ازدواج یا اپلای؟

[alibihamta]

alibihamta ، به نظر من شما فعلا ازدواج نکن. بذار شرایط ت ثابت شه بعد اقدام کن (:

من حداقل برای 10 سال اینده قصدی برای ازدواج نداشتم و ندارم ولی دوست داشتم این سوال اول تاپیک برام حل بشه که به لطف دوستان کاملا حل شد....
یک سوال خیلی خیلی جالب به ذهنم رسید خیلی خوشحال میشم یکی جواب بده بهش:
چرا همه خانوما تو این تاپیک موافق ازدواج قبل اپلای بودند و آقایون برعکس؟؟؟

[Lunaa]

من فکر میکنم دلیلش شرایط سنی باشه.
آقایون یه چند سالی رو بیشتر فرصت دارن. شاید یه آقای 35 تا 40 ساله خیلی راحت بتونه ازدواج کنه ولی یه خانم توی اون سن شرایط براش سخت تر باشه.
معمولا خانم ها 25 تا 30 ازدواج میکنند که میشه همون سنی که اکثر افراد دنبال گرفتن پذیرش و این صحبت ها هستند.

...............................................

آقایونی که فعلا موافق نیستند، اینطور حساب می کنند که در بدترین حالت باید تمام مسئولیت رو به تنهایی به گردن بگیرند. رفتن به کشور دیگه، تنهایی و روی پای خود ایستادن، شرایط استرس زایی هستند. چه برسه به اینکه قرار باشه سرنوشت یه انسان دیگه رو هم در مسیر انتخاب خودشون قرار بدن.

خانم ها و آقایون موافق هم احتمالا موردهای موفق رو دیدن یا اینکه همسرشون هم عقیده و هم مسیر با اون هاست (دو نفر یه آرزو دارن. شاید جزئیاتش فرق کنه ولی کلیت و مقصد یکیه.) برای همین موافق هستند.

بهترین حالت اینه اگه کسی تکلیفش با خودش مشخص نیست، چه قصد رفتن داشته باشه یا موندن، ازدواج نکنه.

[zhila594]

خوب کاملا از نحوه و ماهیت سوالاتتون میشه فهمید شما خیلی کم سن و سالتر از این هستید که واقعا آمادگی فکری ازدواج رو داشته باشید.


اما یادتون باشه این حرکت که آدم اولش از هول حلیم بیفته توی دیگ و بعدش همچنان به خودش و تموم آدمهای اطرافش به چشم گزینه برای ازدواج نگاه کنه, این همون حرکت و رفتار نابالغی هست که متاسفانه برخی آدمها پیشه میکنن و خوب اگه کسی عاقل باشه چنین آدمی رو گزینه تموم عیاری نمیبینه واسه همسری و همسفری...


بنابراین به قول دوستمون شما حالا ذهنتون رو واسه چی الکی درگیر کردید؟
مث اینه که ماها هی بریم توی فروم های مختلف بگیم به نظرتون بهترین پلن برای بازنشستگیم چیه و هی بحث کنیم این خوب نیست و اون خوبه و حالا اگه اینطوری شد چی و فلان و بیسار. حرف هیچ کسم قبول نکنیم و سناریوهای دور از منطق هم بذاریم وسط و دست آخرم بگیم حالا من که هنوز جوونم و بیست سال مونده که لازم باشه بهش فکر کنم.


خوب عزیز وقت خودتون اضافی اومده یا وقت دیگران؟

[alibihamta]

من فکر میکنم دلیلش شرایط سنی باشه.
آقایون یه چند سالی رو بیشتر فرصت دارن. شاید یه آقای 35 تا 40 ساله خیلی راحت بتونه ازدواج کنه ولی یه خانم توی اون سن شرایط براش سخت تر باشه.
معمولا خانم ها 25 تا 30 ازدواج میکنند که میشه همون سنی که اکثر افراد دنبال گرفتن پذیرش و این صحبت ها هستند.

...............................................

