ازدواج یا اپلای؟

[Saaaaam]

فکر کنم دیدگاه های مختلفی در مورد ازدواج و اپلای مطرح شد
من باید این موضوع را تاکید کنم که قشر تحصیل کرده ما به دو گروه عمده کسانی که از دانشگاه فقط یک تیکه کاغذ به عنوان مدرک دارند و کسانی که واقعا با زحمت دانشگاه قبول شدن و درس خوندن تفکیک کرد
گروه اول کسانی هستند که یا دانشگاه ازاد دار غوز اباد یا بدون کنکور و دانشگاه های من در اوردی علمی کاربردی و ... بقول خودشون تحصیل کردن که من اصلا این گروه را تحصیل کرده نمی دونم ولی گروه دوم بچه های دانشگاه های سراسری یا بخشی از دانشگاه ازادی ها هستند که واقعا هم تحصیل کرده و هم دارای فرهنگ و اصیل هستند
هیچوقت یادم نمیره دانشگاه ازاد تهران شمال دو سال پیش تدریس می کردم دخترا و پسرایی مثلا دانشجو داشتم که هزار قلم ارایش کرده و سر کلاس چه کارا که نمی کردن اکثرا هم دم کلفت بودن یادم نمیره چه پیشنهادات شرم اوری که بهم برخی از این دختران به اصطلاح دانشجو که نکردن. خدایش اصلا نمیشه اینا رو با بچه های همکلاسی خودم در دانشگاه دارایی مقایسه کرد. قبول دارم هم در دخترا و هم در پسرا هنوز هم انسانهای فرهیخته وجود دارد ولی واقعیت که تعداد این افراد بسیار کم شده و جوانی مثل من به دلایل مختلف مثل مسایل اقتصادی و فرهنگی از ازدواج دوری می کنه را عرض نمی کنم والا الان دوستانم هر جا می رن خواستگاری انقدر چیزای عجیب غریب تعریف کردن که من شخصا دیگه نمی دونم چی بگم
تنها چیزی که در این سالها فهمیدم این هست که سیستم غلط اموزشی در تمام سطوح داره ریشه فرهنگ ما را خراب می کنه واقعا نمی دونم کی میخوایم بفهمیم ملاک انتخاب استاد دانش و شخصیت هست نه رابطه و گروه بندی
من اعتراف می کنم حداقل در این فروم دوستانی دارم مثل شما که افرادی فرهیخته هستید که درد را می بینید و تلاش می کنید تا از طریق این سایت حداقل به همدیگر در داشتن اینده بهتر کمک کنید
ملاک انتخاب همسر بر مبنای صحبت همه ما باید بر درک متقابل تفاهم و دوستی باشه من در این مطلب با همه شما دوستان موافق هستم فقط تنها چیزی که میگم اینه که مثلا جوانی مثل من که ۳۰ چند سال از عمرم را به تحصیل و کار به قول خودم پژوهشی گذراندم واقعا شرایط مالی نداشتم که بتونم خانواده تشکیل بدم تکلیفم چیست؟
یکی از دلایل عمده ای که دارم از اینجا می رم همین موضوع هست چه کسی دوست دارد جلو همسر و خانوادش سر افکنده باشه. اتفاقا همین موضوع را داشتم امشب به کسی که دوستش دارم و مثل شما فرهیخته هست می گفتم.
بی عدالتی های اینجا و اینکه چون پسر کسی نیستم نتونستم هیات علمی بشم و یا در سازمانی درست حسابی استخدام بشم در حالی که همکلاسی ها و یا دوستانی بیسواد با رابطه توانستند شغلهای کلیدی بگیرند را هم اضافه کنید. به هر حال با همه قوا اماده شدم به محض رسیدن به کشور مقصدم همه انرژیم را برای خوشبخت کردن کسی که گفتم صرف کنم کسی که نمونه دختر فرهیخته ایرانی هست و انگیزه زندگی من
امیدوارم همه بتونن به خواسته های معقولشون و از همه مهمتر ارامش در زندگی برسن کاش میشد در کشور خودمً می ماندم و مجبور به کوچ به سر زمینی غریب نمی شدم
و در مورد حق طلاق و خانه نشینی که فرمودی والا بنظر من این موضوع ریشه در فرهنگ سنتی ما داره البته من معتقدم بجای دادن حق طلاق یا وظایف سنگین به خانم خانه باید قوانین جوری اصلاح بشه که مشوق ازدواج و محکم کننده بنیان خانواده باشه نه اینکه باعث برتری جنسی به جنس دیگر بشه این بنظر من بی عداتی هست
و این نکته را هم بگم که درسته کار منزل سخت و زیاد هست ولی خدایش کار بیرون از خانه و پول حلال بدست اوردن هم کم کاری نیست!
با تقدیم احترام به همه بانوان محترم فروم
با امید به روزهایی بهتر

