مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[Blue_Heart]

به عنوان کسی که 3 ساله تنهای تنها در خارج از کشور هستم، میخوام بگم که همه چیز اینقدر خطی نیست. یعنی اینجور نیست که شما یه هدف تعیین کنی و از اول تا آخری که اینجا هستی به اون فکر کنی و دلت واسه چیزی تنگ نشه! واقعیت اینه که دست کم 2 سال آخر که ایران بودم، محیط واقعا جهنم شده بود برام، از شرایط دانشگاه، تا رفتار مردم، تا وضعیت سیاسی و اجتماعی مملکت...

سلام، ایشالله به زودی از تنهای تنها بودن در بیاین و در کنار یار پست بذارین (شوخی)

راستش من منظورم این نبود که یاد خاطرات اذیت نمیکنه. من خودم دوران دانشجوییم نزدیک خونواده نبودم و با اینکه تو مملکت خودم و با همزبون های خودم داشتم زندگی میکردم، یه موقع هایی میشد که بگم " کاشکی منم نزدیک خونمون دانشجو بودم و الان تو خونه خودمون پیش بقیه بودم" مخصوصا وقتی آدم از غریبه ها دلش میرنجه، گاهی جز پدر و مادرش تکیه گاه دیگه ای آرومش نمیکنه

ولی به طور کلی، منظورم اینه که وقتی هدفی داری که برات مهمه و داری برای رسیدن به اون هدف تلاش میکنی , برای رسیدن به اون هدف سختی هایی رو از قبل متحمل شدی، خیلی راحت تر از بقیه میتونی گرفتاری های پیش روت رو پشت سر بذاری، و می دونی که ارزش چیزایی که قراره به دست بیاری احتمالا بالاتر از این خاطراتی هست که بخواد آدم رو در جایی به اسم زادگاهش پایبند کنه. تحت این شرایطه که سختی هایی به نام دلتنگی رو راحت تر میتونی باهاش کنار بیای و تا حدودی سعی میکنی در بین مشغله های روزمرت محوش کنی.

همه چیز در زندگی ماها یه روزی خاطره میشه، آدم باید سعی کنه بابته یاد این خاطرات آیندش رو برای موندن در زادگاهش از بین نبره، حداقل تحت شرایط فعلی و یا حداقل برای امثال من که با سال ها تحصیل در این مملکت نهایته شغل خوبمون اینه که یه استاد در دانشگا های دره پیت قراره بشیم، تو این مملکت انگاری استادای ذانشگاه هم حتی دوست ندارن بازنشسته بشن و تجربیاتشون رو در اختیار جوونتر ها بذارن ...

و باز هم برای خودم میگم که اگه بخوام به همین جایی هم که گفتم برسم، باز هم مثل دوران دانشجوئیه قبلیم مجبورم دور از خونواده باشم، پس سختی دوری و دلتنگی رو برای رسیدن به چیز با ارزشتری تحمل میکنم نه دکترا و کار در ایران.

موفق باشین

[royal65]

دوستان من هم 4 ماهه که از ایران امدم. خیلی خیلی دلم تنگ شده حتی از همون لحظه که داشتم با خانواده ام خداحافظی میکردم تا الان چیزی از دلتنگیم کم نشده. راستش الان توی مرحله شک به تصمیمی که گرفتیم قرار دارم. اکثر شما مجرد از ایران اومدید اما من و همسرم یه زندگی خیلی خوب رو کامل خط زدیم و امدیم اینجا که درس بخونیم. خوب شرایط زندگی دانشجویی، واسه کسی همه چیز از خودش داشته و الان مجبوره توی سختی زندگی کنه، خیلی خوشایند نیست. اما یه کورسوی امیدی هست که میگه همه چیز درست میشه. راستش این امیده دیگه چند وقته که صداش شنیده نمیشه و من افتادم توی کانال دلتنگی و ناراحتی و پشیمونی...اما به برگشت فکر نمیکنم چون توی ایران هم جای پیشرفتی نیست و تازه از یه سری مشکلاتش راحت شدیم. یادمه روزای اخر انقدر بعضی افراد تنگ نظر روی اعصاب بودند که واسه رفتن لحظه شماری میکردم.
فقط به همه شما توصیه ام اینه که نذارید این دلتنگیه طولانی بشه که اگه خدایی نکرده کسی افسردگی گرفت دیگه درست شدنش و به روزای عادی برگشتنش کار حضرت فیله! خواهشی که از دوستانی که خیلی وقته اومدن دارم اینه که شرایط بچه های تازه وارد رو درک کنند و دست یاری باشند که این غربت خیلی دردناک نگذره.
موفق باشید.

