عموما برای اشتغال در ایران تحصیل در ایران بهتره چون کار در ایران شامل یک سری قواعد بازی می شه که در طول تحصیل در ایران اونا رو یاد می گیرید اما در خارج از ایران اینها رو یاد نمی گیرید.
عموما برای اشتغال در ایران تحصیل در ایران بهتره چون کار در ایران شامل یک سری قواعد بازی می شه که در طول تحصیل در ایران اونا رو یاد می گیرید اما در خارج از ایران اینها رو یاد نمی گیرید.
بي خودي خودت و خسته نكن. اين چيزا به شانس خيلي بستگي داره. بعضي ها بد شانسن بعضيا خوش شانسن. البته به يه چيزي ديگه هم بستگي داره بعضيا وقتي شانس در خونشون و مي زنه يه جوري شوتش مي كنن كه به شانس بر مي خوره و ديگه طرفشون نمياد. خلاصه اينكه به تعداد آدما راه براي رسيدن به موقعيت است. هيچكي هم نمي تونه پيش بيني كنه. 8)
به نظر من اگه دنبال پوزیشن های غیر از هیات علمی هستید همین جا دکترا بخونید بهتره
تو خیلی از صنایع فکر کردید میاند میگند به به ما تو رو جذبت میکنیم با ماهی 3 میلیون چون MIT بودی؟؟
فکر نکنم اینطور باشه
اون دوستمون درست میگه- واسه صنعت تحصیل تو ایران و شناختن پیچ و خم ها و فراهم کردن زمان واسه معرفی خودت و آشنا شدن با شرایط کار شاید ادامه تحصیل تو یاران بهتر باشه (از نظر موقعیت کار صنعتی رو میگم نه دیگه مقایسه خوب یا بد بودن تحصیل اونور بطور کلی)
به نظر من برای عضو هیئت علمی شده هم با این شرایط تا ثیری نداره آمریکا درس خونده باشید. همون طور که می دونید در ایران معیارهای دیگه ای برای عضو هیئت علمی شدن لارمه.نوشته اصلی توسط countdown
سلام دوست عزیزنوشته اصلی توسط sysbiosys
ضمن مخالفت با این حرفتون - و شغل فعلی خودم و همچنین جایابی (تشکیل پرونده) که من واسه اینکار در دو دانشگاه رنک بالا تو ایران کردم- میشه بگیر چه معیارهایی لازم هستش؟؟ البته این رو بگم که شاید برخی از رشته ها بدلیل کمبود نیروی انسانی مورد نیاز اگه فوق لیسانس هم از یه دانشگاه غیردولتی رنک 100000 یکی بگیره شاید جذبش کنند
ممنونم
اتفاقا منم کاملا با حرف شما مخالفم. حداقل در مورد دانشگاه های خوب ایران.نوشته اصلی توسط sysbiosys
مثلا یکی از استاد های ما در شریف می گفت که دانشکده ظرفیت گرفتن 40 نفر هیئت علمی رو داره اما آدم واجد شرایط تقاضای هیئت علمی نمی ده. توی شریف (حداقل دانشکده ما که این طور بود) منتظر بودن اون همه دانشجویی که فرستادن آمریکا برگردن و اونجا استاد بشن. به دلایلی از دانشجو های خودشون برای هیئت علمی قبول نمی کنن و بقیه دانشگاه ها رو هم رد می کنن. استئنا هم بوده اما در کل سیاستشون اینه.
قبول دارم که کلا در ایران رابطه مهمه اما اگه شما توی دانشگاه top 100 آمریکا درس بخونین و رزومه علمی تون قابل قبول باشه 100% توی دانشگاه های خوب ایران فرصت شغلی دارین (در مورد آقایون) راستش من در مورد خانم ها مطمئن نیستم اگه مثلا برن آمریکا بی حجاب درس بخونن هیچ وقت اینجا قبولشون می کنن یا نه.
الان که شریف بیشتر از فارغ التحصیلان انگلیس هیئت علمی می گیره، امیرکبیر هم خبر دارم که در یکی دوسال قبل چندین هیئت علمی از شریف گرفتن اما از دانشگاه های دیگه ندیدم.
