درستی یا نادرستی تصور ذهنی شما پیش و پس از رفتن به کانادا (فقط کانادا)

[esiwind]

esiwind عزیز اول اینکه پستهای خوبی داری ...،ولی گذشته از شوخی ، به جد بگم: پسرم حدود 5 ماهش هست . چون خودم آدم سنت گرایی هستم دوست دارم پسرم هم مانند من زندگی کنه و زندگی بسازه این موضوع مهاجرت یک جورایی یک پارازیت بزرگ شده تو ذهنم که در آینده ایشون که با فرهنگ بیگانه تطابق کرد آیا می تواند با ایرانی جور بشه یا میره با یکی از فرهنگ دیگه جفت میشه و سر انجامش چی میشه و ... هزار مساله دیگر
ولی یک خواهش دارم دوستانی که در کانادا از نسل دوم مهاجرین که ازدواج یا شگست یا هر موضوع قابل ذکری دارند بیان کنند تا چشم انداز بهتری داشته باشیم.
نمی دونم کجا خوندم که از کل جمعیت حدود 32 ملیونی کانادا فقط 300 هزار تا ایرانی هست ،که اون هم با پراکندگی زیاد جضور دارند.

hooran عزیز، هیچ تضمینی نیست که پسر گلتون که 5 ماهشه مثل شما زندگی کنند. حتی ایران هم باشی چنین توقعی معمولا تحقق پیدا نمیکنه. اینجا که دیگه داستان خودشو داره و شما تنها اگه بتونی زبان مادریش رو خوب بهش یاد بدی کار بزرگی کردی. نکته ای که اینجا هست و از الان بهتره به جد بهش فکر کنی هر بچه ای خصوصا از سن 18 سالگی به بعد یه آدم مستقل حساب میشه و هیچ پدر و مادری قانونا در انتخاب مسیر زندگیش نمیتونه دخالتی بکنه و به زور بخواد به مسیری ببره که بچه نمیخواد. و اگه فرزندتون کوچکترین ناراحتی از طرف شما ببینه به کمک قانون میتونه به راحتی جدا و مستقل زندگی کنه و راهش رو انتخاب کنه، چیزی که در ایران بگی ملت شاخ در میارن.
لینک زیر رو هم ببین تا ریز جمعیت کانادا رو به تفکیک زبان، ملیت و دین و ..... ببینی:
http://www.statcan.gc.ca/tables-tabl...emo02a-eng.htm

[ghlobe]

esiwind . چون خودم آدم سنت گرایی هستم دوست دارم پسرم هم مانند من زندگی کنه و زندگی بسازه این موضوع مهاجرت یک جورایی یک پارازیت بزرگ شده تو ذهنم که در آینده ایشون که با فرهنگ بیگانه تطابق کرد آیا می تواند با ایرانی جور بشه یا میره با یکی از فرهنگ دیگه جفت میشه و سر انجامش چی میشه و ... هزار مساله دیگر
.

دوست عزیز در خود ایران هم الان هیچ پدر و مادری نمیتونه انتظار داشته باشه بچه هاش دقیقا همونطوری که اون میخواد بزرگ بشن و دربیان. کانادا که دیگه هیچ. فقط برای بچه هاتون همیشه آرزوی خوشبختی و موفقیت کنید ولی انتطار نداشته باشید مسیری را که شما انتظار دارید بروند چون هیچ وقت اتفاق نخواهد افتاد. ایرانی و خارجی هم فرقی ندارد انسان انسان است.

[.:HoDa:.]

من منتظر ویزام و خدا بخواد به عنوان دانشجو میرم مونترال. چیزی که خیلی ذهن منو درگیر کرده (و اطرافیان اینجا هم بدترش میکنن!!) طرز فکر مردم اونجا در مورد یکی که از جایی مثل ایران میاد هست.(تو نظرات قبلی اشاره شده بود که اینجا کاری ندارن از کجا اومدی و همه رفتارشون خوبه باهم ولی این رفتار صرفا به خاطر حس ترحم نیس آیا؟؟واقعا چی فک میکنن راجع به ایرانی؟؟؟؟)
از اونجا که قصد برگشتم ندارم این مساله خیلی ذهنمو مشغول کرده.خوشحال میشم نظر دوستانی که تجربه زندگی کانادا رو دارن بدونم

