چرا برگشتن بعد از اتمام تحصیلات حماقت ( حداقل در نظر اکثریت) هست!؟

[ehsan4medicine]

من هم حرفی از پول نزدم. با این حال این پیش فرض شما که اگر علاقه به استخدام ارتش داری احتمالا بدبخت میشوی و بیا مثل من چند میلیارد تومن پول بریز در جیب انگلیسی ها که مدرک پزشکی بگیری چون ...(؟) قاعدتا منجر به این نتیجه گیری در خواننده میشود که دیدگاه شما از دید بحث مالی باشه که البته من به هیچ وجه با اون مخالفتی ندارم.

نکته جالب تر قضیه این که شما می فرمایید "اون ها اصلا انسان های موفقی نیستند" و این سوال برای من پیش اومد که شما الان دارید این پول های میلیاردی رو در جیب این waitress ها میریزی؟ یعنی اساتید شما همه waitress هستند؟ پزشکان خود انگلیس شغل اصلیشان modeling است؟ (هرچند که اصلا بعید نیست یک پزشک یا وکیل موفق و جوان و زیبا یک قرداد modeling هم در کنار کار اصلیش داشته باشد و این اصلا عار نیست) اگر اینها اینقدر آدم های بدبخت و بازنده ای هستند برای چی شما داری این همه هزینه میکنی که بین آنها باشی؟

نکته آخر هم اینکه یکی دیگه از تصورات جهان سومی شما اینه که "فلان مدرک را بگیر تا بهمان کار را بگیری". اصلا تصور شما از شغل مناسب فردی که رشته ادبیات خوانده چیست؟؟؟ فلسفه تحصیلات دانشگاهی در کشورهای پیشرفته لزوما این نیست که من این شهریه را امروز میدهم تا فردا وقتی فلان کار رو پیدا کردم جبران شهریه بشود. هرچند در کشورهایی که سرمایه داری عمق زیادی دارد و دانشگاه رایگان هم ندارند این قضیه هم نمود بیشتری دارد ولی همان امریکا هم لزوما این طور نیست. اصلا تب اخذ مدرک دانشگاهی حالا هر رشته ای مثل کشورهای جهان سومی وجود ندارد و موقعیت های متنوعی حتی بدون مدرک دانشگاهی هم وجود دارد. از جمله این مولتی میلیاردهایی که شرکت های کامپیوتری زده اند و هیچ کدام هم مدرک دانشگاهی ندارند. آن تعدادی هم که لیسانس یا فوق یا دکترای ادبیات میخوانند قطعا با معیارهای خودشان موقعیت مناسب برایشان هست و اینکه شما "لکچرر" شدن رو موقعیت و موفقیت محسوب نمی کنید دلیل آن نیست که آن فرد هم نکند! و همانطور که عرض کردم در کشورهای پیشرفته عموما و نه لزوما موقعیت پیشرفت برای خطوط مختلف فعالیت بشری از جمله فعالیت در همان هالیوود! تا نویسندگی تا پرورش گل و گیاه تا حقوق و مهندسی و پزشکی وجود دارد و این طرز فکر که حتما باید پزشکی یا مهندسی بخوانی تا آینده داشته باشی متعلق به جهان سوم است. با این حال من این رو کاملا تایید میکنم که برای کسی که از جهان سوم قصد مهاجرت دارد انتخاب ها خواه ناخواه بسیار محدود تر میشود و نمیشود مثلا هر رشته ای یا خط فعالیتی رو انتخاب کرد هرچند که همان هم افرادی هستند که کرده اند و موفق هم شده اند اگرچه زیاد قابل توصیه نباشه.

عزیز من، شما چطوری داری این جور پیش فرض ها رو درست میکنی برای خودت، من به جز چند سال اول که در کالج بودم و شهریه میدادم، یه یک پوندی برای مدارک دانشگاهیم تا الان ندادم. من بعد از اقامت دائمم وارد دانشگاه شدم، تازه اگر کسی بتونه زرنگی کنه و بیاد خودش با مخارج خودش سالی ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلیون هزینه کنه و مدرک پزشکی بگیره (مدرک پزشکی با مهندسی گرفتن در موضوع شهریه کاملا متفاوته)، باید گفت مرحبا و هزار آفرین به او، چون هر جای دیگه دنیا بره (من جمله ایران) به راحتی میتونه کل خرجی که برای تحصیلش کرده رو تو نهایت سه سال در بیاره. این رو که میفرمایید "نکته جالب تر قضیه"، من قبلش برای شما نوشتم که منظورم از اونها کیا هستند، منظور من مردم عادی اینجاها یا هر جایی بود، نه نخبگان یک کشور. در مورد اینکه میفرمایید من لکچرر شدن در دانشگاه رو در رشته هایی مثل ادبیات موقعیت و موفقیت نمیدونم هم حرف صحیحی نیست، پست اول من رو در مورد رشته خوب مجددا با دقت بخونید، من گفتم که تعریف رشته خوب هم مهمه. اینکه برای هر کسی عموما موقعیت پیشرفت در کشورهای پیشرفته وجود دارد هم مختص کشورهای پیشرفته بنا به تعریف شما نیست، آمریکا یا ایران نداره این قضیه، بله، فرضا بله وجود داره، اما به چه نسبتی و با چه میزان فعالیت و صرف انرژی ای. اینکه پرورش گل و گیاه هم میتواند آینده داشته باشد هم، باز به صورت کلی نمیشه گفت، درصدی از موفقیت (بنا به تعریف شما یا هر کسی) هست ولی این درصد در مقایسه با رشته هایی مثل پزشکی خیلی پایین تر هست، و شاید این درصد در شغل های آزاد دیگر بیشتر هم باشد، ولی این درصد به هیچ وجه ۱۰۰ یا نزدیک به ۱۰۰ نیست. پست های قبلی من در این تاپیک کاملا منطقی هستند، شما بهتره که اونها رو یک بار دیگه با دقت بخونید قبل از اینکه بخواید با اصطلاحاتی مثل جهان اول یا جهان سوم بهشون ایرادی بگیرید.

اضافه: در مورد مدل بودن، شما مدل بودن رو ورداشتی قاطی کردی با پزشک یا وکیل بودن، اونها این شغل های اینچنینی رو معمولا به عنوان شغل دوم یا حتی در حد hobby دارند، مگر اینکه افرادی باشند در حد celebrity ها، که دیگه جز مردم عادی به حساب نمی یاند.