سلام من امسال سال 4 فیزیوتراپی هستم اما اطلاع درستی راجب اینده شغلی و در امدش ندارم.در امد واسم مهمه.اگه کسی میتونه راهنماییم کنه ممنون میشم چون اگه مطمئن شم چیزی که میخوام نیس تغییر رشته میدم به دندون یا دارو
سلام من امسال سال 4 فیزیوتراپی هستم اما اطلاع درستی راجب اینده شغلی و در امدش ندارم.در امد واسم مهمه.اگه کسی میتونه راهنماییم کنه ممنون میشم چون اگه مطمئن شم چیزی که میخوام نیس تغییر رشته میدم به دندون یا دارو
اتفاقا این کار یعنی بعد از علوم پایه رفتن خیلی بهتر از اول رفتنه. اما باید وضعیت تحصیلیتون در حدی باشه که قابل قبول باشه. و تواناییتون هم برای قبولی در mcat کافی باشه. چون سیستم پزشکی در ایران . فرانسه و آمریکا بسیار شبیه به هم دیگه هست این کار امکان پذیره.ردیف! شدن هم بستگی به پیگیریها و مدارک شما و معدل و زبان و .... داره.
با سلام
میخواستم بدونم آیا بعد از امتحان پری انترنی در ایران چگونه میتونم برای ادامه تحصیل در مقطع اینترنی در کانادا اقدام کنم؟! اصلا امکانش هست؟! اگه هست چگونه و با چه هزینه ای؟
رتبه خیلی خوبی در امتحان پره گرفتم و تا حالا بیش از ده تا مقاله آی اس آی دارم آیا کمکی میکنه؟
اگه در هر صورتی بخوام ادامه تحصیل بدم باید از صفر شروع کنم؟! یا از بعد از علوم پایه؟
ممنون
دوست عزیز، کاملاً درک می کنم که علاقه نداشتن به رشته می تونه چقدر آزاردهنده باشه اما تغییر رشته دادن اون هم همچین تغییری از یک دنیا به یک دنیای کاملاً متفاوت نیاز به تحقیق و تجربه خیلی بیشتری داره. به هرحال من به عنوان کسی که اسماً تو بهترین دانشگاه این کشور درس خونده و الان هم تو طرحم، چند نکته رو بهتون میگم.
از روی چه منبع و تحقیقی میگین که پزشکی برای خانومها مناسبتره؟ به جرئت میگم به خاطر سختی شرایط کاری ما از لحاظ جسمی و روحی حداقل 10 سال نسبت به همسن و سالهامون پیرتریم. من 27 سالمه ولی نصف موهام سفیده، کمردرد و پادرد و اینها هم که بماند! از لحاظ اعصاب هم واقعاً اعصاب و تحمل کس دیگه ای رو هم نداریم دیگه! شاید شما به حرفهای من بخندین یا بگین غلو می کنم ولی این عین واقعیت ماس. ما جوونی مون رو تو درس های وحشتناک، امتحانهای پدر درآر و کشیک های سنگین، استرس، دعوا، تحمل زورگویی و بی منطقی سیستم، بی خوابی و ... هدر دادیم. اتفاقاً برای خانومها این خیلی بدتره و ضرر بزرگتر. حالا آقایون به هرحال مردن، انرژی بیشتر دارن، در نهایت هم نتیجه زحمتهاشون رو با درآمد زیادشون جبران شده می بینن، ولی برای خانومها بحث درآمد حتی اگه اتفاق بیفته (که نسبت به مردها کمتره) اولویت زندگی نیست. یا به چیزی که برای رسیدن بهش از دست میدیم نمی ارزه.
حالا ما جوون بودیم و خام بودیم و نفهمیدیم و اومدیم، الان مث ... پشیمونیم، به جرئت میگم حداقل 80% ما پشیمونیم اما پزشکی یه جاده یه طرفه اس، وقتی افتادی توش دور زدن و آقا وایسا من میخوم پیاده بشم نداره! باید تا تهشو بری. شما که یه رشته دیگه خوندی، حداقل الان سنت 22 ساله، تو این سن میخوای تغییر رشته بدی؟ چقدر درس بخونی؟ چقدر احتمال داره کنکور قبول شی؟ قبولی تهران اون هم؟ اگه تهران نشد با توجه به اینهمه درسی که خوندی آیا مجبور میشی بری شهرستان؟ بعدشم بیای 7.5 سال پزشکی بخونی؟ بعد 2 سال بری طرح؟ بعد 4 سال بری تخصص بخونی؟ (تازه اگه همون سال اول قبول شی!) بعد 2 تا 8 سال بری طرح؟ بعد بری 2 سال فوق تخصص بخونی؟ ... تو ایران یا خارج؟ اگه خارج می دونی چقدر دیگه باید دوباره درس بخونی و امتحان بدی؟ دوباره از اول! کاری که 60-70 درصد ماها الان داریم می کنیم. چون ایران دیگه جایی واسه موندن ما نیست. هر سال سر امتحان تخصص یه جور بازیه. تقلب، دزدی! وارد تخصص هم بشی، از حمال هم کمتری. یه پادگان به تمام معناس.
