تجربه های ورود به تخصص پزشکی در ایالات متحده

[King_Dani]

بنا به توصیه دوستان، تصمیم گرفتم مسیری که برای ورود به تخصص پزشکی در ایالات متحده را پیمودم را بنویسم. پیش از این بگویم که درباره چیزهایی می توانم نظر بدهم و درباره چیزهایی نه. سعی می کنم در پست دوم بگویم که چه چیزهایی را به دلیل ناآشنایی با آنها، نمی توانم درباره ش نظر بدهم. همینطور بایستی روشن بکنم که این تنها تجربه یک نفر هست در یک رشته تخصصی خاص بنابراین به هیچ وجه نمی تواند راهنمایی جامع باشد. سعی می کنم یک پست را هم اختصاص به این بدهم که چه روش های دیگری هم از شنیدن تجربه دیگران برای رسیدن به تخصص موجود است.

من ورودی ۷۹ دانشگاه اکنون ناموجود علوم پزشکی ایران هستم در رشته دکترای پزشکی. فوق لیسانس بهداشت عمومی در بریتانیا در کالج سلطنتی لندن و از جمعه گذشته، رزیدنت (دستیار) طب اورژانس دانشگاه پنسیلوانیا برای سال ۲۰۱۳-۲۰۱۷.

خواهشی که دارم این است که اجازه بدهید پست ها را به اتمام برسانم و بعد اگر پرسشی داشتید مطرح بکنید تا پست ها یکپارچه باشد و خواندن ش برای دیگران آسان باشد.

[King_Dani]

من پزشکی را در ایران خواندم تا به انتها و از این جهت نمی توانم به کسانی که می پرسند بهتر است در میانه راه انصراف بدهی و مدرک معادل لیسانس بگیری و خارج بشوی مشاوره خوبی بدهم.

به علاوه شیوه ورود من به ایالات متحده اندکی با بقیه متفاوت بوده و مستقیما از ایران نیامده ام و بنابراین توصیه های خوبی برای اینکه چطور ویزا بگیرید از کشورهای همسایه ایران ندارم.

برآورد شخصی من این بود که درس خواندن در مقطع تحصیلات تکمیلی (فوق لیسانس) شانس ام را برای ورود به ایالات متحده و بعد برای ورود به تخصص افزایش می دهد. اینکه چقدر این موضوع مفید و موثر بوده ار نمی دانم.

هدف من از روز اول، ورود به طب اورژانس بود و بنابراین حتی یک لحظه هم به رشته های پیرامون پزشکی برای پی اچ دی فکر نکردم و بنابراین نمی توانم هیچ مشورت خوبی در این باره بدهم. می دانم که بچه هایی برای ش تلاش کرده اند و موفق هم شده اند ولی متاسفانه با آنها تماس ندارم.

من هنوز برای اقامت دایم (گرین کارت) در امریکا اقدام نکرده ام و زیاد درباره اش نمی دانم، اما آنچه می دانم را حتما در میان خواهم گذاشت.

[King_Dani]

