امید دادن به متقاضیان اپلای

[central_core]

80 تا مقاله آی اس آی داره ( این رقم دقیقه)

بقیه جملاتتون درست.

ولی من جای استاد پذیرش دهنده بودم کسی که این مقدار isi داده رو بدون نگاه کردن CV رد میکردم

واقعا مگه میشه در عرض نهایت 5 سال 80 تا مقاله داد؟! حالا ببین چند تا بوده که 80 تاش اکسپت شده!

کار تحقیقی خوب حداقل 1 سال زمان نیاز داره.

مگر مثل مقاله های اسم پر کن که 10 نفر اسم نویسنده داره ولی در واقع 1 نفر 99 درصد کار رو انجام داده.

[mor121]

سلام دوستان،

من به محض اینکه موضوع را دیدم، مشتاق شدم که یک پست بنویسم. ولی اول باید پستهای سایر دوستان را مرور می کردم.

باید پذیرفت کم یا زیاد، زندگی هر کدوم از ما ها با مشکلاتی مواجه است و شرایط شاید خاصی داشته باشه. قدیمی ها می گن سواره از پیاده خبر نداره. ما یکبار می تونیم توی این دنیا زندگی کنیم. شاید قدرت درک تمامی مشکلات افراد پولدارتر یا نادارتر از ما برامون سخت یا غیر ممکن باشه. اما چیزی که مهمه، اینه که هر فرد بنا به شرایطی که داره سنجیده تصمیم بگیره و دلایل منطقی براش داشته باشه.

خیلی از تصمیمهای ما مثل شرکت در کنکور بعد دیپلم، بقول یکی از اقوام، فقط جوگیر شدنه. می بینیم همه اطرافیانمون دارن کنکور می دن، ما هم در آزمون شرکت می کنیم. تقریبا مطمئن هستم توی سن 17 سالگی، هیچکس برنامه روشنی از آینده اش نداره. علتش هم اینه که هنوز درک درستی از زندگی و نحوه رسیدن به هدف برامون ایجاد نشده. صرفا اشتیاق یا فشار خانواده و اطرافیان باعث می شه توی این مسیر قرار بگیریم.

چیزی که تقریبا همه جا دیده می شه، اشتیاق و تلاش بیشتر افراد برای خروج از ایرانه. مثل یک این می مونه که می بینی همه تو خیابان دارند می دوند، یک موقع متوجه می شوی که خودت هم در حال دویدن هستی بدون هیچ دلیلی! اگه مبنای تصمیم ما جو اطرافیانه، احتمال اشتباه کردنمون بیشتر از موفق بودنمونه. این بده. این یعنی جو گیر شدن. خیلی باید منطقی و از روی فکر با قضیه برخورد کرد.

اما از طرفی باید پذیرفت، اگه بعد اینهمه تلاش فردی موفق نشه (حالا یا موقعیت تحصیلی براش فراهم نشه، یا سفارت خانه های محترم مشکل ساز بشوند)، باز هم می تونه به قضیه با دید مثبت نگاه کنه. باید قبول کرد توی این شرایط یک شکست سنگین برای آدم ایجاد می شه. قاعدتا برخورد افراد با این قضیه متفاوته. بعضی ها بخاطر دلایل محکمی که دارند، دوباره و چند باره از اول شروع می کنند. و بقیه در ادامه دادن مسیر مردد می شن. شاید بیشتر کسانیکه در فروم مطلب می نویسند یا در حال اپلای هستند، یا در مسیر موفق نبوده اند. اینو می گم، چون کمتر دیدم کسانیکه الان اونور گود اپلای هستند، وقت مطلب نوشتن در فروم را داشته باشند. (می دونم در عین حال تعداد زیادی از دوستان این وقت را فقط بجهت راهنمایی سایرین اختصاص می دن)

دوستمون smsaa68، دوستان فروم را به چند بخش براساس نوع دانشگاه تقسیم کرده بود. من می خوام بگم تقسیم بندی براساس موفق بودن یا نبودن در پروسه اپلای شاید بهتر باشه. کسانیکه تا بحال علیرغم تلاش مضاعفی که انجام دادن، موفق نبودن؛ خواه ناخواه نمی تونن همیشه امیدوارانه به قضیه نگاه کنند. این قضیه از دید سایرین یکجور نامید کردن ممکنه استنباط بشه.