اصلاً حساب کردی چند سالت میشه؟ واقعاً اینقدر از رشته ات متنفری؟ که خودت رو از چاله درآری بندازی تو چاه؟
از نکات مثبت بخوام بگم، فقط دوستای خوبیه که به خاطر اینکه 7-8 سال شب و روز تو دانشگاهی ممکنه پیدا کنی. و بعد از حداقل 15 سال از ورودت به این رشته، درآمدت خیلی زیادتر از میانگین جامعه میتونه باشه. هنوز پزشک چه تو ایران و چه تو خارج جایگاه اجتماعی خوبی داره (البته اگه عمومی نمونه!). گاهی یه رضایتی از اینکه می بینی می تونی موثر باشی واسه مردم پیدا می کنی. ولی خیلی وابسته اس به اینکه واسه کی داره کار می کنی! بعضی ها رو هم می خوای خفه کنی و سرشون رو بکوبی به دیوار!
خلاصه اینکه، آواز دهل از دور خوشه و مرغ همسایه غازه! اما من به جرئت میگم که پزشکی اومدن شما اشتباه محض می تونه باشه. یه راهی پیدا کنین که به رشته تون علاقمند شین، یا برین یه رشته بی خظر تر. مثلاً MBA، یا حتی روانشناسی چمیدونم یه چیزی که خطر جانی و عمری نداشته نداشته باشه!
موفق باشین!
سلام دوستان.من دانشجوی پزشکی ترم 7 دانشگاه سراسری هستم.قصد دارم اینجا رو رها کنم و مدرک پزشکی عمومی را از قاره امریکا یا اروپا بگیرم فقط چون وضعیت مالیم خوب نیست دانشگاهی باید برم که فاند داشته باشه یا اینکه هزینه ی خودم را یه جوری دربیارم.ولی نمیدونم از کجا باید شروع کنم.خواهشا منو راهنمایی کنید.مرسی
من در مورد اروپا هیچ اطلاعاتی ندارم. ولی در مورد آمریکا می تونم بهتون یه توضیحاتی بدم.
شما بهتره اول هدفتون رو از این کار مشخص کنید. می خواین "پزشکی" رو تو خارج ادامه بدین یا اینکه میخواین برین خارج! چون کاملاً فرق میکنه.
برای خوندن پزشکی، بسیار بسیار راه سخت و پر هزینه ای در پیشه! شما همین امروز اگه ول کنید، یه دیپلم دارین، که عملاً ارزش خاصی نداره. برای ورود به پزشکی در امریکا هم شما باید اونجا کالج بگذرونید و یه undergrad degree تو یه سری رشته ها داشته باشین. و یه سری امتحان بدین که یکی اش MCAT هست که نمره و نتیجه اش خیلی مهمه. نمرات کالج هم مهمه. خود ورود به کالج و هزینه اش یه ماجراییه! بعدش باید برای دانشکده های مختلف اپلای کنید و اگه بهتون مصاحبه بدن و قبولتون کنن، که خیلی سخته و جزء رقابتی ترین رشته هاس، تازه میرسین به شروع پزشکی. رشته ای که بسیار گرونه و هزینه اش رو باید بدین. قاند و ماند و اینا رو کلاً از دهنتون بیرون کنین. در بهترین حالت، میتونید loan یا قرض بگیرین که اون هم اینجوری نیست که کل شهریه و هزینه های دانشگاه رو پوشش بده. باید یه مقدار قابل توجهی پول داشته باشی به هر حال. برای اونهایی که سیتیزن هستند یا گرین کارد دارن، آپشن های اسکالرشیپ و فاند بیشتره. با کار جانبی ممکنه فکر کنین میشه پول درآورد که خب اگه با ویزای F بخواین اقدام کنین که ویزای دانشجویی هست، اصلاً اجازه کار نداری! کارهایی مثل RA یا TA شدن هم تو پزشکی خیلی معنی نداره. اتفاقاً تو سایت پروگرام ها که بری، یکی از سوالات شایع این هست. و جوابی هم که دادن اینه که کسی که پزشکی میخونه وقتش فقط صرف درس خودندن میشه و عملاً امکان اینجور فعالیت ها رو نداره!
تازه میگم، بگدریم از اینکه شما برای اینکه از این دانشکده ها و حتی کالج پذیرش بگیری، باید تمکن مالی رو اثبات کنی و هزینه قابل توجهی هم بدی. برای ویزا هم همینطور. باید تمکن مالی رو ثابت کنی.
خلاصه اینکه، قید شروع پزشکی رو بزن. یه مسیری هست که حداقل 6-7 سال از همین امروز طول میکشه با هزینه سرسام آور.
