USMLE، یا چطور مدرسه پزشکی را مرور کنیم
USMLE http://www.usmle.org/نام امتحاناتی هست که توسط اتحادیه بورد های پزشکی ایالات متحده FSMB و آزمونندگان ملی بورد پزشکی NBME برگزار می شود تا اطمینان حاصل بکند ورودهای تخصص پزشکی، از حداقل قابلیت های لازم برای مراقبت از بیماران برخوردار هستند. این آزمون دارای سه مرحله است که مرحله دوم اش، دو بخش مجزا دارد. بنابراین بیشتر می توان گفت امتحان ۴ مرحله دارد. این آزمون برای همه دانشجویان پزشکی امریکایی هم یکسان است ولی با این تفاوت که به دلیل اینکه آنها در اپلیکشن شان چیزهای دیگری هم دارند که بتوانند آنها را برای شایستگی ورود به تخصص بسنجند، نقشی فوق حیاتی ایفا نمی کند برایشان. به علاوه، برای دانشجویان فارغ التحصیل از دانشگاه های خارج از ایالات متحده، شرط شرکت در مچ، پاس کردن دو مرحله اول (سه مرحله در صورتی که مرحله دوم را دو مرحله مجزا تصور کنیم). همه مراحل نزدیک به ۴ هزار دلار هزینه دارد. برای کسانی که می خواهند تخصص را با ویزای کار (H1B) شروع بکنند که محدودیت های بسیار کمتری از نظر کسب اقامت بعدی و کار کردن در ایالات متحده با تخصص کسب شده دارد، نیاز است که تا زمانی که پروگرم تخصصی که می خواهد برای شما ویزا درخواست بکند، آخرین مرحله آزمون یا USMLE Step 3 را هم داده باشید. در غیر اینصورت، تنها می توانید برای ویزای J1 Alien Physician اقدام بکنید که مهم ترین محدودیت ش این است که پس از فارغ التحصیلی از شما می خواهند دو سال در خارج از ایالات متحده و در کشور مبدا تان طبابت بکنید پیش از اینکه برای ادامه طبابت به ایالات متحده بازگردید (راه هایی برای دور زدن این محدودیت وجود دارد، مثل اینکه با دولت ایالات متحده توافق بکنید که همان دو سال را در مناطق محروم تر طبابت بکنید. اما به دلیل پیچیدگی هایش، گزینه مطلوب تری نیست).
از ابتدای سال ۲۰۱۱، سازمان متولی، نمره ۲ رقمی را دیگر به پروگرم های تخصصی گزارش نمی کند و تنها برای خود شما می فرستد و از امسال، نمره ۲ رقمی دیگر وجود خارجی نخواهد داشت. رسمی بسیار خنده دار میان خارجی ها به طور عمومی و میان ایرانی ها به شکل شدید تر وجود دارد که برای «لو» ندادن نمره امتحان شان، از سیستم نمره ای استفاده می کنند که از سال ۲۰۰۹ دیگر وجود خارجی ندارد! پیشتر، یک مقیاس برای نمره ۲ رقمی بود که از یک نمره نسبتا خوب به بعد، همه را ۹۹ اعلام می کرد. کلا چون گفتن اینکه من ۹۹ آوردم، امر را بر فرد مشتبه می کند که لابد یک نمره کمتر از صد داشته، بسیار رایج است که افراد به جای گفتن نمره واقعی شان، می گویند دو تا ۹۹ آوردم (اشاره به استپ ۱ و استپ ۲ سی کی). واقعیت این است که اینجا اصلا دیگر کسی به ۲ رقمی اهمیتی نمیدهد و ۹۹، اصلا نشان نمی دهد شما چقدر خوب هستید. به خصوص برای رشته های رقابتی تر، نمره همه کسانی که اپلای می کنند و حتی قبول هم نمی شوند، بر مبنای آن سیستم ناموجود، ۹۹ است! سیستم ۳ رقمی محک بهتری به شما می دهد و فاصله تان را با بقیه دقیق تر نشان می دهد.
در هر امتحان، تقریبا ۱۰-۲۰درصد سئوالات آزمایشی هستند و در نمره نهایی شما لحاظ نمی شوند. تشخیص اینکه کدام یک پرسش اصلی است تقریبا غیرممکن است، هدف از قرار دادن این پرسش ها هم این ست که شما، تمام تلاش تان را برای پاسخ صحیح دادن به آنها به کار ببندید. در نگاه اول، برای ما ایرانی ها چنین کاری بی نهایت غیرمنصفانه می آید که شما خوکچه آزمایشگاهی آیندگان بشوید، ولی فراموش نکنید که شما دارید از یکی از تک رو ترین و خودخواه ترین فرهنگ ها، وارد یک اردوگاه کار جمعی می شوید، پس خودتان را آماده Taking one for the team بکنید.
بروی هم رفته با اینکه باورش سخت است، ولی این تست بی نهایت دقیق است. نمره ۲ رقمی که معیار خوبی برای سنجش نمره های شما در مراحل مختلف امتحان هست در هر سه استپ برای من ۸۴ شد!