اما در مورد اپلای کردن، به یک نکته که از دید خودم خیلی مهمه رسیدم. شاید اشتباه باشه، ولی تجربه شخصیمه. بجز رزومه، اساتید دنبال افردای هستند که پشتکار زیادی داشته باشند. افرادی که دیرتر نامید بشن و بتونن اینرو به استاد نشون بدن.

[ghazal85]

کاش میشد حداقل بچه هایی که این مسیر روبا موفقیت طی کردن و رفتن اون ور یا دیگه دارن میرن اونا هم وارد بحث شن
انها که دیگه واسه اپلای "امید" نمی خوان دیگه پس بیان " امید "های اضافشون رو بهمون بدن

چون مسلما تاثیر حرف اونا خیلی بیشتر از افرادی هست که مث خود من هنوز در اوایل فرایند اپلای هستند

[omiga]

سلام دوستان،

من به محض اینکه موضوع را دیدم، مشتاق شدم که یک پست بنویسم. ولی اول باید پستهای سایر دوستان را مرور می کردم.

باید پذیرفت کم یا زیاد، زندگی هر کدوم از ما ها با مشکلاتی مواجه است و شرایط شاید خاصی داشته باشه. قدیمی ها می گن سواره از پیاده خبر نداره. ما یکبار می تونیم توی این دنیا زندگی کنیم. شاید قدرت درک تمامی مشکلات افراد پولدارتر یا نادارتر از ما برامون سخت یا غیر ممکن باشه. اما چیزی که مهمه، اینه که هر فرد بنا به شرایطی که داره سنجیده تصمیم بگیره و دلایل منطقی براش داشته باشه.

خیلی از تصمیمهای ما مثل شرکت در کنکور بعد دیپلم، بقول یکی از اقوام، فقط جوگیر شدنه. می بینیم همه اطرافیانمون دارن کنکور می دن، ما هم در آزمون شرکت می کنیم. تقریبا مطمئن هستم توی سن 17 سالگی، هیچکس برنامه روشنی از آینده اش نداره. علتش هم اینه که هنوز درک درستی از زندگی و نحوه رسیدن به هدف برامون ایجاد نشده. صرفا اشتیاق یا فشار خانواده و اطرافیان باعث می شه توی این مسیر قرار بگیریم.

چیزی که تقریبا همه جا دیده می شه، اشتیاق و تلاش بیشتر افراد برای خروج از ایرانه. مثل یک این می مونه که می بینی همه تو خیابان دارند می دوند، یک موقع متوجه می شوی که خودت هم در حال دویدن هستی بدون هیچ دلیلی! اگه مبنای تصمیم ما جو اطرافیانه، احتمال اشتباه کردنمون بیشتر از موفق بودنمونه. این بده. این یعنی جو گیر شدن. خیلی باید منطقی و از روی فکر با قضیه برخورد کرد.

اما از طرفی باید پذیرفت، اگه بعد اینهمه تلاش فردی موفق نشه (حالا یا موقعیت تحصیلی براش فراهم نشه، یا سفارت خانه های محترم مشکل ساز بشوند)، باز هم می تونه به قضیه با دید مثبت نگاه کنه. باید قبول کرد توی این شرایط یک شکست سنگین برای آدم ایجاد می شه. قاعدتا برخورد افراد با این قضیه متفاوته. بعضی ها بخاطر دلایل محکمی که دارند، دوباره و چند باره از اول شروع می کنند. و بقیه در ادامه دادن مسیر مردد می شن. شاید بیشتر کسانیکه در فروم مطلب می نویسند یا در حال اپلای هستند، یا در مسیر موفق نبوده اند. اینو می گم، چون کمتر دیدم کسانیکه الان اونور گود اپلای هستند، وقت مطلب نوشتن در فروم را داشته باشند. (می دونم در عین حال تعداد زیادی از دوستان این وقت را فقط بجهت راهنمایی سایرین اختصاص می دن)

