همه چیز در مورد تربیت فرزند در کانادا

[uxmal09]

این سایت رو سری بزنید بد نیست کلی کتاب فارسی برای بچه ها داره
http://www.rominabooks.com/

[mohammad1313]

وای این تاپیک داغ دل منو تازه کرد!
البته بچه ما هنوز به دنیا نیومده ۲ تا ۳ ماه دیگه به دنیا میاد ولی‌ نگرانی در مورد آینده ‌اش از الان شروع شده!!!

مهمترین موضوع واسه من و همسرم اینه که بچمون فارسی حرف بزنه و بهترین حالت بخونه و بنویسه! از چند سالگی باید شروع کنیم؟ تجربه شما چیه؟ما توی خونه فارسی حرف نمیزننیم، موسیقی‌ فارسی هم توی خونه گوش نمی‌کنیم،فیلم فارسی هم همینطور مگر زیرنویس انگلیس داشته باشه، دوستامون هم هیچ کدوم ایرانی‌ نیستن ! یعنی‌ کلا امیدی ندارم! دنبال مهد فارسی زبان هم هستم ولی‌ تا حالا پیدا نکردم. عوضش کلی‌ سفارش کتاب و سی‌دی و اسباب بازی فارسی سفارش دادم که با بچه تمرین کنم. فکر می‌کنید یاد میگیره؟ جبران محیط رو می‌کنه؟ یا گیج می‌شه بدتر؟ فعلا برنامه اینه که من فقط با بچه فارسی حرف بزنم که گوشش آشنا بشه! ولی‌ امید ندارم یاد بگیره !

شما هم اگه تجربتون شامل سنّ بچه و چقدر فارسی بلده رو بگین خیلی‌ خوب می‌شه!

من یه مورد در یکی از سفرهای خارجیم دیدم که شاید به درد شما بخوره. مادر خارجی و پدر ایرانی بود. مادر با بچه فقط انگلیسی صحبت میکرد و پدر فقط ایرانی. و خیلی جالب بچه یاد گرفته بود که اتومات با هر کدوم به زبون خودشون صحبت کنه. این بچه حدود 5 6 سالش بود و از اول اینطوری باهاش برخورد شده بود. در مورد بحث های عمومی هم که پدرومادرو بچه میخواستن در مورد یه موضوع باهم گپ بزنن روزهای فرد فارسی و روزهای زوج انگلیسی بود. جمعه هم بچه اجازه داشت با هرزبونی که راحت تره صحبت کنه ) این روز ازاد اجازه میداد پدرمادرش یه فیدبک داشته باشن و اون زبونی که تو ذهنش به عنوان سختتر هست رو شناسایی کنن. بعدز ورود به مدرسه هم که ظبیعتا باید میزان فارسی بیشترز انگلیسی بشه که فارسی یادش نره. به نظرم خیلی جالب بود. بچه ها واقعا موجودات باهوشی هستن.

[shirin_dastpak]

دوست عزیز ما وقتیکه پسرمون کوچیک بود به اروپا رفتیم و چند سالی رو اونجا زندگی کردیم همونطور که شما اشاره کردید بچه های اونا هم همه آروم و حرف گوش کن و مرتب و منظم با اینکه پسر من چند سال با اونا زندگی کرد اما وقتی میرفتم مدرسه دنبالش میدیدم همه بچه ها تمیز و مرتب هستن ولی پسر من انگار که از جنگ برگشته بود واقعا نمیدونم چطور بود )) در مورد زبان هم ما همش فارسی حرف میزدیم اما این اواخر دیگه پسرم کلا داشت فارسی رو فراموش میکرد ما باهاش فارسی حرف میزدیم اون به زبون خودشون جواب میداد ولی حالا که اومدیم ایران فارسی خوب بلده و جالب اینکه نسبت به بچه های ایرانی آروم تر و حرف گوش کن تر

[esiwind]

بچه بهیچ عنوان گیج نمیشه. من بچه هایی رو دیده ام که با سه نفر به سه زبان مختلف حرف میزدند. برای اینکه بچه فارسی رو فراموش نکنه باید:

1) در خونه مطلقا فارسی حرف بزنید و نگران اینکه انگلیسی اش چطوره نباشید. انگلیسی رو با لهجه صحیح از مهدکودک خودش یاد میگیره.
2) به برنامه های تلویزیون فارسی عادتش بدید. بچه ای که همیشه تلویزیون انگلیسی نگاه کنه فارسی زود یادش میره
3) تابستانها اگرمیتونید ببریدش ایران تا در محیط باشه
4) برای خواندن و نوشتن فارسی در انتاریو مدارسی هستند که شنبه ها برنامه های زبانهای مختلف منجمله فارسی دارند. ولی البته در حد محدودی یاد میگیرند.