آقایونی که فعلا موافق نیستند، اینطور حساب می کنند که در بدترین حالت باید تمام مسئولیت رو به تنهایی به گردن بگیرند. رفتن به کشور دیگه، تنهایی و روی پای خود ایستادن، شرایط استرس زایی هستند. چه برسه به اینکه قرار باشه سرنوشت یه انسان دیگه رو هم در مسیر انتخاب خودشون قرار بدن.

خانم ها و آقایون موافق هم احتمالا موردهای موفق رو دیدن یا اینکه همسرشون هم عقیده و هم مسیر با اون هاست (دو نفر یه آرزو دارن. شاید جزئیاتش فرق کنه ولی کلیت و مقصد یکیه.) برای همین موافق هستند.

بهترین حالت اینه اگه کسی تکلیفش با خودش مشخص نیست، چه قصد رفتن داشته باشه یا موندن، ازدواج نکنه.

خوب کاملا از نحوه و ماهیت سوالاتتون میشه فهمید شما خیلی کم سن و سالتر از این هستید که واقعا آمادگی فکری ازدواج رو داشته باشید.


اما یادتون باشه این حرکت که آدم اولش از هول حلیم بیفته توی دیگ و بعدش همچنان به خودش و تموم آدمهای اطرافش به چشم گزینه برای ازدواج نگاه کنه, این همون حرکت و رفتار نابالغی هست که متاسفانه برخی آدمها پیشه میکنن و خوب اگه کسی عاقل باشه چنین آدمی رو گزینه تموم عیاری نمیبینه واسه همسری و همسفری...


بنابراین به قول دوستمون شما حالا ذهنتون رو واسه چی الکی درگیر کردید؟
مث اینه که ماها هی بریم توی فروم های مختلف بگیم به نظرتون بهترین پلن برای بازنشستگیم چیه و هی بحث کنیم این خوب نیست و اون خوبه و حالا اگه اینطوری شد چی و فلان و بیسار. حرف هیچ کسم قبول نکنیم و سناریوهای دور از منطق هم بذاریم وسط و دست آخرم بگیم حالا من که هنوز جوونم و بیست سال مونده که لازم باشه بهش فکر کنم.


خوب عزیز وقت خودتون اضافی اومده یا وقت دیگران؟

چه ربطی داشت خب من احتمال داشت ازدواج کنم ولی بعد این تاپیک به این نتیجه رسیدم باور کنیدد

[s.m.h.sh]

