برخورد آمریکایی ها با ما

[robotic]

كلا دهن رو كه وا ميكنيم ميفهمن خارجي هستيم. علاوه بر اون شرايط اب و هوايي كشور ما فرق داشته و كلا از رنگ پوست و حالت ميفهمن خارجي اييم قبل اينكه صحبتي بشه

بله می فهمند من خارجی ام

اما هیچ کس نفهمیده که من ایرانی ام. مگر این که خودم بگویم.

از همین تجربه خودم می گویم که نظر شما مبنی بر آب و هوا و رنگ پوست کاملا غلط است.

[khalas]

بله می فهمند من خارجی ام

اما هیچ کس نفهمیده که من ایرانی ام. مگر این که خودم بگویم.

از همین تجربه خودم می گویم که نظر شما مبنی بر آب و هوا و رنگ پوست کاملا غلط است.

اصلا ایران رو میشناسن که تازه بفهمن اونجایی هستین

[robotic]

اصلا ایران رو میشناسن که تازه بفهمن اونجایی هستین

خیلی ها در حد اسم می شناسند! و می دانند یک کشور است ولی نمی دانند کجا هست!

تعداد کمی هستند که می دانند ایران یک کشور خاورمیانه ای است! اما همچنان در همین حد

کسانی که اسم ایران را نشنیده باشند بسیار بسیار کم هستند به طوری که (از نظر مهندسی) می توان از آن ها صرف نظر کرد

البته چون من در کالیفرنیا هستم ممکن است مشاهداتم با مشاهدات سایر کاربران در این مورد کاملا تضاد داشته باشد. بالاخره نزدیک ۱۶۰ هزار ایرانی در این ایالت زندگی می کنند! تا حدی که می توانی در DVM امتحان را به زبان فارسی بدهی!

[khalas]

خیلی ها در حد اسم می شناسند! و می دانند یک کشور است ولی نمی دانند کجا هست!

تعداد کمی هستند که می دانند ایران یک کشور خاورمیانه ای است! اما همچنان در همین حد

کسانی که اسم ایران را نشنیده باشند بسیار بسیار کم هستند به طوری که (از نظر مهندسی) می توان از آن ها صرف نظر کرد

البته چون من در کالیفرنیا هستم ممکن است مشاهداتم با مشاهدات سایر کاربران در این مورد کاملا تضاد داشته باشد. بالاخره نزدیک ۱۶۰ هزار ایرانی در این ایالت زندگی می کنند! تا حدی که می توانی در DVM امتحان را به زبان فارسی بدهی!

بله تجربه شما کاملا متفاوت با من بوده!
البته به نظر من هم اونهایی که میگویید IRAN و زود میگند IRAQ؟ دارند خالی میبندند اکثرا و خودشون رو به ندانستن میزنن من کاملا این رو حس کردم. به همان اندازه که اخبار از عراق میگه همانقدر هم رادیو های سیسیشون از ایران میگن.
البه به من چه، ... اابای هر دو!

[disguise]

من در یک شهر کوچیک در کالیفرنیا زندگی می‌کنم و باید بگم بله، بعنوان یه ایرانی بارها احساس درجه دوم بودن کردم. این اتفاق بارها برای من افتاده: با دوستهای اروپاییم که اونها هم انگلیسی زبان اولشون نیست به یک رستوران یا یک محل عمومی می‌ریم و فروشنده می‌پرسه اهل کجا هستید،‌وقتی طرف مقابل جواب می‌ده،‌اتریش، آلمان، اسپانیا، فروشنده کلی استقبال می‌کنه و تحویل می‌گیره. ولی وقتی می‌گم ایران، انگار نقطه سر خط گذاشته شده. هیچ حرفی رد و بدل نمی‌شه و سریع حرف عوض می‌شه. بعضی مواقع هم طرف مقابل در مورد احمدی نژاد یه سوالی می‌پرسه اگر خیلی آدم مطلع و به روزی باشه. ولی برخورد عموم واقعا جالب نیست. در این حد که گاهی طفره می‌رم از جواب این سوال که اهل کجایی یا مثلا می‌گم اهل ترکیه. یه بار توی یه جمعی از آمریکایی‌ها تو دانشگاه پرسیدن کجایی هستم و من گفتم ایرانی. یه دختره گفت من یه دوست پسر ایرانی داشتم بهم خیانت کرد. کلا تصور شایع از ایرانی‌ها آدم‌های سطح پایین از نظر فرهنگی هستش و یک آمریکایی تیپیکال معمولا از بالا به ما نگاه می‌کنه. واقعا تصورشون اینه که ما از تو بیابون اومدیم. هفته‌ی پیش رفته بودم برای یه جلسه رقص اینترنشنال. حتی یکیشون هم از من درمورد رقص ایران نپرسیدن با اینکه دوست اسپانیاییم رو سوال بارون کردن. میانگین سنی افراد در اون جلسه حدود هفتاد سال بود! یه عده آدم علاقه مند که سالهاست باهم جمع میشن و رقص فولک کشورهای مختلف رو تمرین می‌کنن. یکی از خانم‌ها پرسید گفتی ایران یا عراق. گفتم: ایران. بعد یکی از مردها گفت it should be Iran because they say I ran from Iran. کلن همچین بساطیه تو کالیفرنیا!

