درستی یا نادرستی تصور ذهنی شما پیش و پس از رفتن به کانادا (فقط کانادا)

[gbahrein]

به قول بزرگی در یکی از سکانسهای معروف : تعداد راههای رسیدن به خدا به تعداد آدمهای روی زمین است...
این گفته شاید به نظر ساده باشد ولی به غایت پیجیده و درک آن و مهمتر از همه عمل به آن مشکل است. اینکه اولویتهای هر فرد و ضریب اهمیت آنها در هر فرد متفاوت است ماتریسهای ارزیابی مختلفی به اندازه تعداد انسانهای روی زمین در حل یک مساله ایجاد میکند و مقادیر تابع هدف حتی اگر همه توابع هدف افراد مختلف را یکسان فرض کنیم نتایج مختلفی به همراه دارد. مساله از آنجا پیجیده تر است که اصولا توابع هدف هم یکسان نیست. چیزی که برای شما اهمیت زیادی دارد ممکن است برای دیگری کمترین اهمیتی نداشته باشد و برعکس.
سیاه و سفید دیدن مسایل و مقایسه اهداف و اولویتهای یکدیگر یا حتی ضرایب اهمیت پارامترها بزرگترین اشتباهی است که می توان در اینگونه موارد انجام داد. تجربه افراد مختلف نیز در رویدادهای یکسان ماشبه نیست که باز به ارزیابیهای مختلف و متفاوت تری می انجامد. دو نفر که همه اهداف و اولویتهایشان هم بنا به فرض محال یکسان یا به غایت نزدیک است اصولا بنا به فاکتور شانس یا تصادف یا هرچه که بدانیم ممکن است به نتایح گوناگونی برسند که برای هیچ فرد دیگری تکرار شدنی نیست...
در کل نه آمدن و نه ماندن و نه برگشتن به کانادا یا هرکشور دیگر و شهر دیگری در دنیا به نظرم غلط یا صحیح مطلق نیست. برای برخی این تابع هدف بنا له همان ارزشگذاریها و اولویت دهیها مثبت است و برای برخی منفی و اینکه کدام راه درست تری است اصولا جواب مشخصی ندارد. حتی اصولا تضمینی هم بر مثبت یا منفی ماندن این تابع هدف در طول زمان وجود ندارد و ممکن است برای همان فرد ده سال دیگر نتیحه داینامیک و بنا به زمان و مکان متفاوت باشد.....
به نظرم به جای آنکه نظرات را غلط یا صحیح بدانیم نقد خود بر وضعیت و تحارب شخصی را از تصمیمات گذشته و تاثیر آن بر زندگی امروزه در اثر مهاججرت می توانیم بیان کنیم و تصمیم گیری و ارزیابی را به هر فرد با توجه به اهداف و اولویتهای گوناگونشان واگذاریم و هرنتیجه ای که حاصل شد آنرا ارج نهیم.... شاید این راه درست تر باشد هرجند همین نظر هم نسبی است و قطعا نظرات متفاوتی در ارزیابی و موافقت و مخالفت خواهد داشت که همه بنا به همان تحلیل باارزش و قابل تفسیر و نه لزوما غلط یا صحیح است.

[KavehKaveh]

خدمت دوستان عرض کنم که متاسفانه ما ایرانی ها آدم های بسیار ناسپاسی هستیم. بسیاری از نعمت هایی که ما در ایران داریم در اینجا خبری ازش نیست. چند وقت پیش با یکی از همکارانم در این مورد حرف می زدم و تعبیری که از کانادا به کار می برد خیلی جالب بود برام. می گفت چیزی نبود جز یک سراب.... یاد اون برنامه ی تلویزیونی دهه ی هفتاد افتادم که اسمش سراب بود و به کسی که مهاجرت کردن می پرداخت. البته حرف زدن های ما واقعا می دونم که اثری نداره. ....
البته باید بگم اینجا برای دو گروه از آدم ها که به لحاظ اقتصادی این دو ویژگی رو داشته باشند خوبه:
(هرچند در این مورد ویژگی های تاثیرگذار دیگه مثل وابستگی احساسی و یا اعتقادات مذهبی و سیاسی را لحاظ نمی کنم اصلا)
- اول برای گروهی که در ایران وضع اقتصادی نامناسب دارند خوبه. کسایی که در رده ی کارگری و یا کارمندان بسیار ساده هستند. این گروه از افراد در ایران حداقل حقوق رو می گیرند و باید با یه ماشین دست دوم قدیمی و یک خانه ی اجاره ای زندگی کنند و برای این ها هزینه های درمانی و تحصیلی بالاست. این افراد در کانادا وضع زندگی بهتری پیدا می کنند چون با همان کاری که در ایران می کنند می تونند به سادگی در اینجا همان کارها رو پیدا کنند. مثل کار در کارخانه ها ، چیدمان فروشگاه ها و یا رستوران ها و کافی شاپ ها. همان ماشین دست دوم رو هم مدل آمریکاییش یا ژاپنیش که ده سال کار کرده باشه راحت می خرند.