[minoo.shahriar]

دوستان من هم 4 ماهه که از ایران امدم. خیلی خیلی دلم تنگ شده حتی از همون لحظه که داشتم با خانواده ام خداحافظی میکردم تا الان چیزی از دلتنگیم کم نشده. راستش الان توی مرحله شک به تصمیمی که گرفتیم قرار دارم. اکثر شما مجرد از ایران اومدید اما من و همسرم یه زندگی خیلی خوب رو کامل خط زدیم و امدیم اینجا که درس بخونیم. خوب شرایط زندگی دانشجویی، واسه کسی همه چیز از خودش داشته و الان مجبوره توی سختی زندگی کنه، خیلی خوشایند نیست. اما یه کورسوی امیدی هست که میگه همه چیز درست میشه.

سعی کنید خودتون رو با کارها و برنامه های دیگه سرگرم کنید. نمیدونم کدوم شهر هستید، ولی میتونید توی گروههای مختلف عضو باشید و با آدم های زیادی در محوطه خودتون آشنا بشید.
دلتنگی، اگر بخوایم بهش میدون بدیم، برای همه مون هست و همه رو از پا درمیاره. دلیل اینکه بعضیا کمتر حسش میکنن، اینه که سعی میکنن خیلی بهش فکر نکنن. حقیقتا برای من که اینطور بوده.

[oraie279]

آقا من دو هفته ای رفتم ایتالیا.
روز اول خیلی غمبار بود. مخصوصا اینکه ایران آفتابی بود. اونجا که رسیدم باروووووووون.
روز دوم رفتم توی ی مرکزی که به اون دعوت شده بودم. ثبت نام که کردم کل این غم و اندوه ریخت.
بعدشم کلی رفیق جدید پیدا کردم.
از 9 صبح تا 7 شب توی آزمایشگاه بودیم و بعدشم میرفتم توی سینگل روم خودم و دیگه 9 خواب بودم تا فرداش.
حالا میخام برای فرصت مطالعاتی یک سالی برم.
بنظرتون قسمت غمبار در همبار سفر قبلیم رو ببینم یا 12 13 روز لذت بخش بعدیشو؟ می ترسم دوباره تو رم هوم سیک بشم.

[a_s_gh]

royal65 عزیز
با توجه به سوال شما و ضمن تایید گفته های دوستان
باید بگم که به نظر من هم علت اصلی این موضوع بیکاریه...چونکه وقتی شما وقتتون رو با فعالیت های درسی و غیر درسی پر کنید

دیگه فرصت و مجالی برای فکر کردن به این موضوع پیدا نمیکنید

+ به نظر من سایت و ارشیو صوتی و تصویری دکتر هلاکویی هم شاید بتونه کمکتون کنه و واستون مفید باشه

[ehsan1983]

آیا در ملل و قوم های دیگه هم شما مثه ایرانیا هوم سیک شدن به این غلیظی رو میبینید؟

[ghlobe]

آیا در ملل و قوم های دیگه هم شما مثه ایرانیا هوم سیک شدن به این غلیظی رو میبینید؟

والا بنظر من در بین ایرانیها هم هوم سیک شدن بیشتر یا غلیظ تر از بقیه ملتها نیست. بیشتر یک امر فردی است تا ملی.