اما گزینه دیگه اگه میخوای پزشکی رو ادامه بدی در خارج اینه که اینجا بخونی، انترنی رو تموم کنی، بری طرح یا اگه داری و می تونی اون موقع وثیقه بذاری که حداقل طرح رو نری، همزمان با تحصیل هم به صورت جدی درس برای USMLE بخونی و تو کارهای پژوهشی هم فعال باشی و CV خوبی برای خودت دست و پا کنی. لینک با مراکز تحقیقاتی بزرگ و اساتید برجسته داشته باشی تا بعداً بتونی تو پیدا کردن یه پوزیشن تحقیقاتی جلوتر باشی. بعد فارغ التحصیلی و آزاد کردن مدرکت، Step 1 و Step 2 CK رو امتحان بدی، به اندازه هزینه 1 سال زندگی در امریکا هم برای خودت پول جمع کنی. تقریباً 15000دلار کافیه. بعد با اساتید به صورت ایمیلی ارتباط برقرا کنی و برای پیدا کردن یه پوزیشن تحقیقاتی بگردی. بعد از طریق اون اقدام کنی و ویزا بگیری و بری اونجا بقیه step ها و مراحل ورود به رزیدنتی رو طی کنی. معمولاً با 2 سال کار، می تونی وارد رزیدنتی بشی اگه شرایط و نمره هات خوب باشن. التبه رشته های تاپ امکان قبولی کمتر هست.
این روش کم هزینه ترین روش هست و عملاً کوتاهترین زمان برای رسیدن به ادامه تحصیل پزشکی در امریکا. همینطور که می بینی عملاً برای شما باز این خودش معادل حداقل 7-8 سال زمانه.
اما اگه هدفت از ول کردن درست اینجا اینه که میخوای تو خارج زندگی کنی، شاید بهترین کار اینه که تغییر رشته بدی و یه لیسانس رشته های زیست شناسی، میکروبیولوژی و مانند اینها رو بگیری، تو این فاصله کارهای تحقیقاتی هم بکنی و مقاله داشته باشی و لینک برقرار کنی. بعد برای مستر یا PhD اقدام کنی که معمولاً راحت پذیرش میگیری، فاند هم میشه پیدا کرد. اینجوری 3-4 سال دیگه حتماً میری. حتی زودتر! بسته به اینکه واحدهات رو چجوری حساب کنن و اگه تغییر رشته بدی، چقدر طول بکشه تا لیسانس رو بگیری.
مزیتش اینه که زودتر میری، هزینه اش هم کمتره. اما معایبش! خود تغییبر رشته و دوباره از نو اون هم تو رشته پایینتر شروع کردن کار آسونی نیس! اما عیب اصلی و بزرگتر در آینده اشه! با یه رشته دیگه، در نهایت نهایت تا PhD بری و استاد هم بشی و اینا، حداکثر سالی 70 الی 80 هزار دلار درآمد خواهی داشت. در حالی که پزشکی، حتی اگه بری توسری خور ترین رشته ها مثل family medicine یا pediatrics رو هم بخونی، میانگین درآمد سالی 200 تا 250 هزار دلاره. و کلاً لایف استایل و کلاس اجتماعی پزشک رو هیچ رشته دیگه ای نداره.
من می دونم که تحصیل تو پزشکی چقدر فاجعه اس و هر چی هم که جلوتر بری، این حس و تمایل به ول کردن بیشتر میشه، ولی اگه به چشم یه سرمایه گذاری بهش نگاه کنی و برنامه مشخص داشته باشی و با پلان جلو بری، مطمئن باش میتونی تو رزیدنتی های خوب وارد بشی در آینده. به شرطی که برنامه داشته باشی. نمره هات خوب باشن، واسه امتحان ها بخونی، CV پژوهشی تو قوی کنی. و مهم تر از اون از هدفت دور نشی و دو دل نشی. هرچی جلوتر میری، تعداد کسایی که می برن و به فکر رزیدنتی ایران میفتن بیشتر میشه. به خاطر اینکه اول و آخرش، اینجا رزیدنتی خوندن خیلی آسونتره. یه دونه امتحان داره که معلومه چیکار باید واسش بکنی. بدون هزینه، بدون تغییر چشمگیر تو زندگی و کوتاهترین مسیر! رزیدنتی های خارج به خصوص امریکا بسیار پروسه طولانی و سختیه. کلی امتحان و اینهمه کار. هزینه هم بالاس. اما به جرئت میگم که می ارزه. بخصوص برای شما که هنوز وقت داری مه با برنامه جلو ببری کارهات رو.
خلاصه مطلب، ببین چی برات مهمه، بهش بچسب، براش برنامه بریز و اطلاعاتت رو در اون زمینه بالا ببر. این ور و انور هم نشو با هر بادی که وزید!
سایت های دانشگاه ها رو برای شرایط admission پزشکی چک کن. همه چیز دستت میاد. همینطور سایت های پروگرام های رزیدنتی رو.
در ضمن، تو تازه از علوم پایه دراومدی و باید فیزیوپات باشی، تا الان بخش بد و مزخرف پزشکی رو دیدی، استاجری و اینترنی خیلی بهتر میشه کار و درس و دوستی ها و جو بیمارستان بهتر میشه.
علاقه مندی ها (Bookmarks)