این سایت رو سری بزنید بد نیست کلی کتاب فارسی برای بچه ها داره
http://www.rominabooks.com/
این سایت رو سری بزنید بد نیست کلی کتاب فارسی برای بچه ها داره
http://www.rominabooks.com/
من یه مورد در یکی از سفرهای خارجیم دیدم که شاید به درد شما بخوره. مادر خارجی و پدر ایرانی بود. مادر با بچه فقط انگلیسی صحبت میکرد و پدر فقط ایرانی. و خیلی جالب بچه یاد گرفته بود که اتومات با هر کدوم به زبون خودشون صحبت کنه. این بچه حدود 5 6 سالش بود و از اول اینطوری باهاش برخورد شده بود. در مورد بحث های عمومی هم که پدرومادرو بچه میخواستن در مورد یه موضوع باهم گپ بزنن روزهای فرد فارسی و روزهای زوج انگلیسی بود. جمعه هم بچه اجازه داشت با هرزبونی که راحت تره صحبت کنه ) این روز ازاد اجازه میداد پدرمادرش یه فیدبک داشته باشن و اون زبونی که تو ذهنش به عنوان سختتر هست رو شناسایی کنن. بعدز ورود به مدرسه هم که ظبیعتا باید میزان فارسی بیشترز انگلیسی بشه که فارسی یادش نره. به نظرم خیلی جالب بود. بچه ها واقعا موجودات باهوشی هستن.
دوست عزیز ما وقتیکه پسرمون کوچیک بود به اروپا رفتیم و چند سالی رو اونجا زندگی کردیم همونطور که شما اشاره کردید بچه های اونا هم همه آروم و حرف گوش کن و مرتب و منظم با اینکه پسر من چند سال با اونا زندگی کرد اما وقتی میرفتم مدرسه دنبالش میدیدم همه بچه ها تمیز و مرتب هستن ولی پسر من انگار که از جنگ برگشته بود واقعا نمیدونم چطور بود )) در مورد زبان هم ما همش فارسی حرف میزدیم اما این اواخر دیگه پسرم کلا داشت فارسی رو فراموش میکرد ما باهاش فارسی حرف میزدیم اون به زبون خودشون جواب میداد ولی حالا که اومدیم ایران فارسی خوب بلده و جالب اینکه نسبت به بچه های ایرانی آروم تر و حرف گوش کن تر
Quebec skill worker ,TCFQ B2, file number 20,01,2012
با همه موادی که مطرح کردید موافقم به جز اینکه زبان مادریش انگلیسی میشه؟؟؟؟ چطور بچه ای که زبان مادریش فارسیه و مادرشم فارسی حرف میزنه ممکنه زبان مادریش انگلیسی بشه؟ گفتن زبان مادری نه زبان محیط. مارد اگر فارسی حرف بزنه زبان مادریش فارسی میمونه. اگر هم نموند اون بچه دیگه زبان مادری نداره.
تجربه اندک من نشون داده که اکر با بچه فارسی حرف بزنید اونم فارسی با شما حرف خواهد زد. به محض اینکه باهاش انگلیسی حرف بزنید به جهت اینکه محیط بیرون خونه انگلیسیه اونم بهتون انگلیسی جواب میده و دیگه فاتحه فارسی رو باید بخونید. کم نیستن آدمایی رو که میشناسم که بچه همینجا دنیا اومده و بزرگ شده ولی از من و شما بهتر فارسی حرف میزنه. همش بستگی به پدر و مادر داره و انرژی که برای بچه میذارن. تو خود ایرانمون هم زیادن دوستان ترک و کرد و عرب زبانی که زبان مادریشون ترکی کردی یا عربیه ولی زبان رسمیشون فارسیه و ه ر دو رو به خوبی بلدن و در واقع زبان مادریشون رو حفظ کردن و ولی زبان ملیشون فارسیه.
برایاینکه بچه شما هم فارسی خوب یاد بگیره قبل از اینکه فارسی حرف زدن رو خوب یاد نگرفته نفرستیدش مهد.
جناب محرری نمی دونم از کدوم پست برداشت کردین من راجع به کانادا نظر دادم ! چه برسه به اینکه سنگ اونجا رو به سینه بزنم ؟؟
تمام عرض من در مورد فرهنگ اشتباه ایرانی ِ که تو ایران غالب ِ ..و که اقلا 70% با نگرش من تفاوت داره ..مخصوصا تو این مورد که " تو ایران تو اجازه داری گوش بچتو بکشی "
فرزندانمون قبل از اینکه وارد جامعه بشن تو خانواده تربیت میشن و اگه درست تربیت شده باشن القای جامعه تاثیر کمتر و کوتاهتری خواهد داشت ( نه اینکه کلا بی تاثیر باشه اما کوتاهتره )و من چه تو ایران چه تو افغانستان چه مریخ فکر نمی کنم هیچ پدر و مادری حق داره با خشونت فرزندشو تربیت کنه ! احتمالا همون خشونت باعث اون معاشرت های پنهانی و ناهنجاری میشه ..