اینجا اصلن براشون مهم نیست شما از کجا اومدی...
گاهی تو بعضی جاها، مثلن سازمان‌های مربوط به مهاجرین ممکنه ازتون بپرسن از کجا اومدین، که اونم من هر وقت گفتم ایران هیچ برخورد بدی ندیدم و صرفن فقط اطلاع داشتنشون بوده، نه قضاوت کردن
با بعضیا هم که صمیمی می‌شی و می‌گی تازه اومدی، ممکنه بپرسن از کجا اوندی، اونم من در جواب همیشه لبخند دیدم و بهم گفتن خوش اومدی و از این صحبتا
اصلن نگران این مسئله نباشید و فقط به تقویت زبانتون فکر کنید... چون اگر زبانتون ضعیف باشه با اینکه باز هم بهتون بی‌احترامی نمی‌شه، اما به احتمال زیاد نمی‌تونید روابط خوبی باهاشون برقرار کنید

[hooran]

نکاتی هست که در میان گذاشتن آنها را با دوستان ضروری می بینم:
من پزشک هستم و خانواده 4 نفره دارم ، بقول سهراب سپهری روانشاد ....کارو بارم بد نیست ،پوزیشن خوبی دارم و می توانم در آینده در پوزیشنهای بهتری بایستم ،بگذریم از فرصتهایی که در طی چهار سال گذشته به علت اقدام به مهاجرت کنار گذاشتم، ولی همین الان با توجه نوسانات اکونومیک موجود توی زیان هستم ،در امید اینکه در انتظار پاس رکوئست هستم ،و گمان می کنم که عزیمتم به کانادا در ساده ترین حالت همراه با زیانهای قابل توجهی چه از نظر موقعیت مالی و پوزیشن شغلی و فرصت های آتی خواهد بود . از طرفی به دیدگاه غلط یا درست تصورم بر این است که برای شخص من کانادا چیز جالبی جز زحمت و جان کندن بیشتر نخواهد بود، آنچه در این مسیر مشوق من است نگاه به آینده از منظر و دیدگاه فرزندانم است . نکته دیگر اینکه من آینده سرزمنیم را برای فرزندان خردسال این برهه بسیار خوب و خوش می بینم .دلایلش خارج از این مجال است .آنچه برای من مهم است میراثی است که برای آنها باقی خواهم گذاشت: "دستاورد های مهاجرت ". آیا دوستانی که در آنسو هستند و احیانا فرزند دارند می توانند چشم اندازی در حد بیست سال آینده برای فرزندان خود ترسیم کرده ومطرح نمایند .این چشم انداز می تواند در قالب تحصیل ، ورود به دانشگاه، ازدواج،وضعیت مالی، استعداد ورود به انحرافات ،تفریحات سالم و هرچیز دیگری که در فکر و دید من نگنجیده است .
البته من این مسیر را طی خواهم کرد ، ولی کلمات و جملات شما ، تجربیات و مشاهدات شما در روشنتر دیدن این مسیر برایم کمک کننده خواهد بود. از پست های مفید قبلا تشکر می کنم.

دوست عزیز در خود ایران هم الان هیچ پدر و مادری نمیتونه انتظار داشته باشه بچه هاش دقیقا همونطوری که اون میخواد بزرگ بشن و دربیان. کانادا که دیگه هیچ. فقط برای بچه هاتون همیشه آرزوی خوشبختی و موفقیت کنید ولی انتطار نداشته باشید مسیری را که شما انتظار دارید بروند چون هیچ وقت اتفاق نخواهد افتاد. ایرانی و خارجی هم فرقی ندارد انسان انسان است.

