چه نوع آینده شغلی می تونست شما رو از اپلای کردن منصرف کنه؟

[hosseinpro]

سلام
من هم چند ساله دارم با خودم کلنجار میرم که برم یا نرم. به نظرم از دو دید میشه به مسئله نگاه کرد: اول فردی، دوم اجتماعی. از نظر اجتماعی خیلی دلایل با اولویت های مختلف وجود داره. اما اینجا می خوام خلاصه دلایل فردی یعنی در مورد خودمو بگم. من اول که می خواستم برم فوقم تازه تموم شده بود. دوستم رفت کانادا و من هرچی تلاش کردم نتونستم خودمو راضی کنم و برم. چون تنها (مجرد) بودم. در عین حال می خواستم به خودم ثابت کنم که می تونم مهندس اصلی یه پروژه ملی توی ایران بشم. موندم و رفتم سربازی و بعدش بالاخره با اونی که می خواستم (ماجراها داشت :-D) ازدواج کردم به اون هدف پروژه ملی هم رسیدم و تا جشنواره خوارزمی هم پیش رفتم و حتی کسری خدمت سربازی بابت نخبه بودن گرفتم. بعدش که خواستم برم گفتم فلانی تو میخوای بری چون میخوای صورت مسئله رو پاک کنی. تو اگه می تونستی ایران پول خوبی از رشته کاری خودت دربیاری نمیرفتی. من نمیخواستم یه ترسو باشم و فرار کنم. رفتم با دو تا از دوستای قدیمی و استاد پروژه خودم شرکت تخصصی زدم. خدا رو شکر پول خوبی هم دراوردیم و به سرعت هم داریم پیشرفت می کنیم. خودم این انتظارو نداشتم. بعد به این فکر افتادم که اگه کلا از ایران برم دارم به کشورم خیانت می کنم. من اینجا دنیا اومدم بزرگ شدم درس خودنم تجربه کردم. کشورم منو میخواد. من میتونم واقعا مشکلات اساسی رشته خودمو حل کنم و همونطور که الان مدیر عامل شرکتم هستم واسه چند نفر کار تخصصی درست کنم و جلوی خروج ارز اضافی از کشور به جیب شرکت های خارجی رو بگیرم. من میمونم و میجنگم. خودمو نجات دادم تا جایی که بتونم بقیه رو هم نجات میدم.
اما ته همه این درد دل ها من هنوز میخوام برم. چون یه چیز دیگه هست. اینکه من و خیلی های دیگه مثل من می خوان به خودشون ثابت کنن که می تونن توی بهترین دانشگاه های دنیا درس بخونن و توی بهترین شرکت های دنیا بهترین مهندس باشن. شاید دلیلش همون شهروند درجه دو انگاشته شدن در کشورمونه. ما همه میخوایم بگیم نهههههه. ببینید این منم. من میتونم بهترین باشم.
منم آروزم این شده که برم و درس بخونمو و تجربه کنم و بعدش برگردم ایران خودم و خودتون، به همه کمک کنم.
ببخشید که سعی کردم خودمونی و حتی کودکانه بنویسم.
خدا با ماست

[Nooora]

اینکه کار و درآمدت با کسی که دانشگاه آزاد یه ده کوره درس خونده برابر باشه!!!!!

[proshuttle]

اینکه کار و درآمدت با کسی که دانشگاه آزاد یه ده کوره درس خونده برابر باشه!!!!!

دوست عزیز
من نه خودم دانشگاه آزادی بودم و نه کسی رو می شناسم که آزاد خونده باشه و الان ایران هم نیستم ولـــــی برای شما متاسفم که طرز فکرتون این جوری هستش.
هنوز بعد از سال ها یاد نگرفتید که این دانشگاه نیست که متخصص می سازه، بلکه خود شخص مهم هستش. ممکنه شما در شریف و تهران آدم بسیار بسیار بی سواد ببینید ( همون طور که خودم کم ندیدم ) و ممکنه در همون دانشگاه آزاد همون ده کوره آدم هایی ببینید که با تلاش خودشون در زمینه تحصیلیشون بهترینن.
من کسی رو می شناسم که 2 سال پیش لیسانس مهندسی صنایعش رو از دانشگاه پیام نور تاکستان گرفت و امسال پذیرش فول فاند دانشگاه Caltech آمریکا رو گرفت + RA .
امیدوارم از حرفم ناراحت نشید ولی یکی از دلایل ( فقط یکی ) ضعف علمی در ایران همین دید دانشجو ها به بقیه دانشگاه ها و بازی کردن با اسم هاست.
مهمتر از دانشگاه، سنگینی صفت دانشجو هستش که هر کس که به خودش اجازه می ده بگه من دانشجو هستم باید با تمام توانش تلاش کنه حتی اگه کسی براش ارزش قائل نباشه
موفق باشید

[mehrshad_11]

