بازم تشکر میکنم. پس عملا به خاطر قضیه ی توصیه نامه ها که بهتر هست از یه استاد آمریکایی باشه، حتما باید به فکر research position یا MSc در آمریکا یا کانادا بود و عملا نمیشه مستقیما از ایران امیدی به گزفتن پذیرش داشت؟
پاسخ : گام اول، از مرحله nم
بازم تشکر میکنم. پس عملا به خاطر قضیه ی توصیه نامه ها که بهتر هست از یه استاد آمریکایی باشه، حتما باید به فکر research position یا MSc در آمریکا یا کانادا بود و عملا نمیشه مستقیما از ایران امیدی به گزفتن پذیرش داشت؟
پاسخ : گام اول، از مرحله nم
نه اینطور نیست. من بچه های زیادی را می شناسم که از ایران مستقیم آمدند. منظور من پذیرش تخصص بود که بهتر است توصیه نامه تان از امریکا باشد. حتی بچه هایی که مدت کوتاهی اینجا می مانند هم کاری که می کنند این است که درست پیش از اپلای برای رزیدنسی، یک دو ماه با یک استاد امریکایی کار می کنند که از او توصیه نامه بگیرند.نوشته اصلی توسط darya63
پاسخ : گام اول، از مرحله nم
با تشکر از لطف بی نهایت شما که این طور با حوصله به سوالات پاسخ می دین .سوالی که داشتم در رابطه با طرحتون بود 1.شما طرحتونو گذروندین و بعد اقدام کردین؟ 2.در مورد روند آزاد کردن دانشنامه تون توضیح میدین؟ 3. چه زمانی برای مستر اقدام کردین ؟ بعد فارغ التحصیلی ؟ حین طرح ؟ زمان تحصیل؟
پاسخ : گام اول، از مرحله nم
در پست های قبلی نوشتم که من طرح نرفتم. روند آزاد کردن دانشنامه را هم به تفصیل در پست قبلی نوشته م. اگر چیزی نامفهوم مانده بود بپرسید حتما جواب می دهم.
برای مستر هم بهتر بود که در حین تحصیل اقدام می کردم ولی عملا آزاد سازی مدارک خیلی طولانی ست و شاید به سال تحصیلی مورد نظرتان نرسید. من ۶ ماه بعد از پایان اینترنی اقدام کردم ولی چون بایستی امتحان GRE TOEFL می دادم وقت گرفت.
پاسخ : گام اول، از مرحله nم
خیلی ممنونم. یعنی من میتونم امید داشته باشم که بدون گرفتن research position و بدون سابقه ی کار کردن با اساتید آمریکایی و تنها با داشتن توصیه نامه از اساتید ایرانی بتونم پوزیشن رزیدنسی در آمریکا بگیرم؟ شما تا حالا موردی رو دیدید که با recommendation letter اساتید ایرانی اونجا رزیدنسی خونده باشه؟
پاسخ : گام اول، از مرحله nم
خیر ندیده ام اما همانطور که نوشتم، بخش زیادی از بچه ها، به خصوص برای رشته های IMG فرندلی تر، با ۲-۳ ماه کار کردن اینجا توصیه نامه می گیرند.
فصل مصاحبات یا محاسبات
بعد از اینکه با موفقیت اپلکشن را در ERAS پر کردید و لیست پروگرم هایتان را هم که می خواهید برایشان اپلکشن شما را بفرستد سابمیت کردید، بعد نوبت پرداخت می رسد. فکر می کنم برای سی پروگرم اولیه نزدیک به ۹۲ دلار است. من به ۹۴ پروگرم اپلای کردم که تقریبا همه ش بی فایده بود چون در رشته اورژانس به ندرت خارجی را ندید مصاحبه می کنند. اما در رشته های دیگر این قدر بدبین نباشید. بچه های زیادی تنها با تکیه به رزومه و کارهایشان از جاهای بسیار خوب مصاحبه گرفته اند. البته مصاحبه به معنای قبولی نیست و اکثر پروگرم ها، ده برابر ظرفیت شان مصاحبه می کنند و کمتر از نصفی شان را رنک می کنند. به طور کلی، شما تنها در صورتی که جایی مچ نشوید، از اینکه چرا بیشتر اپلای نکرده اید افسوس خواهید داشت بنابراین هر پروگرمی که منطقا حاضر به نگاه کردن به اپلکشن شما باشد را بفرستید.
