برخورد آمریکایی ها با ما

[manelzzz]

دوست من این موردی که شما گفتید تقریبا و یا حتما میشه گفت استثنا هستش. هیچ کسی حتی دوست صمیمی شما اینکار رو نمیکنه که هر روز صبح شما رو برداره ببره دانشگاه! و یا هربار laundry. البته در اینکه رفتارشون خوبه و بستگی به ایالت داره شکی نیست ولی بعید میدونم چنین اتفاقاتی خیلی بیفته!
البته جسارته ولی من خودم واسه یکبار ok هست ولی بیش از اون هیچ وقت کاری رو که خودم میتونم انجام بدم به عهده دیگری نمیسپارم!

دوست من شما دقت نکردید. من نگفتم هر روز دوستم اومد دنبالم، ما هفته ای دو روز 8 صبح با هم کلاس داشتیم و اون میومد دنبالم و تقریبا توی مسیرش بودم اینجوری نبوده که از اون طرف شهر بیاد دنبال من. در ضمن ایشون دوست صمیمی من توی دانشگاه هست چرا براتون این موضوع اینقدر عجیبه؟ بعد هم شما طوری صحبت میکنید که انگار من خواستم مزاحمش بشم، نه دوست عزیز من یک بار هم نخواستم ازش که بیاد. اون هر روزیکه کلاس داشتیم شب قبلش تکست می داد که ساعت فلان حاضر باش. در مورد همسایه مون هم ایشون پیشنهاد داد که من مثلا یکشنبه ها می رم لاندری اگر می خوای زنگتون رو بزنم تو هم با هام بیای که البته من چند روز بعدش ماشین خریدم.
اینجا جاش نبود که شما بخواهید به من درس اخلاق بدید. من هیچ وقت کاری رو به عهده کس دیگری نسپردم. من فقط از تجربه هایی که این چند وقت داشتم گفتم فکر نمی کردم اینجا به دروغ گویی یا سربار کسی بودن متهم بشم!

[Mehrad]

در اینکه خوب مذهبی هاشون و غیر مذهبی هاشون جالا به هر دلیلی کمک میکنن شکی نیست ولی بحث من اینست که نمیشه گفت همه اینطورین. البته برای اینکه شما هم خاطر جمع بشید از اینکه من از خودم حرف در نمیاورم من دو تا همخونه ای دارم در آپارتمان هیچ کدوم تا حالا تعارفی نکردن. تا جایی که میدونم یکیشون هم شنبه ها میره کلیسا .مواردی شده که واقعا میتونستم بگم منم ببرین ولی دوچرخه رو ترجیح دادم و کلا اهل این نیستم که مزاحم دیگران بشم.

پيشنهاد كمك دادن فقط به كمك دهنده بستگي نداره، به طرف كمك گيرنده هم بستگي داره. كسي كه ميگه "راستش من خودم چون همیشه تنهایی رو دوست داشتم و الان حتی با یک نفر هم به جز استادم رابطه ندارم" زياد پيشنهاد كمك نمي گيره چون در ارتباطش رو به روي بقيه بسته. نه لزوما با حرف بلكه با non-verbal language. كسي كه فكرش تنهاييه، توي رفتارش با بقيه هم نشون ميده كه ترجيح ميده تنها باشه. نميگم آدم بايد آويزون بقيه بشه كه دلشون بسوزه و كمك كنن. ولي آمريكاييها معمولا عادت ندارن به كسي كه خودش رو كنار ميكشه به زور كمك كنن. كافيه دامنه ارتباطاتتون رو از استادتون فراتر ببريد، مي بينيد كه حتي توي ايالت يخبندون شما هم كلي گرمي و صميميت مي بينيد از مردم. حالا همخونه تون نه كسان ديگه. شايد همخونه شما معاشرتي نيست. بالاخره كلي آدم ديگه اونجا هستن كه اگه احساس نكنن شما "هميشه تنهايي رو دوست داشتيد" باهاتون صميمي ميشن.