ولی درنهایت توجه کنید که اگر بچه تون در این محیط بزرگ بشه در نهایت زبان مادریش انگلیسی میشه و فارسی زبان دومشه. در واقع کانادایی میشه که تا حدی فارسی هم بلده. خیلی روی ایرانی/فارسی بودنش تکیه نکنید و نگذارید این موضوع باعث نگرانی تون بشه.

با همه موادی که مطرح کردید موافقم به جز اینکه زبان مادریش انگلیسی میشه؟؟؟؟ چطور بچه ای که زبان مادریش فارسیه و مادرشم فارسی حرف میزنه ممکنه زبان مادریش انگلیسی بشه؟ گفتن زبان مادری نه زبان محیط. مارد اگر فارسی حرف بزنه زبان مادریش فارسی میمونه. اگر هم نموند اون بچه دیگه زبان مادری نداره.
تجربه اندک من نشون داده که اکر با بچه فارسی حرف بزنید اونم فارسی با شما حرف خواهد زد. به محض اینکه باهاش انگلیسی حرف بزنید به جهت اینکه محیط بیرون خونه انگلیسیه اونم بهتون انگلیسی جواب میده و دیگه فاتحه فارسی رو باید بخونید. کم نیستن آدمایی رو که میشناسم که بچه همینجا دنیا اومده و بزرگ شده ولی از من و شما بهتر فارسی حرف میزنه. همش بستگی به پدر و مادر داره و انرژی که برای بچه میذارن. تو خود ایرانمون هم زیادن دوستان ترک و کرد و عرب زبانی که زبان مادریشون ترکی کردی یا عربیه ولی زبان رسمیشون فارسیه و ه ر دو رو به خوبی بلدن و در واقع زبان مادریشون رو حفظ کردن و ولی زبان ملیشون فارسیه.
برایاینکه بچه شما هم فارسی خوب یاد بگیره قبل از اینکه فارسی حرف زدن رو خوب یاد نگرفته نفرستیدش مهد.

[vicky]

ویکی عزیز درود
حالا چرا اینقدر عصبانی،یه طوری از جامعه کانادایی حرف میزنی و سنگ اونجارو به سینه میزنی که انگار زاده اونجایی...شما به اون دختر گل نوجونت تو کانادا جرات نداری بگی بالای چشت ابرو داره.(چون اونوقت سرو کارت با قانون و پلیسه)چه بخواد به اینکه زیر نظر شما دوست پسرشو بیاره شما هم شاد و شنگول یا ناراحت از اینکه نوجونم زیر نظر خودم دوستشو انتخاب میکنه.باز حداقل تو ایران تو اجازه داری گوش بچتو بکشی،یه جورایی کنترلش کنی با یک تربیت درست از طرف مادر و پدر به جهتی که درسته هدایتش کنی اما تو کانادا بچه شما بمحض اینکه دست چپ و راستشو بشناسه خودشو عقل کل میدونه(چون جامعه اینجور بهش القا میکنه)و تمام تصمیمات درست یا غلطش اعم ازاینکه شما یا همسرتون آگاه باشید یا نباشید راضی باشید یا نباشید بخودش مربوط میشه.(تجربیات سایر دوستان رو بخونید)خیالت راحت تو ایران هم مثل سابق نیست که زن و مرد بهرقیمتی باهم زندگی کنن(چه با بچه چه بدون بچه)بلافاصله با بروز چندتا مشکل ساز جدایی رو میزنن.حالا اونجا بقول شما بدون کاغذ اینجا با کاغذ(شاهد اینکه بنقل از خبرهای چند روز پیش از هر 5 ازدواج در ایران 2 تاش به طلاق منجر میشه)یادمون نره قصد ما از صحبت کردن با همدیگه قضاوت کردن درباره شرایط ایران یا کانادا نیست بلکه آگاهی دادن بهم دیگه در باره انتخاب درست آینده خودمون و سایر دوستانیه که قصد مهاجرت دارن.پس بهتر درست فکر کنیم و بخودمون اجازه ندیم که برای دیگران تعیین تکلیف کنیم،چه دوستانه چه غیر دوستانه که شما بهتر ایران بمونی،بری و برگردی بگی کوتاه مدت رفتم،مصمم نیستی نرو... اینها ارتباطی به شما یا هرکس دیگه ایی نداره.همون طور که شرایط شما و تصمیم شما بمن ارتباطی نداره.(در ضمن تو این تاپیک من بسیار با نظرات آگاهانه و واقع بینانه vah40 عزیز همراه و موافقم چون شرایط رو اونجوریکه هستش عنوان میکنه نه بر اساس رویا و خواب و خیال...)بدرود