[zhila594]

مثلا جوانی مثل من که ۳۰ چند سال از عمرم را به تحصیل و کار به قول خودم پژوهشی گذراندم واقعا شرایط مالی نداشتم که بتونم خانواده تشکیل بدم تکلیفم چیست؟
یکی از دلایل عمده ای که دارم از اینجا می رم همین موضوع هست چه کسی دوست دارد جلو همسر و خانوادش سر افکنده باشه.
بی عدالتی های اینجا و اینکه چون پسر کسی نیستم نتونستم هیات علمی بشم و یا در سازمانی درست حسابی استخدام بشم در حالی که همکلاسی ها و یا دوستانی بیسواد با رابطه توانستند شغلهای کلیدی بگیرند را هم اضافه کنید. به هر حال با همه قوا اماده شدم به محض رسیدن به کشور مقصدم همه انرژیم را برای خوشبخت کردن کسی که گفتم صرف کنم کسی که نمونه دختر فرهیخته ایرانی هست و انگیزه زندگی من
امیدوارم همه بتونن به خواسته های معقولشون و از همه مهمتر ارامش در زندگی برسن کاش میشد در کشور خودمً می ماندم و مجبور به کوچ به سر زمینی غریب نمی شدم

راستش این سوال جوابش خیلی خیلی سخته.
من واقعا غصه میخورم از دیدن اینکه جوونامون داره به همین راحتی جوونیشون تباه میشه و انرژی ازشون گرفته میشه و به چیزایی که حق هر آدمیه نمیرسن و دنبال چندرغاز باید چقدر سختی بکشن و آخرشم هفتشون گروی هشتشون باشه.


من به شخصه فکر میکنم تا زمانیکه سیستممون به فرمایش شما مبتنی بر صلاحیت نیست امیدی هم به بهبود وجود نداره. متاسفانه یه جور روحیات غیر اخلاق مدارانه هم اونقدر بین اطرافیان زیاد شده که اگه آدم تصمیم بگیره جلوی بی قانونی ها و سیستم داغمونمون بایسته فقط خودش فنا میشه و پشتش همیشه خالی می مونه.


واسه همین جواب سوال شما به نظر من در این شرایط همون کوچ اجباری هست. من که به خواهرای خودم هم توصیه ام همینه که بابا جوونیتون حیفه. پاشید برید جایی که رفاه و آزادی های فردی و صلاحیت مداری رو بهتون روا میبیینن. مگه چند بار میخوایم زندگی کنیم؟ کی از فردای خودش خبر داره که بشینیم به امید سالهای دور؟


و خلاصه اینکه دوست عزیز مطمئن باشید از رفتنتون پشیمون نخواهید بود. گرچه که دوری از سایر اعضای خانواده هم چیز کمی نیست و فقط از دور شاهد پیری والدین و چیزای ناخوشایندنی از این قبیل خواهیم بود اما باز در مجموع این عمر گذرا حیف تر از اینه که نفهمیم چی شد و کی تموم شد و چرا به این راحتی از همه چیز محروم موندیم.


امیدوارم فرصت رسیدن به فرد مورد علاقه تون خیلی سریع فراهم بشه. ماها که نفس میکشیم از دست فرهنگ تشریفات و تجملات و مخارج پرست ایران. خدا قسمت بقیه هم بکنه.