خيلي وقتها ديده شده پديده مهاجرت لزوما ربطي به شرايط شغلي ندارد مثلا طرف پست بالاي اداري و دولتي داشته ولي در حال حاضر در فلان كشور اروپايي يا امريكا زندگي ميكند . بستگي به طرز تفكر افراد از زندگي دارد . در اين تاپيك دوستاني را ديدم كه موقعيت خوب را در داشتن كار خوب و درامد بسيار بالا ميديدند . پول مهم است امنيت شغلي مهم است ولي خيلي از افراد به دنبال زندگي با كيفيت بالا هستند كه لزوما به پولدار بودن رييس بودن كار خوب داشتن نيست . پديده مهاجرت تحصيلي و يا در گستره علمي همان فرار مغزها پديده اي است كه بسياري از قشر تحصيل كرده در درجات عالي راغب به انجام ان ميشوند و عامل ان محدوديت هاي بي شمار داخلي است و اين پديده در كشورهايي كه روابط به ضوابط ترجيح داده ميشود ديده ميشود . بسياري هم از روي فداكاري كساني است عليرغم داشتن شرايط خوب براي شخص خودشان در شرايط كنوني اينده مشخص و هدفمندي براي فرزندانشان نميبينند و به اين خاطر تن به مهاجرت داده تا فرزندانشان در شرايط با ثبات تر و بهتري رشد و تحصيل كنند . پذيرش تحصيلي هم براي افرادي شرايط خوب تحصيلي دارند زودتر و ك هزينه تر با ريسك كمتر است .

[mehrshad_11]

سلام
من هم چند ساله دارم با خودم کلنجار میرم که برم یا نرم. به نظرم از دو دید میشه به مسئله نگاه کرد: اول فردی، دوم اجتماعی. از نظر اجتماعی خیلی دلایل با اولویت های مختلف وجود داره. اما اینجا می خوام خلاصه دلایل فردی یعنی در مورد خودمو بگم. من اول که می خواستم برم فوقم تازه تموم شده بود. دوستم رفت کانادا و من هرچی تلاش کردم نتونستم خودمو راضی کنم و برم. چون تنها (مجرد) بودم. در عین حال می خواستم به خودم ثابت کنم که می تونم مهندس اصلی یه پروژه ملی توی ایران بشم. موندم و رفتم سربازی و بعدش بالاخره با اونی که می خواستم (ماجراها داشت :-D) ازدواج کردم به اون هدف پروژه ملی هم رسیدم و تا جشنواره خوارزمی هم پیش رفتم و حتی کسری خدمت سربازی بابت نخبه بودن گرفتم. بعدش که خواستم برم گفتم فلانی تو میخوای بری چون میخوای صورت مسئله رو پاک کنی. تو اگه می تونستی ایران پول خوبی از رشته کاری خودت دربیاری نمیرفتی. من نمیخواستم یه ترسو باشم و فرار کنم. رفتم با دو تا از دوستای قدیمی و استاد پروژه خودم شرکت تخصصی زدم. خدا رو شکر پول خوبی هم دراوردیم و به سرعت هم داریم پیشرفت می کنیم. خودم این انتظارو نداشتم. بعد به این فکر افتادم که اگه کلا از ایران برم دارم به کشورم خیانت می کنم. من اینجا دنیا اومدم بزرگ شدم درس خودنم تجربه کردم. کشورم منو میخواد. من میتونم واقعا مشکلات اساسی رشته خودمو حل کنم و همونطور که الان مدیر عامل شرکتم هستم واسه چند نفر کار تخصصی درست کنم و جلوی خروج ارز اضافی از کشور به جیب شرکت های خارجی رو بگیرم. من میمونم و میجنگم. خودمو نجات دادم تا جایی که بتونم بقیه رو هم نجات میدم.
اما ته همه این درد دل ها من هنوز میخوام برم. چون یه چیز دیگه هست. اینکه من و خیلی های دیگه مثل من می خوان به خودشون ثابت کنن که می تونن توی بهترین دانشگاه های دنیا درس بخونن و توی بهترین شرکت های دنیا بهترین مهندس باشن. شاید دلیلش همون شهروند درجه دو انگاشته شدن در کشورمونه. ما همه میخوایم بگیم نهههههه. ببینید این منم. من میتونم بهترین باشم.
منم آروزم این شده که برم و درس بخونمو و تجربه کنم و بعدش برگردم ایران خودم و خودتون، به همه کمک کنم.
ببخشید که سعی کردم خودمونی و حتی کودکانه بنویسم.
خدا با ماست

خوشحال از موفقيتتون و ميهن پرستيتون شدم خيلي خوبه كه اينجوري فكر ميكنيد واگر اينگونه مي انديشيد كه بهتر است كشورتان بمونيد خيلي خوب است .ولي اگر فكر زندگي در خارج كلافه تان كرده . پيشنهاد من به شما دوست عزيز اين است كه مسافرت خارجي تفريحي زياد برويد و فعلا فكر مهاجرت تحصيلي نكنيد سفر زياد دامنه اطلاعات و تصميم گيري را بهبود مي بخشد .
موفق و سربلند باشيد .