جناب محرری نمی دونم از کدوم پست برداشت کردین من راجع به کانادا نظر دادم ! چه برسه به اینکه سنگ اونجا رو به سینه بزنم ؟؟
تمام عرض من در مورد فرهنگ اشتباه ایرانی ِ که تو ایران غالب ِ ..و که اقلا 70% با نگرش من تفاوت داره ..مخصوصا تو این مورد که " تو ایران تو اجازه داری گوش بچتو بکشی "
فرزندانمون قبل از اینکه وارد جامعه بشن تو خانواده تربیت میشن و اگه درست تربیت شده باشن القای جامعه تاثیر کمتر و کوتاهتری خواهد داشت ( نه اینکه کلا بی تاثیر باشه اما کوتاهتره )و من چه تو ایران چه تو افغانستان چه مریخ فکر نمی کنم هیچ پدر و مادری حق داره با خشونت فرزندشو تربیت کنه ! احتمالا همون خشونت باعث اون معاشرت های پنهانی و ناهنجاری میشه ..

به هر حال نه این تاپیک و این فروم مربوط به تربیت و فرهنگ ایرانی ِ نه من در جایگاهی هستم که بگم چی درسته ...فقط می دونم معیارهای من از جامعه سالم و فرهنگ انسانی ابدا تو ایران وجود نداره ...این نگرش منِ و ضمن احترام به بقیه دیدگاه ها 100 % با نگرش خیلی ها از جمله شما تفاوت داره ..
و بر خلاف شما من نمیخوام نظرمو به شما القا کنم ..فقط به عنوان یک همنوع پیشنهاد دادم موقع رفتن همه پل های تو ایران رو خراب نکنید ( خونه نفروشید ...از کارتون استعفا ندید بلکه مرخصی بگیرید و این قبیل ) بازم ببخشید اگه خیرخواهانه نظری دادم

[p3443]

واقعا" متاسفم از 10 خطی که من نوشتم تمام برداشت شما از صحبتهای من فقط جمله کشیدن گوش بچه بود.اگه طرز فکر شما اینه من دیگه با شما حرفی ندارم.

,واقعیت اینست که کشیدن گوش بچه گذشتن از خط قرمز در کاناداست که آن هم عواقب خود را دارد. این موضوعی که شما می فرمایید در مورد کنترل بچه و تربیت درست از سمت پدر و مادر فقط مربوط به حس مالکیت بچه است که ریشه در فرهنگ شرق دارد ولی فرهنگ غرب بیشتر روی استقلال شخصیتی فرزند تاکید دارند. بسیاری از پدر و مادرهای ایرانی احساس می کنند صاحب فرزند خود هستند. در واقع وجود این احساس در پدر و مادر در حالی که در کانادا زندگی می کنند برای آن ها عواقب خوبی را به همراه ندارد و به قول دوستمان مهاجرت برای همچنین پدر و مادری به کانادا درست نیست.