من کلا نظری در مورد سوالی که عنوان این تاپیک میپرسه ندارم چون فکر میکنم خیلی منظورش رو نمیفهمم و make sense نمیکنه و اصلا ازدواج چه ربطی داره به اپلای!؟! ولی با توجه به اینکه آمار نشون میده 85 درصد فارغ التحصیل های آمریکا ترجیح میدن در آمریکا بمونن، فکر میکنم شاید عنوان ازدواج در ایران یا ازدواج بعد از رفتن با معنی تر باشه. به هر حال to cut the story short شمایی که به قصد دانشجویی به خارج از کشور میاید با یه جامعه ی خیلی کوچیک و محدود "انجمن ایرانیای مقیم دانشگاهتون" مواجهید که ایرانیای هستن که شما باهاشون فرصت آشنایی دارید (با توجه به نوع و حجم کارای یه دانشجو). این برای بعضیا، شایدم خیلیا اینجا، اگه فرصتی برای آشنایی یا ازدواج پیش بیاد در همین انجمن ایرانیا پیش میاد و لاغیر؛ همین باعث میشه که شرایط و جو خاص و بسته ای حاکم میشه ؛ چیزی که کار رو سخت تر میکنه اینه که اکثر ایرانیای این انجمن در حال گذر از یه metamorphosis هستن که در اثر زندگی در محیط جدید حاصل شده (و دیدن مثلا سبک زندگی آمریکایی و نوع dating آمریکایی و hang out کردن و ...) و همین ثباط شخصیتی اونها رو مینیمم میکنه. خیلیا نمیتونن بفهمن که حالا ازدواج میخوان، یا دوست میخوان، یا دوست ایرانی به سبک آمریکایی میخوان یا!؟!. به هر حال نکته ی اصلی به نظر من اینه: شمایی که در ایران سال ها زندگی کردی و توی این همه سال های دانشگاه و تدریس و ... نتونستی یه مورد مناسب یا در خور خودت پیدا کنی، چطوری میخوای از بین یه جامعه ی خیلی خیلی محدود که در اون ثبات شخصیتی به شدت آسیب دیده کسی رو برای "ازدواج" پیدا کنی!؟! نکته ی دوم اینجاست که ممکنه خیلیا مادامی که اینجا نیومدن فکر ازدواج با یه فرد خارجی رو کنن؛ من قبلا هم بار ها گفتم که اگه زبان رو natively صحبت میکنید بله شانس خوبی برای آشنایی با افراد خارجی دارید. در غیر این صورت حرف زدن شما شانس شما رو تقریبا به صفر سوق میده. بعلاوه شما هیچ ایده ای 20 سال اولیه ی زندگی این ها ندارید و اصلا نمیتونید هیچ جوره سر صحبت رو با این ها باز کنید یا اگه اونها چیزی میگن شما بتونید keep up کنید. شانس شما برای ازدواج با یه فرد خارجی زمانی بیشتر میشه که شما بالاخره بتونید اینجا بعد از سال ها یه کار پر درامد پیدا کنید که به واسطه ی اون فردی در رنج سنی خودتون ( اینجا خیلی از افراد بالای 30 سال خودشون هم دیگه یادشون رفته تاحالا به چند نفر dating داشتن. دخترای دانشگاه ما طبق آمار هر 4 ماه یه بار break up میکنن. این قسمتش به نظر من مهم نیست. مهم روان ناراحت و سرخورده ای هست که این افراد دارن و شما اگه 2 بار break up کرده باشی متوجه منظور من بخوبی میشه) پیدا میشه و ممکنه با شما ازدواج کنه. یه مشکل دیگه اینه که من میبینم خیلیا یه زمانی ناراحت بودن و هستن که ممکنه در ایران صرفا به خاطر شغلشون یا تحصیلاتشون جواب مثبت بشنون، که در این موردی که من بهش اشاره کردم اصل جریان بر همین استواره. به هر حال من فکر میکنم جوابی برای سوال چه کاری درست تره اصلا وجود نداره و این type شماست که گزینه رو تعیین میکنه.

[alibihamta]