دوستمون smsaa68، دوستان فروم را به چند بخش براساس نوع دانشگاه تقسیم کرده بود. من می خوام بگم تقسیم بندی براساس موفق بودن یا نبودن در پروسه اپلای شاید بهتر باشه. کسانیکه تا بحال علیرغم تلاش مضاعفی که انجام دادن، موفق نبودن؛ خواه ناخواه نمی تونن همیشه امیدوارانه به قضیه نگاه کنند. این قضیه از دید سایرین یکجور نامید کردن ممکنه استنباط بشه.

اما در مورد اپلای کردن، به یک نکته که از دید خودم خیلی مهمه رسیدم. شاید اشتباه باشه، ولی تجربه شخصیمه. بجز رزومه، اساتید دنبال افردای هستند که پشتکار زیادی داشته باشند. افرادی که دیرتر نامید بشن و بتونن اینرو به استاد نشون بدن.

با یک بخش از نوشته های شما موافقم و با بخشی خیر!
البته این رو می نویسم برای شخص شما و افرادی که تفکری مثل شما دارند!
بخشی مورد توافقمون فرقی به حال شما نمی کنه ولی بخش غیر توافق مورد استفاده شما اگر دوست داشته باشید می تونه قرار بگیره!
اینکه شما دنبال این هستی که یک سازوکار منطقی برای تفکر اساتید پیدا کنید!

البته نفی نمی کنم که خوب اصولا سازوکار منطقی هم میشه براشون تا یک حدودی پیدا کرد (کما اینکه این دوستمون توی دو پست بالاتر به نکته جالبی در زمینه تعداد مقاله اشاره کرد! چون به خود من این قضیه از طرف یک استادی توی واترلو گوشزد شد! من 10 تا کار اجرایی لیست کرده بودم که برگشت گفت یا دروغ میگی یا اینکه داری بزرگنمایی می کنی! توی 2 سال نمیشه این همه کار کرد! اگر می خوای رزومه ات تاثیر گذار باشه یکی دو تا دونه درشتش رو سوا کن بنویس! ) ولی اینکه شما فکر می کنی اساتید در اکثر موارد منتظر هستند شما چیزی رو بهشون اثبات کنی اشتباهه!!!

اما در مورد مسئله اپلایی که خیلیا توی این چند ساله باهاش مواجه هستند و لازم می دونم باقی بچه ها هم بدونن یک نکته ای بگم!
ببینید توی دهه پیش حدفاصل سالهای 2000 تا 2007 شرایط اقتصادی دنیا نرمال بود! اکثر اساتید برای کارهای علمی پروژه های دراز مدت داشتند و برای پروژه هاشون بسته به نیروی انسانی مورد نیاز از قبل برنامه ریزی می کردن و دانشجو می گرفتند! دوستان اون موقع معتقد بودند که رفتن از زمان لیسانس به مراتب بهتره چون توی هر پروژه اگه دو تا دکترا می گرفتند حداقل دو تا فوق هم می گرفتند و.....!!!! زمان بیشتری میشد توی یک کشور بمونی (بالاخص واسه امریکا که گرفتن سیتی زن شیپ یه ده سال کار میبره!) و در کنار فوق هم می تونستید کلی تجربه اینترن شیپ بگیرید و ....!!!!