- دومین گروهی که زندگی در کانادا براشون خوبه فارغ التحصیلان جوان که از خود دانشگاه های کانادا مدرک گرفته اند و افراد بسیار ثروتمند ایرانی که هنوز درآمد بالایی هم از ایران دارند و می تونند بدون نگرانی بابت پیدا کردن کار و یا زبان اینجا زندگی کنند .

- و برای گروهی که شامل افراد طبقه خوب اقتصادی و متوسط خوب در ایران می شه، مهاجرت به کانادا یعنی از دست دادن همه ی چیزهایی که در ایران داشتند.و.... کسایی که در ایران موقعیت خوب اجتماعی و شغلی دارند. چند نفر زیردست دارند و می شه بگی جزء مدیران میانی در شرکت ها و سازمان ها هستند. شدیدا به این ها توصیه می کنم بزرگترین اشتباه زندگیشون رو نکنند.

کانادا متاسفانه سراب نیست و با شما مخالفم. من اصلا طرفدار و موافق 100 در صد کانادا نیستم ولی یه سری نکات رو لازم میدونم بگم:
مشکل اینه که کشور ما توهم تولید میکنه !

متاسفانه تو ایران ، ما با یه توهمی بزرگ میشیم که : یه دنیاس و یه ایران.
فک میکنیم اون تحصیلات دانشگاهی کم کیفیت ، محیط های کاری خسته و کند، زندگی تکراری و بدون هیجان ، همه و همه یه روتین برای همه مردم دنیاس و هرچی سر ما میاد قاعدتا سر بقیه هم میاد !! همه همینجوری زندگی میکنن و ته تهش آمریکایی ها یکمی موفق ترن !
توی یه جزیره فکری زندگی میکنیم 30 سال و دور خودمون دیوار میکشیم و بعد یهو میپریم تو آب و شنا میکنیم و میرسیم به اولین خشکی و میگیم واااا اینا چرا اینجورین !
مملکتی که توش چندین نسل جوونش طعم استقلال مادی رو نچشیده و تا سن 30 سالگی وصل خانواده اس
براش تعریف شده یا ذاتا خانوادگی پولداری ، یا همیشه بدبختی
باید بدزدی یا هیچ راه دیگه ای برای موفقیت نداری و....

و هزران مطلب دیگه که حال و حوصله تایپ کردنش نیست ، چطور یه همچین فردی انتظار داره یهو توی یه جامعه با 180 درجه تفاوت نگاه ، موفق بشه؟
کانادایی ها خیلی اشکالات دارن ولی یه ویژگی بسیار جالب دارن ، با اینکه کشور پولداری نیستن ، متوسط درآمد افرادش چندان زیاد نیست ولی مردمش به همدیگه رحم میکنن. مردمش باور دارن که اگه من یه لقمه کمتر بذارم دهنم ولی یه نفر دیگه تو جامعه یه لقمه داشته باشه بخوره هردو خوشحالتریم و این یعنی پیروزی. مردمش دنبال پول هستن ، مردمش تلاش میکنن ولی فرهنگ بهشون یاد داده که زندگی محل جنگ نیست ، ما ها هم تیمی هستیم و باید دست همدیگه رو بگیریم و این مشخصه.

برای مردمی که تو جامعه اشون باید برای همدیگه بزنن تا بالاتر برن ، اومدن تو این جامعه سخته چون یا اینها رو احمق فرض میکنن یا نمیتونن باهاشون ارتباط برقرار کنن.
وقتی شما اینجا فوتبال بازی میکنی ، با اینکه هر تیمی دنبال پیروزی هست ولی پیش از هرچیزی دنبال یه بازی جوانمردانه و بدون تنش هستن. اینکه من ببرم به هر قیمتی ، غالبا وجود نداره.
لذا کسی که وارد این جامعه میشه و یهو نشونه های عصبی بودن و... رو از خودش نشون میده معلومه که طرد میشه !