من کلا نظری در مورد سوالی که عنوان این تاپیک میپرسه ندارم چون فکر میکنم خیلی منظورش رو نمیفهمم و make sense نمیکنه و اصلا ازدواج چه ربطی داره به اپلای!؟! ولی با توجه به اینکه آمار نشون میده 85 درصد فارغ التحصیل های آمریکا ترجیح میدن در آمریکا بمونن، فکر میکنم شاید عنوان ازدواج در ایران یا ازدواج بعد از رفتن با معنی تر باشه. به هر حال to cut the story short شمایی که به قصد دانشجویی به خارج از کشور میاید با یه جامعه ی خیلی کوچیک و محدود "انجمن ایرانیای مقیم دانشگاهتون" مواجهید که ایرانیای هستن که شما باهاشون فرصت آشنایی دارید (با توجه به نوع و حجم کارای یه دانشجو). این برای بعضیا، شایدم خیلیا اینجا، اگه فرصتی برای آشنایی یا ازدواج پیش بیاد در همین انجمن ایرانیا پیش میاد و لاغیر؛ همین باعث میشه که شرایط و جو خاص و بسته ای حاکم میشه ؛ چیزی که کار رو سخت تر میکنه اینه که اکثر ایرانیای این انجمن در حال گذر از یه metamorphosis هستن که در اثر زندگی در محیط جدید حاصل شده (و دیدن مثلا سبک زندگی آمریکایی و نوع dating آمریکایی و hang out کردن و ...) و همین ثباط شخصیتی اونها رو مینیمم میکنه. خیلیا نمیتونن بفهمن که حالا ازدواج میخوان، یا دوست میخوان، یا دوست ایرانی به سبک آمریکایی میخوان یا!؟!. به هر حال نکته ی اصلی به نظر من اینه: شمایی که در ایران سال ها زندگی کردی و توی این همه سال های دانشگاه و تدریس و ... نتونستی یه مورد مناسب یا در خور خودت پیدا کنی، چطوری میخوای از بین یه جامعه ی خیلی خیلی محدود که در اون ثبات شخصیتی به شدت آسیب دیده کسی رو برای "ازدواج" پیدا کنی!؟! نکته ی دوم اینجاست که ممکنه خیلیا مادامی که اینجا نیومدن فکر ازدواج با یه فرد خارجی رو کنن؛ من قبلا هم بار ها گفتم که اگه زبان رو natively صحبت میکنید بله شانس خوبی برای آشنایی با افراد خارجی دارید. در غیر این صورت حرف زدن شما شانس شما رو تقریبا به صفر سوق میده. بعلاوه شما هیچ ایده ای 20 سال اولیه ی زندگی این ها ندارید و اصلا نمیتونید هیچ جوره سر صحبت رو با این ها باز کنید یا اگه اونها چیزی میگن شما بتونید keep up کنید. شانس شما برای ازدواج با یه فرد خارجی زمانی بیشتر میشه که شما بالاخره بتونید اینجا بعد از سال ها یه کار پر درامد پیدا کنید که به واسطه ی اون فردی در رنج سنی خودتون ( اینجا خیلی از افراد بالای 30 سال خودشون هم دیگه یادشون رفته تاحالا به چند نفر dating داشتن. دخترای دانشگاه ما طبق آمار هر 4 ماه یه بار break up میکنن. این قسمتش به نظر من مهم نیست. مهم روان ناراحت و سرخورده ای هست که این افراد دارن و شما اگه 2 بار break up کرده باشی متوجه منظور من بخوبی میشه) پیدا میشه و ممکنه با شما ازدواج کنه. یه مشکل دیگه اینه که من میبینم خیلیا یه زمانی ناراحت بودن و هستن که ممکنه در ایران صرفا به خاطر شغلشون یا تحصیلاتشون جواب مثبت بشنون، که در این موردی که من بهش اشاره کردم اصل جریان بر همین استواره. به هر حال من فکر میکنم جوابی برای سوال چه کاری درست تره اصلا وجود نداره و این type شماست که گزینه رو تعیین میکنه.

ازدواج کلا مساله پیچیده ای هست که شاید هیچ کس هیچ جای دنیا نمیداند که ازدواج کردن یک نوع مهندسی است... خارجی ها بعله مشکلشون اینه که خیلی راحت ازدواج میکنند و خیلی راحت جدا میشند و .... من کاملا اینو میدونم که اونجا هم مشکلات خاص خودشو داره ولی بحث بنده اینه:ازدواج بعد رفتن با هرکس چه خارجی چه داخلی بهتر از ازدواج قبل از رفتن به خارج از کشور هست....حالا دلیلش هزاران چیزی بود که فکر میکنم اگه یکی خوب از اول تاپیک مطالعه کنه متوجه میشه چی به چیه....
جدایی نادر از سیمین رو دیدین؟؟ اگه دیده باشید یکی از مشکلات رو هم متوجه میشید...ضمننا دوستان عزیز من بیکار نبودم که بخام تاپیک باز کنم بلکه یک موضوعی مطرح شد والان چیزی در حدود 5600 بازدید از این تاپیک صورت گرفته که نشون میده چقدر به درد خور بوده....
و اما در مورد ازدواج با خارجی یا ایرانی بعله بستگی به شرایط و روحیات هرکس داره .... ولی تا این جای تاپیک من این طور نتیجه گیری میکنم که حتی اگه بخایین با ایرانی ازدواج کنیم بهتره بریم به خارج از کشور و اونجا بعد از رسیدن به ثبات میتونینم از ایرانیان مقیم اونجا و یا هرجای دیگه ازدواج کنیم...
مساله اینه که ما میخاییم هر مشکلی که بخاد تاثیر منفی تو این فرایند اپلای و اقامت داشته باشه رو حذف کنیم....