سلام
To Saeedeh:
خب منم که همین رو میگم-با کجای حرف من مخالفید؟
پارسال 10 نفر به دانشگاه -------- (دولتی فنی) بعد از فراخوان اون دانشگاه واسه جذب هیات علمی مکانیک اپلای کردند- یکی از دوستام (دکترای مکانیک امیرکبیر-هم دوره ای لیسانسم) گفت ازون 9 نفر که از ایران بودند که اصلا نگاه نکردند پروندشون رو- یک نفر از امریکا بود که با اینکه ضعیف تر از ماها بود بخاطر اسم دانشگاش و ......گرفتند- وچند تا ازین مثال ها ....
خاطره دوم:
داشتم با رییس دانشکده مکانیک یکی از دانشگاه های دولتی سر اینکه فلان دانشگاه 32 رنکش و اون یکی مثلا 19 و کدوم رو برم -گفت شما تا رنک 300 هم برو درستون بخون بیا ما مشکلی نداریم (شاید بزرگنمایی کرد ولی میخوام بدونید چطوری فارغ الحصیلی از امریکا تفاوت داره واسه جذب هیات علمی..........)
و ... سرانجام رفتم تو یه دانشگاه دیگه و رییس دانشکده (حتی نه فقط مکانیک) حرفی زد که من تعداد اپلای هام رو به امریکا از عدد 5 به ده رسوندم با اینکه تقریبا استادم رو پیدا کرده بودم .....)
البته من قبول دارم جذب هیات علمی داریم از خود ایران- اما اونها دانشجویان بسیار خوب و قوی و به اصطلاح نور چشمی های خود دانشکده هستند که تصادفا در اثر بازنشسته شدن و یا رفتن اساتید به خارج اون ها رو میگیرند- دیگه باید دید بخت با کی یار هست
حالا اینها تجربه شخصی من و نتیجه گیری های خودمه- حالا شاید یکی دیگه دانشجو لیسانس از دانشگاه سطح پایینی باشه بره هیات علمی یه دولتی خفن بشه
که ما میگیم خوشبحالش
جسارتا می شه بفرمایید استاد شدن در ایران چه مزایایی داره. اگر قصد کسب درآمد بالاست که واقعا حماقته شما 4+2+5+2=13 سال تحصیلات دانشگاهی و 2 یا 3 سال کار تو محیطهای علمی کوچیک رو تجربه کنین که بعدش تازه بیاین تو ایران با ماهی 1-2 میلیون استاد بشید! تازه اگر بتونید خیلی روباط رو پشت سر بگذارید تا تو یه دانشگاه دولتی خوب استاد بشید. وگرنه که آزاد ابرغو استاد شدن که پذیرش گرفتن از مریلند و mit و هاروارد و مقاله دادن نمی خواد. !
از میان دو واژه انسان و انسانیت؛ اولی در میان کوچه ها،و دومی در لابلای کتابها سرگردان است...
راستش توی دانشگاههای علوم پزشکی که واقعا معیارها فرق می کنه. تا اونجا که تجربه به من و دوستانی که PhD داشتن و می خواستن عضو هیئت علمی بشند به من نشون داده برای عضو هیئت علمی شدن در خیلی جاها و حتی دانشگاهای خوب علوم پزشکی معیارهای علمی زیاد مهم نیست و چیزهای دیگه مهمه.
من فکر می کنم کاملا ً بستگی به رشته داره..تو بعضی از رشته ها از جمله رشته خودم که بعد از انقلاب تا حالا فقط 6-7 تا فارغ التحصیل PhD بیرون داده, فارغ التحصیلای کشورای خارجی حتی هندوستان هم شانس هیات علمی شدنشون بالاست...چون نیرو واقعا کمه یا اگر هم کادرشون تکمیل هست اکثر استادا فوق لیسانس زمان قبل از انقلاب هستن با حوالی انقلاب...
البته بازم نمی شه پیش بینی کرد بعد از چند سال که ما برگشتیم ایران بازم وضعیت همینه یا شرایط تغییر کرده...
علاقه مندی ها (Bookmarks)