من ورودی مهرماه ۱۳۷۹ دانشگاه علوم پزشکی ایران هستم. درس ام را ۷.۵ ساله که زمان استاندارد است به پایان بردم و آخرین روتیشن را در اسفند ماه ۱۳۸۷ گذراندم. پایان نامه ام را مرداد ۱۳۸۸ مورد داوری قرار دادند و تاریخ فارغ التحصیلی ام همان موقع بود. معدل کل مدرک ام ۱۶.۶۹ بود. هیچ واحد درسی را در ۷.۵ سال نیوفتادم و میانگین معدل بالینی ام ۱۸.۲۹ بود. با فارغ التحصیلی به دلیل اینکه شیوه سر راستی برای رسیدن به ایالات متحده نداشتم، تصمیم گرفتم یک فوق لیسانس بهداشت عموم یا Master of Public Health در یکی از دانشگاه های اینجا بخوانم. دوره یک ساله است و برای پذیرش، یک سیستم مرکزی اپلیکشن دارند به نام SOPHAS : http://www.sophas.org/
پنج دانشگاه اقدام کردم که از سه تایشان پذیرش گرفتم و دو تا هم رد کردند. جانز هاپکینز که بهترین مدرسه بهداشت عموم امریکا و دنیا را دارد رد کرد(قابل انتظار بود، پیش نیازش ۳ سال تجربه اختصاصی کار در رشته بهداشت عموم بود. من فکر می کردم شاید حضور در مدرسه پزشکی و چند ماه دوره بهداشت محیط را قبول بکنند) و یل. دانشگاه ایالتی اریزونا، برکلی و هاروارد پذیرش دادند. هیچ کدام از دانشگاه ها بورس نمی دهند در این رشته و بایستی هزینه تحصیل تان را از جیب بدهید. رقمی که بایستی نشان می دادید در حساب تان فکر می کنم ۴۸ هزار دلار بود. برای پذیرش، سوای از مدارک تحصیلی تان که بایستی آزاد کرده باشید، نیاز هست که امتحان توفل را داده باشید و دست کم نمره ۱۰۰ کسب کرده باشید (من ۱۱۵ گرفتم). همچنین همه مدارس از شما نمره GRE general هم می خواهند ولی در بخش نوشتاری ش زیاد سخت نمی گیرند و بیشتر بر نمره کوانت تکیه دارند (من کوانت ۷۳۰ آوردم، کوالت ۵۴۰ و نمره نوشتار هم فکر می کنم ۳.۵) به برکلی جواب مثبت دادم و با فرض شروع تحصیل در ماه سپتامبر دنبال وقت ویزا در ترکیه بودم (می گفتند بهتر ویزا می دهند) که مدیر مدرسه گیر داد که بایستی کلاس های تابستانی را شرکت بکنید که مقدمات اپیدمیولوژی بود. به انگلستان رفتم چون وقت هیچ جای دیگری پیدا نمی شد. مامور ویزا خیلی راحت رد کرد با این توضیح که می بایستی از همان سفارت های مشخص شده اقدام می کردی (می ۲۰۰۹). ده روز بعد در دوبی دوباره وقت گرفتم و دوباره رد شدم. این بار استدلال این بود که همین حالا هم برای شما ها در ایالات متحده کار پیدا می شود وای به حال وقتی که این فوق لیسانس را هم بخوانی و با توجه به اینکه من نمی توانم باور بکنم که شرایط زندگی تان در ایران بهتر از امریکا باشد، نمی توانم قبول بکنم که قصد مهاجرت ندارید (مطابق قانون، مامور صدور ویزا موظف است اطمینان حاصل بکند که قصد فرد، مهاجرت دایم نیست). به دلیل اینکه همسرم هم پزشک هست و با هم پذیرش داشتیم، هر دو جا با هم ویزا درخواست دادیم. بعد از افسردگی چند روزه ناشی از تباه شدن فرصت، به انگلستان نگاه انداختم و ۳ مدرسه بهداشت عموم هنوز پذیرش شان باز بود چون دوره در بریتانیا در ماه اکتبر شروع می شود. به دو مدرسه در لندن مدارک فرستادم و علی رغم اینکه مصادف با روزهای پر حادثه پس از انتخابات بود که پروتکل SSL غیر فعال شده بود و نمی شد هیچ مدرکی را به پورتال دانشگاه ها آپلود کرد، از هر دو پذیرش گرفتم: London School of Hygiene and Tropical Medicine و Imperial College London. برنامه درسی دومی به نظرم به مقاصدم نزدیک تر بود (واحد های بیشتری در رابطه با آمار و اپیدمیولوژی بیماری های غیرعفونی داشت) و برایش اقدام کردیم. ۲۵ هزار پوند هزینه تحصیل بود که بایستی در حساب ت نشان می دادی. روزی که نامه پذیرش به دستم رسید، دو روز بعد از بسته شدن سفارت بریتانیا در تهران به اتهام تحریک افکار عمومی بود. مجبور شدم به ابوظبی بروم که شرح ش را کمابیش همان موقع در این فروم نوشته ام. به دلیل ناآشنایی کارمندان در ابوظبی، پرونده ها چپ و راست رد می شد در حالی که نرخ رد شدن ویزای تحصیلی در تهران بسیار پایین بود. ما مجموعا ۲۷ روز در ماه رمضان معطل شدیم در دوبی (فقط برای مصاحبه و دو بار برای آپدیت گرفتن و دریافت ویزا مراجعه کردیم ابوظبی). در وضعیتی دراماتیک به ابوظبی رفتیم تا بشنویم که پاسپورت مان را داده اند به یو پی اس که برساند به هتل و ما هم از ترس اینکه در نبودمان در هتل برگشت بخورد با یو پی اس تماس گرفتیم و نماینده اش هم در اقدامی که می توانست باعث توبیخ شدن ش بشود، شماره راننده کامیونی که محموله را می برد به دوبی به ما داد. در دپوی یو پی اس در ۲۰ کیلومتری دوبی ساعت ۸ شب پاسپورت ها را تحویل گرفتیم و با پرواز ۱ نیمه شب به تهران آمدیم. فکر می کنم جمعه بود. جمعه بعدی به بریتانیا رفتیم. سال تحصیلی در امپریال بسیار فشرده بود و فرصت فکر کردن به تخصص نبود چه برسد به درسخواندن برای امتحان ها. سه ماه از حضورمان در لندن خبر پذیرش مهاجرت مان به کانادا که دسامبر سال قبل ش اقدام کرده بودیم آمد. به دلیل نزدیک به ابطال بودن پاسپورت من، گرفتن ویزا مدتی طول کشید و نهایتا در ژانویه ۲۰۱۰ ما ویزای ورود گرفتیم و با استفاده از تعطیلات مارچ مدرسه، «لند» کردیم. اکتبر ۲۰۱۰ درسم را تمام کردم. نمره کل مدرک ام ۶۹.۷درصد (with Merit) شد و نمره پایان نامه ام ۷۸.۱درصد (with Distinction). پایان نامه ام را در رابطه با تحقیق ارتباط میان جهش های نقطه ای (SNP) با رشته های شغلی در ایجاد سرطان پانکراس در دیتابیس EPIC برداشتم با یک پرفسور ایتالیایی بریتانیایی. بلافاصله به کانادا نقل مکان کردیم. در زمانی که در ونکوور بودم اولین مقاله ام را که از سال های اینترنتی باقی مانده بود در Pediatric Nephrology پذیرفته شد و در عین حال مشغول پیدا کردن کسی بودم که حاضر باشد کار تحقیق به من بدهد در امریکا یا کانادا. در کانادا تنها در ونکوور جستجو کردم که عمل گزینه ها را محدود به دو بیمارستان می کرد (هاربر و ونکوور جنرال). در امریکا هم چند دانشگاه بزرگ از نظر بودجه تحقیقاتی در رشته اورژانس را هدف قرار دادم. با یک استاد در رشته غیر اورژانس و یک استاد اورژانس در رشته هایپربریکس مصاحبه کردم و دومی بلافاصله بهم پیشنهاد داد. اما همین موقع همسرم پوزیشنی در دانشگاه پنسیلوانیا پیدا کرده بود و من هم با مکاتبه با دانشگاه متوجه شدم می توانم در ایالات متحده، نوع ویزایم که ویزای همسر (dependent) بود را عوض بکنم. به این ترتیب بود که در می ۲۰۱۱ به فیلادلفیا امدیم. با یک استاد بیهوشی مصاحبه کردم و گفت بعد از مسافرت ش که دو هفته بود درباره استخدام حرف می زنیم. بعد از دو هفته گفت با خبره تر ها حرف زده ام و نمی توانم به تو کار بدهم. من هم که تقریبا مطمئن از داشتن پوزیشن بودم، اورژانس را موقتا کنار گذاشته بودم. دوباره مجبور شدم تماس بگیرم (شرح چگونگی پیدا کردن این پوزیشن ها را خواهم نوشت). نهایتا در جولای موفق شدم بعد از یک مصاحبه کوتاه، با بخش اولتراساند اورژانس از دپارتمان شروع بکنم. متاسفانه امور بین الملل دانشگاه به من اشتباه گفته بود و به ادعای آنها، قانون من را از عوض کردن ویزا منع می کرد. بعد از یک تلاش بسیار طولانی و مشورت با وکیل و حمایت رییس بخش، امور بین الملل را متقاعد کردم که حتی اگر هیچ شانسی نباشد، درخواست ویزای من را به اداره مهاجرت امریکا (USCIS) بفرستد . سپتامبر فرستادم و کمابیش به صورت محدود با بخش کار می کردم و در جلسات آموزشی شرکت می کردم. ژانویه اداره مهاجرت درخواستی مبهم برای تکمیل مدارک فرستاد و تقریبا قطعی شده بود که اداره بین الملل اشتباه می کرد و من مجاز به تغییر ویزا بودم (حق با من بود در تفسیر قانون). ویزای من مارچ رسید ولی از همان ژانویه به طور رسمی شروع کرده بودم و همه روزه سر کار حاضر می شدم. مسئولیت هایم در ابتدا بسیار محدود بود ولی به هیچ کاری نه نمی گفتم و کم کم آموزش دادن اولتراساند به دانش آموزان پزشکی هم به من واگذار شد و کارهای تحقیق هم به پیش می رفت. به دلیل آینده نامعلوم، برای امتحان های USMLE نمی توانستم متمرکز درس بخوانم و تنها در ماه دسامبر بود که شروع به خواندن Step1 کردم (منابع پیشنهادی برای هر کدام را بعدا معرفی خواهم کرد). ۱۶ مارچ ۲۰۱۲ امتحان استپ۱ را دادم. چون تازه چند ماه بود شروع کرده بودم و بچه های دیگری که از ایران در ایالات متحده تخصص قبول شده بودند بین ۲ تا ۳ سال در همین پوزیشن فلوی تحقیق باقی می ماندند، اصلا حواسم به «مچ» (پذیرش تخصص) نبود. اما با مشورتی که با استادم و همینطور رییس آموزش (پروگرم دیرکتور) کردم، به این نتیجه رسیدم که می بایست همین سال شرکت بکنم برای همین با دردسر فراوان موفق به گرفتن وقت امتحان Step 2 Clinical Skills برای ۳ جولای و Step 2 Clinical Knowledge برای ۱۳ اگوست وقت گرفتم. مچ ۲۰۱۳ در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۲ باز می شد ولی من به دلیل مشغله کاری و همینطور این موضوع که به خاطر تغییراتی که در Step 2 CS داده بودند، نتایج ش یک ماه دیرتر از حالت معمول اعلام می شد، اپلیکشن ام را نیمه اکتبر سابمیت کردم. در مجموع ۴ تا مصاحبه گرفتم که یکی ش همین دانشگاه پنسیلوانیا بود. مصاحبه ها به نظر خودم بد پیش نرفت و شاید منفی ترین ش، در همین دانشگاه خودم بود ‌ نهایتا هم هفته گذشته دوشنبه خبر مچ شدن را گرفتم و جمعه هم خبر اینکه در دانشگاه پنسیلوانیا مچ شده ام.