کانادا رو فراموش کنین ، آمریکا رو فکر کنین ، فک میکنین یه نفر که تو ایران مهندس برق هست تا وارد کالیفرنیا میشه یهو آفر میگیره و میگن بفرما رو سر ما بشین؟
فرقی نداره ، برای فردی که از یه جامعه عصبی اومده که تا بهش بگی بالا چشت ابروئه بهش بر میخوره ، برای کسی که هیچی از چندفرهنگی بودن یه جامعه نمیدونه ، از کسی که مثبت بودن رو بهش یاد ندادن و دائم ازش خواستن نق بزنه به این و اون ، کسی که یادش دادن خر کار زیاد میکنه ، کسی که مثالش از رفاه - یه کشور نفت خیز مثل کویته که مردمش بیخیال و مفت مفت زندگی میکنن ، برای یه همچین فردی جامعه کانادا یه سمه. اومدن بهش هم سقوط محضه !

یکی از دلایل شکست این افراد تو کانادا ندونستن فرهنگ هست.
فرهنگ قدرنشناسی ، فرهنگ بسیار پر رنگی هست تو جامعه ما که غالبا افراد اون رو دارن و به خوبی نشونش میدن.
تو این سالها ، خیلی با جامعه ایرانی ساکن ایران در تماس بودم و عمیقا بهم اثبات شده که فرهنگ بسیار داغونی تو این زمینه داریم ، موردهایی وجود داشتن که زندگیشون تغییرات عظیمی کرده و با حرف زدن و تشکر کردن خواستن جبران کنن ! بعد از حرف زدن هم نم نم این توهم رو گرفتن که هرچه کردیم خود کردیم !!! خوب همچین فردی تو این جامعه 6 ماه دووم نمیاره ! تا کی میخواد نقش بازی کنه؟ یه بار سوار این یه بار سوار اون ، نهایتا میندازنش زمین و جایی برای رفتن نداره !

و خیلی چیزهای دیگه.
قبل از اینکه ایراد به اینها بگیریم واقعا چک کنیم ببینیم خودمون صد در صد درست هستیم؟ اگه نیستیم ، بهتره روی مسائل دیگه توجه بیشتر کنیم...

[chemistrymaste]

