رو هم بپردازم. با رضایت برو با یکی ازدواج کن که اونم بچه بخواد. من در ایران بزرگ شدم و زندگی می کنم هنوز، ولی یک سوال دارم: چرا من باید خودم و جوانی ام رو صرف بچه ام کنم؟؟؟ بچه هایی که امروز می بینیم پشیزی برای والدینشون ارزش قائل نیستن و احترام قائل نیستن. چرا ما هم باید کلیشه ای مثل دیگران بچه دار بشیم؟؟؟ یک مثال بسیار ساده و پیش پا افتاده: شما روزهای ماه رمضان نزدیک افطار یه سری به دره نانوایی ها بزن، چند تا بچه در صف می بینی؟؟؟ واقعا قدر شناسی از زحمات والدین یعنی این؟؟

اینکه چرا بچه دار بشیم یه بحث متفاوته، ولی این مشکل رو یکی از دوستانم هم داشت که بچه نمی خواست و خانومش بچه می خواست و می گفت خانمم میگه پیش فرض بر بچه دار شدن زوج هاست و تو از اول بهم نگفتی بچه نمی خوای پس الان حق نداری زیرش بزنی! یکی هم میگه ما نگفتیم بچه می خوایم و تو اگه اینقدر دلت بچه می خواست باید از اول می گفتی. درست و اشتباهش مهم نیست، خلاصه اینکه ازدواج باید بعد از به تفاهم رسیدن کامل درباره این مسائل اساسی باشه.