[ahmadlove]

آیا در ملل و قوم های دیگه هم شما مثه ایرانیا هوم سیک شدن به این غلیظی رو میبینید؟

البته ghlobe گفت که کاملا فردیه و درست هم هست! من گاهی این تالار رو میخونم و نمیفهمم این دلتنگی و هوم سیک شدن ینی چی!! شاید ماها یه سری از احساساتمون رو که از فشار درس و کار و ... ناشی میشه رو با این دلتنگی اشتباه میگیریم! نمیدونم!! من خودم چند ماه اول خیلی برام سخت بود اما نه چون هوم سیک بودم بلکه واسه اینکه فشار درسی و هزینه ی مالی خیلی زیاد بود و دودل بودم که برگردم یا نه اما حالا بعد از چند سال به اون روزام میخندم!! استرس همه جا و تو هر مرحله ای هست... و راه خروج از این شرایط هم دوباره کاملا فردی هست و هرکس باید ببینه چه فعالیتی و چه کاری بهش کمک میکنه!
یه سوالی که در مورد این دلتنگی برای خانوداه و ایران برام پیش میاد اینه که دوستانی که اینقدر وابستگی عاطفی دارن چطور کلا به فکر مهاجرت میفتن؟!

[ehsan1983]

البته ghlobe گفت که کاملا فردیه و درست هم هست! من گاهی این تالار رو میخونم و نمیفهمم این دلتنگی و هوم سیک شدن ینی چی!! شاید ماها یه سری از احساساتمون رو که از فشار درس و کار و ... ناشی میشه رو با این دلتنگی اشتباه میگیریم! نمیدونم!! من خودم چند ماه اول خیلی برام سخت بود اما نه چون هوم سیک بودم بلکه واسه اینکه فشار درسی و هزینه ی مالی خیلی زیاد بود و دودل بودم که برگردم یا نه اما حالا بعد از چند سال به اون روزام میخندم!! استرس همه جا و تو هر مرحله ای هست... و راه خروج از این شرایط هم دوباره کاملا فردی هست و هرکس باید ببینه چه فعالیتی و چه کاری بهش کمک میکنه!
یه سوالی که در مورد این دلتنگی برای خانوداه و ایران برام پیش میاد اینه که دوستانی که اینقدر وابستگی عاطفی دارن چطور کلا به فکر مهاجرت میفتن؟!

ممنون از نظر خوبتون
در جواب سوالتون، اجاز بدید فقط واژه "اجبار" و "به ته خط رسیدن در داخل" رو بکار ببرم و توضیح بیشتر نخواید!!!!!(که مسلما ارتباطی با دلتنگی به خانواده و محله و شهر نداره.....نسل ما دهه 60 که یجورایی نسل سوخته هستیم، هرکاری هم بکنیم وابستگی شدیدی به ریشه هامون داریم این به این معنی نیست که مسل های دیگه اینجور نیستند اما نسل دهه 60 ایران شرایطی رو گذروندن که خودشون متوجه منظورم میشن.....اون موقعا ما همش با خونواده بودیم اوج تفریحمون دیدن سریالهای تلوزیون بود بازی با اتاری و ادامس آیدین خریدن و توب راه راه قرمز و هزارتا نوستالژی دیگه....از پلی استیشن و سفر با دوستان به دبی و تبلت و اینترنت و وا*بر و و*چت و اینستا و داف و پاف و اینا خبری نبود!!!!!....)

[royal65]

دوستان چند روز پيش توى ليسنينگهاى بى بى سى به موضوع homesickness برخوردم. طبق امار %70 از کسانى که به جايى ديگه مهاجرت ميکنند البته دانشجوها رو منظورم هست، homesickness رو در چند روز اول تجربه ميکنند.
پس نبايد شوک زده بشيم. اين واسه همه ممکنه اتفاق بيفته.
راستش بايد دوست خوب پيدا کرد که اينجا حکم طلا رو داره.