[zini_zinparast]

نکاتی هست که در میان گذاشتن آنها را با دوستان ضروری می بینم:
من پزشک هستم و خانواده 4 نفره دارم ، بقول سهراب سپهری روانشاد ....کارو بارم بد نیست ،پوزیشن خوبی دارم و می توانم در آینده در پوزیشنهای بهتری بایستم ،بگذریم از فرصتهایی که در طی چهار سال گذشته به علت اقدام به مهاجرت کنار گذاشتم، ولی همین الان با توجه نوسانات اکونومیک موجود توی زیان هستم ،در امید اینکه در انتظار پاس رکوئست هستم ،و گمان می کنم که عزیمتم به کانادا در ساده ترین حالت همراه با زیانهای قابل توجهی چه از نظر موقعیت مالی و پوزیشن شغلی و فرصت های آتی خواهد بود . از طرفی به دیدگاه غلط یا درست تصورم بر این است که برای شخص من کانادا چیز جالبی جز زحمت و جان کندن بیشتر نخواهد بود، آنچه در این مسیر مشوق من است نگاه به آینده از منظر و دیدگاه فرزندانم است . نکته دیگر اینکه من آینده سرزمنیم را برای فرزندان خردسال این برهه بسیار خوب و خوش می بینم .دلایلش خارج از این مجال است .آنچه برای من مهم است میراثی است که برای آنها باقی خواهم گذاشت: "دستاورد های مهاجرت ". آیا دوستانی که در آنسو هستند و احیانا فرزند دارند می توانند چشم اندازی در حد بیست سال آینده برای فرزندان خود ترسیم کرده ومطرح نمایند .این چشم انداز می تواند در قالب تحصیل ، ورود به دانشگاه، ازدواج،وضعیت مالی، استعداد ورود به انحرافات ،تفریحات سالم و هرچیز دیگری که در فکر و دید من نگنجیده است .
البته من این مسیر را طی خواهم کرد ، ولی کلمات و جملات شما ، تجربیات و مشاهدات شما در روشنتر دیدن این مسیر برایم کمک کننده خواهد بود. از پست های مفید قبلا تشکر می کنم.

دوست عزیز، برای من خیلی جالب که شما تونستی آینده 20 سال دیگه فرزندتو در ایران بسیار خوب و خوش میبینی!!!
میتونم بپرسم از چه لحاظی؟ اقتصادی؟ معنوی؟ آینده شغلی؟ آموزشی؟
ببینید من نمیخوام در مورد ایران صحبت کنم اما در مورد اینجا میگم شاید بدرتتون بخوره
من در ایران 2 شغل با پرستیژ داشتم. خدا رو شکر هم خونه و هم ماشین خوب هم داشتم. در هوای پاک هم زندگی میکردیم هفته ای 3 روز هم میرفتم سر کار!!! مسافرت هم میرفتم!!!
اما اینجا احساس بهتری دارم. اینجا من میتونم پیش بینی کنم که اگر n مقدار دلار دارم تا چقدر میتونم خرج کنم و چقدر در ماه پس انداز داشته باشم و بعد از چند ماه خونه میتونم بخرم. اینجا می تونم پیش بینی کنم که اگر پاسپورت کانادایی رو بگیرم در فلان سال میرم در آمریکا فلان شغل رو می گیریم. اینجا می تونم برای تمام عمر خودم و همسرم برنامه ریزی کنم.
اینجا میدونم که اگر به جایی نرسیدم میشه همون امضایی(به امضای قرمز رنگ مراجعه کنید) که الان دارم!!!!
اینجا می دونم که اگر دروغ بگم بازنده هستم.
اینجا میدونم که میتونم به خیلی از حرفا اعتماد کنم.
اینجا می دونم که ریا و دورویی کمه!!!
اینجا میدونم که ....

[s30min]

