درستی یا نادرستی تصور ذهنی شما پیش و پس از رفتن به کانادا (فقط کانادا)

[baharsama]

دوستان عزیز سلام

قطعا همه ما قبل از رفتن به جایی، یک تصور ذهنی نسبت به اونجا خواهیم داشت. اینکه بعد از عزیمت، مکان واقعی تا چه حد به تصورات ما نزدیک و یا از اون دور ه، مثلما میتونه جنبه های مثبت یا منفی رو در زندگی جدید ما در پی داشته باشه و روی پیشرفت ما، روحیه ما، احساس رضایت از زندگی و ............... تاثیر چشمگیری داشته باشه

بنابراین در این تاپیک قصد داریم از دوستانی که الان در کانادا به سر میبرن بخوایم تا تصورات ذهنی شون رو قبل از ورود به کانادا و واقعیاتی که در زندگی اونجا به عینه با اون روبرو هستن (چه مثبت و چه منفی) برامون شرح بدن و بگن که اگر به گذشته برگردن باز هم کانادا رو برای زندگی یا تحصیل انتخاب میکنند یا خیر.

این موضوع میتونه کمک شایانی باشه به دوستانی که در انتخاب کشور و حتی خروج از اون دچار تردید هستن و همچنین به دوستانی که تصمیم خودشونو گرفتن و قصد دارن با دونستن واقعیات، خودشونو برای یه زندگی واقعی (و نه بر مبنای خیالات) بیش از پیش آماده کنن.

پیشاپیش از همکاری همه دوستان متشکرم

[hossein20]

موضوع جالبيه ولي به نظر من بهتره اين موضوع تعميم پيدا كنه و فقط مختص كانادا نباشه.

[h10h10]

موضوع جالبيه ولي به نظر من بهتره اين موضوع تعميم پيدا كنه و فقط مختص كانادا نباشه.

اتفاقاً برای کانادا باشه، کشورهای دیگه هم برای خودشون مثل این را داشته باشند تا بشه مقایسه کرد.
ما که تازه واردیم، ولی کلاً به نظر من، تصور آدم بیشتر و بزرگتر از واقعیت اینجاست. نمی دانم دقیقاً چه جوری توضیح بدهم.

[baharsama]

اتفاقاً برای کانادا باشه، کشورهای دیگه هم برای خودشون مثل این را داشته باشند تا بشه مقایسه کرد.
ما که تازه واردیم، ولی کلاً به نظر من، تصور آدم بیشتر و بزرگتر از واقعیت اینجاست. نمی دانم دقیقاً چه جوری توضیح بدهم.

دوست عزیز
این موضوع تازه شکل گرفته و تا پیشکسوتان این راه ;-) در این موضوع شریک بشن و تجاربشون رو در اختیار ما بزارن شاید کمی زمان ببره
بنابراین تجارب شما در حال حاضر با اینکه تازه واردین میتونه واقعا شنیدنی و مفید باشه
منتظریم که بیشتر برامون توضیح بدین
ممنون

[sama7452]

ما الان دقیقا هشت ماه و چهار روزه که مهاجرت کردیم. فهرست وار چند تا نکته ای رو که بنظرم میرسه، عرض میکنم خدمتتون:
1- قبل از تجربه زندگی توی اینجا، تصورم این بود که حضور فیزیکی در محیط انگلیسی زبان بالقوه میتونه توی پیشرفت زبان موثر باشه که درمورد من نبود. تا آدم بطور جدی توی محل کار یا هرجایی که بطور مستمر ناچار به صحبت کردن ( نه فقط شنیدن) نباشه، پیشرفت محسوسی نداره.
2- تصورم از کلاسای مخصوص تازه واردا، این بود که واقعا نتیجه شایانی در انتهای کلاس ( دوره من ای ال تی بود) نصیبم بشه. برای بعضی از دوستا شد، متاسفانه برای من نشد که بشه! ظاهرا به بخت و اقبال خیلی مرتبطه!!!
3- روی کمک دوستان مقیم در اینجا خیلی حساب میکردم؛ اشتباه میکردم. نه اینکه گله کنم، خودشون اینقدر گرفتارن و عملا کاری از دست کسی برای کس دیگه برنمیاد.
4- آرامشی رو که بجهت مسائل عمومی اجتماعی، توی وطن خودمون تجربه نکرده بودم، با تمام وجود اینجا لمس کردم.
5- احساس ارزشمند بودن آدما، بخصوص توی روزای اول ورود، حس لذتبخشی به آدم میده. وقتی برای انجام کار اداری مراجعه میکنی، یا از خیابون رد میشی، یا توی بعضی فروشگاها داری دنبال چیز خاصی میگردی.... برای من تجربه جدیدی محسوب میشد.
6- اگه توی زندگی زوجین، خدای نکرده مشکلی وجود داشته، سختیای ابتدایی زندگی توی محیط جدید، میتونه اونو تشدید کنه. من اینو بخصوص از زبون دوستای مدرسه ای دخترم خیلی شنیدم که مراسم پرتاب کاسه و بشقاب بکرات براشون اتفاق افتاده؛ علی الخصوص مشکلات با سرمنشا مالی. اینو برای این میگم که یک مقدار دقیقتر به مهاجرت بعنوان یک چالش بزرگ فکر کنید.
7- اومدن اینجا برای دختر چهارده ساله من که حتی نمیتونست تا سر کوچه تنهایی بره، فرصت عالی بود برای تجربه استقلال؛ با توجه به امنیت محیط، البته بازم با نظارت خودمون، مسیرای نسبتا دور رو هم با مترو و اتوبوس، براحتی میره و میاد و کاملا اعتماد بنفس پیدا کرده. اصلا تصورش رو نمیکردم توی این مدت کوتاه، اینقدر تغییر کنه.

