قبل از این در مورد این مسئله بحث شده بود که گاهی والدین از فرزنداشون می خوان مهاجرت نکنند و کنارشان در ایران بمانند. می خواستم بپرسم آیا تا به حال کسی تجربه بر عکسش را داشته است؟
مثلن والدینی که از فرزندشون که مهاجرت کرده انتظار داشته باشند اونها رو برای زندگی به خارج از کشور بیاره؟
راستش من موردهای زیادی رو دور و برم می بینم که جوون های خودساخته مجرد با تلاش خوشون برای تحصیل به یه کشور دیگه رفتند و اطرافیان اولین حرفی که به پدر و مادرش می زنن می گن خب شما هم کارهاتونو بکنید برید پیشش. یا اگه خود فرد این کارو نکنه می گن نگاه کن چه بچه بی عاطفه ای بوده.
انگار بند ناف دختر و پسر ایرانی قرار نیست هیچ مدلی بریده بشه.
مهمترین دلیل من برای مهاجرت دورشدن از این فرهنگ شرقی و داشتن یک زندگی مستقله و حالا دارم شک می کنم نکنه پدر و مادر من ( که البته خیلی برایشان احترام قائلم ) بعد از رفتن تحت تاثیر این حرفها از من بخوان بیان پیش من زندگی کنند و اگر من از نیاز به داشتن زندگی جداگانه براشون حرف بزن از دست من برنجند.
اگر تجربه یا نظری دارید خوشحال می شوم بدانم.