جزییات زیادی را برای کوتاه ماندن موضوع حذف کرده ام اما هر کدام که بتواند به دیگران برای موفقیت در پذیرش کمک بکند حتما خواهم نوشت. سعی می کنم در پست های جداگانه بنویسم که برای هر امتحانی از چه منابعی بخوانید و در یک پست دیگر آدرس های مفید برای خواندن درباره جزییات هر چیز را اعلام خواهم کرد.
باز تکرار می کنم که این تنها یک تجربه است و نمی تواند به عنوان فرمول موفقیت شناخته بشود.

[erfan1985]

من ورودی مهرماه ۱۳۷۹ دانشگاه علوم پزشکی ایران هستم.........................

ممنون که تجربیاتتون رو اینجا نوشتید. مسیر بسیار طولانی طی کردید. واقعا خسته نباشید. و تبریک واسه مچ! البته این مسیر برای اکثر پزشکهایی که میخوان آمریکا تخصص بگیرن هست و گاه طولانی تر میشه. بدون شک رمز موفقیت شما دوره MPH و سابقه کار پژوهشی در فیلادلفیا بوده. چند مورد سوال و جند نکته جهت عرض کردن:
1- شماژانویه 2010 شروع کردید و اکتبر همان سال تموم کردید؟ یعنی مستر 10 ماهه بود؟
2- چطور از بریتانیا وارد کانادا شدید؟ دعوتنامه ای چیزی داشتید؟
3- ممکنه مسیری که همسرتون پیمودن رو هم بگید؟ یا اینکه مسیر ایشون هم مث شما بوده؟ ایشون چطور به US رسیدن وقتی شما هنوز کانادا بودید؟
4- نمره های USMLE ؟ تعداد مقاله در رزومه؟ [به نظر میاد فرصت کوتاهی برای مطالعه امتحانات صرف کردید. احتمالا پایه قوی داشتید. درسته؟ به خصوص مباحث علوم پایه رو (step 1) کسی یادش نیس بعد ده سال]
5- در مورد تجربتون در امتحان ها و اینکه تو مصاحبه ها چی پرسیدن هم بگید.
6- برای چند تا دانشگاه مچ کردید که 4 تا مصاحبه اومد؟ و جواب بقیه چطور شد؟
7- در مورد مستر میتونستید به مستر اپیدمیولوژی که ریسرچ بیس هست هم فکر کنید. چون هزینه تحصیل رو بهتون پرداخت میکنن. فکر نمیکنم امکانش الان برای همه باشه که MPH بخونن. چون هم رشته گرونیه و هم وضع دلار با اون موقع که شما خوندی کلی فرق کرده.