[raminsh]

چه تاپیک جالبی!
ولی اگه اجازه بدید نظر خودمو درباره ی عنوان بگم که ازدواج ((یا)) اپلای. به نظرم این دو تا همدیگرو نفی نمیکن. به نظرم اگر بشه که این دو تا از هم تاثیر بگیرن خیلی میتونه تاثیر مثبت برای کسایی بشه که میخوان خارج درس بخونن! من که خودم راه اپلای رو کاتالیزوری برای حل مسایل امروزم میدونم چون با شرایط صنعت و دانشگاه امروز به این زودیا نمیشه کاری از پیش برد.

[ranasa]

با سلام
دوستان من هم درگیر این مساله هستم؛ به عنوان کسی که قصد دارم تا دو سه سال (بعد از دوره ارشد) برای پذیرش اقدام کنم، واقعا ته دلم یه جور نگرانی هست. ازدواج مساله ای نیست که بتونم راحت از کنارش عبور کنم و تجربه زندگی در خارج هم همیشه آرزوم بوده. خیلی دوست دارم می تونستم بین این دو ارتباط خوبی برقرار کنم.
در واقع، چند وقت قبل یه موردی هم بود که ایشون ساکن کانادا بودن و برای ازدواج اقدام کرده بودن. با اینکه من دوستش داشتم و موضوع کانادا رو فقط به عنوان یه امتیاز میدیدم، ایشون فکر کردند که من به خاطر زندگی در کانادا حاضرم پیشنهاد ایشون رو قبول کنم؛ و همین شد که از نیمه راه برگشت!
به هرحال این مشکلیه که خیلی دیده میشه؛ خارج رفتن اگه با همسر نباشه، تنهایی هم میشه رفت؛ اما چیزی که مهمه، انتخاب یه همسر خوب و مناسبه که وقتی با قضیه مهاجرت همراه میشه کمی مشکل ساز میشه

[Mechatronic]

با سلام
دوستان من هم درگیر این مساله هستم؛ به عنوان کسی که قصد دارم تا دو سه سال (بعد از دوره ارشد) برای پذیرش اقدام کنم، واقعا ته دلم یه جور نگرانی هست. ازدواج مساله ای نیست که بتونم راحت از کنارش عبور کنم و تجربه زندگی در خارج هم همیشه آرزوم بوده. خیلی دوست دارم می تونستم بین این دو ارتباط خوبی برقرار کنم.
در واقع، چند وقت قبل یه موردی هم بود که ایشون ساکن کانادا بودن و برای ازدواج اقدام کرده بودن. با اینکه من دوستش داشتم و موضوع کانادا رو فقط به عنوان یه امتیاز میدیدم، ایشون فکر کردند که من به خاطر زندگی در کانادا حاضرم پیشنهاد ایشون رو قبول کنم؛ و همین شد که از نیمه راه برگشت!
به هرحال این مشکلیه که خیلی دیده میشه؛ خارج رفتن اگه با همسر نباشه، تنهایی هم میشه رفت؛ اما چیزی که مهمه، انتخاب یه همسر خوب و مناسبه که وقتی با قضیه مهاجرت همراه میشه کمی مشکل ساز میشه

ازدواج یا اپلای؟
بهترین پاسخ اینه: "هر دو"

در مورد آقایان: پسری که قصد ازدواج و اپلای داره، یکی از نگرانی هاش این هست که آیا دختر خانمی که مد نظرش هست، بعد از دادن پیشنهاد، بله میده یا نه. در این صورت، دو حالت پیش میاد:

1- جواب رد دختر خانم) در این حالت، ممکنه که آقا پسر تصور کنه که دختر خانم تمایلی به ترک خانواده و دلبستگی های ایرانی نداره. در این مورد، ممکن هست که بعضی ها به آقا پسر توصیه کنند که در ابتدای آشنایی، حرفی از رفتن نزنه تا شناخت دو طرفه (که معمولاً دلبستگی هست) ایجاد بشه. بعد که شناخت ایجاد شد، بیشتر حاضر میشه دل به دریا بزنه. در این شرایط، تعبیر عمدۀ افراد این هست که دختر وقتی دلبستۀ پسری بشه، حاضر میشه سختی های رفتن رو به جون بخره.

