مالزی | راهنمای روزهای اول برای تازه واردین به مالزی

[nima_AA]

در این پست بزودی مجموعه ای از کامل ترین اطلاعات مرتبط با این تاپیک قرار خواهد گرفت که مرجع کاملی برای این موضوع می شود و به مرور زمان اطلاعات ان به روز خواهد شد


راهنمای روزهای اول برای تازه واردین به مالزی

لطفا طبق الگو پست ارسال شود, ارسال های غیر مرتبط حذف خواهد شد

[nima_AA]

دوستانی که تجربه زندگی و یا تحصیل در این کشور را داشته اند , ترجیحا به مدت حداقل یک سال

لطفا در صورت تمایل برای راهنمایی تازه واردین به مالزی موارد زیر را توضیح دهند

راهنمای تازه واردین :



»مسکن ؟

»حمل و نقل ؟

»خرید ؟

»بیمه و کارهای اداری؟

»اینترنت؟

»موبایل؟

»غذا و تهیه خرد و خوراک ؟

»شوک فرهنگی ؟

[yasi30]

مرسی بابت تاپیک و اطلاعات خوبی که در اختیارمون گذاشتید

دکوراسیون اهواز-دکوراسیون داخلی اهواز-دکوراسیون داخلی اتاق خواب-دکوراسیون داخلی مغازه
دکوراسیون اداری-دکوراسیون داخلی ساختمان-دکوراسیون شرکت-معماری داخلی اهواز

[animations]

مثل اینکه کسی این قسمت فروم رو زیاد تحویل نمی گیره!

به نظرم راجع به بیشتر این موضوعها، توی اینترنت می شه اطلاعات خوبی پیدا کرد. ولی در مورد "شوک فرهنگی" چیزی که تا مدتها منو ناراحت می کرد، طرز برخورد چینی ها و مالایی ها بود.

من به مدت دو سال توی توی مالزی کار کردم. اوایل که به طرز برخورد آدمهای اونجا عادت نداشتم، حس می کردم همکارها کاملا منو نادیده می گیرند. نه اول صبح سلام می کردند، نه آخرش، قبل از اینکه برگردند خونه، خداحافظی می کردند! در روزهای اول و دوم کاری، دو سه نفر اومدند و از روی کنجکاوی چند تا سوال پرسیدند و رفتند... اوایل من اینطور برداشت کرده بودم که لابد از من خوششون نمی یاد، ولی بعدش فهمیدم که اونقدر که "سلام" و "خداحافظ" توی فرهنگ ما پر رنگه، اونجا نیست. مخصوصا در مورد چینی های مالزی، اصلا اون مدل احوالپرسی که ما بهش عادت داریم وجود نداره. اگه با یکی خیلی رفیق بشیم، نهایت حرکتی که ازشون دیده می شه اینه که به صورت آدم نگاه کنند و یه کم (فقط یه کم) سر تکون بدند که یعنی "دیدمت"!

وقتی چند تا چینی توی شرکت برای ناهار قرار می ذاشتند که با هم برن بیرون، سر ساعت می رفتند بیرون و منتظر هم می شدند. ولی نه تنها سلام نمی کردند، حتی گاهی یه کلمه حرف هم با هم نمی زدند. اصلا به نظر نمی اومد همدیگه رو تحویل بگیرند! بعد از ده دقیقه که منتظر بقیه می شدند، ممکن بود یکی بپرسه: ناهار کجا بریم؟... البته سر ناهار معمولا با هم زیاد حرف می زدند، ولی بازم بعد از ناهار هر کسی بدون اطلاع قبلی، راه خودش رو می گرفت و می رفت سر کار خودش.

مالایی ها کمتر انگلیسی بلد بودند. اونها وقتی دور هم جمع می شدند تند تند به زبون خودشون حرف می زدند. ولی چون چینی ها گاهی زبونشون با هم فرق داره، پیش می اومد که با همدیگه انگلیسی صحبت کنند. ظاهرا این روزها توی مالزی، بعضی از خانواده های چینی با بچه هاشون فقط انگلیسی صحبت می کنند و اونها رو به مدرسه انگلیسی زبان می فرستند. این چینی هایی که انگلیسی زبان اولشونه، به نظر من، معمولا آدمهای جالب تری برای دوستی بودند. حداقل کمتر صورتشون رو سرد و بی روح می دیدیم! مالایی هایی که بتونند تا حدی انگلیسی حرف بزنند هم دوستهای خوبی اند.

یه تجربه دیگه هم اینکه اونجا وقتی چند نفری بریم رستوران و سفارش بدیم، معمولا همه غذاها رو با هم نمی یارن. فرهنگ اونها اینطوریه که غذای هر کسی رو که گذاشتند جلوش، بدون توجه به بقیه، فوری شروع به خوردن می کنه. بعد از غذا هم ممکنه یه هو غیبش بزنه! این چیزها اونجا عادی بود.