الان بازی خیلی فرق کرده! عمده فاندهایی که مونده فاندهای سیاسی هستند نه علمی! اکثر بچه ها مجبورن به جهت کمی فاند به سوی فاندهایی برن که تارگتشون ایجاد ارتباط با مدیران اینده ایران هست! فاندهای علمی بسیار انگشت شمار شده اند و از طرفی هم برنامه ریزی بلند مدت روشون وجود نداره! اساتید به قول خودشون توی رشته ما (الکترونیک!) یک پروپوزال می نویسند! جوابش ظرف یک ماه حداکثر میاد! بابت پروپوزال یک دو ماهی کار می کنند و پولش رو می گیرند و تمام! کار به حدی سریع تموم میشه (چون کوچیکه توی اسکیل کارهای قبل از 2007!) که اصلا اساتید نمیرسن بابتش برنامه ریزی کنن! افراد مستعد خیلی خاصیت خواصی اینجا ندارند! درسته که یک فرد مستعد که از لیسانس بره به مرایت فرد قوی تری میشه تا کسی که از دکترا یا پسا دکترا بره ولی اساتید فرصت پرورش فرد رو ندارند! پس براش هزینه نمی کنن! دنبال فردی می گردند که بیاد فلان کار و فلان کار رو کمکشون کنه و تمام!!! این برنامه ریزی و شرایط علمی سالهای قبل دیگه موجود نیست!

البته نه اینکه بگم صفر شده! ولی از 100 شده یک! و این مسئله ای هست که مشکل ساز شده!

اما در باره باقی داستان!
ببینید واقعیت امر اینکه شما توی بهترین و اکتیوترین دهه زندگیتون مجبورید مدام کاراتون رو عقب بیاندازید تا بتونید یک جامپ بزرگ توی زندگی ایجاد کنید! متاسفانه باید خدمتتون عرض کنم که علی رقم خیلی مسائلی که بوده و هست و بسیاری از دوستان هم گوشزد می کنند که اگر این کار رو بکنید موفق میشید! درصد اتفاق افتادن این مهم بسیار پایین اومده! بسیار پایین! یک زمانی می گفتند شما معدلت فلان باشه و نمرات زبانت فلان باشه و ...!!! صدی صد فلانجایی! الان ممکنه هیچ جا باز هم ممکنه قبول نشی!

پس به عنوان یک نفری که این بازی رو انجام داده و ضربه سختی هم ازش خورده بهتون یک پیشنهاد بسیار مهم می کنم!
به جای اینکه منطق استاد رو پیدا کنید و بابت این وقت صرف کنید! دنبال منطق پذیرش و فاند کشورهای بیشتری باشید! همه جای دنیا رو بگردید و به قوانین اپلای توی اونجاها مسلط بشید تا بتونید با می نیمم هزینه ماکسیمم جایی رو که می تونید شانستون رو امتحان کنید! خیلی مهمه که وسیع عمل کنید! هیچ جا بدون دید قبلی از شرایط فاند و .... به نظر من اپلای نکنید مگر اینکه دوست داشته باشید یک 20 میلیونی خرج فقط اپلیکیشن کنید و توی هر جا یه 4 تا 5 تا دانشگاه رو شرکت کنید!

افرادی که الان دارند فاند می گیرن و میرن دو دسته هستند! یا یک نفر کمک توی دانشگاه مقصد دارند و کارشون راه می افته! یا خیلی خیلی دقیق بازی چندین و چند کشور رو بلد هستند! این سیستم رو خیلی دقیق بررسی می کنند و برش غلبه می کنن! من نمی فهمم اصن! ماها همه عادت داریم صد مدل مسئله حل کنیم که دوباره سر جلسه فلان امتحان بر نگردیم ولی به کسی میگیم فلانی این سیستم منطقش اینه و یک همچین تفکری پشتش خوابیده! ما این راه رو ازموده ایم و اشتباهه، به طرف مقابل بر می خوره و فکر می کنه داریم نا امیدش می کنیم و یا مثلا رقیبیم و می خواهیم از میدون به درش کنیم!!! حالا انگار فقط و فقط اونجا همین یک نفر رقب ما هستش و اونا هم قسم خوردن که ای یا این رو می گیریم و یا اون رو! این مسئله فقط و فقط این مسئله به این دلیل وجود داره که فرد به یک Recruiter که نونش توی همین جمع کردن اپلیکیشنه اعتماد می کنه تا بچه هایی که یک بار از این مار گزیده شده اند! و دلشون نمی خواد باقی هم همون بلایی سرشون بیاد که سر اونها اومد!
عوض اینکه به این فکر کنید که ممکنه بچه های اینجا هدفشون حذف شما از رقابت باشه به این فکر کنید که ممکنه هدفشون عبور شما از این سد باشه! بهتره سریعتر علاوه بر این موردی که دنبالش هستید دنبال موارد جایگزین باشید!
زمانتون رو از دست ندید و بنجنبید! درست که برای تحصیلات تکمیلی شرط سنی نداریم ولی خود شما وقتی دو سال پشت این پروسه بمونی فرسوده میشی و به این نتیجه میرسی که نمیشه! پس تا این مدلی نشدید مسئله رو حلش کنید!