سلام
آیا ما در آمریکا شهروند درجه دوم حساب میشیم؟ و آیا این مورد توی رفتار و کردار و چیزایی که مستقیم و غیرمستقیم جلو رو یا پشت سر ما میگن ملموس هست و آدم میفهمه که فرق میکنه یا نه ؟

[alamdar_313]

من در یک شهر کوچیک در کالیفرنیا زندگی می‌کنم و باید بگم بله، بعنوان یه ایرانی بارها احساس درجه دوم بودن کردم. این اتفاق بارها برای من افتاده: با دوستهای اروپاییم که اونها هم انگلیسی زبان اولشون نیست به یک رستوران یا یک محل عمومی می‌ریم و فروشنده می‌پرسه اهل کجا هستید،‌وقتی طرف مقابل جواب می‌ده،‌اتریش، آلمان، اسپانیا، فروشنده کلی استقبال می‌کنه و تحویل می‌گیره. ولی وقتی می‌گم ایران، انگار نقطه سر خط گذاشته شده. هیچ حرفی رد و بدل نمی‌شه و سریع حرف عوض می‌شه. بعضی مواقع هم طرف مقابل در مورد احمدی نژاد یه سوالی می‌پرسه اگر خیلی آدم مطلع و به روزی باشه. ولی برخورد عموم واقعا جالب نیست. در این حد که گاهی طفره می‌رم از جواب این سوال که اهل کجایی یا مثلا می‌گم اهل ترکیه. یه بار توی یه جمعی از آمریکایی‌ها تو دانشگاه پرسیدن کجایی هستم و من گفتم ایرانی. یه دختره گفت من یه دوست پسر ایرانی داشتم بهم خیانت کرد. کلا تصور شایع از ایرانی‌ها آدم‌های سطح پایین از نظر فرهنگی هستش و یک آمریکایی تیپیکال معمولا از بالا به ما نگاه می‌کنه. واقعا تصورشون اینه که ما از تو بیابون اومدیم. هفته‌ی پیش رفته بودم برای یه جلسه رقص اینترنشنال. حتی یکیشون هم از من درمورد رقص ایران نپرسیدن با اینکه دوست اسپانیاییم رو سوال بارون کردن. میانگین سنی افراد در اون جلسه حدود هفتاد سال بود! یه عده آدم علاقه مند که سالهاست باهم جمع میشن و رقص فولک کشورهای مختلف رو تمرین می‌کنن. یکی از خانم‌ها پرسید گفتی ایران یا عراق. گفتم: ایران. بعد یکی از مردها گفت it should be Iran because they say I ran from Iran. کلن همچین بساطیه تو کالیفرنیا!

سلام و تشکر از بیان تجربیاتتون
اتفاقا من الان به طور اتفاقی اومدم که سوالی مشابه توضیحات شما بپرسم که دیدم به پست قبل من هم پاسخ دادید. خواستم ببینم برخورد دخترهای آمریکایی با پسرهای خارجی چطوره؟ به کدوم پسرها(مال کدوم کشورها) بیشتر روی خوش نشون میدن و باهاشون دوست میشن و ....؟
از پست شما اینطور برمیاد که از ایرانی ها باید فراری باشند(البته شایدم برعکسش باشه چون اون دختر خانوم با یک ایرانی دوست شده و بعدا که فکر کرده بهش خیانت شده فراری شده- پس برای دوست شدن مشکلی نداشته)