يك نكته رو هم اضافه كنم كه آمريكاييها معمولا اهل تعارف الكي نيستن و اگه پيشنهاد كمك بدن و تعارف ايراني تحويلشون بديد، بهترين حالتش اينه كه بيخيال ميشن و ميرن پي كارشون يا اينكه اگه بفهمن حرفشون رو به حساب تعارف گذاشتيد، خيلي بهشون بر ميخوره.

[manelzzz]

من تو ایالت جورجیا هستم و اصولا ایالت های جنوبی خونگرم تر هستند. این جا آدم های مذهبی زیادند که کار های خیرخواهانه انجام می دند البته این دوستانی که من ازشون صحبت کردم هیچ کدوم مذهبی نبودند.
همون طوری که مهراد گفت ارتباط برقرار کردن یه چیز دوطرفه هست. من وقتی همسایمون رو دم در می بینم سرم رو نمی اندازم پایین برم معمولا با هم یک سلام و احوالپرسی گرم و یه مکالمه داریم و همین چیزای ساده باعث ایجاد ارتباط مثبت می شه. یا مثلا صاحب خونمون که لطف کرده و به من تخفیف داده، منم سعی می کنم ازش تشکر کنم با یه کار کوچیک مثل اینکه یه کارت تبریک برای سال نو بذارم تو پاکت اجاره و بهش بدم.

[khalas]

پيشنهاد كمك دادن فقط به كمك دهنده بستگي نداره، به طرف كمك گيرنده هم بستگي داره. كسي كه ميگه "راستش من خودم چون همیشه تنهایی رو دوست داشتم و الان حتی با یک نفر هم به جز استادم رابطه ندارم" زياد پيشنهاد كمك نمي گيره چون در ارتباطش رو به روي بقيه بسته. نه لزوما با حرف بلكه با non-verbal language. كسي كه فكرش تنهاييه، توي رفتارش با بقيه هم نشون ميده كه ترجيح ميده تنها باشه. نميگم آدم بايد آويزون بقيه بشه كه دلشون بسوزه و كمك كنن. ولي آمريكاييها معمولا عادت ندارن به كسي كه خودش رو كنار ميكشه به زور كمك كنن. كافيه دامنه ارتباطاتتون رو از استادتون فراتر ببريد، مي بينيد كه حتي توي ايالت يخبندون شما هم كلي گرمي و صميميت مي بينيد از مردم. حالا همخونه تون نه كسان ديگه. شايد همخونه شما معاشرتي نيست. بالاخره كلي آدم ديگه اونجا هستن كه اگه احساس نكنن شما "هميشه تنهايي رو دوست داشتيد" باهاتون صميمي ميشن.

يك نكته رو هم اضافه كنم كه آمريكاييها معمولا اهل تعارف الكي نيستن و اگه پيشنهاد كمك بدن و تعارف ايراني تحويلشون بديد، بهترين حالتش اينه كه بيخيال ميشن و ميرن پي كارشون يا اينكه اگه بفهمن حرفشون رو به حساب تعارف گذاشتيد، خيلي بهشون بر ميخوره.

بله معلومه تمام پستارو حفظ هستین
من میخوام این مساله رو با اجازتون دوباره تکرار کنم که درجه محبتی که سایرین با آدمها میکنن در افراد مختلف متفاوت هست و حتی من میتونم ادعا کنم خیلی هم به ایالت بستگی نداره. کم و بیش داره ولی باز آدمای یه ایالت از زمین تا آسمون فرق دارن.
بنده هم گناهی نکردم که گفتم این تجربه دوستمون برا من عجیب بود و فکر نمیکنم اشتباه هم کرده باشم در این مورد که این موارد ممکنه خیلی اتفاق نیفته.

بگذریم...