موفق و موید باشید

[mor121]

با یک بخش از نوشته های شما موافقم و با بخشی خیر!
البته این رو می نویسم برای شخص شما و افرادی که تفکری مثل شما دارند!
بخشی مورد توافقمون فرقی به حال شما نمی کنه ولی بخش غیر توافق مورد استفاده شما اگر دوست داشته باشید می تونه قرار بگیره!
اینکه شما دنبال این هستی که یک سازوکار منطقی برای تفکر اساتید پیدا کنید!

البته نفی نمی کنم که خوب اصولا سازوکار منطقی هم میشه براشون تا یک حدودی پیدا کرد (کما اینکه این دوستمون توی دو پست بالاتر به نکته جالبی در زمینه تعداد مقاله اشاره کرد! چون به خود من این قضیه از طرف یک استادی توی واترلو گوشزد شد! من 10 تا کار اجرایی لیست کرده بودم که برگشت گفت یا دروغ میگی یا اینکه داری بزرگنمایی می کنی! توی 2 سال نمیشه این همه کار کرد! اگر می خوای رزومه ات تاثیر گذار باشه یکی دو تا دونه درشتش رو سوا کن بنویس! ) ولی اینکه شما فکر می کنی اساتید در اکثر موارد منتظر هستند شما چیزی رو بهشون اثبات کنی اشتباهه!!!

سلام دوست عزیز،

نه من دنبال پیدا کردن یک قاعده بین اساتید هستم و نه شما حداقل از این جمله من استنباط درستی داشتید. صرفا تجربه شخصیم را نوشتم. حتی اشاره کرده بودم که ممکنه صحیح نباشه اما شخصا تجربه اش کردم. این تجربه هم به بهای یکسال اپلای برای خیلی از کشورها بدست اومده.

شما از یک طرف می گی من دارم برای اساتید منطق در می یارم، اما خودت منو توی یک دسته "برای شخص شما و افرادی که تفکری مثل شما دارند!" قرار می دهید که شاید این برداشت کاملا غلط باشه و فقط در ذهن شما وجود داشته باشه.

اما، باید پذیرفت وقتی استادی برای فقط یک پوزیشن تعداد بسیار بالایی درخواست دریافت می کنه، انتخاب واقعا سخته. با مشکلات مالی ای که الان وجود داره، انتخاب سخت تر هم می شه. همینطور بدلایل سیاسی و اجتماعی، پیش زمینه دانشجوی ایرانی خوب نیست. معتقدم باید خودمون را نشون بدیم که به بدی تبلیغات سیاسی یا احیانا تجربیات نامطلوب پیشین استاد یا دانشگاه نیستیم. قطعا بدون نظر مثبت و حمایت اساتید، امکانی برای ادامه تحصیل وجود نخواهد داشت.

[meisamnissan]

تنها چیزی که توی پست های آخر دیده نمیشه انگیزه و امیده !!!

دوستانی که نظرشون اینه که گرفتن فاند از دانشگاهی مطرح بسیار سخت شده و اصولا امکان پذیر نیست، خب حتمن درست میگن. کسایی هم که در نظرشون پروسه پذیرش با فاند کار لذت بخش و جالبیه و فکر همه جاش رو کردن و امیدوارانه جلو میرن، اینا هم درست فکر میکنن.