نکاتی هست که در میان گذاشتن آنها را با دوستان ضروری می بینم:
من پزشک هستم و خانواده 4 نفره دارم ، بقول سهراب سپهری روانشاد ....کارو بارم بد نیست ،پوزیشن خوبی دارم و می توانم در آینده در پوزیشنهای بهتری بایستم ،بگذریم از فرصتهایی که در طی چهار سال گذشته به علت اقدام به مهاجرت کنار گذاشتم، ولی همین الان با توجه نوسانات اکونومیک موجود توی زیان هستم ،در امید اینکه در انتظار پاس رکوئست هستم ،و گمان می کنم که عزیمتم به کانادا در ساده ترین حالت همراه با زیانهای قابل توجهی چه از نظر موقعیت مالی و پوزیشن شغلی و فرصت های آتی خواهد بود . از طرفی به دیدگاه غلط یا درست تصورم بر این است که برای شخص من کانادا چیز جالبی جز زحمت و جان کندن بیشتر نخواهد بود، آنچه در این مسیر مشوق من است نگاه به آینده از منظر و دیدگاه فرزندانم است . نکته دیگر اینکه من آینده سرزمنیم را برای فرزندان خردسال این برهه بسیار خوب و خوش می بینم .دلایلش خارج از این مجال است .آنچه برای من مهم است میراثی است که برای آنها باقی خواهم گذاشت: "دستاورد های مهاجرت ". آیا دوستانی که در آنسو هستند و احیانا فرزند دارند می توانند چشم اندازی در حد بیست سال آینده برای فرزندان خود ترسیم کرده ومطرح نمایند .این چشم انداز می تواند در قالب تحصیل ، ورود به دانشگاه، ازدواج،وضعیت مالی، استعداد ورود به انحرافات ،تفریحات سالم و هرچیز دیگری که در فکر و دید من نگنجیده است .
البته من این مسیر را طی خواهم کرد ، ولی کلمات و جملات شما ، تجربیات و مشاهدات شما در روشنتر دیدن این مسیر برایم کمک کننده خواهد بود. از پست های مفید قبلا تشکر می کنم.

من خواهرم پزشک هستند و منم خیلی اصرار می کردم که برای مهاجرت اقدام کنند اما الان که اینجا هستم به خواهرم که تو ایران موقعیت خوبی از نظر مالی و اجتماعی و ...دارن و بالای سی و پنج سال دارن اصرار! نمی کنم بیان اینجا برای همیشه موندن....چون مسیر پزشک ها اینجا خیلییییییییی طولانیه و بعد از اون همه سختی که خواهرم و همسرش در راه درس خوندن و ...کشیدن به نظرم خیلی ستمه که حالا که به جایگاه خوبی رسیدن بخوان همه چیز از صفر شروع کنن و یه مدت طولانی بدون کار فقط هر چی پس انداز کردن در اینجا خرج کنن....همون طور که خودتون گفتید در ساده ترین حالت زیان های قابل توجه از نظر مالی خواهند کرد...
از نظر بچه ها هم به نظر من هیچ تضمینی وجود نداره که بچه ها اینجا بهتر از ایران تربیت بشن...من اینجا ایرانی های زیادی میبینم که اینجا به دنیا اومدن و نسل دوم هستن ولی هیچ وقت به جز مقوله زبان انگلیسی فکر نکردم فرقی با هم داشته باشیم... من زمان جنگ بدنیا اومدم تو نیمکت های سه نفره نشستم کنکور دادم و هزارتا سختی دیگه دوستم اینجا بدنیا اومده تو صلح بزرگ شده تو مدرسه مقنعه سر نکرده، معلم هاش مهربون بودن و .....اما الان تقریبا موقعیت های یکسان علایق یکسان دغدغه های یکسان...فقط شاید اون یه کم آزادی های بیشتری داشته ...اما به همون نسبت شاید زخم های بیشتری از محیط خورده ...و من شاید سختی های اجتماعی بیشتری کشیدم اما در عوض بارون دیده تر شدم ....یعنی مثلا من نمی تونم بگم الان من خوشحال ترم یا دوستم که تورنتو بدنیا اومده؟! به نظر من کانون خانواده نقش اول تو تربیت بچه داره بعد محیط که تاثیر میذاره....در ضمن اگه با پول خیلی خوبی از ایران نیاید من نمی دونم فرزند شما می تونه رفاهی که تو ایران داره رو اینجا داشته باشه یا نه؟ مثلا من میدونم اینجا کلاس باله گرونه و باید درآمد خوبی داشته باشید تا بچه اتون بفرستید باله، اما تو ایران احتمالا اصلا هزینه کلاس خصوصی فرزندتون براتون چیز زیادی نمیشه
توصیه من به شما (قطعا به خواهرمم اگه شرایط شما رو داشت همین توصیه رو میکردم) با توجه به اینکه موقعیت خوبی تو ایران دارید اینه که به قضیه مهاجرت بلند مدت فکر نکنید ...چون مهاجرت هر فرد با هر فرد دیگه کاملا فرق میکنه ممکنه یکی مثل دوستمون زینی عاشق اینجا باشه ممکنه یکی مثل آقای قلوب بخواد چندین سال دیگه برگرده و ممکنه یکی مثل من هنوز در حال اکتشاف باشه و تصمیمی نگرفته باشه ...بهتره بنا رو بذارید به اینکه سه سال میاید میمونید شرایط میسنجید بعد خودتون و خانواده اتون تصمیم میگیرد که بمونید یا برگردید...