[s.m.h.sh]

دوست من کی گفته اینجا آمریکایی ها راحت ازدواج میکنن و خیلی راحت جدا میشن؟ همین نشون میده شما خیلی باید در مورد سبک زندگی نوعا آمریکایی ها یا هر جای دیگه اطلاعات کسب کنید. من نه در این زمینه های روانشناسی صاحب نظرم و نه پیشنهادی دارم، ولی اطرافم پره از ایرانیایی که چه دختر چه پسر نه گزینه ی ایرانی براشون وجود داره، و نه گزینه ی آمریکایی اصلا براشون معنی میده. صرفا منتظر یه معجزه هستن و راه به جایی ندارن. این ماحصل پست من بود. چیزی که در ذهن شما به عنوان "ایرانیای مقیم اونجا یا هر جای دیگه هست" ،به عنوان یه فرضیه اساسی ،در خیلی شهر های آمریکا اصلا معنی نمیده دوست من.

ازدواج کلا مساله پیچیده ای هست که شاید هیچ کس هیچ جای دنیا نمیداند که ازدواج کردن یک نوع مهندسی است... خارجی ها بعله مشکلشون اینه که خیلی راحت ازدواج میکنند و خیلی راحت جدا میشند و .... من کاملا اینو میدونم که اونجا هم مشکلات خاص خودشو داره ولی بحث بنده اینه:ازدواج بعد رفتن با هرکس چه خارجی چه داخلی بهتر از ازدواج قبل از رفتن به خارج از کشور هست....حالا دلیلش هزاران چیزی بود که فکر میکنم اگه یکی خوب از اول تاپیک مطالعه کنه متوجه میشه چی به چیه....
جدایی نادر از سیمین رو دیدین؟؟ اگه دیده باشید یکی از مشکلات رو هم متوجه میشید...ضمننا دوستان عزیز من بیکار نبودم که بخام تاپیک باز کنم بلکه یک موضوعی مطرح شد والان چیزی در حدود 5600 بازدید از این تاپیک صورت گرفته که نشون میده چقدر به درد خور بوده....
و اما در مورد ازدواج با خارجی یا ایرانی بعله بستگی به شرایط و روحیات هرکس داره .... ولی تا این جای تاپیک من این طور نتیجه گیری میکنم که حتی اگه بخایین با ایرانی ازدواج کنیم بهتره بریم به خارج از کشور و اونجا بعد از رسیدن به ثبات میتونینم از ایرانیان مقیم اونجا و یا هرجای دیگه ازدواج کنیم...
مساله اینه که ما میخاییم هر مشکلی که بخاد تاثیر منفی تو این فرایند اپلای و اقامت داشته باشه رو حذف کنیم....

[Paradise4]