[King_Dani]

با پوزش بابت تاخیر در ادامه این سری و سپاس. من سعی می کنم در ادامه برداشت خودم از مسیری که می توان طی کرد را بنویسم. فکر نمی کنم در رشته ای که مچ شدم، چیزی به جز یک حامی بسیار قدرتمند موثر باشد به دلیل اینکه دو تا دکترا هم که بگیرید، باز هم خارجی بودن، یک ضعف بسیار عمده است.
۱. من اکتبر ۲۰۰۹ شروع کردم و اکتبر سال بعد تمام شد. ۱۲ ماه تمام.
۲. نوشتم، سال آخر سال ۲۰۰۸ فهمیدم که مسیر فست ترک برای مهاجرت کانادا باز شده و در ژانویه اپلیکشن را فرستادیم و ژانویه ۲۰۱۰ ویزا داشتیم برای لندینگ در کانادا. کانادا، پلن بی ما محسوب می شد.
۳. همسرم دقیقا مسیر من را رفت تنها با این تفاوت که نام من به عنوان اپلیکنت اولیه برای مهاجرت کانادا بود. همسرم وقتی در کانادا بودیم، پذیرش گرفت برای اینجا و من با ویزای همسر آمدم.
۴. حتما می نویسم همه را و اگر مفید باشد، رزومه ام را هم پیوست می کنم. اجازه بدهید پست ها را جلو ببرم. در مورد امتحان ها هم من از دسامبر شروع کردم خواندم و ژانویه سال بعد آخری را دادم. پیش از دسامبر، همینطوری می خواندم ولی از ناکارا ترین منبع (لکچر نوتس کپلان).
۵.حتما می نویسم اگرچه مصاحبه های من خیلی ساده و معمولی بودند و هیچ نکته هیجان انگیزی نداشتند.
۶. خیلی زیاد! اصولا خارجی ها معمولا برای ۱۰۰ دانشگاه اپلیکشن می فرستند. من برای ۹۴ تا فرستادم چون به نظر نمی آمد بقیه شان اصلا اپلیکنت خارجی را نگاه هم بکنند
۷. مستر اپیدمیو به نظرم زیادی تئوریک هست. برای دیزاین کردن پژوهش و اینها مفید است ولی برای کسی که می خواهد در یک رشته کلینیکال فعال بشود چندان مفید نیست. متوجه هستم که الان امکان گرفتن مدرک بسیار بسیار دشوار شده ولی ممکن هست دو سال دیگر، شرایط اکنون، به نظر رویایی بیاد. بنابراین بایستی هر کاری می توانید، همین امروز انجام بدهید.

ممنون که تجربیاتتون رو اینجا نوشتید. مسیر بسیار طولانی طی کردید. واقعا خسته نباشید. و تبریک واسه مچ! البته این مسیر برای اکثر پزشکهایی که میخوان آمریکا تخصص بگیرن هست و گاه طولانی تر میشه. بدون شک رمز موفقیت شما دوره MPH و سابقه کار پژوهشی در فیلادلفیا بوده. چند مورد سوال و جند نکته جهت عرض کردن:
1- شماژانویه 2010 شروع کردید و اکتبر همان سال تموم کردید؟ یعنی مستر 10 ماهه بود؟
2- چطور از بریتانیا وارد کانادا شدید؟ دعوتنامه ای چیزی داشتید؟
3- ممکنه مسیری که همسرتون پیمودن رو هم بگید؟ یا اینکه مسیر ایشون هم مث شما بوده؟ ایشون چطور به US رسیدن وقتی شما هنوز کانادا بودید؟
4- نمره های USMLE ؟ تعداد مقاله در رزومه؟ [به نظر میاد فرصت کوتاهی برای مطالعه امتحانات صرف کردید. احتمالا پایه قوی داشتید. درسته؟ به خصوص مباحث علوم پایه رو (step 1) کسی یادش نیس بعد ده سال]
5- در مورد تجربتون در امتحان ها و اینکه تو مصاحبه ها چی پرسیدن هم بگید.
6- برای چند تا دانشگاه مچ کردید که 4 تا مصاحبه اومد؟ و جواب بقیه چطور شد؟
7- در مورد مستر میتونستید به مستر اپیدمیولوژی که ریسرچ بیس هست هم فکر کنید. چون هزینه تحصیل رو بهتون پرداخت میکنن. فکر نمیکنم امکانش الان برای همه باشه که MPH بخونن. چون هم رشته گرونیه و هم وضع دلار با اون موقع که شما خوندی کلی فرق کرده.