[vicky]

با قسمت اول حرفتون موافقم.فرقی نمی کنه شما ایران باشید یا کانادا یا هر جای دیگه. مهم اینه که تو چطور فرزندتو تربیت کنی.اما حق شما در راهبردن و راهنمایی فرزندتون اگه تو ایران 50% باشه قطعا" تو کانادا 10% بیشتر نیست.چون این دولت و جامعه کاناداست که این آزادی عمل رو به فرزند شما میده.میگه اینجا کاناداستوظیفه تو تولید بچه و رسوندنش تا مرز وایستادن رو پاشه از این به بعد درست یا غلط این خودشه که باید تصمیم بگیره.بشما که پدر و مادرش هستید ارتباطی نداره.من منکر آزادی عمل و بیان و همچنین محدودیتهایی که تو ایران هست نیستم ولی در هر حال دلسوزی و کمک و کنترلی که به نقل از شما از بنیان خانواده بیرون میاد تو ایران بیشتر تا تو کانادا.بنظر شما جامعه هرچقدر متمدن آیا دلسوزتر از مادر و پدر برای فرزندشه...

]چقدر هم قشنگ ...خانواده تا سنی که یک انسان تربیت پذیر هست وظیفه داره تا شخصیت اونو شکل بده ،وقتی که دیگه سن تربیت پذیری رد شد حالا میشینه نتیجه زحماتش رو با خیال آسوده نگاه می کنه
چون دیگه اون فرد اگه درست و قوی تربیت شده باشه دیگه تاثیر پذیر نیست ..ریشه محکم که با هر بادی این سمت و اون سمت نمیره ؛ ثبات شخصیت داره ...
کنترل پدر و مادر نتیجه عکس میده که موثر نیست ..فرزندی که خوب تربیت شده هرموقع نیاز داشته باشه میاد با پدر و مادری که عاقلانه و دوستانه اونو تربیت کردن مشورت می کنه و راهنمایی میگیره..

[Azumi]

با قسمت اول حرفتون موافقم.فرقی نمی کنه شما ایران باشید یا کانادا یا هر جای دیگه. مهم اینه که تو چطور فرزندتو تربیت کنی.اما حق شما در راهبردن و راهنمایی فرزندتون اگه تو ایران 50% باشه قطعا" تو کانادا 10% بیشتر نیست.چون این دولت و جامعه کاناداست که این آزادی عمل رو به فرزند شما میده.میگه اینجا کاناداست وظیفه تو تولید بچه و رسوندنش تا مرز وایستادن رو پاشه از این به بعد درست یا غلط این خودشه که باید تصمیم بگیره.بشما که پدر و مادرش هستید ارتباطی نداره.من منکر آزادی عمل و بیان و همچنین محدودیتهایی که تو ایران هست نیستم ولی در هر حال دلسوزی و کمک و کنترلی که به نقل از شما از بنیان خانواده بیرون میاد تو ایران بیشتر تا تو کانادا.بنظر شما جامعه هرچقدر متمدن آیا دلسوزتر از مادر و پدر برای فرزندشه...

من حقیقتش توی کانادا زندگی نکردم اما شاهد زندگی های خارج از ایران بسیار زیادی هستم. اجازه بدید نمونه بیارم
نمونه اش خواهر خودم که دو فرزندش رو طوری تربیت کرده که الان بعد از 20 سال اونها موظفن خودشون تصمیم بگیرن و چه بسا خیلی بهتر تصمیم میگیرند و پیشرفت بهتری داشتند چون می دونن خودشون مسئول اتفاقات ناشی از اون تصمیمشون خواهند بود.
بر عکس خواهر دیگه که توی ایران زندگی می کنه با وجود اینکه پسرش 24 ساله است هنوز هم اجازه انجام خیلی کارها رو نداره و اکثر اوقات دعوا بین مادر و پسر هست.
خب وقتی من مقایسه می کنم میبینم بهتر بود آزادی عمل داده میشد تا بچه خودش یاد بگیره برای تصمیمات مهم زندگیش تصمیم بگیره و عواقبش رو هم بسنجه.

البته این رو هم بگم خدمتتون که کلا تربیت ایران از ریشه مشکل داره. وقتی هنوز که هنوزه مادر و پدر ها هدفشون از بچه آوردن داشتن عصا توی پیریه و هدف از انتخاب رشته دانشگاهی و کار، آینده بچه نیست و حرف مردمه، نمیشه زیاد انتظاری داشت دوست عزیز.
من خودم به شخصه هنر می خواستم و به خاطر حرف مردم مجبور به خوندن رشته تجربی شدم! و الان بعد از گذشت 15 سال با خودم می گم الانم پیشمون نیستم اما حسرت یه سری چیزایی رو همیشه با خودم داشته و دارم....

