این مطالب درست، ولی چند تا موضوع هست که باید بهشون خیلی توجه کرد.
اول اینکه بیشتر از اینکه ما امتیاز دانشگاه را زیاد یا کم کنیم، اساتید این کار رو می کنند و ما به عنوان دانشجوهایی که قبل از گرفتن پذیرش حداکثر چند تا مقاله داریم (و در خیلی موارد فقط یکی) بیشتر، از امتیاز و رتبه دانشگاه قبلی مون استفاده می کنیم تا اینکه روی اون تاثیر گذار باشیم. یعنی شما چند سال توی یک دانشگاه درس خوندید و الان حق دارید با استفاده از رابطه تون با اون دانشگاه، بتونید موقعیت شغلی یا درسی دیگه ای پیدا کنید. پس دانشجوهایی که در حال اپلای کردن هستند (با فرض اینکه این دوستمون بخواهد اپلای کند) بیشتر از دانشگاه شون استفاده می کنند تا در آن تاثیر گذار باشند.
دوم اینکه شما همیشه می توانید رابطه علمی خودتون رو با محلی که در آن درس خوانده اید یا هر جور ارتباطی دارید حفظ کنید. توی کشورهای پیشرفته برای اینکار با شما قرارداد می بندند و حتی اگر جای دیگه ای مشغول به کار بشوید با نوشتن اسم اون دانشگاه، حقوقی از اونجا می گیرید. ما توی ایران و مخصوصا در سطح دانشجوها چنین چیزی نداریم، اما می شه این ارتباط رو رایگان حفظ کرد که خودمون ازش بهره مند باشیم.
سوم اینکه در واقع بسته به رشته و دانشگاه، نوشتن نام شرکت یا دانشگاه می تواند تفاوت ایجاد کند یا نکند، در هر دو جهت. مثلا اگر شما کارتون تحلیل داده هاست و داده ها را از شرکت گرفته اید، نوشتن نام شرکت و دانشگاه هر دو مشخص می کنه که هم در آکادمیا هستید هم در صنعت و این مفیده.
موضوع بعدی هم اینه که این مقاله ها رو می خواهید یک عمری استفاده کنید، نوشتن نام دانشگاهی که در آن درس خوانده اید، اون اسم رو براتون پایدار می کنه و ده سال بعد هم می دونید که چرا این کار رو کرده اید، اما اگر کارتون رو عوض کنید و برید شرکت دیگه ای، شاید اصلا یادتون نیاد که چرا اسم اون شرکت رو نوشته بودید در حالیکه کار برای خودتون بوده و اون شرکت نقش مستقیمی توش نداشته.
آخر هم اینکه، اگر به طور صریح قانونی در ایران یا در اون دانشگاه وجود نداره که نوشتن نام دانشگاه رو منع کنه (که تا به حال نشنیده ام چنین چیزی وجود داشته باشه)، همیشه نوشتن نام دانشگاه، حس آکادمیک بودن مقاله رو زیاد می کنه، و حتما هم می دونید که در دنیای آکادمیا مهمترین چیز آکادمیک بودنه و صنعتی بودن رتبه دوم رو داره.
علاقه مندی ها (Bookmarks)