همه مراحل امتحان به جز Step 2 CS با نشستن جلوی کامپیوتر انجام می شود. روز امتحان ها هیچ چیز حتی ساعت با خود همراه نبرید. یک کیف کوچک همراه داشته باشید که موبایل و ساعت تان را داخل بگذارید چون بایستی یک کمد کوچک در اختیارتان قرار بدهند. به جز Step 2 CS، بقیه امتحان ها بایستی غذایتان را خودتان ببرید. یک چیز سبک ترجیحا ساندویچ سرد ببرید و چند تا انرژی بار یا شکلات و آب. من با اینکه به جز با مشروبات الکلی انرژی درینک نمی خوردم ولی برای همه مراحل یک ردبول سایز بزرگ همراه خودم بردم که با ساندویچ خوردم. فکر می کنم بسیار ضروری است چون بلافاصله بعد از خوردن غذا سخت است چشم ها را باز نگاه داشتن.
الزامی برای پاس کردن استپ ها به جز استپ ۳ وجود ندارد. بعضی ها بلافاصله بعد از فارغ التحصیلی، استپ ۲ سی کی را می دهند چون حس می کنند پرسش ها بالینی تر است. بعضی ها استپ ۱ را اول می دهند چون استپ های بعدی بر پایه اطلاعاتی که در استپ ۱ مورد پرسش واقع می شود است. شخصا به ترتیب دادم چون دوست داشتم یک بار دیگر بعد از ۳ سال مرور کنم پزشکی را و در ضمن دوست نداشتم بعد از نزدیک شدن به موضوعات بالینی، دوباره علوم پایه حفظ بکنم. فراموش نکنید که دشوارترین و تعیین کننده ترین استپ، ۱ است. بنابراین بر اساس توانایی ها و امکانات تان تصمیم بگیرید.
استپ ۱، امتحانی است که دانش علوم پایه شما را محک می زند. در اینجا می توانید محتوای امتحان را ببینید: http://www.usmle.org/step-1/#content-outlines. در همین وب سایت، یک نمونه سئوالات به صورت مجانی هست که می توانید دانلود کرده و نصب بکنید تا با نرم افزار هم آشنا بشوید. روز امتحان از ۸ صبح شروع می شود و تا ۴ ادامه دارد. تعداد سئوالات ۳۲۲ است که در ۷ قسمت ۴۶ سئوالی ارایه می شود. برای هر کدام یک ساعت وقت دارید که می توانید زودتر یک بخش را تمام بکنید و از وقت اضافی برای بخش های دیگر استفاده بکنید. یک ساعت هم وقت استراحت دارید که تنها بین قسمت ها می توانید استفاده بکنید. قانونا بین قسمت ها می توانید بیرون آمده و در استراحتگاه محیط امتحان، کتاب باز بکنید، هرچند من توصیه نمی کنم چنین بکنید. به شکل کلی، استپ۱ آزمونی به شدت استاندارد شده در مقایسه با بقیه مراحل است چون برای دانشجویان امریکایی تبدیل به سنگ محک شده است. اکثر تست های امتحان قابل پیش بینی است، ترکیب سئوالات در بیشتر روزها یکسان است و حتی مواد امتحانی ش هم بسیار استاندارد شده است. با همه اینها، اینکه از چه جایی برای امتحان بخوانید کاملا بستگی به پیشینه تحصیلی تان دارد. تجربه شخصی من این بود که هر بار که چند ماه قبل از امتحان به سراغ Kaplan Lecture Notes for Step 1 که ۴۰۰ دلار خریداری شان کرده بودم می رفتم، از خواندن پشیمان می شدم. مطالب خسته کننده و بسیاری از اوقات برای من تکراری بود. با این حال من چند تایشان را خواندم ولی به قدری با روز امتحان فاصله داشت و وقفه میان ش داشتم که فکر نمی کنم تاثیری داشت. برای امتحان من واقعا از نیمه دسامبر شروع کردم و ۱۶ مارچ امتحان دادم. من علاوه بر بخش هایی از لکچر نوتس، کتاب First Aid USMLE Step 1 http://www.amazon.com/First-Aid-USML...0071802320را خواندم و همه سری تست های USMLE World http://www.usmleworld.com/Step1/step1.aspx را در حالت شبیه سازی امتحان زدم. پاسخ های غلطم را هم مرور کردم تا جایی که دیگر هیچ کدام را غلط نمی زدم. شاید ۵۰ صفحه هم از Rapid Review Pathology http://www.amazon.com/Rapid-Review-P...view+pathology را خواندم هر چند همه تست هایش را که آنلاین در دسترس هست پیش از U World زدم. فکر می کنم ۵۰۰ تست بود و خیلی هم تست های با کیفیتی نبود ولی خوبی ش این بود که به شما یک حسی می دهد که با چه چیزی روبرو هستید.