[mahdib]

به نطر من رفتار مردم آمربکا تا حد زیادی به ایالت و شلوغی هر شهر بستگی داره (تا حدی هم به میزان شاخص جرم و جنایت تو اون شهر که هر چی بیشتر باشه مردم محافظه کارتر و محتاط ترند).
تجربه ای که من داشتم بیشتر در راستای تایید صحبت های مهراد عزیز و تاپپی خونگرمی و نیکوکاری مردم اینجا (حداقل منطقه سردسیر شمال آمریکا) هست. مثلا قبل از اینکه ماشین بگیرم با خانومم پیاده می رفتیم خرید و بر می گشتیم. همین پیاده بودن ما (وشاید هم حجاب خانمم) برای مردم عجیب بود و چند تا در میون ماشین ها یه نگاه دزدکی می کردن و رد می شدند. مخصوصا وقتی خرید ها همراهمون بود. یه بار هم یه خانم که ما رو با خرید ها دید (واصلا ما رو نمی شناخت) اصرار کرد که ما رو برسونه ولی چون نزدیک دانشگاه بودیم تشکر کردم وگفتم خودمون می ریم.
حتی وقتی ماشین گرفتیم وقتی یکی از دوستامون می خواد بره برای خرید به مرکز اصلی ایالت که ۲ ساعت با اینجا فاصله داره (یکی در میون) به ما هم می گه و اگر ما تمایل داشته باشیم ما رو هم با خودش می بره. قبل از اینکه ماشین بخریم هر دفعه که می رفتن ما رو هم می بردند.
من وقتی می خواستم ماشین بخرم با یکی از اساتیدم که با هم دوست هستیم مشورت کردم و اون وقتی فهمید ماشین کارکرده می خوام بخرم ماشین خانمش رو به من فروخت با قیمت مناسب بدون سود و سه ساله و سند رو هم قبل از دریافت حتی یک دلار به نامم زد.
من به این اصل اعتقاد دارم که هر طور در مورد مردم فکر کنی آدم هایی با همون خصوصیات رو پیدا می کنی. تا حالا در مورد خودم که بدون استثنا صادق بوده. تفکر مثبت اتفاقات خوب و خوشایند برام به همراه داشته.
البته باید خاطر نشان کنم که من هم الطاف دوستانم رو به انحا مختلف جبران کردم طوری که همیشه از من ممنون بودم و احساس مدیون بودن بهشون ندارم. مثلا در مورد استادمون که می خواست یه ماشین دیگش رو بفروشه و مدل جدیتر بگیره من از طریق craiglist ماشینشون رو براش به قیمت ۲۵۰۰ دلار بیشتر از قیمت پیشنهادی dealer فروختم. یا به اون دوستم که ما رو با خودش می برد مرکز خرید ایالت تو تعمیرات خونش و کارای این مدلی کمک می کنم.

[Mehrad]

اين تغيير در نوع احساس نسبت به محيط جديد و آدمهاش مربوط به فازهاي مختلف culture shock هست و چيز عجيبي نيست. ولي صحبتهايي كه من در مورد فرهنگ نيكوكاري در جامعه آمريكا كردم منحصر به مشاهدات اوليه و شيفتگي فاز اوليه culture shock نيست. بعد از چند سال زندگي كردن در آمريكا مشاهدات من همون چيزايي هست كه در سال اول بود. به عبارت ديگه واقعيتها خيلي تابع مشاهدات فردي و در يك زمان خاص نيست.

