سلام دوست عزیز

ابتدا نمیدونم زدن این تاپیک اونم با نام "اپلای با دید باز" مناسب بوده یا نه، ولی امیدوارم مدیر مربوطه سوال و جواب‌ها رو اگر لازم هست منتقل کنند.

سوال شما به نظرم جالب هست و افراد زیادی هستند که هنوز نتونستن این معادلات غیرخطی رو حل کنن. حتی افرادی که از شریف و دانشگاه تاپ امریکا فارغ التحصیل شدن و تو شرکت نفتی خوب بالای 100k حقوق می‌گیرن و الان می‌خوان برگردن ایران! جوابی که به صورت global باشه برای این معادلات وجود نداره، و هیچ کس هم از آیندش مطلع نیست که چطور تمام معادلات تغییر کنن. لذا تصمیم نهایی با شماست و باید برای قسمتهای خوب تصمیمتون بجنگید و با بدی‌هاش بسازین.

فکر میکنم مطالبی که گفتین پراکنده هست،

ابتدا در مورد انتخاب کورکورانه‌ی رشته صحبت کردین که ریشه‌ی این مسئله از نظام آموزشی و فرهنگ مردم نشات گرفته و تغییرش سال‌ها زمان میبره. از من و شما گذشته، لذا اگر زمانی فرزند داشتیم سعی کنیم از بچگی کمک کنیم در راهی بره که درش واقعا استعداد داره. این تنها contribution ما میتونه باشه که این وضع بهبود پیدا کنه و آروم این مسیر اشتباه کج بشه.

دکترا تا حدود زیادی برای کار آکادمیک و یا بُعد ریسرچی در یک شرکت هست. اینکه چرا اینهمه ایرانی با اینکه نمیخوان ریسرچ انجام بدن و استعدادی هم درش ندارن دکترا می‌خونن در امریکا، به خاطر "عدم ساپورت مالی" در دوره‌ی غیر PhD هست. لذا سیل افرادی رو می‌بینین که بعد از کلی زحمت و درس تو دانشگاه‎های خوب اینجا، کاری رو می‌کنن که شبیه همون کار آزاد هست. پس اگر دکترا می‌خواین بخونین باید عاشق ریسرچ و علم باشین و الا فشارش بسیار زیاد خواهد بود و باید ببینید چقدر می‌‌ارزه. چون در نهایت دوباره یه تاپیک جدید میزنین به اسم "ماندن با دید باز" و میگین بعد از اینهمه درس چرا اینجا باید کار روتین انجام بدم؟

من اگر اصلا قصد اقامت نداشتم احتمالا در سال‌های آخر دکترا به فکر راه‌یابی به بنیاد نخبگان و هیئت علمی شدن به صورت قراردادی (آزمایشی) و سپس دائمی میگشتم. این منوط به ایجاد ارتباط هست و عموما تو دانشگاه لیسانسی که بودین شانس پوزیشن بیشتر هست. متاسفانه ترند نگاه به افرادی که از خارج از ایران میرن، به خاطر مسائل سیاسی منفی تر شده و دیگه از اینکه هرکی از امریکا بیاد و بهش پست وزیری و دانشگاهی بدن خبری نیست. لذا این روش در حال حاضر سخت هست و نیاز دارین شاید چندسالی موقت کار کنین. البته حدس من اینه که بعد از پایین اومدن کیفیت دانشگاهای ایران به خاطر تمایل (سیاسی) به گرفتن هیئت علمی از دانشجویان دکتری داخلی، به سمت این برن که این سیل افرادی که خارج شدن رو تشویق کنن برگردن و شاید تا 5-10 سال دیگر ترند دیگری شاهد باشین.

اگر به فکر شرکت و سرمایه هستین به جای هیئت علمی شدن، نظر من بیشتر امریکاهست که بتونین با همون صبح تا شب کار کردن، چندسالی خوب دکترا بگیرین و کار خوبی پیدا کنین که سرمایه جمع کنین. در این حین هم میتونین با تشکیل خانواده شرایط مناسبی رو برای نسل بعد خودتون (حداقل داشتن سیتیزن شیپ) فراهم کنین (بازم ممکنه ترند سیاسی کشور در این مورد هم بار منفی به خودش بگیره). البته ناگفته نماند که تشکیل خانواده و این مسائل بسیار بسیار مشکل تر از ایران هست، چون در ایران فقط صحبت در مورد اینکه کیس مناسب کیه هست؟ ولی اینجا اول باید ببینیم اصلا میتونیم کیس رو ببینیم یا نه! در نهایت، پس از کسب سرمایه مالی و علمی برگردین، و با سرمایه قوی تر کار بهتری رو شروع کنین. این برگشت باید قبل از این باشه که بچه‌ها بزرگ شدن (معمولا قبل مدرسه) چون به محضی که اخت پیدا کنن تو مدرسه با فضای اینجا، دیگه برگشت تا حدود زیادی منتفی هست. برای مثال استادی رو دپارتمان ما گرفت امسال از Texas A&M که قبل از اون Tsinguha چین استاد بود که از MIT بالاتر هست و دلیل اینکه برگشته امریکا رو نق و نوق دخترش میدونه که امریکا رو میخواسته. در مورد امریکا، کار خوب پیدا کردن و خوب دکترا تموم کردنن همش به زحمت زیاد شما وابسته هست. واقعا باید زرنگ باشین و دو برابر یک امریکایی بهتر کار کنین.

راه آخر هم اینه که فکر اپلای رو کنار بذارین و به دنبال خوندن دکترا (برای هیئت علمی شدن) یا شغلی که زندگی بچرخه باشین. مستقل از اینکه چه راهی رو انتخاب میکنین، این شمایین که باید ببینین از انتخابتون چه چیزی رو بدست میارین و از دست میدین.

ارادتمند
امیر