نقل قول نوشته اصلی توسط 123list نمایش پست ها
با سلام
راستش الان شاید نزدیک 5 ماهی شده که من هم برای ادامه تحصیل به استانبول امده ام .من با 33 سال باید از اول اینجا همچی رو شروع میکردم اونهایی که ایران خونده بودم هیچی یک رشته جدید و مورد علاقه خودم خب مشکل زبان نداشتم چون از تبریز بودم و زود با فرهنگ اینجا یکی شدم . اما بیشترین دلتنگی که برام پیش امده و خیلی من رو ناراحت میکنه از طرف هموطنان خودمونه نمیدونم این توی اروپا هم است یا نه . .توی دانشگاه ایرانیها همچی از همدیگه فاصله میگیرند که انگار هر کدوم از یک کره دیگه امده اند وقتی سلام میکنی و احوالپرسی سرشون رو تکون میدهند . من اگه غیر محیط دانشگاه بود و شاید ناراحت این موضوع نمیشدم اما توی دانشگاه خیلی باید طرز فکرمون خوب و سطح بالا و مثبت باشه اما متاسفانه خیلی با هم دیگه بد برخورد میکنیم خیلی جالبه توی کلاسمون سه تا ایرانیه یک من و دو تا دختر دیگه اما انقدر با هم غریبه هستیم که شاید گفتنش سخته باشه که به زور داریم همدیگه رو تحمل میکنیم . نمیدونم چرا رفتا ما اینطوری میشه چه چیزی باعث اینور رفتارها میشه دلیلی برای از هم دور موندن کلا وجود نداره . ولی انقدر از هم فاصله میگیرم که نگو
همه جا همینه!
یه احساسی پیش میاد وقتی از ایران خارج میشیم که انگار دیگه همه ی ایرانیها دوست هستن و هرکی رو دیدیم باید ارتباط برقرار کنیم! نه! اوضاع مثل ایرانه. همونطور که تو مملکت با یه عده دوست بودیم و با یه عده نه. سعی کن ادمهایی که هم تیپ خودتن پیدا کنی. اونجا هم میشه مثل ایران یکی دوتا دوست داشت بقیه رو فقط سلام و احوال پرسی! لازم به تحمل هم نیست!