این پست آقای کاوه به حقیقت خیلی نزدیکه از نظر من (با خوندنش کلی ناراحتم شدم=حقیقت تلخه)!!
اینا به شدت نایسن!!! من اصلا نمیفهمم چرا؟!!
شاید چون من توی دانشگاهم، با گروه اکادمیک سر و کار دارم. نمیدونم.
(من تو دانشگاهم اکثر اوقات، نمیدونم دلالا و کاسبا و بقیه چطورین!! طرف حساب من معمولا دانشجو و استادا هستن)
یادمه تمام ترم یک تا آخر ما تو کارشناسی توی ایران با چند تا از سال بالاییا که افتاده بودن ازمایشگاههای ترم اولشونو سپری شد. یعنی من از شیمی عمومی یک تا ازمایشگاه جداسازی که ترم اخر بود با اینا بودم!!!
یه پسری بود
خاطرم هست هر سری ما سال پایینیا ظرف و ظروفو میشستیم تو ازمایشگاه این مارو مسخره میکرد (هممونو) میگفت شماها سال پایینیای بدبختین که فقط به درد ظرف شستن میخورین. براش افتخار بود که بگه من یه سال بالاییم که افتادم خیلی از درسامو. و افتخار میکرد به تنبل بودنش.
یادمه یه بار من یه چیزی پرسیدم از استاد، نمیدونم یه سوالی بود، حمید اون ته ته کلاس نشسته بود یهو ازونور داد زد زرشککککککک
میخوام بگم، ما تو مملکتی زندگی کردیم که اینکه تو تظاهر کنی یه علافی و مثلا کارتو بلدی بپیچونی و کار نکنی افتخاره. تیکه انداختن افتخاره!!! من به عنوان دختری که از بطن اون کشور بیرون اومدم اولین چیزی که در برخورد با یه پسر به ذهنم میرسید تا همین چند وقت قبل این بود که نکنه این پسره منو اذیت کنه؟!! (به لطف خدا دارم بهتر میشم ایشالا) تو کشوری که من توش به دنیا اومدم وقتی یه راننده اتوبوس 50 ساله سر یه دختر 18 ساله رو کلاه میذاره و ازش به جای 5000 تومن 6500 تومن میگیره واقعا پز میده بعدش. میگه من سر این گیجو کلاه گذاشتم. همه هم حال میکنن افرین افرین میگن. تو اون مملکت این که حق کسی رو بخوری افتخاره. سرتو میگیری بالا حال میکنی. استاد راهنماهای فوق ما، اکثرشون وقتی از خاطرات شکنجه کردن سال قبلیا یاد میکردن لبخند پلیدی میزدن یعنی بله اذیتشون کردیم (ما رو هم اذیت کردن و بیرون اومدیم ازون کشو ر به لطف خدا). تو کشور من فرهنگ مردم اینه که تا میتونن از بقیه نقاط ضعف دربیارن و نگه دارن تا سر فرصت بزنن تو سرشون. همه جا تقریبا همینه ولی تو کشور ما شدیدتره.
کسی اگه با این دید بیاد اینجا بدبخت میشه صد در صد! تضمین میکنم.
من اینجا خوشبختانه تونستم دو تا دوست ایرانی خوب پیدا کنم. منظورم اینه ایزوله نیستم از ایرانیا. ولی ایرانیا اینجا به شدت از هم نفرت دارن. از بس که اینا ظاهرشون با درونشون فرق داره. هر ایرانی که رفته بود جشن عید و چارشنبه سوری، وقتی برگشت، بهم گفت "کمیستری خوب کردی نیومدی!!! یه مشت عوضی اومده بودن تو جشن." من حداقل از بیست تا زن و مرد اینو شنیدم. آیا این ایرانیا همه عوضین؟! نخیر! همه دانجشوی فوق و دکتران! همه ادم حسابی مملکت خودمون بودن. ملت همدیگه رو عوضی میبینن!
تو مملکت ما هرچی تو صادق تر باشی تو رو احمق تر فرض میکنن.
من هنوز دارم تی ایی میکنم! هر روز دقیقا 50 نفر دانشجوی جدید میبینم.
اینجا یکی از وظایف دانشجو شستن ظروف با مواد مختلف و اطمینان از پاکسازی اونه او اماده کرد اونها برای گروه بعدیه.
یعنی اینا یه جوری کار میکنن... انگار دارن برای خودشون وسایلو اماده میکنن! در حالی که گروه فردا قراره بیاد استفاده کنه. تو ازمایشگاه ما تو ایران دقیقا برعکس بود!!!
ما تو جامعه "بپیچون تا پیچونده نشی" کلاه بذار تا کلاه سرت نذارن بزرگ شدیم.
کل سیستم اینجوریه که اینا با ارامش بزرگ میشن.
اینا همه یه استانداری از ادب رو دارن و ممکنه خیلی بالاترم باشن ولی اون استانداردو همه دارن.
این کشور مهاجرپذیره قاعدتا باید بی قانونی از همه جاش بالا میرفت. ولی اینطوری نیست. ما تو کشورمون شب و روزززززززززز جوک میسازیم برای ملل مختلف و برای اقوام، تو شناسنامه هممونم نوشته محل تولد ایران. اینا دو سومشون شناسنامشون صادره کشورای دیگه بوده و اینجا احدی اصلا اهمیت نمیده.
هرکی سرش به کار خودشه، هیچ کس به اون یکی حاکمیت نمیکنه. تو ایران مثلا میگفتن فلان خانم بهت یاد میده چطوری با این دستگاه کار کنی کمیستری، بعد اون خانومه باید گوشتیو هم چک میکرد و ایمیلاتو هم چک میکرد ( چون مثلا داشت بهت چیز یاد میداد و چوب معلم گله و ازین حرفا) اخرشم فقط میرفت زیرابتو
میزد و هیچیم یادت نمیداد!
من قبل اومدنم به اینجا، شوهر عمه ام و شوهر خاله م، به عنوان متخصصین مسائل داخلی و خارجی ایران زمین نظریات جامع و کاملی داشتن ا زجمله:
در کشورهای امریکا و کانادا همه بی خانواده ان، همه بی رگ و ریشه ان. اصلا ملت باباهاشونو تو خیابون تشخیص نمیدن.
اینجا تمام کاناداییا، تاکید میکنم، تمامشون، نهایتا هر ماه یه بار میرن شهرشون سر میزنن به خونه و یا خانواده میان، یعنی هر دو هفته اینا یه بار خانواده رو میبینن، مگر خودشون تورنتو باشن و خانواده ونکوور. که خب دوره و پرهزینه. دختره میخواست سی وی بفرسته برای استخدام داد مامانش بخونه و نظر بده!!!
اینجا تو مورد تمسخر قرار نمیگیری.
اینجا برای تلاشو پشتکارت مسخرت نمیکنن. اتفاقا ازت یاد میگیرن.
اینجا کسی با تو رودروایسی نداره.
بعد از 5 ماه من نظرم مثبت ترم شده نسبت به کشور کانادا اتفاقا (نه تنها نظرم عوض نشد بلکه مثبت تر شد).
بله اینجا رقابت وحشتناکه برای کار پیدا کردن.
ولی محال نیست!
اگه راهشو بلد باشی میتونی کار پیدا کنی.
اینجام ما ادمای غیرنرمال داریم، ولی کمن اقا کم!! خیلی کم.
شما اصلا غیرنرمالای اینجا رو با جامعه ایران مقایسه کنی خیلی نرمال اتفاقا به نظر میرسن این ادما!
اره اینام اشکالاتی دارن. اینا ممکنه در دراز مدت دل به کار و درس ندن. خسته ان! اینا نیست از بچگی با تفریح بزرگ شدن مثل ما نمیتونن شب ور وز کار کنن. خسته میشن!!! اینحا کمتر میبینم کسی بره مثلا به صورت داوطلبانه یه کاری بکنه!! حوصله ندارن! میرن جاش تفریح ولی اگر نیازشون داشته باشی، از زندگی میزنن میفتن دنبال کارات!! یعنی واقعا ازین نظر این کاناداییا ستودنین! دختره مثلا دوست نداره 5 دقیقه بیشتر تو ازمایشگاه بمونه ها. یکی میاد ازمایشگاه بهش میگه میشه بیای کمک کنی منو، میبینی کولشو گذاشت زمین رفت دنبال کار یارو!!!