اکثر پروگرم ها اپلکشن ها را تا زمان آزاد شدن dean's letter نگاه نمی کنند و این می شود هفته اول اکتبر معمولا. اما بعدش شما به سرعت نامه های تایید دریافت می گیرید. ایمیلی که در ERAS استفاده می کنید را یک ایمیل مطمئن مثل جی میل بدهید. من بی دلیل از ایمیل دانشگاه استفاده کردم چون کسی گفته بود که پروگرم اگر ببیند شما ایمیل رسمی دانشگاه دارید شما را جدی می گیرد. در عالم واقع نبایستی اصلا تاثیری داشته باشد بنا براین حتما از یک ایمیل درست و حسابی استفاده بکنید و ترجیحا روی موبایل تان سینک دایمی و پوش فوروارد فعال باشد که بتوانید ایمیل ها را در اسرع وقت بگیرید. معمولا اگر برای مصاحبه دعوت بشوید یک ایمیل با چند تاریخ محتمل ارسال می شود که تاریخ خوب ها همان نیم ساعت اول می رود. بنابراین سریع باشید و یک تقویم داشته باشید که حساب کار و زندگی و مصاحبه هایتان را داشته باشید که تداخل نداشته باشد. بعضی وقت ها می شود دو مصاحبه از نظر جغرافیایی نزدیک به هم را از نظر زمانی هم یکی کرد که هزینه ها سرشکن بشود. برای مصاحبه ها اکثر پروگرم ها کمکی نمی کنند ولی پروگرم هایی که خیلی دور افتاده اند، بعضی وقت ها یک هتل برایتان می گیرند و ایاب و ذهاب را قبول می کنند.
میان فارغ التحصیلان امریکایی، این نکته مرتب تکرار می شود که یک عدد طلایی وجود دارد که اگر از آن تعداد بیشتر مصاحبه داشته باشید، حتما مچ می شوید. برای اورژانس ۶.۷ هست. یعنی با ۷ مصاحبه، سال قبل هیچ کسی مچ نشده باقی نمانده. این عدد برای غیر امریکایی ها بی معناست به این دلیل که ممکن است پروگرم های زیادی به شما مصاحبه بدهند ولی شما را رنک نکنند. من ۴ مصاحبه بیشتر نداشتم. یادتان باشد برای اینکه رنک بشوید تنها به یک پروگرم نیاز دارید (بعدا مفصل تر می نویسم).
روال مصاحبه در جاهای مختلف متفاوت است ولی صورت کلی این است که معمولا دعوت به عمل می آید که شب قبل از مصاحبه در میهمانی شامی که غیررسمی است شرکت بکنید با رزیدنت های سال پایین معمولا. در این شب حتما نوشیدنی الکلی بخورید ولی هرگز بیش از ۳ نوشیدنی سفارش ندهید و ترجیحا ۲ تا بیشتر سفارش ندهید. معمولا شام را به صورت گروهی سفارش می دهند یک عالمه غذا ولی اگر نبود، اجباری ندارید که غذای ارزان قیمت بخورید، اما حتما با سلیقه خودتان انتخاب بکنید. در طول شب با همه به خصوص دیگر اپلیکنت ها گرم بگیرید و سعی بکنید از ایشان درباره کارشان بپرسید. از رزیدنت ها درباره کیفیت پروگرم و مثلا تعداد شیفت ها و سانتر و نحوه آموزش و خلاصه جزییات بپرسید. لازم نیست رسمی باشید ولی بی ادبی هم نکنید. روز مصاحبه معمولا از ۷ یا ۸ شروع می شود. روز مصاحبه با معرفی پروگرم توسط پروگرم دیرکتور شروع می شود. بعضی ها یک پاور پوینت آماده می کنند و بعضی به صورت غیر رسمی گپ می زنند. بایستی در نظر داشته باشید که پروگرم دیرکتور ها هم مثل شما، و بر خلاف سنت مرسوم در ایران، انگیزه بالایی دارند که بهترین ها را انتخاب بکنند و اگر شما جزو این دسته باشید، متقاعد تان بکنند که بایستی پروگرم شان را بالا رنک بکنید.