دیگه الان بیشتر از این یادم نمیاد. انشالله بقیش توی شماره های بعدی......

[sanaz83]

ما الان دقیقا هشت ماه و چهار روزه که مهاجرت کردیم. فهرست وار چند تا نکته ای رو که بنظرم میرسه، عرض میکنم خدمتتون:
1- قبل از تجربه زندگی توی اینجا، تصورم این بود که حضور فیزیکی در محیط انگلیسی زبان بالقوه میتونه توی پیشرفت زبان موثر باشه که درمورد من نبود. تا آدم بطور جدی توی محل کار یا هرجایی که بطور مستمر ناچار به صحبت کردن ( نه فقط شنیدن) نباشه، پیشرفت محسوسی نداره.
2- تصورم از کلاسای مخصوص تازه واردا، این بود که واقعا نتیجه شایانی در انتهای کلاس ( دوره من ای ال تی بود) نصیبم بشه. برای بعضی از دوستا شد، متاسفانه برای من نشد که بشه! ظاهرا به بخت و اقبال خیلی مرتبطه!!!
3- روی کمک دوستان مقیم در اینجا خیلی حساب میکردم؛ اشتباه میکردم. نه اینکه گله کنم، خودشون اینقدر گرفتارن و عملا کاری از دست کسی برای کس دیگه برنمیاد.
4- آرامشی رو که بجهت مسائل عمومی اجتماعی، توی وطن خودمون تجربه نکرده بودم، با تمام وجود اینجا لمس کردم.
5- احساس ارزشمند بودن آدما، بخصوص توی روزای اول ورود، حس لذتبخشی به آدم میده. وقتی برای انجام کار اداری مراجعه میکنی، یا از خیابون رد میشی، یا توی بعضی فروشگاها داری دنبال چیز خاصی میگردی.... برای من تجربه جدیدی محسوب میشد.
6- اگه توی زندگی زوجین، خدای نکرده مشکلی وجود داشته، سختیای ابتدایی زندگی توی محیط جدید، میتونه اونو تشدید کنه. من اینو بخصوص از زبون دوستای مدرسه ای دخترم خیلی شنیدم که مراسم پرتاب کاسه و بشقاب بکرات براشون اتفاق افتاده؛ علی الخصوص مشکلات با سرمنشا مالی. اینو برای این میگم که یک مقدار دقیقتر به مهاجرت بعنوان یک چالش بزرگ فکر کنید.
7- اومدن اینجا برای دختر چهارده ساله من که حتی نمیتونست تا سر کوچه تنهایی بره، فرصت عالی بود برای تجربه استقلال؛ با توجه به امنیت محیط، البته بازم با نظارت خودمون، مسیرای نسبتا دور رو هم با مترو و اتوبوس، براحتی میره و میاد و کاملا اعتماد بنفس پیدا کرده. اصلا تصورش رو نمیکردم توی این مدت کوتاه، اینقدر تغییر کنه.

دیگه الان بیشتر از این یادم نمیاد. انشالله بقیش توی شماره های بعدی......

سلام به شما دوست عزيز،
اون دو مورد 4 و 5 كه گفتين به نظرم كلي ارزش داره ! كلي بيشتر اميدوار شدم براي اومدن به اونجا

[amirafsharvt]

با سلام و احترام.
امکان داره راجع به امنیت اجتماعی و میزان جرم و جنایت اونجا بگید؟
ممنونم...

[duke_vah]

موضوع خوبی است خیلی خوشحال خواهیم شد بچه هایی که آنجا هستند تجربه هایشان را ذکر کنند

[ali1370sh]

خوب خواهشا بگین زندگی چجوری هست من الان اپلای کردم برای کانادا و واقعا برام مهمه ببینم اون چیزی هست که فکر میکنم

[ghlobe]

من راستش شخصا خاطرم نیست تصور ذهنی من قبل از آمدن به کانادا چی بود. اینقدر سال پیش بود که یادم رفته! ولی بهرحال چون ابتدائا برای ادامه تحصیل آمده بودم خیلی هم اهمیتی نمیدادم که چه نوع جامعه یا کشوری هست یعنی خیلی برام فرقی نمیکرد.

ولی این رو یادم هست که اولین بار که از داخل هواپیما (و بعدا داخل شهر) مونتریال را دیدم کلی توی ذوقم خورد! تصور من از شهرهای امریکای شمالی این تصویرهای هالیوودی مانهاتان و شیکاگو بود یعنی ساختمانهای عظیم فولاد و شیشه و همه چیز الکترونیک و چه و چه (مثل دوبی در ابعاد وسیع تر). در عوض شهری که دیدم یک شهر بسیار ساده بود با خانه های چوبی دوطبقه همه جا و پر از درخت و معدود ساختمانهای چند طبقه قدیمی. اولش فکر کردم : ای بابا اینجا که مثل دهات میمونه! (و این تصویر در باره همه شهر های کانادا منجمله تورنتو و اتاوا و ونکوور هم صادق است).

اما بعد از چند وقت که کانادا بودم این سادگی بیش از هرچیزمجذوب کننده بود و بخصوص بتدریج درک کردم که اتفاقا پیشرفته و مرفه بودن این جامعه در درون و ساز و کارها و زندگی داخلی اش است نه در زرق و برق ظاهری اش. بطوریکه دفعات بعد وقتی تهران (یا از آن بدتر دوبی) را میدیدم حالم از این همه زرق و برق بی محتوا ولی بدون کیفیت زندگی بهم میخورد.