منابع دیگری هم وجود دارد مثل تست های Kaplan http://www.kaptest.com/Medical-Licen...prehensive.htm که من اصلا امتحان نکردم. به نظرم U World از همه بهتر است و اگر فروم های خارجی بخوانید توافق نظر وجود دارد که بهترین رفرنس است. فکر می کنم برای ۳ ماه آمادگی هزینه ای نزدیک به ۱۸۰ دلار دارد که معقول است. خوبی ش این ست که به شما امکان تست های مکرر می دهد و با تولید ریپورت، می فهمید که کجا ضعف دارید. نکته اساسی، پاسخ های تست هاست که بایستی با دقت بخوانید. از من پاسخ های هر بلاک ۴۶ سئوالی ۲ -۳ ساعت وقت می گرفت که به نظرم بسیار ارزشمند است.
به شکل خلاصه، استپ۱ را بایستی تنها از روی FirstAid و RapidReview خواند اگر پایه تان قوی است. اما چطور بفهمید پایه تان قوی است؟ ساده است، یک تست آزمایشی بخرید و بزنید. نسخه های آنلاین ش را USMLE World هم دارد و هم https://nsas.nbme.org/home. NBME. اینها با اندکی اغراق، نمره شما را اگر همان روز امتحان بدهید نشان می دهند (۵-۱۰ نمره از نمره ۳ رقمی که به شما می دهند کم بکنید). اگر هدف تان ۲۵۰ هست و نتیجه تان ۱۹۰ یعنی اینکه پایه تان نیاز به مرمت دارد. نکته آخر اینکه این امتحان، و به خصوص استپ۱، بسیار وابسته به تکنیک های تست زنی است. این امتحان می خواهد ظاهری بالینی داشته باشد و برای همین ۲ پاراگراف به توصیف بیماری اختصاص می دهد که در انتها متوجه می شوید تنها لازم بوده پرسش آخر که درباره یک چرخه متابولیسم خاص ست را بخوانید و هیچ ربطی به بیمار توصیف شده نداشته (۲۰٪ سوالات اینطوری هستند در استپ۱). بنابراین بسیار آماده بشوید.
نمره من با این مقدار آمادگی ۲۳۷ شد.
استپ ۲، دارای دو بخش است. Clinical Knowledge & Clinical Skills این دو تست کاملا از هم مجزا هستند ولی شما برای ورود به مچ نیاز به هر دو دارید.Clinical Skills یا به اختصار CS http://www.usmle.org/step-2-cs/، آزمونی است که قابلیت شما در گرفتن یک شرح حال و معاینه بالینی، همینطور وارد کردن اطلاعات به صورت ساختاریافته و فرمول بندی یک تشخیص افتراقی و یک پلن عمومی برای درمان را می سنجد. در عالم واقع، به دلیل اینکه یک تست پاس/رد شدن است، تبدیل به یک محل معاش برای برگزار کنندگان ش شده است. نرخ قبولی برای امریکایی ها ۹۷ ٪ و برای خارجی ها ۷۸٪ است. مهم ترین موضوع برای شما، زبان انگلیسی است. ولی نگران لهجه نباشید، ایرانی ها ندرتا لهجه ای دارند که فهم را برای امریکایی ها دشوار بکند. موضوع اصلی این است که شما بایستی یاد بگیرید یک سناریو را مرتبا بازی بکنید. روش آماده شدن برای آزمون این است که یک کتاب می خرید: FirstAid Step 2 CS http://www.amazon.com/First-Aid-USML.../dp/0071760504 که در آن ابتدا جزییات امتحان و نکات کنکوری ش آمده، بعد تمام بیمارانی که احتمالا موضوع پرسش می توانند باشند به صورت مینی کیس آمده و در آخر ۴۴ بیمار معرفی شده به صورتی که بتوانید با یک پارتنر، برایش تمرین بکنید. کسی که می تواند حتی پزشک نباشد، می شود بیمار شما و با خواندن از روی متن، یاد می گیرد بایستی به پرسش های شما چگونه جواب بدهد. شما با تایم گرفتن، می بینید که چطور عمل می کنید و با مرور کردن موارد با پارتنر متوجه می شوید چه چیزهایی را جا انداختید. سعی کنید بعد از هر کیس، حتما تشخیص افتراقی فرموله بکنید و پلن بدهید و بعد با نتایج مقایسه بکنید. من همه کیس ها را یک بار رسیدم انجام بدهم با همکارم اینجا که امریکایی بود. معمولا حتی روز امتحان از هر کیس، یک چیز مهم یادتان می رود که زیاد مهم نیست. موضوعاتی به ظاهر بی اهمیت، به راحتی برای شما امتیاز می آورند مثل سلام کردن وقت مواجه با بیماران. از آنها غفلت نکنید و با تمرین دایمی، تبدیل به عادت ش بکنید
پاسخ با نقل قول
نوشته اصلی توسط Paradise4
علاقه مندی ها (Bookmarks)