به هر حال نه این تاپیک و این فروم مربوط به تربیت و فرهنگ ایرانی ِ نه من در جایگاهی هستم که بگم چی درسته ...فقط می دونم معیارهای من از جامعه سالم و فرهنگ انسانی ابدا تو ایران وجود نداره ...این نگرش منِ و ضمن احترام به بقیه دیدگاه ها 100 % با نگرش خیلی ها از جمله شما تفاوت داره ..
و بر خلاف شما من نمیخوام نظرمو به شما القا کنم ..فقط به عنوان یک همنوع پیشنهاد دادم موقع رفتن همه پل های تو ایران رو خراب نکنید ( خونه نفروشید ...از کارتون استعفا ندید بلکه مرخصی بگیرید و این قبیل ) بازم ببخشید اگه خیرخواهانه نظری دادم
,واقعیت اینست که کشیدن گوش بچه گذشتن از خط قرمز در کاناداست که آن هم عواقب خود را دارد. این موضوعی که شما می فرمایید در مورد کنترل بچه و تربیت درست از سمت پدر و مادر فقط مربوط به حس مالکیت بچه است که ریشه در فرهنگ شرق دارد ولی فرهنگ غرب بیشتر روی استقلال شخصیتی فرزند تاکید دارند. بسیاری از پدر و مادرهای ایرانی احساس می کنند صاحب فرزند خود هستند. در واقع وجود این احساس در پدر و مادر در حالی که در کانادا زندگی می کنند برای آن ها عواقب خوبی را به همراه ندارد و به قول دوستمان مهاجرت برای همچنین پدر و مادری به کانادا درست نیست.
]چقدر هم قشنگ ...خانواده تا سنی که یک انسان تربیت پذیر هست وظیفه داره تا شخصیت اونو شکل بده ،وقتی که دیگه سن تربیت پذیری رد شد حالا میشینه نتیجه زحماتش رو با خیال آسوده نگاه می کنه
چون دیگه اون فرد اگه درست و قوی تربیت شده باشه دیگه تاثیر پذیر نیست ..ریشه محکم که با هر بادی این سمت و اون سمت نمیره ؛ ثبات شخصیت داره ...
کنترل پدر و مادر نتیجه عکس میده که موثر نیست ..فرزندی که خوب تربیت شده هرموقع نیاز داشته باشه میاد با پدر و مادری که عاقلانه و دوستانه اونو تربیت کردن مشورت می کنه و راهنمایی میگیره..
من حقیقتش توی کانادا زندگی نکردم اما شاهد زندگی های خارج از ایران بسیار زیادی هستم. اجازه بدید نمونه بیارم
نمونه اش خواهر خودم که دو فرزندش رو طوری تربیت کرده که الان بعد از 20 سال اونها موظفن خودشون تصمیم بگیرن و چه بسا خیلی بهتر تصمیم میگیرند و پیشرفت بهتری داشتند چون می دونن خودشون مسئول اتفاقات ناشی از اون تصمیمشون خواهند بود.
بر عکس خواهر دیگه که توی ایران زندگی می کنه با وجود اینکه پسرش 24 ساله است هنوز هم اجازه انجام خیلی کارها رو نداره و اکثر اوقات دعوا بین مادر و پسر هست.
خب وقتی من مقایسه می کنم میبینم بهتر بود آزادی عمل داده میشد تا بچه خودش یاد بگیره برای تصمیمات مهم زندگیش تصمیم بگیره و عواقبش رو هم بسنجه.
البته این رو هم بگم خدمتتون که کلا تربیت ایران از ریشه مشکل داره. وقتی هنوز که هنوزه مادر و پدر ها هدفشون از بچه آوردن داشتن عصا توی پیریه و هدف از انتخاب رشته دانشگاهی و کار، آینده بچه نیست و حرف مردمه، نمیشه زیاد انتظاری داشت دوست عزیز.
من خودم به شخصه هنر می خواستم و به خاطر حرف مردم مجبور به خوندن رشته تجربی شدم! و الان بعد از گذشت 15 سال با خودم می گم الانم پیشمون نیستم اما حسرت یه سری چیزایی رو همیشه با خودم داشته و دارم....