اون قسمت "یه دنیاس و یه ایران رو خیلی خوب گفتی"!!

[hiver]

کاربران گرامی
تعدادی از پست های نا مرتبط بدون دادن پیام خصوصی حذف شد ، لطفا به عنوان تاپیک توجه کنید
با تشکر

[hiver]

کاربران گرامی، تعدادی از ارسال ها جهت حفظ هماهنگی بین مباحث, به تاپیک کار برای تازه واردان به کانادا منتقل گردید.
لطفا به عنوان تاپیک توجه فرمایید و به جای پاسخگويي به ارسالهای نامرتبط با عنوان موضوع ، با گزارش پست خلاف مدیران را در انجام وظایف خويش یاری نماييد .
ممنون از همکاری شما

[violet11]

استان کبک ؛ صنایع های تک

Pratt & Whitney Canada


در این پست میخوام کمی ذهن ها رو هدایت کنم برای اشنایی با دولت موفق کبک که اداره اروپایی و نفوذ تصمیمات منشا گرفته از اروپا سرمایه های سرازیر شده و بدست اومده توسط این استان رو در جهت توسعه صنعت بکار گرفته و میتونه مثالهایی باشه تا با مفهوم موفقیت در خروج از وابستگی به مواد معدنی آشنا شد.

شرکت معظم P&W یک شرکت امریکایی بسیار مشهور در تولید موتور های هواپیما و سایر هواگردهاست. این شرکت هشتاد سال پیش، P&W canada رو تاسیس کرد که در تولید رنج بسیار وسیعی از موتورهای هواپیما شرکت داشته و داره.


در حال حاضر از 8800 کارمند این شرکت که مستقیما برای اون کار میکنند 6200 نفر در کانادا و بطور دقیقتر 5000 نفر در کبک ساکن هستند. این سطح وسیعی از اشتغال بشمار میره چرا که علاوه بر رقم فوق، بطور غیر مستقیم هزاران شغل وابسته ایجاد میکنه.