Whether you say it is possible or impossible, you are right

به من هیچ ربطی نداره که کسی بخاد ده سال برای اپلای اقدام کنه، یا فقط یکسال. اونچه من میدونم اینه که هرکسی که برای پروسه اپلای برنامه درستی ریخته و همه جوانب قضیه رو سنجیده و از امید و انگیزه و دانش کافی برای اینکار برخورداره، میتونه موفق باشه، حالا اگه یبار یا چند بار تلاش کرد و نشد اون دیگه به خودش بستگی داره که بعدش میخاد چیکار کنه.

توی فروم من دقیقا این جمله رو به بعضی از دوستان گفتم که "افرادی دقیقا با شرایط من تونستن برای مستر آمریکا و کانادا فاند خوب بگیرن". اما پاسخ اونا خیلی ضدحال و نا امید کننده بود و سبب شد این تاپیک رو ایجاد کنم تا حداقل اینجا فضایی باشه برای متقاضیان تا بیان و بخونن و امیدوار بشن، که متاسفانه بجز تعداد اندکی از دوستان همه دارن میزنن تو سر مال !!!

[omiga]

سلام دوست عزیز،

نه من دنبال پیدا کردن یک قاعده بین اساتید هستم و نه شما حداقل از این جمله من استنباط درستی داشتید. صرفا تجربه شخصیم را نوشتم. حتی اشاره کرده بودم که ممکنه صحیح نباشه اما شخصا تجربه اش کردم. این تجربه هم به بهای یکسال اپلای برای خیلی از کشورها بدست اومده.

شما از یک طرف می گی من دارم برای اساتید منطق در می یارم، اما خودت منو توی یک دسته "برای شخص شما و افرادی که تفکری مثل شما دارند!" قرار می دهید که شاید این برداشت کاملا غلط باشه و فقط در ذهن شما وجود داشته باشه.

اما، باید پذیرفت وقتی استادی برای فقط یک پوزیشن تعداد بسیار بالایی درخواست دریافت می کنه، انتخاب واقعا سخته. با مشکلات مالی ای که الان وجود داره، انتخاب سخت تر هم می شه. همینطور بدلایل سیاسی و اجتماعی، پیش زمینه دانشجوی ایرانی خوب نیست. معتقدم باید خودمون را نشون بدیم که به بدی تبلیغات سیاسی یا احیانا تجربیات نامطلوب پیشین استاد یا دانشگاه نیستیم. قطعا بدون نظر مثبت و حمایت اساتید، امکانی برای ادامه تحصیل وجود نخواهد داشت.

ببینید! همه ما وقتی به جواب بد میرسیم شروع می کنیم بگردیم ببینیم مشکل از کجا بوده! من وقتی نوشتم این تفکر منظورم لزوما این نبوده که این تفکر مختص شماست! من هم یک روزی این چنینی فکر می کردم! ولی واقعیتهایی رو بعدها تجربه کردم که متوجه شدم نه من اشتباه می کردم!

البته منظورم این نیست که این روشی که شما در ذهن دارید غلطه! ولی به حرات می تونم بگم بازده اون بسیار کمتر از بازده روش شناخت فاند هست!

اینم از من سر بسته داشته باشید! اکثر اساتید اون سمت می دونن اینجا چه خبره و این بهانه های ایرانی بودن و ..... فقط و فقط بهانه است! هر استادی این رو بهتون گفت بدونید رسما داره دورتون میزنه و هیچ وقت هم تصمیمی مبنی بر پذیرش شما نداره! ممکنه یک نفر توی کمیته اینترنشنال دانشگاه دفعه اولش میشه که با CIS امریکا مواجه میشه و دو تا بخشنامه بخونه وحشت زده بشه و رفتارش در مورد شما تغییر بکنه ولی اساتید از این موارد زیاد دیدند!
یکی از شایع ترین دروغهایی که توی این چند ساله دیده شده یکی این مورد هست (بحث سیاسی و عدم توانایی شما در گرفتن ویزا و ....!!! نه اینکه بگم نیست! این ها هم اتفاق افتاده! ولی پروسه خطی نیست که استاد از الان در موردش اظهار نظر کنه! خیلی از اساتید سالیانه با چنین مواردی مواجه میشن و همیشه هم براش بک آپ دارن!) یکی دیگر هم این قضیه این هست که شما بیا من یک ترم دیگه فاند بهت میدم! اینم خیلی شایع هست! البته این مورد دوم رو نفی نمی کنم! یک سری از کشورها مثل چندی از کشورهای شمال اروپا از ترم دوم با تعریف پروژه ساپورت مالی میدن و ....!!! و توی امریکا هم بعضا دیده شده! ولی این یک پروسه جنرال نیست و نباید روی موارد زیادی که اخیرا توی امریکا دیده شده حساب باز کرد! بسیار هستند دوستانی که با همین وعده ها رفتن و بعدها گیر افتادن! نه فاندی هست و نه چیزی!