البته من از همون اول هم با چشم و گوش باز اومده بودم آمريكا و نگاه من شيفتگي اوليه culture shock نبود. سه سال پيش كه اومده بودم ايران و پشت سد ويزا گير افتاده بودم، توي دانشگاه تهران سر كنكور دكترا باهام مصاحبه مي كردن و از من پرسيدن اين مدت كه آمريكا بودي نگاهت در مورد آمريكا چقدر تغيير كرد. گفتم من از همون اولش هم خوبيها و بديهاي آمريكا رو تا حد زيادي مي دونستم و اينجور نبود كه نگاهم به آمريكا از اين رو به اون رو بشه. بعد اشاره كردم به يكي از تابلوهاي روي ديوار و گفتم اون موقع تصويري كه داشتم مثل نگاهي بود كه از اين فاصله به تابلو مي كنم ولي وقتي آدم همون تابلو رو از فاصله نزديك نگاه كنه، جزيياتي رو مي بينه كه از فاصله ١٠ متري نمي ديد. تصوير كلي كه از آمريكا داشتم فرق خيلي اساسي نكرده و الان پيكسل هاش رو با وضوح بيشتر مي بينم. واقعا خدا خيرش بده رييس دانشكده مون رو كه من رو تشويق كرد فوق ليسانسم رو به جاي ايران برم آمريكا بخونم كه همين جور جزييات رو بتونم از نزديك ببينم.

[khalas]

واللا من اون هفته های اول که از خوبی های و به قول شما جنبه های مثبت آمریکا میگفتم بعضی از دوستان اعم از دوستمون مهراد بر ما گله کردند و گفتند شما دچار شیفتگی شده اید و این مسایل. در حالی که تنها گناه من این بود که نوشته بودم اینجا رفتارا تو دانشگاه عالیه و قانون حکم فرماست و الی اخر.
الان که دارم باز مشاهده دیگری از خودم رو بیان میکنم در برخورد با چند نفر، دوستان بر ما گله میکنند!

[mahdib]