به هرحال با توجه به شرایط عجیب و غریبی که اونور ممکنه برای یک دانشجوی ایرانی پیش بیاد(و هر روز بابت عواملی که خودش در اونها دخیل نیست وضعیتش تغییر میکنه) شاید ازدواج یکی از کم ریسک ترین راه ها باشه(که البته نمیدونم واقعا هست یا خیر؟). برای همین میخوام بدونم اگر یک پسر ایرانی به فکر ازدواج با دختر آمریکایی بیفته ، برخورد های طرف مقابل به صورت تیپیگال چطوری خواهد بود؟

>>>>در مورد اون جمله انگلیسی هم واقعا متاسفم از سفیران(هموطنان) عزیزی که اینطوری گل به خودی میزنن که فرضا جایگاه بهتری پیدا کنن در جامعه آمریکا ، ولی هنوز درک نمیکنن کسی که به کشور و ملت خودش پشت میکنه یقینا ارزشش پیش سایر مردم دنیا کمتر میشه نه بیشتر.

[robotic]

برای همین میخوام بدونم اگر یک پسر ایرانی به فکر ازدواج با دختر آمریکایی بیفته ، برخورد های طرف مقابل به صورت تیپیگال چطوری خواهد بود؟

بحث ازداوج فرای بحث نژادی ، یک بحث فرهنگی است.

بسیاری از ایرانی ها (هر چند اقلیت باشند) ازدواج کردند اما آن ها با فرهنگ آمریکایی مشکلی نداشتند به قولی دیگر ایرانی نیستند یک آمریکایی (فرهنگی) هستند

این جا تاپیک «ازدواج ایرانی ها با امریکایی ها» نیست. اگر سوال بیشتر داشتی حتما تاپیک جدا بزن.

[S03]

برای همین میخوام بدونم اگر یک پسر ایرانی به فکر ازدواج با دختر آمریکایی بیفته ، برخورد های طرف مقابل به صورت تیپیگال چطوری خواهد بود؟

بستگی داره از چه راهی برای ازدواج اقدام بشه. من می شناختم یک تازه مهاجر رو که از یک دختر آمریکایی خوشش میاد و با خانواده با دسته گل میره منزل پدر اون دختر برای خواستگاری و وقتی بهش میگن چه خبره میگه این فرهنگ ماست و بهش پایبندم و به کل دوستی های پسر و دختر خارج از ازدواج رو بد می دونم. واضحه این شخص اگه برخورد منفی داشته باشه مقصر خودش است.

شخص ایرانی اگه خودش رو بطور فرهنگی با نرم جامعه آمریکا هماهنگ کنه مشکل خاصی در دوستی و ازدواج وجود نخواهد داشت (این همه ازدواج بین ملیت ها در آمریکا داره رخ می ده).

[saranaimi]

من خودم شخصا خيلي دوست دارم با اين دختراي امريكايي اشنا و دوست و چه بسا ازدواج كنم ولي متاسفانه اصلا معلوم نيست چطوري بايد باهاشون ارتباط برقرار كرد و اينكه احساس ميكنم بي نهايت مغرور هستن و مساله بعدي ايراني بودن كه بعضي دوستان ميگن به محض اينكه بهشون ميگيم ايران حالت قيافه اشون عوض ميشه و .. و كلا چندباري پيشنهاد دادم همشون الكي ميگن بوي فرند داريم( ٥٠ درصد احتمال دروغ بودن داره) . حتي چاق بدتركيباشونم مغرورن.

[alamdar_313]

من خودم شخصا خيلي دوست دارم با اين دختراي امريكايي اشنا و دوست و چه بسا ازدواج كنم ولي متاسفانه اصلا معلوم نيست چطوري بايد باهاشون ارتباط برقرار كرد و اينكه احساس ميكنم بي نهايت مغرور هستن و مساله بعدي ايراني بودن كه بعضي دوستان ميگن به محض اينكه بهشون ميگيم ايران حالت قيافه اشون عوض ميشه و .. و كلا چندباري پيشنهاد دادم همشون الكي ميگن بوي فرند داريم( ٥٠ درصد احتمال دروغ بودن داره) . حتي چاق بدتركيباشونم مغرورن.

این مغرور بودن در برخورد با خارجی هاست؟ یا در برخورد با ایرانی ها؟ یا در برخورد با کل پسرها؟
اصلا منظور از مغرور بودن چی هست؟ یعنی سلام میکنی و جواب سلامت رو نمیدن؟ یا درخواست دوستی میدی و انگار که اصلا نشنیده اند؟ یا چشم هاشون رو گرد میکنن که یعنی تو به چه جراتی همچین درخواستی به من میدی؟ یا خیلی دوستانه لبخند میزنن و میگن ببخشید من دوست پسر دارم؟