بهانه خیلی خوبی هم هست! همین پارسال یک استاد از Drexel به من قول فاند داد وقتی Direct Phd من اومد همین بهانه رو اورد و گفت شما مشکل سیاسی ممکنه پیدا کنی و من هم خیلی دوست دارم با هم کار کنیم ولی از الان نمی تونم روت حساب کنم! یک ترم با هزینه شخصیت بیا تا بعد! از اون ور هم زد که من الان اینجا خیلی ها رو مثل شما دارم و همشون هم همینطوری اومدن! و الان نوبت اوناست شما هم اومدی یک ترم بعد نوبتته!
ولی الان که حدودا 2 ماه پیش سایتش رو چک کردم دیدم دروغ گفته! نفری که برای پزیشنش گرفته تازه وروده! نه یک ترم مونده و هم دانشکده ای خودش هست! (ایشون یه دانشگاه توی ترکیه درس خونده بود و اون فرد هم لیسانس همون دانشگاه بود! همین پارسال هم فارغ شده بود!) اینا همش دروغگویی هست برای جذب اپلیکیشن! همین الان دوباره همین دانشگاه شروع کرده و هفته ای سه تا ایمیل می زنه که ای می خواهید واسه فاند در نظر گرفته بشید بجنبید! همین ادمی داره نامه میزنه که پارسال ما خودمون رو واسه فاند کشتیم و می گفت دانشگاه ما اصلا از اولش هم سیاست فاندش ضعیف بوده!

تنها چیزی که توی پست های آخر دیده نمیشه انگیزه و امیده !!!

دوستانی که نظرشون اینه که گرفتن فاند از دانشگاهی مطرح بسیار سخت شده و اصولا امکان پذیر نیست، خب حتمن درست میگن. کسایی هم که در نظرشون پروسه پذیرش با فاند کار لذت بخش و جالبیه و فکر همه جاش رو کردن و امیدوارانه جلو میرن، اینا هم درست فکر میکنن.

Whether you say it is possible or impossible, you are right

به من هیچ ربطی نداره که کسی بخاد ده سال برای اپلای اقدام کنه، یا فقط یکسال. اونچه من میدونم اینه که هرکسی که برای پروسه اپلای برنامه درستی ریخته و همه جوانب قضیه رو سنجیده و از امید و انگیزه و دانش کافی برای اینکار برخورداره، میتونه موفق باشه، حالا اگه یبار یا چند بار تلاش کرد و نشد اون دیگه به خودش بستگی داره که بعدش میخاد چیکار کنه.

توی فروم من دقیقا این جمله رو به بعضی از دوستان گفتم که "افرادی دقیقا با شرایط من تونستن برای مستر آمریکا و کانادا فاند خوب بگیرن". اما پاسخ اونا خیلی ضدحال و نا امید کننده بود و سبب شد این تاپیک رو ایجاد کنم تا حداقل اینجا فضایی باشه برای متقاضیان تا بیان و بخونن و امیدوار بشن، که متاسفانه بجز تعداد اندکی از دوستان همه دارن میزنن تو سر مال !!!

ببینید تا امید چی تعریف بشه!
من یه چیزی اولش معترضه بگم! دارید میگید گذشته! بله دوست من هم سال 2007 با جی ار ای 1100 رفت کرنگی ملون! من با 321 هم نتونستم پارسال از رنک 50 فاند بگیرم! سال به سال فرق داره! من بالاتر هم گفتم!