این تالار گفتگو در تطبیق شرایط من و بالاخص همسرم در اوایل ورودمون به آمریکا خیلی کمک کرد. قبل از اومدن به اینجا به عنوان دانشجو، بنده ۲ مرتبه برای ارایه مقاله به اوهایو و بوستون رفته بودم (و حدود ۲ ماه آمریکا بودم) ولی بر اساس مشاهدات محدود اون ۲ سفر تقریبا توریستی تصمیم به اومدن نگرفتم.
مخصوصا به خانمم گفتم که ما داریم می ریم به یه شهر کوچک (که شاید بشه با شهرستان و یا حتی ده مقایسش کرد) و توقعش رو خیلی پایین آوردم. در ضمن گفتم که یه زندگی دانشجویی خواهیم داشت و شاید یه خورده بهت سخت بگذره.
لازم به ذکره من تو تهران کار و موقعیت اجتماعی و درآمد خیلی خوبی داشتم. بنابراین برای خانمم خلی سخت بود اون همه امکانات رو از دست بده و بیاد اینجا و از صفر شروع کنیم. ولی خدا رو شکر الان هر دومون خیلی راضی هستیم (فقط دو سه ماه اول یه مقدار خانمم homesick بود ولی الان میگه تابستان هم برنگردیم و بریم کانادا و آمریکا رو بگردیم !!!). فکر می کنم عامل اصلی این رضایت پایین آوردن سطح توقعات و انتظارات همسرم قبل از اومدن به اینجا بود و وقتی دید همه چیز بهتر از اون چیزی هست که من می گفتم خیلی خوشحال شد. البته من قبلا، به صورت حضوری از دانشگاه و شهر بازدید کرده بودم و تقریبا می دونستم چه جور جایی هست. ولی چون بیشتر از ضعف ها و کاستی هاش برای خانمم گفته بودم خودم هم باورم شده بود که واقعا جای خوبی نمی ریم.
مسلما هیچ جامعه و کشوری Utopia یا آرمانشهر نیست و حتی توی شهرهایی که هر ساله به عنوان بهترین مکان ها برای زندگی معرفی می شوند هم مشکلات و گرفتاری های متعددی وجود داره. مهم طرز برخورد و مواجهه با هر مشکل و گرفتاری و دید شما نسبت به جامعه هست.
در مورد همین دوستم که خیلی به ما کمک کرده، اخلاق های بد و نکوهیده هم داره. مثلا خیلی پشت سر این و اون حرف می زنه و مسخره می کنه این و اونو و من مطمین بودم علیرغم دوستی نزدیک با من، گاهی پشت سر من هم حرف می زنه، البته به نظر من این یه عادت بد و یا بیماری هست ولی روی هم رفته خوبی هاش بیشتر از رفتارهای بدش هست. حتی یه بار که پشت سر من با سرمربی (که من مستقیما زیر نظر اون کار می کنم) حرف زده بود، سرمربی تو کل کل کرن حرفی با رفیقم وقتی کم اورد گفت یادته به مهدی گفتی F...er ؟ خیلی موقعیت embarrassing بود و رفیقم کلی خجالت شد و قرمز شد ولی من به روی خودم نیاوردم و بحث رو عوض کردم چون همونطور که گفتم آمادگیش رو داشتم و برام عجیب نبود و می دونستم این اخلاقش (غیبت) یه نوع بیماری هست و منظور خاصی نداره. بعد از اون دوستی ما خیلی عمیق تر شد (بیشتر اهم از طرف اون تمایل وجود داشت) که فکر می کنم عاملش این بود که من به روش نیاوردم اشتباهش رو. حدود ۲ ماه بعد از این ماجرا که خیلی با هم صمیمی تر شده بودیم خودش موضوع رو مطرح کرد و گفت ما فقط داشتیم با هم (با سرمربی) می گفتیم و می خندیدیم و اون موقع اصلا منظوری نداشتم که بخوام بهت توهین کنم ولی الان واقعا F... You و جفتمون زدیم زیر خنده. ولی من همون روز فهمیدم که سرمربی تیم آدم رازداری نیست و نباید هر حرفی رو جلوش زد.
یا یکی از اساتیدم که با من خیلی صمیمی هست خیلی راحت می گه من از سیاه ها بدم می یاد و کاملا نژاد پرسته، ولی تا حالا به ما که بدی نکرده و فقط ازش خوبی دیدیم.
یکی از مواردی که نمی دونم می شه گفت جزو رفتارهای بد یا خوب آمریکایی هاست (در حد مشاهدات محدود من) اینه که اصطلاحا خیلی nice هستند (منظورم اینه که انتقادشون و یا مخالفتشون رو توی لفافه و خیلی زیر پوستی می گن)، به طوری که من اوایل متوجه نمی شدم منظورشون مخالفت هست.

[saranaimi]

یا یکی از اساتیدم که با من خیلی صمیمی هست خیلی راحت می گه من از سیاه ها بدم می یاد و کاملا نژاد پرسته، ولی تا حالا به ما که بدی نکرده و فقط ازش خوبی دیدیم.
یکی از مواردی که نمی دونم می شه گفت جزو رفتارهای بد یا خوب آمریکایی هاست (در حد مشاهدات محدود من) اینه که اصطلاحا خیلی nice هستند (منظورم اینه که انتقادشون و یا مخالفتشون رو توی لفافه و خیلی زیر پوستی می گن)، به طوری که من اوایل متوجه نمی شدم منظورشون مخالفت هست.

دقيقا درسته! اصلا بي احترامي و بي ادبي واسشون تعريف نشده است! من خودم شخصا الان واقعا نميتونم قاطع بگم از ايرانيا بدشون مياد يا خوششون مياد! چون اصلا به روي خودشون نميارن كه بدشون مياد و اصلا نميشه فهميد! چون يطوري رفتار ميكنن مبادا طرف كه ما باشيم بهمون توهين نشه! خلاصه ادماي باشعور و بافرهنگي هستن در نود درصد موارد

[AmirUSA]

كسي از دوستان از برخورد آمريكاييهاي شيكاگو با ايرانيها و فرهنگ مردم اين شهر اطلاعاتي داره