[King_Dani]

موفقیت در گرفتن پذیرش تخصص در ایالات متحده، فرمول یگانه نداره، بسته به اینکه چه رشته ای بخواهید و شرایط شخصی تان چگونه باشد، بعضی چیزها مهم تر از بقیه می شوند. با این حال کارهایی هست که انجام شان شانس تان را به صورت عمومی افزایش می دهند. در نگاهی به پست های فروم متوجه شدم که بچه هایی در مقاطع مختلف تحصیلی، پرسش می کنند که الان وقت چه کاری ست که نهایتا بتوانم به خارج از کشور بیایم. من در مورد دیگر کشورها اطلاع دقیق ندارم بنابراین تنها درباره ایالات متحده خواهم نوشت و همینطور درباره مقطع پیش از تخصص اصلا اطلاع ندارم بنابراین نظری نخواهم داد. فرض را بر این می گیریم که شما در یک دانشگاه پزشکی در ایران مشغول به تحصیل هستید یا از آن فارغ شده اید.

مقطع علوم پایه:
در این ۲.۵ سال درس خواندن و فکر کردن به آینده در ذهن بیشتر دانشجویان نیست. همه به فکر تلافی محرومیت های سال کنکور هستند و برای بسیاری، آمدن به دانشگاه یعنی شکسته شدن قیدهای خانوادگی و بعضا اجتماعی. با این حال رمز موفقیت به گمان من در تمرکز بسیار زیاد بر دروس علوم پایه است. داشتن یک پایه قوی در این سالها، شما را برای همه عمر حرفه ای تان بیمه می کند. کارها، وقتی پایه علمی تان قوی ست، عموما راحت تر پیش می رود. توصیه اکید من، خواندن همه دروس از روی کتب مرجع و به زبان انگلیسی است. می دانم که انجام ش همیشه ممکن نیست ولی من تلاش ام را کردم که همه کتاب ها را تهیه و از مرجع بخوانم. زمان ما نمایشگاه بین المللی معمولا امکان خرید کتاب های مهم را فراهم می کرد. هرگز و هرگز دست به دامان جزوه نشوید. من تنها انگل شناسی را مجبور شدم از جزوه بخوانم که نمره بسیار بدی هم گرفتم ولی خوشبختانه در طب ایالات متحده انگل شناسی نه در امتحانات USMLE مطرح می شود و نه در طب روزمره.

مقطع فیزیوپاتولوژی:
این دوره را سعی بکنید کتاب طب داخلی هریسون را دست کم برای هر بخش بخوانید اگر نمی توانید همه ش را یک بار دوره کنید. طب داخلی صرفنظر از اینکه به چه رشته تخصصی گرایش پیدا خواهید کرد، در چندین و چند جا به یاری تان خواهد آمد از جمله در امتحانات USMLE و همینطور در طبابت روزمره. در دنیای امروز با گوگل و اینترنت، حفظ کردن نام سندروم ها و سمپتوم ها، بیهوده به نظر می آید ولی دانستن شان باعث می شود بیش از آنچه هستید باهوش به نظر بیایید بنابراین حتما یک کتاب نشانه شناسی بخوانید و با نشانه ها و بیماری های عجیب و غریب آشنا بشوید. در این دوره سعی بکنید اتیکت رفتار با بیمار را با استاندارد امریکایی یاد بگیرید و همه تلاش تان را به کار ببرید که در مقاطع بعدی، کمترین فاصله را از آن بگیرید. به خاطر داشته باشید رفتار ها، عاداتی درونی شونده اند و شما نمی توانید ۴ سال بعدی دانشکده پزشکی را به سبک پزشکان ایرانی با بیماران تان برخورد بکنید و بعد در ایالات متحده ناگهان مودب و حرفه ای بشوید. بچه های ایرانی، به شدت با یک مواجهه (انکانتر) ساده با بیمار که هسته اصلی امتحان Step 2 CS هست مشکل دارند، به این دلیل که در تمام مدت تحصیل، رفتاری پدرسالارانه، قیم مابانه و بی ادبانه با بیماران شان داشته اند. من کتاب و سی دی معاینه بالینی شوارتز را برای سمیولوژی پیشنهاد می کنم، اما هر چقدر که می توانید، نمونه های شبیه سازی شده برخورد با بیمار را در یوتیوب یا هر جای دیگری که یافتید مشاهده بکنید. این رفتارها برای بیشتر افراد، غریزی نیست و تنها با آموزش و تکرار مداوم درونی می شوند.

مقطع استیجری:
در این دو سال و نیم، تمرکز شما می بایست بر این باشد که رشته تخصصی مورد علاقه تان را پیدا بکنید و همینطور با بیماری های شایع همه شاخه های طب آشنایی پیدا بکنید. در هر روتیشن، سعی کنید که دست کم از یک هندبوک، بیماری های شایع آن رشته را بخوانید. مثلا برای جراحی، منوال واشنگتن برای جراحی بی نهایت مفید است. یا برای زنان و زایمان، هندبوک دانشگاه هاپکینز. مزیت هندبوک ها این است که در جیب کت سفید تان جا می شود و از اوقات مرده تان در بخش، به بهترین نحو می توانید استفاده بکنید. در روتیشن ها، الزامی ندارد که همه پروسیجر ها را امتحان بکنید ولی وقتی می بینید در یک بخش، همیشه داوطلب انجام کارها می شوید و به اینترن تان کمک می کنید و بعد از وقت مرسوم، در بخش می مانید تا بیماران را مرور کنید، می توانید تقریبا مطمئن باشید که تخصص آینده تان را یافته اید.
* مقطع استیجری زمانی است که بهتر است خودتان را با پژوهش درگیر بکنید. در ایران، پژوهش به مفهوم رایج ش در دنیا وجود ندارد. مراکزی بسیار کم شمار هستند که به صورت جزایری در حال نزاع با یکدیگر (به جای همکاری با همدیگر) تنها و تنها با هدف «پابلیش شدن» فعالیت می کنند. ساختار گروه های پژوهشی در ایران بسیار سلسله مراتبی، عموما به رهبری پزشکی با روابط نزدیک به دولت یا مراکز قدرت، و سرشار از رفتارهای ضداخلاقی است. گاهی اوضاع کمیک و حتی تراژیک می شود. برای نمونه، در همه جای دنیا، در لیست نویسندگان مقاله، نام آخر مختص پرتجربه ترین فرد گروه پژوهش است و این فرد مرسوم نیست در مقالاتی که خودش نویسنده اصلی نیست، نام اول باشد. با این حال در ایران اساتید تقریبا همگی خواهان نام اول هستند با همه این حرف ها، اگر بتوانید بر حس بدتان نسبت به محیط پژوهش غلبه بکنید، شاید بد نباشد که به یکی از این گروه ها نزدیک بشوید. اگر بتوانید در رشته تخصصی مورد علاقه تان پژوهش بکنید قطعا مفیدتر است ولی هیچ الزامی وجود ندارد. کسانی که برای پذیرش تخصص شما را قضاوت خواهند کرد کاملا متوجه هستند که در دوران استیجری شما الزامی ندارید که بدانید چه تخصصی را دوست داشته اید و همینطور متوجه می شوند که امکان پژوهش در ایران محدود است.