اما اینی که من و سایر دوستان دارند اینجا میگن این نیست که اقای فلانی جا نیست! نداریم! نه این رو هر کی گفته بدون دروغ گفته! هر سال یه تعدادی جا هست!
اینی که ما داریم میگیم اینه که شرایط عوض شده! اگه می خواهید جای خوب برید باید تلاش بیشتر بکنید (البته این خوبش هم الکیه! کار همه جا بیشتر شده!) اگه می بینید 4 سال پیش یکی با فلان نمرات فلان جا قبول شده اون رو نکنید ملاک (در ضمن یکی از دوستان پارسال یک حرف خوبی توی همین فروم زد که معمولا باید حداقل 10 تا مورد رو میانگین بگیرید! چون خیلیا واسه یه سری دانشگاههای خاص شرایط ویژه ای دارن (دوست فامیل اشنا!) که توی دیتابیس ذکر نمی کنن و باقی به اشتباه می افتند!) حداقل حرف من یکی اینه که اگر می خواهید برید تلاشتون رو بیشتر کنید! روی یک جا زوم نکنید! سعی کنید جاهای مختلف رو تارگت کنید! اگر شما این رو هم مبنای نا امیدی خودتون می دونید و احساس می کنید که اگر قرار باشه فعالیتتون رو افزایش بدید نا امید میشید که دیگه من حرفی ندارم! :|

[meisamnissan]

پاسخ دوستانی که سوال پرسیدند رو با پیام خصوصی دادم.

از بقیه کاربران تقاضا میشه در قالب موضوع پست بگذارند و از حاشیه رفتن جدا خودداری کنید

از انگیزه ای که هنوز شما رو امیدوار نگهداشته که اپلای کنید و همه سختی هاشو به جان بخرید بگید ولاغیر

[f_kh84]

به نظر من مهمترین انگیزه، نارضایتی از شرایط فعلی فرد میتونه باشه یا حتی مصمم بودن برای پیشرفت. شکی نیست که فرایند پذیرش گرفتن سخت و زمانبره. حتی بعد از گرفتن پذیرش، دریافت ویزا و شروع به تحصیل میتونه بین 3 ماه تا یک سال طول بکشه. بنابراین اگه از ابتدای کار با مشکلاتش آشنا بشید شاید راحتتر بتونید امیدتونو حفظ کنید. بعضیها دنبال کشور خاص یا حتی دانشگاه خاصی هستن که این کارو سختتر میکنه. به هر حال اگه کسی بتونه تو یه دانشگاه متوسط هم درس بخونه با تلاشش میتونه در آینده شرایط بهتری رو برای خودش ایجاد کنه. من فکر میکنم یه کم پایین آوردن سطح انتظارات میتونه کمک کنه زودتر به نتیجه برسین و بعد تو قدمهای بعدی دنبال جاهای بهتری باشین. بیشترکسانی که موفق به گرقتن پذیرش شدن جاهای زیادی اپلای کردن و زمان زیادی صرف کردن. بنابراین دونستن اینکه روند معمول کار صبر زیادی میخواد میتونه آدمو امیدوار نگه داره!

[Ledig]

...

از انگیزه ای که هنوز شما رو امیدوار نگهداشته که اپلای کنید و همه سختی هاشو به جان بخرید بگید ولاغیر

انگیزه من بیشتر از آنکه تحصیلی باشه، انگیزه های اجتماعی است، انگیزم زندگی در کشوری است که لازم نباشه هر روز فکر اینو بکنم که اگه توافق با 5+1 بهم بخوره چی میشه؟ هدفم زندگی در یک کلانشهر بدون آلودگی هواست، هر روز دعا نکنم بارون بیاد هوا خوب بشه، آرزوم شده این که یه مقدار این مردم به محیط زیست و محیط زندگیشون اهمیت بدن و کمتر تو خیابون آشغال بریزن، چه انگیزه ای بالاتر از اینکه بدونم بچه خودم مثل من، ماهها بعد از فارغ التحصیلی بیکار نمیمونه!
متاسفانه یک سری اش هم قابل گفتن نیس اینجا