این چیزی که شما می فرمایید(استرس فراوان برای تربیت فرزندتان) به نظرم به دلیل اولا احساس مالکیت و دوم محبت زیادی به فرزند هست که خب شاید در ابتدا درست به نظر بیاد اما در نهایت اون فرزند یک "وجود" جداگانه از شماست و شما به صرف اینکه پدر و مادرش هستید نمی تونید برای همه چیزش تصمیم بگیرید... حتی وقتی نوجوان هست.
اما این مشکل رو میشه با یه نوجوون به راحتی حل کرد. و این برمیگرده اولا به تربیت اولیه و دوما رابطه پدر و مادر با بچه.... هر چقدر دوستانه تر، حرف شنوی بچه بالاتر.
البته این دیدگاه من هست دوست من
.
بنظر شما یه بچه 12-13 یا حتی 17-18 ساله چقدر قدرت تشخیص خوب رو از بد داره؟مبانی فکریشو از کجا باید پیدا کنه؟شمایی که با همسرتون از صبح تا شب سر کار هستید و فرزندتون رو به مهد کودک یا بیبی سیتر یا ... می سپارید بواقع چقدر فرصت پرداختن به تربیت بچه رو دارید.مگر در کانادا هم مادری،پدری،عمه یا خاله بیکاری داشته باشید که ضمن آشنایی با مبانی فکری شما در تربیت فرزندتون کمک کنه.بنظر شما سن تربیت پذیری بچه چند سالگیه که از اون به بعدش قدرت تشخیص پیدا کنه؟اینه که سیستم کانادایی هدایت کننده بچه شما میشه.برای سنهایی مثل من و شما که با سیستم نظارت پدرومادر(درست یا غلط...که البته فرض بر درسته چون اغلب پدر و مادر ها بدی بچشونو نمیخوان)بزرگ شدیم فکر کنم خیلی سخت باشه تا اون سیستم بازو تحمل کنیم.ببینید یه کارهایی تو ایران قبح داره مثل مشروب خوردن،مثل همجنس بازی،مثل ارتباط جنسی خصوصا"برای دختران حداقل تا زمان ازدواج...هرچند براحتی در لایه های زیرین جامعه ایران و بقول خود شما پنهانی و براحتی تمام این کارها داره توسط اغلب بچه های ایرانی انجام میشه.اما این کارها تو کانادا و بطور واضح انجام میشه.یعنی یه حقه.بدون اینکه شما اجازه اینو داشته باشی که بخوای مانع بچت بشی.دوستی میگفت:یه شب دیدم پسرم با یه پسر دیگه اومد خونه و رفتن تو اتاق خواب.راستش قیافه دوست پسرم کمی مشکوک بود.بعد از مدتی متوجه شدم پسرم همجنس باز شده خوب کلی عصبانی شده و سر پسرم دادوبیداد کردم و دوستشو ازون به بعد به خونمون راه ندادم.همون شب پلیس اومد و منو دستبند زد و برد.گفت چون آزادی عمل پسرتو سلب کردی 6 ماه زندانی داری مگه رضایتشو جلب کنی.که بعد از کلی آه و ناله همسرم و معذرت خواهی خودم،پسرم راضی شد تا ضمن گرفتن تعهد عدم دخالت من در زندگی و تصمیماتش رضایت داد.خوب تو ایران هم این خلافها هست ممکنه خیلی بیشتر هم باشه اما دیگه پدر یا مادر رو بخاطر تذکر و احیانا"توبیخ فرزندشون زندانی نمیکنن.
ویرایش توسط mr_moharreri : June 1st, 2015 در ساعت 02:35 PM
ببینید دوست عزیز عنوان این تاپیک درستی مهاجرت به کانادا از منظر مهاجران و افرادی که قصد مهاجرت به کانادا رو دارند است. این که از نظر شما و من آزادی عمل زیادی فرزند درست است یا نه به نظرم موضوع مهمی نیست. مهم اینست که در کانادا فرزند از آزادی های بسیاری برخوردار است که ممکن است در بسیاری از کشورهای دیگر دنیا منجمله ایران این آزادی ها را نداشته باشد. پس بایستی واقع گرایانه به این مسئله نگریست که اگر شما به عنوان مهاجر تحمل پذیرش این حد از آزادی را برای فرزند خود ندارید مهاجرت به کانادا امری بسیار آزاردهنده برای شما خواهد بود. اگر در کانادا هستید و یا می خواهید به کانادا مهاجرت کنید بایستی این آزادی ها را برای فرزندانتان بپذیرید.
علاقه مندی ها (Bookmarks)