مقطع اینترنی:
در این یک سال و نیم، تنها و تنها تلاش بکنید آخرین ذرات شرافت پزشکی تان را حفظ بکنید. در ایالات متحده بر خلاف ایران، کسی که کارش را به بهانه اینکه از شان من به دور است، به گردن دیگری می اندازد زرنگ نمی دانند بلکه آدم بی شخصیتی می دانند که هرگز دوست ندارند کنارش کار بکنند. هر بار که رزیدنتی به دلیل کار زیاد و مورد توهین واقع شدگی، برای شما کار بیهوده ایجاد می کند، به یاد بیاورید که هیچ کاری حتی شستن مریض، از شان شما دور نیست . به جای سرخورده شدن، سعی بکنید به بیمارانی که قدرشناسانه از شما تشکر کرده اند فکر بکنید. همچنین تلاش بکنید موضوع تزی انتخاب بکنید که قابل چاپ در یک نشریه تخصصی باشد. بسیار مفید است که موضوع تز تان را در ارتباط با رشته تخصصی که می خواهید ادامه بدهید انتخاب کنید. اگر استاد راهنما مقاله چاپ کرده بود که چه بهتر اما اگر نکرده بود هم زیاد نگران نباشید. برای نشر کارتان نیازی نیست که حتما در ژورنال های خارجی باشد. نشریه انگلیسی زبان دانشگاه های تهران و ایران و شهید بهشتی هم هستند که ایندکس هم می شوند. برای نوشتن مقاله و ایراد گیری از بچه های با سابقه تر کمک بگیرید. فراموش نکنید که یک مشکل بزرگ در ایران، دعواهای فرسایشی بر سر لیست نویسندگان است: یک قانون ساده این است که اگر ایده و جمع آوری داده ها برای شماست، حتی اگر تمام مقاله را کس دیگری نوشت حق ندارد نام اول باشد. اما هر کسی که کمکی قابل توجه از نظر فکری به مقاله می رساند حق دارد در لیست بیاید.

در این مدت بعضی کارها هست که من میزان مفید بودن شان را نمی دانم:
دانشجویان پزشکی هندی و چینی، بعضی وقت ها در دوران استیجری یا مدیکال اسکول، برای یک ماه می آیند اینجا و دوره می گذارنند. کار زیادی نیست تنها یک ماه در بخش با یک استاد می گردند. تجربه بسیار مفیدی است که به دلیل تصمیماتی که پدران مان برای آینده روابط ایران و امریکا گرفته اند، عملا غیر ممکن شده است. با این حال اگر ویزای توریستی می گیرید یا مثلا گرین کارت دارید، حتما یک تابستان در استیجری چنین کاری بکنید.
تماس داشتن با اساتید رشته در دوره پیش از فارغ التحصیلی، بی شک کمک کننده است ولی معلوم نیست بتوانند به شما در گرفتن پذیرش کمک بکنند.
ظاهرا هم اکنون امکان امتحان دادن پیش از فارغ التحصیلی از میان رفته است بنابراین درباره ش حرف زدن بلاموضوع است.
شرکت در کنفرانس های منطقه ای و حتی ارایه نتایج پژوهش، بسیار مفید است چون در آینده نشان می دهد که شما علاقه ای دیرپا به امر تحقیق داشته اید.

[King_Dani]

در این پست به این خواهم پرداخت که بعد از فارغ التحصیلی چه کار بایستی انجام داد:

من بعد از آخرین روتیشن اینترنی(اسفند)، ازدواج کردم و برای همین نزدیک به سه ماه درگیر بودم. بعدش کارهای پایان نامه ام را انجام دادم و نهایتا در مرداد ماه تمام کردم و مطابق معمول ایران، به دلیل ماه رمضان کارهای آزاد کردن مدارک ام یک مدتی عقب افتاد. من به دلیل معافیت سربازی، با وثیقه ده میلیون تومانی،با درخواست ادامه تحصیل در خارجه، مدارک ام را آزاد کردم. دوندگی هایش یکی از تلخ ترین تجربیات زندگی ام بود و اگر امید به ترک ایران نبود احتمالا صدبار نیمه کاره رهایش می کردم. ریزه کاری ها را به یاد ندارم و فکر هم می کنم که احتمالا بسیاری ش بر اساس آیین نامه های ساعتی تغییر کرده و حتی اگر هم نکرده باشد، احتمالا تنها مربوط به دانشگاه خودم هست. روال کلی این است که با تصفیه حساب از دانشگاه شروع می کنید و از شما می خواهند که از همه دانشکده ها و سازمان های تان گواهی بیاورید که چیزی امانت نگرفته اید که پس نداده باشید و یا بدهی ندارید. مرحله بعدی، گرفتن نامه برای امور فارغ التحصیلی هست. در امور فارغ التحصیلی، مدارک شما را جمع آوری کرده و بعد از گرفتن رشوه های مرسوم، با وزارت خانه تماس می گیرند. خود صدور مدارک فارغ التحصیلی، همچون ریز نمرات یا دیپلم، داستانی ست. مثلا دیپلم بایستی خطاطی بشود! و خطاط فقط هفته ای یک بار پیدایش می شود. به هر حال، مدارک را بعد از جمع آوری، به وزارت خانه می فرستند. مرحله بعدی این است که در وزارت خانه به بخشی مراجعه بکنید که با دریافت وثیقه به دانشگاه ابلاغ می کند که مدارک شما را در اختیار تان بگذارند. هر کدام از این مراحل، معمولا به دلیل نهار و نماز، سفر بی موقع یا صرفا سر حال نبودن کارمند یا رئیس، می تواند به فردا موکول بشود. وزارت خانه وقتی به دانشگاه ابلاغ بکند، دانشگاه در تشریفات مضحکی، مدارک شما را آزاد می کند. دقت بکنید که مطابق قانون شما حق دارید سه نسخه کپی برابر اصل شده از مدارک تان توسط دانشگاه داشته باشید. در اصل، شما تعهد می دهید که مدارک تان را ظرف ۹۰ روز بازگردانید. در واقعیت شما مدارک را در امن ترین جای ممکن حفظ خواهید کرد. حتما نسخه های کپی برابر اصل شده از مدارک را بگیرید. دو مدرک دیگر هم هست که اگر نگویید، معمولا خودشان نمی دهند ولی گرفتن ش ضرر ندارد. یکی گواهی است که ریز بخش هایی که شما در بالینی گذرانده اید را با ذکر تاریخ می آورد (برای ثبت نامه USMLEو بعد ضروری است) و یکی نامه رییس مدرسه پزشکی، که اولی را به زبان فارسی می دهند و دومی را به زبان انگلیسی از بخش امور بین الملل می توانید بگیرید. نامه رییس مدرسه پزشکی یک قالب از پیش تعیین شده دارد که نوشته شما خیلی دانشجوی خوبی بودید. این کاغذ بعدا که خواستید برای مچ اپلای بکنید لازم است. برای دانشجویان امریکایی این مدرک بسیار حیاتی ست چون نشان می دهد در طول سالهای مدرسه پزشکی چطور رفتار کرده اند با این حال برای خارجی ها کاملا فرمالیته است. من شنیده ام که از نامه یک سال قبل هم توانسته اند برای سال بعد استفاده بکنند و قاعدتا تاریخ ش نبایستی برای کسی که فارغ التحصیل شده است، تفاوتی ایجاد بکند. نهایت ش این ست که مجبور می شوید آن را دوباره درخواست بدهید در زمان مچ که بسیار کار ساده ای ست و به نسخه اصلی ش نیازی نیست (می توانند از ایران برایتان اسکن بکنند و شما هم همان اسکن شده را در وب سایت مچ آپلود می کنید). مدارک تان را به دارالترجمه رسمی و ترجیحا با کیفیت که با مدارک تخصصی پزشکی آشناست ببرید (در بخش ترجمه نام واحد هایی که گذرانده اید گاهی چیزهای واقعا مضحکی می نویسند، مثلا بهداشت را ترجمه می کنند Health). توصیه من این است که دست کم ۳ و ترجیحا ۵ سری کامل از همه مدارک تان را ترجمه بکنید و به مهر دادگستری و همینطور وزارت امور خارجه مزین بکنید. کپی برابر اصل ها را برای وقتی نگاه دارید که جایی از شما ارایه نسخه اصل مدارک تان را می خواهد (ضمیمه ترجمه ها نکنید).

