سلام خدمت دوستان عزیز
یادش به خیر! بیشتر از سه سال از ایجاد تاپیک توسط خودم میگذره. در اون مقطع زمانی مردد بودم بین خدمت سربازی در ارگان نظامی و یا امریه در ارگان غیر نظامی. که من امریه رو انتخاب کردم و الان یک سال هم از پایان دوره خدمت سریازی خودم هم گذشته و شاید تجربه من از امریه و دوران سربازی بتونه راه گشای دوستانی باشه که میخوان در این مورد (عنوان تاپیک) تصمیم گیری کنند:
خب اولش از خوبی های امریه بگم:
1- مشمول فواعد و انضباط خشک سیستم نظامی نیستید. همین که لباس شخصی می پوشید خودش امتیاز بزرگیه. معمولاً راحت مرخصی میگیرید یعنی تقریباً در چارچوب نظم کلی اون اداره آزادید که هر موقع بخواید برید و بیاید. مثلاً بارها برای من کار ضروری پیش میومد و خرج مرخصی یک sms به مسئولمون بود. البته در سربازی هم روشهای پیچوندن به اندازه راه های رسیدن به خداست ولی معمولاً در سیستم نظامی سختگیری و گیر بیخودی بیشتر هست.
2- آشنایی با سیستم اداری و تعاملات اجتماعی: من بعد از اینکه حدود یک سال و نیم که در آزمایشگاه دانشگاه مشغول آزمایش ها و نگارش پایان نامه و... بودم و تقریباً جز با افراد معدودی که شامل خانواده و استاد و جمع کوچک دوستان بود، با کسی در ارتباط نبودم و کمی شبیه انسان های اولیه شده بودم
در دوران امریه کاری داشتم که روزانه با حدود 30 ارباب رجوع معمولاً شاکی، سر و کار داشتم. راضی کردن یکی، دعوا با دیگری، گوش دادن به درد دل و شکایت مردم و ... تجربه اجتماعی بسیار خوبی برای من بود. همین طور تعامل با سلسله مراتب کارمندان، از مدیر کل تا آبدارچی اداره هم تجربه خوبی رو برای منی که مدت زیادی در محیط ایزوله دانشگاه گذرونده بودم، به همراه داشت.
البته محیط نظامی هم در این مورد بی بهره نیست و اون اصطلاح که سربازی آدم رو مرد میکنه بخش زیادیش تو همین مورده
3- دسترسی به اینترنت: این مورد برای من که خیلی اهمیت داشت
علاوه بر مزایای معمول برخط بودن، در مواقع بیکاری به مطالعه و یادگیری نرم افزارها، تاسیس و مدیریت دو تا سایت اینترنتی و ... مشعول بودم که کمی به مفید شدن وقت مرده کمک می کرد. در محیط نظامی به احتمال خیلی خیلی خیلی زیاد از این امکان محرومید.
4- شما کارمندید: این قسمت تقریباً زیر مجموعه مورد 1 هست. شما در سیستم نظامی با هر درجه ای (که فکر کنم دیگه حداکثرش ستوان یک برای پزشک ها هست) بالاخره سرباز وظیفه اید و یک گروهبان کادری به راحتی با شما هر رفتاری می کنه ولی معمولاً در سیستم اداری اینطور نیست. شما کارمند اون اداره محسوب میشید. البته درسته که دید موقتی بهتون دارند ولی مثل بقیه با شما رقتار میشه. البته برای این مورد هم مثال نقض هست و در امریه شاید اتاق به اتاق با هم فرق بکنه. مثلا مسئول من یک آدم باشخصیت و مهربان ولی جدی بود که اصلاً اذیت نمیکرد و خیلی راه میومد. ولی یکی دیگه از بچه ها زیر دست یکی بود که دائم جلو ارباب رجوع با سرباز شوخی (شما بخوانید تحقیر) می کرد و در دادن مرخصی به سربازش کلی خست به خرج میداد و اذیت می کرد.
در مجموع اگر کارت هدیه ای، سبد کالایی، هدایای مناسبتی و ... بود به ما سربازها هم داده می شد و من حساب کردم به طور میانگین ماهی 220 تومن (با احتساب ماهی 70 تومن سربازی) بهم حقوق داده بودند.
در هر صورت آسایش دوران امریه به طور کل خیلی بیشتر از سربازیه. ما که زیر کولر و بخاری پشت کامپیوتر سایت ها رو بالا پایین میکردیم کجا و اون عزیزایی که وسط بیابون و لب مرز تو سرما و گرما خدمت می کنن کجا.
و البته معایب امریه:
1- شما قبل از اینکه امریه بگیرید تصورتون اینه که یه تجربه خیلی خوب فنی، تخصصی و کاری در انتظارتونه ولی معمولاً این اتفاق نمیوفته (به جز مورد 2 در بالا). کار من در کل دوران خدمت کاملاً اداری بود که توسط هر کسی با هر تخصصی قابل انجام بود. روز اولی که اونجا رفتم کلی زونکن نامه انداختن جلوم گفتن مرتب کن :/ تا دو سه هقته کارم همین مرتب و دسته بندی کردن نامه ها بود و بعد از اون دیگه سطح توقعم کلاً با خاک یکسان شد
و این حس بطالت، اتلاف وقت، سوخت شدن انرژی و استعداد تا روز آخر من رو آزار میداد.
2- همینطور یکی دیگر از تصورات معمول و انگیزه دوستان در گرفتن امریه استخدام بعد از پایان دوره در این آشفته بازار استخدام هست. که این مورد گاهی اتفاق میفته و گاهی نه و کاملاً به این ربط داره که شما در زمان مناسب و در جای مناسب باشید. البته بودن کسایی که 7-8 سال قبل سرباز بودن و مونده بودن و حالا رسمی شده بودند ولی مثلا یکی از سربازای قبلی در اواخر دوره ش، خیلی تلاش کرد که بمونه ولی نذاشتند. اما به من گفتند بمون ولی خودم تمایل نداشتم. اولا همون طور که گفتم کارش خیلی بی ربط به رشته م بود و ثانیاً حقوقش انقدری فریبنده نبود. شکر خدا الان کار تخصصی مرتبط با رشته م انجام میدم و با حقوقی بیشتر از اون اداره امریه م.
3- معمولاً ارگان های امریه دهنده کسری قبول نمی کنن، مرخصی پایان دوره ندارند، مرخصی تشویقی ندارند و به طور کلی به شما به عنوان یک نیروی کار مجانی نگاه می کنند که یک روز هم بیشتر بمونید یک روزه. اون سه ماه آخری رو که باید اضافه تر وایستید، واقعاً سخت میگذره.
البته در کل بگم که این صرفاً یک تجربه کاملاً شخصیه و نمیشه به طور قطع گفت امریه خوبه یا بده. هر کدوم از موارد گفته شده میتونه مثال نقض داشته باشه. بودند دوستانی که در دوران سربازی نظامی در جای تخصصی به کار گرفته شدند و ارتباطاتی ایجاد کردند که پایه گذار کار آینده شون بوده.
دوستانی که برای گرفتن امریه به آب و آتیش میزنن و درس و پایان نامه رو الکی کش میدن، دفترچه رو دیر میفرستند، درخواست تعویق اعزام میدند و گاهی اوقات برای گرفتن امریه به اندازه یه سربازی کامل خودشون رو عقب میندازند. به نظر من، امریه اونقدرها هم ارزشش رو نداره.
موفق باشید
علاقه مندی ها (Bookmarks)