نه اصلا من همچین دیدگاهی ندارم فکر میکنم من نتونستم منظورمو خوب برسونم.... منظور من این بود که برای اینکه یک ازدواج داشته باشیم که هر روز از بودن با همسرمون لذت ببریم و بهترین زندگی رو داشته باشیم باید یک انتخاب خوب انجام بدیم که این انتخاب خوب یعنی وسواس خیلی زیاد در زمان و مکان ازدواج...باور کنید دلیل اکثر طلاق های ظاهری و باطنی همین چیزهاست که نمیتونیم بهترین گزینه رو انتخاب کنیم و با عشق سرخوئمونو شیره میمالیم.... طرز دیدگاه ادمها متفاوته من به شماها حق میدم قبول نکنید ولی شما هم باید احترام بزارید به دیدگاه من که میخام با عقل ازدواج کنم نه عشق و فداکاری و این جور چیزها... هدف من تجارت نیست هدف من داشتن یک نفر هست که بهترین و نزدیک ترین گزینه به اون چیزی باشه که از یک همسر انتظار دارم ... مشکل اینه که من به عشق قبل از ازدواج اصلا اعتقاد ندارم فکر میکنم اگه ازدواج عاقلانه باشه بعدش هزار برابر بیشتر عشق وارد میشه....
و اما در مورد این که چرا من میگم ممکنه بعد رفتن نظر ادمها عوض بشه اینه که آدمها عوض میشند هیچ دلیلی وحود نداره عقیده ها و معیارهای ادمها عوض نشه ... مخصوصا با ورود به یک جای دیگه با فرهنگ و ... متفاوت ....

اتفاقا اگر دقت کنید متوجه میشید که منظور من از تصمیم درست و منطقی در ازدواج قطعا چیزی جز تصمیم براساس عقل نیست. من به شخصه به عشق قبل از ازدواج اعتقادی ندارم چون عشق فقط باعث میشه یک سری چیزها رو نبینیم و مهمتر اینکه عشق حل کننده بسیاری از مشکلات زندگی نخواهد بود. اصلا یک کلمه در مورد عشق صحبتی نکرده بودم ولی صحبتهای شما دائم در مورد رد عشق بود. این نشون از دنیای ذهنی شما داره که به هر حال وارد توضیحاتش نمیشم.
و اما تغییرات، آدمها می تونند تغییر کنند ولی تغییرات ابعاد مختلفی دارند. خیلی باید خوب یک نفر رو بشناسیم تا مطمئن باشیم بعد از ازدواج تغییر می کنه یا نه که اصلا کار ساده ای نیست و هرچقدر هم بشناسی نمیتونی مطمئن باشی، مسئله دو دوتا چهارتا نیست. اینکه فرد بعد از ازدواج نظرش در مورد معیارهای انتخاب همسر تغییر کنه، بی معنیه و در واقع این مسئله نشان از این داره که از همون اول ازدواجش درست نبوده و مهمتر اینکه شخصی بی وفا و دمدمی مزاج هست و شما متاسفانه اسم تغییر معیار روی اون میگذارید که اصلا درست نیست و به نوعی اون رو موجه جلوه میدید وگرنه تغییر معیار ازدواج در مورد فرد مجرد کاملا می تونه درست باشه ولی نه در مورد فرد متاهل. وقتی ازدواج کردی، در ایران یا خارج، یعنی انتخاب کردی و تغییر معیار دیگه معنی نداره.

درنتیجه اگر تغییر معیار در مورد مجردین باشه حرفتون صحیحه وگرنه در مورد فرد متاهل که دیگه انتخابش رو کرده، بی معنی خواهد بود.

[Paradise4]

من حداقل برای 10 سال اینده قصدی برای ازدواج نداشتم و ندارم ولی دوست داشتم این سوال اول تاپیک برام حل بشه که به لطف دوستان کاملا حل شد....
یک سوال خیلی خیلی جالب به ذهنم رسید خیلی خوشحال میشم یکی جواب بده بهش:
چرا همه خانوما تو این تاپیک موافق ازدواج قبل اپلای بودند و آقایون برعکس؟؟؟

چون آقایون از مسئولیت پذیری میترسند بخصوص در اوایل ازدواج میترسند که هزینه زندگی در کشور دیگر رو نتونند به راحتی تامین کنند و همیشه فکر میکنند شاید فرد بهتری رو بتونند پیدا کنند. ناگفته نماند برای خانمها هم استرس های خودش رو داره، اگر متاهل باشند مهمترینش ترس ازدست دادن همسر و جاذبه های محیط جدید و اگر مجرد ترس از پیدانشدن فرد مناسب و یا مزاحمت سایر افراد.
البته شخصا معتقده ام تفاهم خیلی مهمه و ابعاد وسیعی از زندگی رو شامل میشه. دو نفر که می خوان ازدواج کنند باید در مورد اهداف آینده و محل زندگی با هم به توافق برسند پس ناگزیر در مورد مسائلی چون کدام کشور و .... قبلش به نوعی صحبت میشه، وگرنه هیچ آدم عاقلی نمیاد با کسی ازدواج کنه که برنامه زندگیش 180 درجه با خودش متفاوته.