استان کبک؛ صنایع های تک

شرکت معظم Bombardier

صنایع هوافضا و ترابری Bombardier بعد از P&W canada باز هم با دید باز مسئولان کبک سالها پیش با مرکزیت شهر مونترال تاسیس شد و امروز به عنوان سومین هواپیماساز بزرگ جهان بعد از دو شرکت بوئینگ و ایرباس به شمار میره. نه تنها در هوا فضا بلکه در ساخت زیرساختها و وسایل نقلیه ریلی هم امروز در سطح براورده کردن نیازهای داخلی و خارجی موفق بوده.

تاثیر بزرگ این شرکت های تکف استخدام و بکارگیری 66 هزار نفر به طور مستقیمه که نشون میده کبک تا چه حد مدیون این دو صنعت مرتبطه. در واقع صدها هزار نفر در صنایع مرتبط و قطعه ساز در استانهای کبک و انتاریو با این شرکتها همکاری میکنند و شغلشون با این دو شرکت گره خورده.


بنابراین موفقیت و تصمیمات خردمندانه نمود داره و آثارش بخوبی قابل رصد شدنه. این مثالها میتونه درک درستی بیاره از این "چرا ها" و دلایل که چرا دیده نمیشه این نوع سرمایه گزاری های ریسک پذیر در استانهای مورد بحث در پستهای قبلی.

[hiver]

کاربران گرامی
تعدادی از پست های نا مرتبط بدون دادن پیام خصوصی حذف شد ، لطفا به عنوان تاپیک توجه فرمایید و به جای پاسخگويي به ارسالهای نامرتبط با عنوان موضوع ، با گزارش پست خلاف مدیران را در انجام وظایف خويش یاری نماييد .
فکر نمیکنم عنوان تاپیک به مقایسه بین کانادا و کویت تغییر پیدا کرده باشه زین پس کاربرانی که بحث هایی که مرتبط با عنوان تاپیک نباشه کارت قرمز میگیرند
ممنون از همکاری شما

با تشکر

[uxmal09]

استان کبک ؛ صنایع های تک

Pratt & Whitney Canada


در این پست میخوام کمی ذهن ها رو هدایت کنم برای اشنایی با دولت موفق کبک که اداره اروپایی و نفوذ تصمیمات منشا گرفته از اروپا سرمایه های سرازیر شده و بدست اومده توسط این استان رو در جهت توسعه صنعت بکار گرفته و میتونه مثالهایی باشه تا با مفهوم موفقیت در خروج از وابستگی به مواد معدنی آشنا شد.

شرکت معظم P&W یک شرکت امریکایی بسیار مشهور در تولید موتور های هواپیما و سایر هواگردهاست. این شرکت هشتاد سال پیش، P&W canada رو تاسیس کرد که در تولید رنج بسیار وسیعی از موتورهای هواپیما شرکت داشته و داره.


در حال حاضر از 8800 کارمند این شرکت که مستقیما برای اون کار میکنند 6200 نفر در کانادا و بطور دقیقتر 5000 نفر در کبک ساکن هستند. این سطح وسیعی از اشتغال بشمار میره چرا که علاوه بر رقم فوق، بطور غیر مستقیم هزاران شغل وابسته ایجاد میکنه.

استان کبک؛ صنایع های تک

شرکت معظم Bombardier

صنایع هوافضا و ترابری Bombardier بعد از P&W canada باز هم با دید باز مسئولان کبک سالها پیش با مرکزیت شهر مونترال تاسیس شد و امروز به عنوان سومین هواپیماساز بزرگ جهان بعد از دو شرکت بوئینگ و ایرباس به شمار میره. نه تنها در هوا فضا بلکه در ساخت زیرساختها و وسایل نقلیه ریلی هم امروز در سطح براورده کردن نیازهای داخلی و خارجی موفق بوده.

تاثیر بزرگ این شرکت های تکف استخدام و بکارگیری 66 هزار نفر به طور مستقیمه که نشون میده کبک تا چه حد مدیون این دو صنعت مرتبطه. در واقع صدها هزار نفر در صنایع مرتبط و قطعه ساز در استانهای کبک و انتاریو با این شرکتها همکاری میکنند و شغلشون با این دو شرکت گره خورده.