2- جواب مثبت دختر خانم) در این حالت، ممکنه که آقا پسر براش این مسئله پیش بیاد که آیا دختر خانم به خاطر خودش جواب مثبت میده یا به خاطر رفتن. اگر جواب مثبت به خاطر رفتن باشه، بعد از ورود به کشور مقصد، ناسازگاری ها شروع میشه.

در مورد خانم ها: شاید یکی از عمده ترین دل نگرانی های یک دختر موقع دادن جواب مثبت به آقا پسری که قصد خروج داره، این باشه که آیا در کشور غریب، امکان جمع و جور کردن زندگی بدون در دسترس بودن خانواده ها، هست یا خیر.


پی نوشت: گزاره های بالا، دلیلی بر اعتقاد من نیست. من تنها تلاش کردم گوشه ای از آنچه در مورد اجتماع ایران میدونم، بیان بشه تا دیگران هم در موردش نظر بدند. من در وهلۀ اول، روی مشکلات اقتصادی و اجتماعی پیرامون انتخاب همسر، مانوری نمیدم. دلیلش هم اینه که موضوع اصلی این تاپیک، ازدواج کردن یا نکردن نیست. حتی معیارهای انتخاب همسر هم نیست. موضوع اینه که ازدواج قبل از اپلای کردن خوبه یا بعد از اون. پس بهتره به مسائل این چنینی پرداخته بشه.

منتظر نظرات نقّادانۀ دوستان همراه هستم.

[Cedar]

ازدواج یا اپلای؟
بهترین پاسخ اینه: "هر دو"

در مورد آقایان: پسری که قصد ازدواج و اپلای داره، یکی از نگرانی هاش این هست که آیا دختر خانمی که مد نظرش هست، بعد از دادن پیشنهاد، بله میده یا نه. در این صورت، دو حالت پیش میاد:

1- جواب رد دختر خانم) در این حالت، ممکنه که آقا پسر تصور کنه که دختر خانم تمایلی به ترک خانواده و دلبستگی های ایرانی نداره. در این مورد، ممکن هست که بعضی ها به آقا پسر توصیه کنند که در ابتدای آشنایی، حرفی از رفتن نزنه تا شناخت دو طرفه (که معمولاً دلبستگی هست) ایجاد بشه. بعد که شناخت ایجاد شد، بیشتر حاضر میشه دل به دریا بزنه. در این شرایط، تعبیر عمدۀ افراد این هست که دختر وقتی دلبستۀ پسری بشه، حاضر میشه سختی های رفتن رو به جون بخره.

2- جواب مثبت دختر خانم) در این حالت، ممکنه که آقا پسر براش این مسئله پیش بیاد که آیا دختر خانم به خاطر خودش جواب مثبت میده یا به خاطر رفتن. اگر جواب مثبت به خاطر رفتن باشه، بعد از ورود به کشور مقصد، ناسازگاری ها شروع میشه.

در مورد خانم ها: شاید یکی از عمده ترین دل نگرانی های یک دختر موقع دادن جواب مثبت به آقا پسری که قصد خروج داره، این باشه که آیا در کشور غریب، امکان جمع و جور کردن زندگی بدون در دسترس بودن خانواده ها، هست یا خیر.


پی نوشت: گزاره های بالا، دلیلی بر اعتقاد من نیست. من تنها تلاش کردم گوشه ای از آنچه در مورد اجتماع ایران میدونم، بیان بشه تا دیگران هم در موردش نظر بدند. من در وهلۀ اول، روی مشکلات اقتصادی و اجتماعی پیرامون انتخاب همسر، مانوری نمیدم. دلیلش هم اینه که موضوع اصلی این تاپیک، ازدواج کردن یا نکردن نیست. حتی معیارهای انتخاب همسر هم نیست. موضوع اینه که ازدواج قبل از اپلای کردن خوبه یا بعد از اون. پس بهتره به مسائل این چنینی پرداخته بشه.