[civilarchitect]

چه نوع آینده شغلی می تونست شما رو از اپلای کردن منصرف کنه؟

موضوع فقط آینده شغلی نیست...خیلی خیلی خیلیا که دارن میرن صرفا بخاطر آینده شغلی نیست و حاضرن در آمد کمتری داشته باشن ولی اپلای کنن...
انگیزه ها متفاوته...
خود من لیسانس معماری دارم..و چون خیلی بلند پروازم و قانع نمیشم و دوست دارم کارم فراتر از این بساز بفروش ها باشه و بتونم یه معمار معروف بشم این نیاز به رفتن و آشنایی با علم روز و تکنولوژی روز ساخت و ساز رو احساس می کنم کاملا...چون اون علم و تکنولوژی و اون موقعیت رسیدن به علم معماری و مخصوصا اجرایی تو ایران وجود نداره...و مسلما کسی که به موفقیت در سطح جهانی فکر می کنه باید دنیا دیده و جهانی باشه دیگه...و اینکه تو ایران نه علمش هست نه در اون حد به معماری و پروژه های عظیم بها میدن و خرج هم نمی کنن...و اینکه اگر دانشگاه معتبر درس خونده باشی و علم بالاتری هم داشته باشی بیشتر بهت اعتماد میشه...هرچند تو ایران کسی زیاد بهایی هم بهت نخواهد داد مگر اینکه خودت با علم خودت یه سروگردن بالاتر باشی و بتونی خودتو تو طراحی و اجرا نشون بدی...
دیگه اینکه تیم ورک و کار تیمی تو ایران افتضاحه...حسدورزی و خودخواهی و تک روی و منیت و پارتی بازی و اینکه هرکس می خواد خودشو بالا ببره و کار رو بدزده زیاده و هیچکس نمیتونه و نمی خواد که پیشرفت دیگری رو ببینه...
در کل واسه منی که تو خط معماری و عمران اون سطح کاری که می خوام بهش برسم داخل ایران قابل رسیدن نیست...و من بیشتر به دنبا موفقیت و شهرت و شناخته شدن تو دنیای معماری و عمرانم...و پول برام فعلا مهم نیست...مثلا ماهی 10 میلیون رو ایران ول می کنم و میرم تا اول به اونجایگاه که می خوام برسم و بعدش شاید از سن خیلی بالاتری تازه کار حرفه ای رو شروع کنم...
در کل انگیزه ها هم خیلی فرق می کنه...
مثلا من چون پیام نور خوندم و اونی که واسه ازدواج دوسش داشتم بعد شریف قبول شدنش منو ول کرد و حتی تحقیرم کرد و گفت تو شریفی نیستی( چه معیار مناسبی واقعا) و در حد من نیستی و یه برق شریفی رو جایگزین من کرده و فصد اپلای دارن باهم...
اینا هم من رو حسابی تهییج کرد که هم به خودم و هم امثال چنین آدم های تازه بدوران رسیده و کوته فکری ثابت کنم که اینا معیار نیست ...(در ضمن من دوست ندارم مسائل خصوصیم رو همه جا جار بزنم ...فقط صرفا واسه اینکه جواب واقعی و منطقی تری داشته باشم و بگم که خیلی دلایل رفتن شغلی نیست و انگیزه های شخصی می تونه پشت رفتن خیلیا باشه)...

چیزی که می تونست من رو پابند موندن کنه ...مهمتر از همه این بود که طرف ازدواجم اینو ازم بخواد()
و در غیر اینصورت که مجرد بمونم اینکه بدنبال همون اهداف شخصیم برم و اون سطح کاری و علمی که من برای رسیدن به اهدافم نیاز داشتم تو ایران فراهم باشه که نیست...
پس غیر ازدواج هیچ چیزی بشخصه نمی تونست منو راضی کنه که ایران بمونم....حداقل پول هرچقدر هم زیاد نمی تونه!

[sina_oonline]

به نظرم عنوان تاپیک یه کمی گنگه چون که تو این فروم خیلی هایی که اپلای می کنن برای دانشگاه اپلای می کنن و بر می گردن نه برای یک شرکتی که بخوان تا آخر بمونن.به نظر من هر فردی چه وطن پرست باشه چه اصن با خودش بگه من فقط دنبال یه زندگی اروم برای خودم هستم ، هیچ کدوم با اپلای منافاتی نداره...
تو حالت اول اون میره و دانش روز دنیا رو وارد کشورش می کنه ،متد های اموزشی روز دنیا رو وارد کشورش می کنه و از طرفی به نظرم یه دکتری که دکتراشو تو یه کشور دیگه گرفته نسبت به یه دکتر داخلی از نظر علمی هم پخته تر عمل می کنه چون به قول شاعر : صد بار سفر باید تا پخته شود خامی! اصلا فلسفه اپلای رو از هر جنبه ای نگاه کنی تهش خدمت و برگشتن به کشوره ( که اگه مطابق همین فلسفه پیش بریم مجبورم نیستیم تو سفارت زیاد دروغ سر هم کنیم :| )
من خودم میرم 5 سال دکترامو می خونم و بعد رک و راست مقایسه می کنم.اون مقایسه ایرانی که دیدی و آمریکایی که دیدی دقیق تره یا مقایسه ایرانی که دیدی و آمریکایی که ندیدی(یعنی اصلا اپلای نکنی)؟