بعد از معارفه صبحگاهی، بسته به اینکه چه روزی از هفته مصاحبه بشوید گاهی فرصت شرکت در گراند راند ها یا کنفرانس هفتگی برای مثلا یک ساعت فراهم می شود. بعضی از پروگرم ها، شما را به تور بیمارستان هایشان می برند و تاسیسات و تجهیزات (مرکز سیمولیشن، پاویون اینترن ها کتابخانه) می برند و بعضی ها نه. کسانی که شما را مصاحبه خواهند کرد بسیار متغیر اند، اما تقریبا همیشه یک رزیدنت سینیور (سال بالایی) جزو مصاحبه کنندگان است چون می خواهند بدانند از نظر همکاران آینده تان شما چطور هستید. در ایالات متحده، فقط اخلاق حرفه ای نیست که اهمیت دارد، می خواهند بدانند گذراندن وقت با شما چقدر خوش است. صرف از ایران آمدن باعث می شود که همه بخواهند با شما درباره تصمیماتی که حکام ایران می گیرند بحث بکنند. زیاد وارد جزییات نشوید. از وضع بوجود امده ابراز تاسف بکنید و سری تکان بدهید و موضوع بحث را عوض بکنید. آنها خودشان خواهند فهمید.
غیر از رزیدنت ها، حتما پروگرم دیرکتور شما را مصاحبه می کند که بی شک مهم ترین مصاحبه تان هست. تنها در یک مصاحبه من، پرسش های استاندارد تعیین شخصیت را یک استاد جوان از من پرسید مثل اینکه: اگر یک چیز را می توانستی در زندگی ات عوض بکنی چی بود؟ (من: محل زادگاهم را). مابقی موارد همیشه پرسشی در کار نیست و بیشتر حالت گپ و گفتگو دارد. مثلا موضوعات پژوهش من، موضوع شوخی و گپ شد. اما منتظر یک پرسش همیشگی باشید: چرا بایستی تو را انتخاب بکنیم؟ سعی نکنید قهرمان بازی در بیاورید، مثلا بگویید من بیایم می شوم چیف رزیدنت تان یا شونصد تا مقاله چاپ می کنم. سعی کنید متواضع باشید و بگویید که دوست دارید با این تیم کار بکنید ولی در عین حال گذرا اشاره بکنید که این قابلیت ها را هم دارید که ممکن است به کار شما بیاید (من یک سال و نیم آموزش الترا ساند هم دیده بودم و این مهارت ذیقیمتی است). اساتید دیگر هم شما را مصاحبه می کنند بعضی وقت ها کو پروگرم دیرکتور و بعضی وقت ها اساتید معمولی. همگی شان عموما خوش مشرب و گرم بگیر هستند. نیازی نیست مشکوک بزنید و فکر بکنید که پشت همه این بازی ها، توطئه رو کردن دست شما خوابیده ولی لازم هم نیست همه چیز را روی دایره بریزید. سعی کنید تمرین کنید که پرسش ها و گفتگو هایتان روان و طبیعی باشد. اگر کاملا به زبان انگلیسی مسلط نیستید، ریسک نکنید و جواب ها را در محدوده واژگانی که به آنها تسلط دارید نگاه دارید. آخرین چیزی که می خواهید اتفاق بیوفتد، یک سوتفاهم است.
اکثر مصاحبه ها با یک نهار تمام می شود. نامسلمون ها وقت نماز ندارند. در وقت نهار هم شوخی و خنده به پاست و سعی کنید همراهی بکنید. حتی اگر هرگز نمی خواهید که به پروگرم بروید، بی علاقگی نشان ندهید و سرتان مرتب در موبایل تان نباشد.
من در دو بیمارستان در نیویورک و یکی در میشیگان و دانشگاه خودم مصاحبه کردم. در میشیگان به دلیل اینکه در شهری نسبتا دور افتاده ای بود، خودشان یک هتل مجلل با یک سوئیت گرفته بودند و رفت و آمد با آنها بود. یکی از مصاحبه ها در نیویورک بسیار محقر و بی نظم بود و حتی شام پیش از مصاحبه نداشت. دومی در نیویورک واقعا محشر بود و یک رستوران مجلل میهمان بودیم و فرداش هم بسیار تحویل گرفتند. پن هم که یک جورهایی خنده دار بود چون هر جا که می رفتم همه از دیدن ام در کت و شلوار و کراوات تعجب می کردند و قربان صدقه ام می رفتند و می گفتند نمی شه تو رو از همین الان بگیرند؟ بدترین مصاحبه ام در پن بود به دلیل اینکه به جز پروگرم دیرکتور، هیچ کدام از مصاحبه کننده ها من را درست نمی شناختند و تنها می دانستم برای استادم کار می کنند. همگی هم یک سئوال را تکرار کردند: تجربه بالینی که ۳ سال نداشتی را چه کار می کنی؟ پرورگرم دیرکتور تقریبا زد به صحرای کربلا و درباره علاقه مندی های ورزشی ام پرسید و یک مقداری مشاوره تکنولوژی ازم گرفت (من را نابغه تکنولوژی صدا می کند). در نیویورک، رزیدنتی که مصاحبه کرد واقعا دلگرمی داد و سیگنال های خوبی داد مثل اینکه مرتب می گفت حتم دارم برای این پروگرم فرد مفیدی خواهی شد. پروگرم دیرکتور اون بیمارستان افتضاحه به توصیه نامه ام از یکی از اساتید سابق اونجا خیلی تاکید کرد و اینکه برایت خیلی امتیاز هست. میشیگان هم بیشتر به چشم یک غول که از پن آمده وسط ناکجا آباد نگاه می کردند. پروگرم دیرکتور همون اول ش گفت بگذار یک چیز رو روشن کنم: اینجا پن نیست. منظورش این بود که ما قدر اونا امکانات نداریم در اختیارت بگذاریم.