این چیزی که شما می فرمایید(استرس فراوان برای تربیت فرزندتان) به نظرم به دلیل اولا احساس مالکیت و دوم محبت زیادی به فرزند هست که خب شاید در ابتدا درست به نظر بیاد اما در نهایت اون فرزند یک "وجود" جداگانه از شماست و شما به صرف اینکه پدر و مادرش هستید نمی تونید برای همه چیزش تصمیم بگیرید... حتی وقتی نوجوان هست.
اما این مشکل رو میشه با یه نوجوون به راحتی حل کرد. و این برمیگرده اولا به تربیت اولیه و دوما رابطه پدر و مادر با بچه.... هر چقدر دوستانه تر، حرف شنوی بچه بالاتر.
البته این دیدگاه من هست دوست من

.

[mr_moharreri]

]چقدر هم قشنگ ...خانواده تا سنی که یک انسان تربیت پذیر هست وظیفه داره تا شخصیت اونو شکل بده ،وقتی که دیگه سن تربیت پذیری رد شد حالا میشینه نتیجه زحماتش رو با خیال آسوده نگاه می کنه
چون دیگه اون فرد اگه درست و قوی تربیت شده باشه دیگه تاثیر پذیر نیست ..ریشه محکم که با هر بادی این سمت و اون سمت نمیره ؛ ثبات شخصیت داره ...
کنترل پدر و مادر نتیجه عکس میده که موثر نیست ..فرزندی که خوب تربیت شده هرموقع نیاز داشته باشه میاد با پدر و مادری که عاقلانه و دوستانه اونو تربیت کردن مشورت می کنه و راهنمایی میگیره..

بنظر شما یه بچه 12-13 یا حتی 17-18 ساله چقدر قدرت تشخیص خوب رو از بد داره؟مبانی فکریشو از کجا باید پیدا کنه؟شمایی که با همسرتون از صبح تا شب سر کار هستید و فرزندتون رو به مهد کودک یا بیبی سیتر یا ... می سپارید بواقع چقدر فرصت پرداختن به تربیت بچه رو دارید.مگر در کانادا هم مادری،پدری،عمه یا خاله بیکاری داشته باشید که ضمن آشنایی با مبانی فکری شما در تربیت فرزندتون کمک کنه.بنظر شما سن تربیت پذیری بچه چند سالگیه که از اون به بعدش قدرت تشخیص پیدا کنه؟اینه که سیستم کانادایی هدایت کننده بچه شما میشه.برای سنهایی مثل من و شما که با سیستم نظارت پدرومادر(درست یا غلط...که البته فرض بر درسته چون اغلب پدر و مادر ها بدی بچشونو نمیخوان)بزرگ شدیم فکر کنم خیلی سخت باشه تا اون سیستم بازو تحمل کنیم.ببینید یه کارهایی تو ایران قبح داره مثل مشروب خوردن،مثل همجنس بازی،مثل ارتباط جنسی خصوصا"برای دختران حداقل تا زمان ازدواج...هرچند براحتی در لایه های زیرین جامعه ایران و بقول خود شما پنهانی و براحتی تمام این کارها داره توسط اغلب بچه های ایرانی انجام میشه.اما این کارها تو کانادا و بطور واضح انجام میشه.یعنی یه حقه.بدون اینکه شما اجازه اینو داشته باشی که بخوای مانع بچت بشی.دوستی میگفت:یه شب دیدم پسرم با یه پسر دیگه اومد خونه و رفتن تو اتاق خواب.راستش قیافه دوست پسرم کمی مشکوک بود.بعد از مدتی متوجه شدم پسرم همجنس باز شده خوب کلی عصبانی شده و سر پسرم دادوبیداد کردم و دوستشو ازون به بعد به خونمون راه ندادم.همون شب پلیس اومد و منو دستبند زد و برد.گفت چون آزادی عمل پسرتو سلب کردی 6 ماه زندانی داری مگه رضایتشو جلب کنی.که بعد از کلی آه و ناله همسرم و معذرت خواهی خودم،پسرم راضی شد تا ضمن گرفتن تعهد عدم دخالت من در زندگی و تصمیماتش رضایت داد.خوب تو ایران هم این خلافها هست ممکنه خیلی بیشتر هم باشه اما دیگه پدر یا مادر رو بخاطر تذکر و احیانا"توبیخ فرزندشون زندانی نمیکنن.