[ghlobe]

نکاتی هست که در میان گذاشتن آنها را با دوستان ضروری می بینم:
من پزشک هستم و خانواده 4 نفره دارم ، بقول سهراب سپهری روانشاد ....کارو بارم بد نیست ،پوزیشن خوبی دارم و می توانم در آینده در پوزیشنهای بهتری بایستم ،بگذریم از فرصتهایی که در طی چهار سال گذشته به علت اقدام به مهاجرت کنار گذاشتم، ولی همین الان با توجه نوسانات اکونومیک موجود توی زیان هستم ،در امید اینکه در انتظار پاس رکوئست هستم ،و گمان می کنم که عزیمتم به کانادا در ساده ترین حالت همراه با زیانهای قابل توجهی چه از نظر موقعیت مالی و پوزیشن شغلی و فرصت های آتی خواهد بود . از طرفی به دیدگاه غلط یا درست تصورم بر این است که برای شخص من کانادا چیز جالبی جز زحمت و جان کندن بیشتر نخواهد بود،

تجربه دوستان پزشک خود من هم در کانادا این بوده که مسیر رسیدن به کار پزشکی در کانادا بی نهایت دشوار و طولانی است و عده اندکی موفق میشوند با موفقیت انجامش بدهند. بخاطر همین خیلی کانادا را به دوستان پزشک توصیه نمیکنم. استرالیا و امریکا شرایط بسیار بهتری از این نظر در اختیاز شما میگذارد چرا به این کشورها فکر نکنید؟

[ghlobe]

چون مهاجرت هر فرد با هر فرد دیگه کاملا فرق میکنه ممکنه یکی مثل دوستمون زینی عاشق اینجا باشه ممکنه یکی مثل آقای قلوب بخواد چندین سال دیگه برگرده و ممکنه یکی مثل من هنوز در حال اکتشاف باشه و تصمیمی نگرفته باشه ...بهتره بنا رو بذارید به اینکه سه سال میاید میمونید شرایط میسنجید بعد خودتون و خانواده اتون تصمیم میگیرد که بمونید یا برگردید...

دوستان این قضیه برگشتن را برای ما دست نگیرند ما هم یک فرضی گفتیم آنهم نزدیک بازنشستگی - تازه برای همانش هم موافقت همسر را نداریم! فعلا که از همینجا خیلی راضی هستیم.

[s30min]

دوستان این قضیه برگشتن را برای ما دست نگیرند ما هم یک فرضی گفتیم آنهم نزدیک بازنشستگی - تازه برای همانش هم موافقت همسر را نداریم! فعلا که از همینجا خیلی راضی هستیم.

دیگه یه چیزی گفتید دیگه و تو فروم و حافظه همه ما ثبت شده!! من منظورم از چندین سال همون دوره بازنشستگی بود!!تازه من فکر می کنم تا اون موقع بازم ممکنه هم نظر خودتون هم نظر خانمتون تغییر کنه...کی می دونه چی پیش میاد! شاید یخ های قطب آب شدن مجبور شدیم هممون برگردیم

[zini_zinparast]