رسم هست که بعد از مصاحبه،یک ایمیل به رزیدنسی کواوردینتور می زنند چون نقش هماهنگ کننده دارد و تشکر می کنند بابت همه چیز. می توانید به بقیه هم بزنید و علاقه مندی تان را ابراز بکنید ولی چون همه این کار را می کنند، اثر مثبتی زیاد ندارد. من تقریبا به هیچ کدام نزدم. می گویند بزنید بهتر است. به علاوه اگر جاهای زیادی مصاحبه می کنید سعی کنید جزییات چیزهایی که به نظرتان خوب بود و بد بود را در یک جایی بنویسید. فصل مصاحبه ۳ ماه است و یادتان نمی ماند.
در ماه فوریه دیگر همه پروگرم ها مصاحبه هاشان را کرده اند. در ماه ژانویه در وب سایت NRMP http://www.nrmp.org/res_match/index.html ثبت نام بکنید و اکانت باز بکنید. اینجا جایی ست که شما Rank Order List یا فهرست ترجیحات تان را ثبت می کنید. معمولا در نیمه دوم فوریه، مهلت ارسال این لیست است. شما می توانید هر چند بار که خواستید این لیست را ویرایش بکنید ولی یادتان باشد که هر بار که انجام دادید، می بایست آن را certify بکنید. این عمل با کلیک بروی این گزینه انجام می شود.
ROL یا لیست ترجیحات، یک گزینه است تا شما جایی که بیشتر دوست دارید مچ بشوید. اینکه جاهای کم رقابتی تر را بالا رنک بکنید هرگز به شما کمکی نمی کند. بنابراین بر اساس ترجیح تان رنک بکنید. مثل اگر حاضرید به بیابان هم بروید ولی دانشگاه اسم و رسم دار قبول بشوید، آن دانشگاه اسم و رسم دار را بالا بزنید. اگر دوست دارید در شهرهای بزرگ بمانید، پروگرم های شهر های بزرگ را اول بزنید. به حرف های بی ربط گوش نکنید که کلکی در کار است، شانس شما با بالا و پایین زدن به امید اینکه شانس خودتان را برای قبول افزایش بدهید تغییر نمی کند. پروسه مچ، که در فاصله میان مهلت پایانی ارایه لیست ترجیحات تا ۱۰-۱۱ مارچ هر سال انجام می شود، تلاش می کند که افراد را در پروگرم مورد علاقه شان بنشاند. پروسه اینجا توضیح مبسوط داده شده: http://www.nrmp.org/fellow/rank_order.html اما به شکل خلاصه اینطوری ست:
فرض کنید پروگرم نورولوژی دانشگاه یل ۸ پذیرش می دهد. ۷ تایش تا به حال پر شده و نوبت به لیست شما رسیده. شما یل را در صدر انتخابات تان گذاشته اید. نرم افزار مچ به لیست ترجیحات پروگرم (که توسط پروگرم پر می شود و معولا ۴-۶ برابر ظرفیت پروگرم، نام داخلش هست که حتما همه پوزیشن های ش پر بشود) می رود و می بیند شما را نفر ۱۰ ام لیست ترجیح شان گذاشته اند. چون شما توسط آنها رنک شده اید، و خودتان هم اعلام کرده اید بیش از همه جا، یل را می خواهید، نرم افزار شما را به صورت «موقت» مچ می کند. بعد به سراغ اپلیکنت بعدی می رود که مثلا من باشم. من هم یل را بالاترین زده ام ولی جای خالی باقی نمانده است. در این وضعیت، در لیست ۸ نفره ای که شما آخری ش بوده اید، به دنبال رتبه هر کدام شما که در لیست پروگرم آمده، می گردد. در لیست معلوم می شود که پروگرم، من را نفر ۹ ام ش گذاشته است. در اینصورت شما از مچ موقت خارج شده و من به جای شما مچ می شوم. این پروسه این قدر تکرار می شود برای همه اپلیکنت ها، تا یا همه جاها پر بشود یا اینکه دیگر در لیست رنک پروگرم ها کسی نمانده باشد.