بنابراین موفقیت و تصمیمات خردمندانه نمود داره و آثارش بخوبی قابل رصد شدنه. این مثالها میتونه درک درستی بیاره از این "چرا ها" و دلایل که چرا دیده نمیشه این نوع سرمایه گزاری های ریسک پذیر در استانهای مورد بحث در پستهای قبلی.

یک بیشتر راجع به بمباردیه تحقیق کنید. شرکت موفقی نیست. بصورت ملوک الطوایفی اداره میشه. سهامش بشدت افت کرده و در ایفای تعهداتش درمانده است. اگر کمک های کلان دولت کبک نبود - فقط به صرف حفظ شرکتی که تعداد زیادی کارمند داره - راه ورشکستگی را در پیش داشت. کابوسی است برای سهامدارانش.

[violet11]

یک بیشتر راجع به بمباردیه تحقیق کنید. شرکت موفقی نیست. بصورت ملوک الطوایفی اداره میشه. سهامش بشدت افت کرده و در ایفای تعهداتش درمانده است. اگر کمک های کلان دولت کبک نبود - فقط به صرف حفظ شرکتی که تعداد زیادی کارمند داره - راه ورشکستگی را در پیش داشت.

هرچند دلخورم از برخی اتفاقات چون سه ساعت زحمت کشیدم برای جمع اوری اطلاعات دقیق در یک موضوع که حداقل میتونست تاپیکی مستقل باشه ولی خب اشتراک اطلاعات ارزشش بیشتر از این حرفهاست و منم سنم بیشتر از رنجیده خاطر شدن....

فرمایش شما درسته سهام بمباردیر افت کرده ولی یک ترفندی که این شرکت به خرج داده برای رهایی از روند منفی شراکت در پروژه هواپیمای مسافربری چینی هست. هواپیمای C919 چین قطعات مختلفیش توسط این شرکت کانادایی تولید و به نوعی مشارکت بین اونها جریان داره که در صورت تاییده پرواز گرفتن در یکی دو سال اینده قطعا اثر مثبتی روی سهام بمباردیر خواهد گذاشت.


مورد دوم هم همکاری با کشور خودمون ایرانه. واقعیت اینه من خونده بودم که Q400 این شرکت از گزینه های محبوب ایران ایر بوده ولی بخاطر مسائل سیاسی مذاکرات ایران کانادا سر نگرفته و atr72 بجاش خریداری شد. اما هنوز خریدهای ایران شروع نشده و همکاری اگه بتونه پا بگیره (خصوصا با توجه به روحیه مشارکت پذیری بمباردیر) فروش قابل توجهی خواهد داشت این شرکت.

[uxmal09]

هرچند دلخورم از برخی اتفاقات چون سه ساعت زحمت کشیدم برای جمع اوری اطلاعات دقیق در یک موضوع که حداقل میتونست تاپیکی مستقل باشه ولی خب اشتراک اطلاعات ارزشش بیشتر از این حرفهاست و منم سنم بیشتر از رنجیده خاطر شدن....

فرمایش شما درسته سهام بمباردیر افت کرده ولی یک ترفندی که این شرکت به خرج داده برای رهایی از روند منفی شراکت در پروژه هواپیمای مسافربری چینی هست. هواپیمای C919 چین قطعات مختلفیش توسط این شرکت کانادایی تولید و به نوعی مشارکت بین اونها جریان داره که در صورت تاییده پرواز گرفتن در یکی دو سال اینده قطعا اثر مثبتی روی سهام بمباردیر خواهد گذاشت.


مورد دوم هم همکاری با کشور خودمون ایرانه. واقعیت اینه من خونده بودم که Q400 این شرکت از گزینه های محبوب ایران ایر بوده ولی بخاطر مسائل سیاسی مذاکرات ایران کانادا سر نگرفته و atr72 بجاش خریداری شد. اما هنوز خریدهای ایران شروع نشده و همکاری اگه بتونه پا بگیره (خصوصا با توجه به روحیه مشارکت پذیری بمباردیر) فروش قابل توجهی خواهد داشت این شرکت.

فعلا سه سال است که بمباردیه در تحویل چند ده عدد واگن تراموای شهر تورنتو تاخیر کرده و دادگاه دارند. ساخت و تحویل هواپیما پیشکش. شما می‌فرماید روحیه مشارکت پذیری اما بیشتر بستن قرارداد گرفتن پول و سر دواندن مشتری هاست. برای همینهاست که هواپیماهاشون فروش نمیره.