[p3443]

بنظر شما یه بچه 12-13 یا حتی 17-18 ساله چقدر قدرت تشخیص خوب رو از بد داره؟مبانی فکریشو از کجا باید پیدا کنه؟شمایی که با همسرتون از صبح تا شب سر کار هستید و فرزندتون رو به مهد کودک یا بیبی سیتر یا ... می سپارید بواقع چقدر فرصت پرداختن به تربیت بچه رو دارید.مگر در کانادا هم مادری،پدری،عمه یا خاله بیکاری داشته باشید که ضمن آشنایی با مبانی فکری شما در تربیت فرزندتون کمک کنه.بنظر شما سن تربیت پذیری بچه چند سالگیه که از اون به بعدش قدرت تشخیص پیدا کنه؟اینه که سیستم کانادایی هدایت کننده بچه شما میشه.برای سنهایی مثل من و شما که با سیستم نظارت پدرومادر(درست یا غلط...که البته فرض بر درسته چون اغلب پدر و مادر ها بدی بچشونو نمیخوان)بزرگ شدیم فکر کنم خیلی سخت باشه تا اون سیستم بازو تحمل کنیم.ببینید یه کارهایی تو ایران قبح داره مثل مشروب خوردن،مثل همجنس بازی،مثل ارتباط جنسی خصوصا"برای دختران حداقل تا زمان ازدواج...هرچند براحتی در لایه های زیرین جامعه ایران و بقول خود شما پنهانی و براحتی تمام این کارها داره توسط اغلب بچه های ایرانی انجام میشه.اما این کارها تو کانادا و بطور واضح انجام میشه.یعنی یه حقه.بدون اینکه شما اجازه اینو داشته باشی که بخوای مانع بچت بشی.دوستی میگفت:یه شب دیدم پسرم با یه پسر دیگه اومد خونه و رفتن تو اتاق خواب.راستش قیافه دوست پسرم کمی مشکوک بود.بعد از مدتی متوجه شدم پسرم همجنس باز شده خوب کلی عصبانی شده و سر پسرم دادوبیداد کردم و دوستشو ازون به بعد به خونمون راه ندادم.همون شب پلیس اومد و منو دستبند زد و برد.گفت چون آزادی عمل پسرتو سلب کردی 6 ماه زندانی داری مگه رضایتشو جلب کنی.که بعد از کلی آه و ناله همسرم و معذرت خواهی خودم،پسرم راضی شد تا ضمن گرفتن تعهد عدم دخالت من در زندگی و تصمیماتش رضایت داد.خوب تو ایران هم این خلافها هست ممکنه خیلی بیشتر هم باشه اما دیگه پدر یا مادر رو بخاطر تذکر و احیانا"توبیخ فرزندشون زندانی نمیکنن.

ببینید دوست عزیز عنوان این تاپیک درستی مهاجرت به کانادا از منظر مهاجران و افرادی که قصد مهاجرت به کانادا رو دارند است. این که از نظر شما و من آزادی عمل زیادی فرزند درست است یا نه به نظرم موضوع مهمی نیست. مهم اینست که در کانادا فرزند از آزادی های بسیاری برخوردار است که ممکن است در بسیاری از کشورهای دیگر دنیا منجمله ایران این آزادی ها را نداشته باشد. پس بایستی واقع گرایانه به این مسئله نگریست که اگر شما به عنوان مهاجر تحمل پذیرش این حد از آزادی را برای فرزند خود ندارید مهاجرت به کانادا امری بسیار آزاردهنده برای شما خواهد بود. اگر در کانادا هستید و یا می خواهید به کانادا مهاجرت کنید بایستی این آزادی ها را برای فرزندانتان بپذیرید.