من خواهرم پزشک هستند و منم خیلی اصرار می کردم که برای مهاجرت اقدام کنند اما الان که اینجا هستم به خواهرم که تو ایران موقعیت خوبی از نظر مالی و اجتماعی و ...دارن و بالای سی و پنج سال دارن اصرار! نمی کنم بیان اینجا برای همیشه موندن....چون مسیر پزشک ها اینجا خیلییییییییی طولانیه و بعد از اون همه سختی که خواهرم و همسرش در راه درس خوندن و ...کشیدن به نظرم خیلی ستمه که حالا که به جایگاه خوبی رسیدن بخوان همه چیز از صفر شروع کنن و یه مدت طولانی بدون کار فقط هر چی پس انداز کردن در اینجا خرج کنن....همون طور که خودتون گفتید در ساده ترین حالت زیان های قابل توجه از نظر مالی خواهند کرد...
از نظر بچه ها هم به نظر من هیچ تضمینی وجود نداره که بچه ها اینجا بهتر از ایران تربیت بشن...من اینجا ایرانی های زیادی میبینم که اینجا به دنیا اومدن و نسل دوم هستن ولی هیچ وقت به جز مقوله زبان انگلیسی فکر نکردم فرقی با هم داشته باشیم... من زمان جنگ بدنیا اومدم تو نیمکت های سه نفره نشستم کنکور دادم و هزارتا سختی دیگه دوستم اینجا بدنیا اومده تو صلح بزرگ شده تو مدرسه مقنعه سر نکرده، معلم هاش مهربون بودن و .....اما الان تقریبا موقعیت های یکسان علایق یکسان دغدغه های یکسان...فقط شاید اون یه کم آزادی های بیشتری داشته ...اما به همون نسبت شاید زخم های بیشتری از محیط خورده ...و من شاید سختی های اجتماعی بیشتری کشیدم اما در عوض بارون دیده تر شدم ....یعنی مثلا من نمی تونم بگم الان من خوشحال ترم یا دوستم که تورنتو بدنیا اومده؟! به نظر من کانون خانواده نقش اول تو تربیت بچه داره بعد محیط که تاثیر میذاره....در ضمن اگه با پول خیلی خوبی از ایران نیاید من نمی دونم فرزند شما می تونه رفاهی که تو ایران داره رو اینجا داشته باشه یا نه؟ مثلا من میدونم اینجا کلاس باله گرونه و باید درآمد خوبی داشته باشید تا بچه اتون بفرستید باله، اما تو ایران احتمالا اصلا هزینه کلاس خصوصی فرزندتون براتون چیز زیادی نمیشه
توصیه من به شما (قطعا به خواهرمم اگه شرایط شما رو داشت همین توصیه رو میکردم) با توجه به اینکه موقعیت خوبی تو ایران دارید اینه که به قضیه مهاجرت بلند مدت فکر نکنید ...چون مهاجرت هر فرد با هر فرد دیگه کاملا فرق میکنه ممکنه یکی مثل دوستمون زینی عاشق اینجا باشه ممکنه یکی مثل آقای قلوب بخواد چندین سال دیگه برگرده و ممکنه یکی مثل من هنوز در حال اکتشاف باشه و تصمیمی نگرفته باشه ...بهتره بنا رو بذارید به اینکه سه سال میاید میمونید شرایط میسنجید بعد خودتون و خانواده اتون تصمیم میگیرد که بمونید یا برگردید...

دوست عزیز، در مورد تربیت بچه ها کاملا با شما موافقم. اصولا اگر بچه ای اون سختی هایی که ما کشیدیم رو نکشیده باشه نه قدر رفاه رو میدونه و نه قدر امکاناتی که داره رو. در ضمن اون طرقی لازم رو هم نخواهد کرد و یه قول شما چون بارون دیده نیست سریع جا میزنه یا نمیتونه با مشکلات مقابله کنه.
الان فکرشو می کنم میبینم که یکی از دغدغه های من در آینده این خواهد بود که کاری کنم که فرزندم با این مشکلات آشنا بشه!!!! چه طور ممکنه در این محیط مرفه این اتفاق بیوفته؟ عجب گیری کردیما!!!

والا دوست عزیز، من عاشق اینجا نیستم اما چون اعصابم راحته اینجا نسبی عرض کردم همونطوری هم که قبلا گفتم شاید چند سال دیگه نظرم عوض بشه. همون مساله دغدغه است دیگه که نه تنها برای هر انسان فرق میکنه بلکه با گذر زمان نیز تغییر خواهد کرد