منتظر نظرات نقّادانۀ دوستان همراه هستم.

به نکات خوبی اشاره کردید و به نظرم کاملا واقع بینانه است. به نظرم مطرح نکردن اولیه فکر خوبیه اما نباید خیلی طولانی بشه. بعد از اون هم مدت آشنایی و دوستی رو کمی طولانی تر کرد تا فهمید که واقعا طرف مقابل شما رو پسندیده یا محل زندگی آینده شما رو! البته به نظرم آدمها وقتی باید ازدواج کنن که دید واقع بینانه به زندگی داشته باشن و یک آدم واقع بین رو هم انتخاب کرده باشن. علاوه بر پیشنهاد شما که به نظر من خیلی خوبه بد نیست ما قبل از ازدواج با طرف مقابلمون سر خیلی از مسائل بزرگ و کوچیک یه تفاهمنامه یا توافقنامه بنویسیم. منظورم یه چیز شخصی و خودمونی بین دو طرفه. با واقع گرایی مشکلات رو ببینیم و با هم توافق کنیم که در صورت بروز هر مشکل احتمالی در خارج از کشور چه عکس العملی داشته باشیم و از همدیگه چه انتظاراتی داریم. حرف نگفته و ترس توی دل خودمون نگه نداریم.

[ranasa]

ازدواج یا اپلای؟
بهترین پاسخ اینه: "هر دو"

در مورد آقایان: پسری که قصد ازدواج و اپلای داره، یکی از نگرانی هاش این هست که آیا دختر خانمی که مد نظرش هست، بعد از دادن پیشنهاد، بله میده یا نه. در این صورت، دو حالت پیش میاد:

1- جواب رد دختر خانم) در این حالت، ممکنه که آقا پسر تصور کنه که دختر خانم تمایلی به ترک خانواده و دلبستگی های ایرانی نداره. در این مورد، ممکن هست که بعضی ها به آقا پسر توصیه کنند که در ابتدای آشنایی، حرفی از رفتن نزنه تا شناخت دو طرفه (که معمولاً دلبستگی هست) ایجاد بشه. بعد که شناخت ایجاد شد، بیشتر حاضر میشه دل به دریا بزنه. در این شرایط، تعبیر عمدۀ افراد این هست که دختر وقتی دلبستۀ پسری بشه، حاضر میشه سختی های رفتن رو به جون بخره.

2- جواب مثبت دختر خانم) در این حالت، ممکنه که آقا پسر براش این مسئله پیش بیاد که آیا دختر خانم به خاطر خودش جواب مثبت میده یا به خاطر رفتن. اگر جواب مثبت به خاطر رفتن باشه، بعد از ورود به کشور مقصد، ناسازگاری ها شروع میشه.

در مورد خانم ها: شاید یکی از عمده ترین دل نگرانی های یک دختر موقع دادن جواب مثبت به آقا پسری که قصد خروج داره، این باشه که آیا در کشور غریب، امکان جمع و جور کردن زندگی بدون در دسترس بودن خانواده ها، هست یا خیر.


پی نوشت: گزاره های بالا، دلیلی بر اعتقاد من نیست. من تنها تلاش کردم گوشه ای از آنچه در مورد اجتماع ایران میدونم، بیان بشه تا دیگران هم در موردش نظر بدند. من در وهلۀ اول، روی مشکلات اقتصادی و اجتماعی پیرامون انتخاب همسر، مانوری نمیدم. دلیلش هم اینه که موضوع اصلی این تاپیک، ازدواج کردن یا نکردن نیست. حتی معیارهای انتخاب همسر هم نیست. موضوع اینه که ازدواج قبل از اپلای کردن خوبه یا بعد از اون. پس بهتره به مسائل این چنینی پرداخته بشه.

منتظر نظرات نقّادانۀ دوستان همراه هستم.