یه موضوع فاجعه آمیز اینه که مالایی ها عادت دارند بعد از غذا با صدای بلند آروغ بزنند. معمولا بعد از غذا، توی سکوت محل کار، از این صداها زیاد می یاد.

موضوع بعدی که می خوام بگم اینه که مالایی ها (مخصوصا غریبه هاشون) خیلی چشم چرونند! هم زنهاشون، هم مردهاشون. طفلکی ها اصلا نژاد خوشکلی نیستند. فکر کنم برای همینه که به خارجی ها زل می زنند. البته ما توی سلانگور بودیم نه توی مناطق توریستی. شاید توی مراکز شهرها اوضاع فرق کنه.

آخرین موضوع هم اینه که اگه توی مالزی برای یه شرکت چینی کار کنید، همه از شما انتظار دارند که مثل مورچه های کارگر، هر چی گفتند گوش کنید، همیشه اضافه کاری بمونید، برای اضافه کاری پولی درخواست نکنید و در کل هیچوقت به خاطر هیچ موضوعی اعتراض نکنید. این مدل کار کردن، با کشور خودمون زمین تا آسمون فرق داره.

[malezii]

سلام من الان دو ماه هست که در کوالالامپور زندگی میکنم قبل از این که به این شهر بیام در مورد این شهر خیلی تو سایت های اینترنتی و وبلاگ ها تحقیق کردم و نتیجه ای که حاصل کردم این بود که این شهر و.کشور بیشتر برای مسافرت چند روزه و توریستی خوبه تا اقامت طولانی مدت. در کل با ذهنیت نسبتا منفی و شکاک به اینجا اومدم. همه به من هشدار داده بودن که اینجا دزدی و کیف قاپی خیلی زیاده به طوری که روزهای اول در خیابون کیفمو محکم میگرفتم. الان بعد دو ماه به جرات میتونم بگم شهر کوالالامپور شهر بسیار خوبی برای زندگی هست.مردمان بسیار خب و با فرهنگی داره و من به شخصه هیچ قانون شکنی ای در این دو ماه ندیدم.تنها نقطه منفی اینجا گرانی و هوای گرمشه.که گرانی به خاطر ارزش بسیار ناچیز ریال ایرانه که منشا این مشکل از اوضاع نابسامان اقتصادی ایرانه و گرمای زیاد هم به خاطر موقعیت جغرافیایی این کشور هست.

[malezii]

در مورد نگاه ناپاک که دوستمون در بالا اشاره کردن همچین مطلبی رو من تو این دو ماه ندیدم.مردم اینجا چه مالایی ها چه چینی ها نگاه ناپاکی ندارن و اصلا اهل زل زدن به مردم چه مرد و چه زن نیستن و سرگرم کار خودشون هستن. حتی پایین ترین قشر جامعه هم به زیباترین زن خارجی نگاه نمیکند.اینو به این خاطر میگم چون این یکی از موضوعاتی بود که من تو این دو ماه در اینجا خیلی به ان توجه داشتم.و واقعا برام عجیب بود که چقدر این مردم فرهنگ بالایی دارن که به زن ها و دخترها حال با هر پوششی نگاه بدی ندارن.

[animations]

در مورد نگاه ناپاک که دوستمون در بالا اشاره کردن همچین مطلبی رو من تو این دو ماه ندیدم.مردم اینجا چه مالایی ها چه چینی ها نگاه ناپاکی ندارن و اصلا اهل زل زدن به مردم چه مرد و چه زن نیستن و سرگرم کار خودشون هستن. حتی پایین ترین قشر جامعه هم به زیباترین زن خارجی نگاه نمیکند.اینو به این خاطر میگم چون این یکی از موضوعاتی بود که من تو این دو ماه در اینجا خیلی به ان توجه داشتم.و واقعا برام عجیب بود که چقدر این مردم فرهنگ بالایی دارن که به زن ها و دخترها حال با هر پوششی نگاه بدی ندارن.

منظور من دقیقا نگاه ناپاک نبود. ولی مالایی ها بدون خجالت به آدم خیره می شدند. چینی ها نه، چینی ها سرشون به کار خودشون بود. باز هم می گم که ما سلانگور بودیم، منطقه ای به اسم Kelana Jaya. اونجا توریست نبود.

از خونه که به سمت شرکت می رفتیم، یه پارک بزرگ سر راه بود که گاهی روی نیمکت هاش چند تا آدم علاف نشته بودند، چند تا خانم هم اونجا رو جارو می زدند. دقیقا از لحظه ای که توی زاویه دید اونها قرار می گرفتیم نگاه می کردند تا لحظه ای که از جلوشون رد بشیم و دیگه نبینندمون!

یا مثلا وقتی می رفتیم مک دونالد، یه خانم تپل بود که میزها رو رو تمیز می کرد، می رفت کنار دیوار دستش رو می زد به کمرش و به همسر من خیره می شد، بدون هیچ خجالتی!!

البته این موضوع در مورد کسانی که می شناختیم صادق نبود. یادم نمی یاد که همکارهای مالایی بهمون خیره شده باشند.