نظر شما کاملا محترمه. ولی من شخصا بهیچ عنوان حاضر نیستم با میل خودم برگردم ایران زندگی کنم. مگه اینکه جبر زمونه منو وادار به این کار کنه. شاید اگه برای مدت طولانیتری میموندین و شرایط جدید ایران رو بعنوان یک مقیم دائم و نه یک مسافر تجربه میکردین، کمی نظرتون تغییر میکرد. من بهیچ عنوان نمیتونم تحمل کنم که بچم بخاطر پنج سانت کوتاه بودن مانتوش، شب بره توی منکرات بخوابه؛ تازه اگه درجا یک میلیون تومن پرداخت کنم، گناهش فی الفور پاک بشه. استرسی که همه توی وطنمون متحمل میشن، کم نیست. یکسال آخری که ایران بودیم، همسر من چندبار برای فشارخونش مشکل پیدا کرد و آخرش ناچار شدن برای 24 ساعت مانیتور کنن فشارش رو. میدونین نتیجه چی بود؟ قشارخون عصبی؛ اونم فقط زمان رانندگی!!! تازه این کمترین و پیش افتاده ترین مسائله. از آلودگی هوا و اثرات مخرب پارازیت و هزار مشکل بهداشتی پیدا و پنهان که نمیگم دیگه.
من الان کار درست و حسابی مثل ایران ندارم ولی برنامه برای زندگیم دارم و خداروشکر آرامش فکری دارم . اگه خدا کمک کنه، فقط ترجیح میدم برای دیدن عزیزانم برگردم ایران! حداقل درحال حاضر اینطوری فکر میکنم.
علاقه مندی ها (Bookmarks)