من فکر می کنم این دوتا مساله (ازدواج و مهاجرت) منافاتی باهم ندارن؛ ولی ناراحتم از اینکه برای افرادی مثل ما چنین مشکلاتی مطرحه. درواقع، چیزی که مهمه قبول کردن مسئولیت زندگی مشترک و مهاجرته، و اینکه دو نفر به قدری علاقمند به هم و رابطه شون باشن که بتونن با مشکلات زندگیشون کنار بیان؛ حالا این زندگی تو ایران باشه یا جای دیگه.
و البته یه مساله ای هم اینجا مطرح میشه که شاید نگرانی خیلی ها مثل من باشه؛
که وقتی کسی که قصد مهاجرت داره، اقدام به ازدواج می کنه (و طرف مقابل هم درمورد مهاجرت برنامه های خودشو داره)، ممکنه یه جای کار، یکی از دو طرف شرایطشون تغییر کنه و به هر دلیل امکان مهاجرتش پایین بیاد! اونوقت تکلیف چیه واقعا؟!؟!

[MinaToo]

با سلام
دوستان من هم درگیر این مساله هستم؛ به عنوان کسی که قصد دارم تا دو سه سال (بعد از دوره ارشد) برای پذیرش اقدام کنم، واقعا ته دلم یه جور نگرانی هست. ازدواج مساله ای نیست که بتونم راحت از کنارش عبور کنم و تجربه زندگی در خارج هم همیشه آرزوم بوده. خیلی دوست دارم می تونستم بین این دو ارتباط خوبی برقرار کنم.
در واقع، چند وقت قبل یه موردی هم بود که ایشون ساکن کانادا بودن و برای ازدواج اقدام کرده بودن. با اینکه من دوستش داشتم و موضوع کانادا رو فقط به عنوان یه امتیاز میدیدم، ایشون فکر کردند که من به خاطر زندگی در کانادا حاضرم پیشنهاد ایشون رو قبول کنم؛ و همین شد که از نیمه راه برگشت!
به هرحال این مشکلیه که خیلی دیده میشه؛ خارج رفتن اگه با همسر نباشه، تنهایی هم میشه رفت؛ اما چیزی که مهمه، انتخاب یه همسر خوب و مناسبه که وقتی با قضیه مهاجرت همراه میشه کمی مشکل ساز میشه

دقیقا من با شما موافقم ، کل بحث من این بود که با قضیه مهاجرت کنار بیایند زن و شوهر ( دختر و پسر ) --- > موفقیت و پیشرفت رو در پی داره .

[dexoey]

علی رغم این که من تمام تلاشم رو که کردم که واقعیت های موجود رو بسیار مودبانه عرض کنم ( چون واقعا وجود دارند و مسئله مهمی هستند)، و علی رغم این که به خود من توهین شده بود. اما پست من پاک شد که من اصلا از این کار خوشم نیومد. به عملکرد مدیر کاملا اعتراض دارم، به این حذف پست در انجمن @نظر ها و پیشنهادات@اعتراض نمیکنم چون میدونم کسی ترتیب اثر نمیده. اما به نشانه اعتراض، من دیگه در این تاپیک شرکت نمی کنم. هر چند که بدون ذکر اون واقعیات، این تاپیک رو کاملا ناقص میدونم چون که مهمترین واقیت ها درش سانسور شد.....این یعنی سانسور و دیکتاتوری!

اما جهت اسپم نبودن این پست، اینو اضافه کنم که تعداد بسیار زیادی از زوج هایی که از ایران میرن خارج، باید خودشون رو برای بحران های زیادی اماده کنند، و در یک کلام، امادگی طلاق رو د هر لجظه و به هر دلیلی عیر موجهی داشته باشند.

[MinaToo]

Mechatronic کاملا منطقی صحبت کرد ، هر منی من نمیشه ! هر مایی ما نمیشه !
اول هدفت رو مشخص کن از انجام کاری بعد براش برنامه ریزی کن در آخر هم به هدفت خواهی رسید بدون شک .