نکته مهم این هست که بسیاری از خانمها و حتی آقایانی که در کشورهای دیگه زندگی می کنند حتی بعد از سالها نتونستند به راحتی یک فرد مناسب برای ازدواج پیدا کنند. اکثر آقایونی که می شناسم در نهایت برای ازدواج به ایران اومدند و بعد همسرشون رو بردند چون خارجی ها معیارها و تعاریف خودشون رو دارند که برای کسی که در ایران بزرگ شده قابل قبول نیست. من خودم کسی رو میشناسم که بعد از سی سال زندگی در آمریکا در سن 50 سالگی در مسافرتهای مداوم به ایران دنبال همسر هست. البته همیشه موارد موفقی هم هستند.

در نهایت مشکل اصلی ما ایرانی ها محدودیت های مختلفی هست که در کشورمون داریم، هیچکس در بیرون خودش نیست و تظاهر زیاد شده. وقتی دختر ایرانی مرد ایرانی رو میبینه که به اسم آزادی در کشورهای دیگه هر کاری می کنه، قطعا حاضر نمیشه در خارج تن به ازدواج با همچین فردی بده و یا آقایان میبینند دخترهای ایرانی بعد از خروج از ایران چگونه عقده های خودشون رو خالی می کنند، نظرش در مورد ایرانی ها برمیگرده. مشکل ما همینهاست یعنی شخصیت بیشتر ما ثابت نیست و شدیدا تحت شرایط محیط قرار میگیره. اگر از حق انتخابمون برای بهتر شدن استفاده کردیم و نه برای خالی کردن عقده های درونیمون، آدم سالمی هستیم وگرنه اینطوری طرف مقابلمون رو هم به نوعی تشویق کردیم که مثل ما رفتار کنه و مشکل از اونجا شروع میشه که فقط حق آزادی رو برای خودمون قائل هستیم و نه طرف مقابل. برای همین ازدواج در خارج در بسیاری موارد سخت تر از ایران هست، شاید هم علتش این هست که به دلیل آزادی های فردی بهتر می تونند بدی ها و خوبی های هم رو بشناسن و برای همین اکثرا در مرحله دوستی حفظش می کنند تا ازدواج.

[alibihamta]

دوست من کی گفته اینجا آمریکایی ها راحت ازدواج میکنن و خیلی راحت جدا میشن؟ همین نشون میده شما خیلی باید در مورد سبک زندگی نوعا آمریکایی ها یا هر جای دیگه اطلاعات کسب کنید. من نه در این زمینه های روانشناسی صاحب نظرم و نه پیشنهادی دارم، ولی اطرافم پره از ایرانیایی که چه دختر چه پسر نه گزینه ی ایرانی براشون وجود داره، و نه گزینه ی آمریکایی اصلا براشون معنی میده. صرفا منتظر یه معجزه هستن و راه به جایی ندارن. این ماحصل پست من بود. چیزی که در ذهن شما به عنوان "ایرانیای مقیم اونجا یا هر جای دیگه هست" ،به عنوان یه فرضیه اساسی ،در خیلی شهر های آمریکا اصلا معنی نمیده دوست من.

ببخشید پس میشه لطفا بگید چیکار میکنند؟ یعنی همه ایرانیای اطراف شما تنها زندگی میکنند و یا قدرت برقراری ارتباط با یکی رو ندارند که بخواند ازدواج کنند؟ واقعا جالب بود که کسی نتونه ازدواج کنه و منتظر یه معچزه باشه