فصل مصاحبات یا محاسبات بخش دوم
یک موضوع دیگر، مچ زوجین یا کاپل مچ است. امسال یک زوج ایرانی در کمال ناباوری مچ نشدند چون کاپل مچ کردند. دقت بکنید که اصل کار همان است اما این بار، علاوه بر مچ شدن شما، همسرتان هم می بایست توسط هر پروگرمی که اعلام کرده مچ بشود. بنابراین شما دو نفر در بدترین جایی که یکی از شما دو نفر قبول شده اید مچ می شود. خیلی از زوج ها ترجیح می دهند این را به اینکه از همدیگر جدا زندگی بکنند ولی بایستی دقت بکنید که مچ شدن شما الزامی نیست. برای همین شاید بهتر باشد با دقت بیشتری این گزینه را انتخاب بکنید.
روز اعلام مچ معمولا یک دوشنبه است که سر ظهر، یک ایمیل دریافت می کنید که مچ شده اید یا نه. دلیل اینکه کجا مچ شده اید اعلام نمی شود، پروسه پست مچ است. پست مچ که الان SOAP نامیده می شود، فرآیندی ست که پوزیشن های خالی مانده در میان افرادی که مچ نشده اند تقسیم می شود. برای پست مچ، اینکه شما به چه تخصصی اپلای کرده اید اهمیت ندارد اگرچه شانس تان زیاد نیست. مثلا شما برای نورولوژی اقدام کردید و هیچ جا پذیرش نشدید. فاصله دوشنبه تا پنج شنبه، فرصتی هست که از ساعت ۱ ظهر دوشنبه، همه پوزیشن های خالی اعلام می شود و شما با مراجعه به وب سایت ERAS، بدون هزینه اضافی اپلیکشن می فرستید. پروسه بسیار پر استرس و وقت گیری هست چون شما بایستی به مثلا تخصص داخلی در یک جایی که هیچ کسی را نمی شناسید هم درخواست بفرستید اگر می خواهید حتما مچ بشوید. در این موقعیت شاید بتوانید از دیگران بخواهید که برایتان زنگ بزنند اگرچه مطابق قانون، این کار مجاز نیست.
بعد از پایان پروسه پست مچ، روز جمعه، ساعت یک ایمیلی بسیار حقیرانه می گیرید که در یک خط نوشته کجا قبول شده اید.
پاسخ : فصل مصاحبات یا محاسبات بخش دوم
سلام King-Dani عزیز و با تشکر فراوان از انتقال تجربیاتتون بصورت دقیق، بسیار استفاده کردم. یک سوال برام پیش اومده و اون اینجاست که شما یک اشاره کوتاه به قانون Couple matching کردید و گفتید اگر یک زوج بصورت couple اقدام بکنند در نهایت در پایینترین انتخابی که یکی از آندم پذیرفته شده ، قبول میشن. اما من قبلن بر اساس ریپورتهای NRMP که مطالعه میکردم ، فکر میکردم که هر زوج یک لیست علاقه مندی فقط پر میکنه و ظرفیت این پذیرش بصورت زوجی اساسا تداخلی با ظرفیت انتخابهای انفرادی نداره. البته تجربیات شما دقیقتر هست و اگر لطفا در مورد این قانون هم کمی ما رو مطلعتر بکنید ممنون میشم. مثلا آیا شما به شخصه چنین قانونی رو کمک کننده تر میدونید ؟ آیا باید زوجین در یک Matching اقدام به در خواست کنند و نمیشه مثلا یکی match بشه بعدن اون یکی با استفاده از چنین قانونی احتمال پذیرش بیشتری در دانشگاه همسرش رو داشته باشه؟
متشکرم از حوصله و وقتتون
پاسخ : فصل مصاحبات یا محاسبات بخش دوم
خیر. تا اونجا که می دونم، کاپل مچ یعنی اینکه من و همسرم می خواهیم مثلا در فاصله ۵۰ مایلی همدیگر کار بکنیم و برای همین ترجیح می دهیم مچ نشویم اگر نتوانیم نزدیک هم باشیم. البته برای خود درسخوانده های امریکا مشکلی نیست چون بالا یا پایین، بالاخره مچ می شوند. اما برای خارجی ها کار پر ریسکی هست. من یک زوج می شناسم که امسال مچ نشدند و می خواهند دوباره بدون همدیگر تلاش بکنند.
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)