دوستان عزیز،
بذارید من در یک پست کامل و جامع همه چیز رو توضیح بدم.
اول این که،
ترتیب نام نویسندگان بر پایه ی میزان مشارکت نویسندگان در پژوهش تعیین میشه و باید تعیین بشه. این یه قاعده ی جهانی هست. ایران و خارج هم نداره. اگر در ایران استادی داره زور میگه و می خواد شما رو استثمار کنه و هیچ کاری نکنه و آخرش اسمش هم اول باشه، این وظیفه ی اخلاقی و حرفه ای شما هست که جلوش بایستید. من واقعا این مسخره بازی های استادای ایرانی رو درک نمی کنم. همون طور که مرتضی تو کامنت بالایی گفت، این کار بسیار چیپی هست که متاسفانه تو ایران خیلی رایجه.
دوم این که،
نویسنده ی اول معمولا کسی هست که نقش رهبری گروه رو داشته و کارهای اصلی و اساسی رو انجام داده. بخصوص کسی که لیترچر ریوو رو انجام داده و بدنه ی اصلی مقاله رو نوشته.
نویسنده ی دوم و سوم هم معمولا کسی هست که یا در جمع آوری داده ها و آنالیز داده ها کمک کرده، و/یا به عنوان سوپروایزر نویسندگان رو راهنمایی کرده و متن مقاله رو به صورت انتقادی ویرایش کرده.
از همون اول کار پژوهشی همه ی وظایف رو روشن و شفاف مشخص کنید و از همه ی اعضای تیم انتظار داشته باشید که کارشون رو در زمان مورد نظر انجام بدن.
اصولا دانشجویی که داره کار اصلی رو می کنه باید نویسنده ی اول باشه. و استاد راهنما یا مشاور یا هر چیزی باید نویسنده ی دوم یا سوم باشه.
سوم این که،
از آوردن سفارشی و رفاقتی نام نویسندگان در مقالات باید بپرهیزید. متاسفانه این هم تو ایران رایج هست که اسم پنج شش نفر که هیچی، تو یه کار تحقیقاتی کوچیک اسم ده نفر رو میارن! تعداد نویسندگان باید متناسب با بزرگی کار پژوهشی باشه. معمولا یه مقاله ی خوب و معقول و متوسط اسم دو یا سه نفر رو داره. ولی اگر مقیاس کار خیلی بزرگ هست، می تونه چهار پنج شش نفر هم باشه. به بیش از این فکر نکنید و بیش از این آبروریزی برای ایران و پژوهشگران ایرانی به بار نیارید!
چهارم این که،
از درخواست آوردن اسم استادای ایرانی و خارجی بپرهیزید. بعضی ها میرن یه استاد ایرانی یا خارجی پیدا می کنند میگن قربان ما این مقاله رو نوشتیم، اجازه بدهید اسم مبارکتون رو به عنوان نویسنده بیاریم. نه حاجی. این کارهای غیرحرفه ای و غیراخلاقی رو رها کنید. هیچ استاد متشخص و معتبری هم چنین پیشنهادی رو قبول نمی کنه که وقتی کاری نکرده یا فقط یه ویرایش یا نگاه کلی به مقاله کرده، اسمش به عنوان نویسنده بیاد.
پنجم این که،
اگه کسی کمکی کرده، لطفی کرده، مقاله تون رو خونده و بهتون فیدبک داده و ...، اسمش رو در قسمت acknowledgement بیارید و ازش تشکر کنید. همین و بس!
ششم این که،
داوران یا همون ریویورهای مجلات اصلا به اسم شما دسترسی ندارند! اصلا نمی دونند که نویسنده ی این مقاله نوآم چامسکی هست یا استاد دانشگاه شریف یا دانشجوی دانشگاه مزار شریف!
هفتم این که،
نویسنده ی مسئول کسی هست که مکاتبات و مراحل سابمیت و این کارهای پیگیری رو انجام میده. این که نویسنده ی مسئول باشید یه نقطه ی قوت هست. نشون میده که توانایی انجام این کارها رو دارید.
هشتم این که،
سعی کنید کسی رو نویسنده ی مسئول کنید که نه تنها توانایی انجام این کارها رو داره، بله وقت کافی رو هم برای این کار داره و ایمیلش رو هم مدام چک می کنه. وقتی ایمیل شما داخل یه مقاله ای به عنوان نویسنده ی مسئول میاد، شما این مسئولیت رو دارید که منِ نوعی که مقاله ی شما رو خوندم و سوالی برام پیش اومده رو راهنمایی کنید! ما بارها شده به نویسندگان مسئول ایرانی ایمیل بدیم، بعد از دو هفته جواب ندن! زنگ بزنیم جواب ندن. با واسطه ارتباط برقرار کنیم و جواب ندن. آخرش هم پاچه بگیرن و پرسشنامه ای که ترجمه و هنجاریابی کرده ن رو در اختیار ما نذارند!
پس، کسی رو نویسنده ی مسئول کنید که ایمیلش رو مدام چک کنه و ده بیست سال دیگه هم قابل دسترسی باشه.
نهم این که،
همواره به اخلاق حرفه ای در کارهای تحقیقاتی پیابند باشید. باشد که رستگار شوید.
و در نهایت،
این یکی از پست های من در باره ی «پژوهش در حوزه ی روانشناسی» هست. ولی اطلاعات کلی ای رو هم داره که شاید برای دیگران هم مفید باشه. می تونید نگاهی بهش بندازید:
http://www.applyabroad.org/forum/sho...4%D9%88%D8%AF)
علاقه مندی ها (Bookmarks)