برای ورود به تخصص، بیش و پیش از هر چیزی شما نیاز به قبول در امتحانات USMLE دارید. در مورد اینها بعدتر خواهم نوشت. در این مرحله، شما پیش از ترک ایران نیاز دارید که برایش ثبت نام بکنید. دلیل این موضوع این است که در ایالات متحده، دسترسی به دانشگاه شما بسیار دشوار است. سازمانی متولی فارغ التحصیلان خارجی است به نام ECFMG http://www.ecfmg.org/ این سازمان غیر انتفاعی، کارش این است که مدارک شما را جمع آوری می کند و تاییدیه مدارک شما را می گیرد و به شما اجازه می دهد با سازمان برگزار کننده USMLE exams تماس بگیرید و وقت امتحان بگیرید. اولین مرحله در این پروسه، شروع در بخش IWA این وب سایت است که از اینجا شروع می کنید: https://secure2.ecfmg.org/usmleidreq...navigator.aspx
در اولین گام، ECFMG از شما می خواهد که هویت تان را اثبات بکنید. از طریق دانشگاه بسیار راحت تر است انجام این کار. یک برگ را پرینت گرفته و به امور آموزش مراجعه بکنید. آنها با الصاق عکس، هویت شما را احراز و گواهی می کنند. بعد این گواهی را برایشان ارسال می کنید. مرحله بعدی، تماس با دانشگاه شما هست: آنها نامه ای محرمانه به دانشگاه می فرستند که حاوی فرمی استاندارد است که پرسش هایی از این قبیل پرسیده است که آیا دانشجو به هر دلیل تعلیق شده است؟ آیا رفتاری نامناسب داشته است؟ آیا در طول تحصیل وقفه داشته است و از این دست. تقریبا همیشه این فرم را بدون مشکل برایتان پر می کنند. اما اشکال کار اینجاست که خودتان می بایست پیگیر کار باشید. بنابراین می بایست بروید و از امور بین الملل بپرسید که آیا نامه رسیده یا نه و بعد دستی خودتان ببرید و کامل ش بکنید و دوباره برگردانید و داخل پاکت مهر بکنند برایتان تا شما با پست ویژه برای ECFMG پس بفرستید. مرحله بعدی، فرستادن مدارک دانشگاهی تان هست که ترجمه بایستی شده باشد. در زمان من، دانشگاه ایران مهر «کپی برابر اصل است» به زبان انگلیسی نداشت ولی ظاهرا بعدا ساختند. به هر حال بایستی مدارک شما در روی ترجمه و کپی فارسی که همراهش هست، این مهر بخورد و دوباره در پاکت دانشگاه گذاشته شده و به دست شما داده بشود تا با پست پیشتاز به ECFMG بفرستید. همه این مدارک وقتی توسط ECFMG جمع بشود، پیشینه شما احراز می شود و اجازه امتحان دادن به شما داده می شود.
باز کردن پروفایل در ECFMG IWA هم خودش بساطی دارد. دقت بکنید که تاریخها را یا با تقویم مطابقت بدهید یا از یک مبدل تقویم آنلاین استفاده بکنید. من همین الان به دلیل بی دقتی دانشگاه ام، یکی دو عدم تطبیق وجود دارد که زیاد مهم نیست ولی می تواند دردسر زا بشود. در این پروفایل شما بایستی تمام مراحل تحصیل تان را شرح بدهید. مثلا روتیشن ها را با ذکر تاریخ دقیق بنویسید. کار زمان بری هست و اگر بتوانید با کسی که تجربه ش را دارد انجام بدهید بهتر است. نام مراکزی که در آنها کار کرده اید زیاد مهم نیست ولی بسیار دقت کنید که نام روتیشن ها را درست بنویسید. یعنی از نام انگلیسی شان استفاده بکنید. مثلا ارتوپدی می شود Orthopedic Surgery. اینها را معمولا با چند جستجوی ساده می توانید بیابید.

بعد از اینکه ثبت نام تان تمام شد، می توانید برای امتحان ها وقت بگیرید. در پست بعدی درباره شان خواهم نوشت ولی به شکل کوتاه اشاره بکنم که اگر بتوانید Step 1 and Step 2 CK را پیش از آمدن بدهید شاید برایتان ساده تر بشود. شرایط امتحان دادن برای من فراهم نبود و به همین دلیل همه را اینجا دادم.

[Sarah29]

سلام آقاى دكتر
خيلى ممنون از اطلاعات كاملتون كاش زودتر اين صفحه را پيدا كرده بودم
من فارق التحصيل سال ٢٠٠٧ هستم والان كمتر از يكسال هست كه با ويزاى F2 به امريكا اومدم. متاسفانه به دليل اطلاعات ناقص و مطالعه كم امتحان مرحله اول را چند ماه گذشته دادم و متاسفانه مردود شدم و پس از آن متوجه شدم كه اين نمره براى برنامه هاى رزيدنتى گويا ارسال ميشود و تاثير بدى بر روى پروسه ميگذارد. ميخواستم اگر امكان داره منو راهنمايى كنيد كه چه كارى ميتونم بكنم چون واقعاً اعتماد به نفسم رو از دست دادم . يكى از دوستان به من گفت كه هيچوقت قادر نخواهم بود وارد رزيدنسى در آمريكا بشم. ميخواستم اگر امكان داره نظر شمارو بدونم كه اگر به همون ترتيبى كه شما فرمودين براى خوندن مجدد آماده بشم و نمره خوبى بيارم شانس من چقدر خواهد بود ؟ با تشكر فراوان

[King_Dani]

سلام آقاى دكتر
خيلى ممنون از اطلاعات كاملتون كاش زودتر اين صفحه را پيدا كرده بودم
من فارق التحصيل سال ٢٠٠٧ هستم والان كمتر از يكسال هست كه با ويزاى F2 به امريكا اومدم. متاسفانه به دليل اطلاعات ناقص و مطالعه كم امتحان مرحله اول را چند ماه گذشته دادم و متاسفانه مردود شدم و پس از آن متوجه شدم كه اين نمره براى برنامه هاى رزيدنتى گويا ارسال ميشود و تاثير بدى بر روى پروسه ميگذارد. ميخواستم اگر امكان داره منو راهنمايى كنيد كه چه كارى ميتونم بكنم چون واقعاً اعتماد به نفسم رو از دست دادم . يكى از دوستان به من گفت كه هيچوقت قادر نخواهم بود وارد رزيدنسى در آمريكا بشم. ميخواستم اگر امكان داره نظر شمارو بدونم كه اگر به همون ترتيبى كه شما فرمودين براى خوندن مجدد آماده بشم و نمره خوبى بيارم شانس من چقدر خواهد بود ؟ با تشكر فراوان

سلام
متاسفم که این اتفاق برای شما افتاده. فکر می کنم اگر نمره بعدی تان را بتوانید خیلی بهتر بگیرید (مثلا ۲۴۰)، امکان پذیرش شما بالا باشد. اما خوب گزینه هایی که می توانید اپلای بکنید احتمالا محدود تر خواهد بود و جاهای محدود تر. امیدتان را از دست ندهید، درست است که بعضی پروگرم ها شما را ***** خواهند کرد ولی بعضی دیگر که نیازمند رزیدنت های با انگیزه و کوشا هستند، حتما شما را مد نظر قرار خواهند داد.
موفق باشید

[Pegahslm]

سلام من یه سوال داشتم :من شنیدم برای جلب نظر اساتید و گرفتن recommendation letter باید هزینه ی طرح های تحقیقاتیشونو تامین کنیم می خوام بدونم چقدر صحیحه؟