در مورد تعداد و موفقیت اپلای کننده ها تو دانشگاههای مختلف چند تا نکته مهمه:
۱- جو اپلای!: خیلی مهمه که جوش باشه بین بچه ها. یکی از دلایل تعداد بالای اپلای های شریف همین جو هست واقعا. وقتی شما میبینی ۶۰ نفر دور و برتون در تکاپو هستن بالاخره رو شما هم اثر میذاره. این جو از قدیم تو شریف بوده ولی الان تهران .و امیرکبیر هم زیاده توش
۲- استادا: اینکه استادا برای دانشجوهاشون اهمیت قائل بشن و هدفهاشون براشون اهمیت داشته باشه، همکاری بکنن با بچه ها، سیاست های مسخره نمره ای نداشته باشن و اذیت نکنن. از این لحاظ من یه سری از استادای امیرکبیر رو که دیدم کاملا برعکس شریف بودن و اساسا تدریس، آینده دانشجوها و اهدافشون ذره ای اهمیت ندارن واسشون. از این لحاظ ممکنه بعضیاشون اذیت بکنن. از این لحاطا شریف و تهران خیلی خیلی بهترن
۳- خود دانشجوها: عمده ترین دلیل اینکه شریف این قدر اعتبار پیدا کرده و شریفی ها از بهترین جاهای دنیا اپلای میگیرن به خاطر توانایی بالای خود دانشجوهای شریفه نه الزاما سطح استادا (توانایی استادا بیشتر در مقطع ارشد و دکتراست که تعیین کننده است و میبنیم که از ارشد و دکترای شریف هم حتی بخار خاصی بلند نمیشه! و اصلا در سطح کارشناسیش نیست) در نظر بگیر که بالای ۹۰ درصد رتبه های برتر کنکور و تقریبا همه المپیادی ها میان شریف و خیلی از همین ها هستن که جاهای خوب میرن. این همون اشتباهی بود که حتی یکی از استادای استنفورد هم کرد و گفت دانشکده برق شریف بهترین دانشکده برق کارشناسی تو دنیاست! در حالی که داستان چیز دیگه ایه (هر چند که واقعا هم دانشکده عالی ایه و استادهای کاردرستی داره)
در مورد دانشگاه های خیلی خاص مثل همون استنفوردی که گفتی یا MIT این رو بدون که اکثر کسایی که این جاها میرن معدل عالی و مقاله بخش عادی رزومه شونه و تعدادشون حتی تو شریف هم کمه. اکثر اونایی که من دیدم طلای المپیاد کشوری یا جهانی (که خیلی هم تاثیر داره) ، عضویت بنیاد ملی نخبگان یا سابقه حضور تو مسابفات جهانی ACM، دبیری کمیته ACM جنوب غرب آسیا (سایت شریف) و این چیزها رو هم تو رزومه شون دارن و به واسطه اینها توصیه نامه های عالی از استادا (حتی از استادای خارجی) هم دارن (که این هم خیلی موثره) یا حتی داشتن برادر و خواهر تو استنفورد!!! (تاثیر داره) اینا چیزاییه که عمدتا از چشم افرادی که تو شریف نیستن و یا بچه هایی که میان این سایت، پنهانه. البته منظورم این نیست که بدون اینها استنفورد رفتن غیرممکنه ولی بدون اکثرش این چیزاست و ربطی به سطح دانشگاه و استاد نداره. و قاطعانه میگم اگه فرضا یه سال همه اونایی که میرن شریف و امیرکبیر جاشون عوض شه اون وقت این امیرکبیره که اپلای استنفورد میگیره!
اگر میخوای cs باشی مکانیک رفتن اصلا خوب نیست. چون واقعا فرق هست بین کسی که cs خونده با کسی که برق خونده دیگه چه برسه به مکانیک! اکثر استادایی که برق خوندن هم وقتی میان cs کارشون عمدتا یا حوزه معماری کامپیوتر و سخت افزاره یا اینکه هوش مصنوعی و عمدتا هم بحثای پردازش سیگنالی که به برق نزدیکه. این طور نیست که یکی از برق بیاد بره الگوریتم یا مهندسی نرم (البته غیر ممکن نیست. مورداش هست ولی رایج هم نیست)
من برق رفتن رو هم بد نمیدونم چون به هر حال نقش دانشگاه و استادا رو هم باید در نظر گرفت ولی مکانیک رو اصلا توصیه نمیکنم چون خیلی پرته. دانشگاه های خارج هم وقتی بخوان بگیرن به یکگراند توجه میکنن قطعا. اگه مکانیک باشی برای cs رفتن مشکل پیدا میکنی. برق بخونی در کل مشکلی نیست ولی خب سابقه پژوهشیت هم مهمه و اینکه بیشتر رو چی کار کردی
ضمنا علاقه هم خیلی مهمه. مثل رتبه ۱ تجربی امسالنشی که ۴ سال برق شریف بخونی بعد بری دوباره کنکور بدی
علاقه مندی ها (Bookmarks)