اینکه بچه های ما هنوز به دنیا نیامده یا از سن کم این قدر واسه مادغدغه خاطر دارند منو به این فکر میاندازه پدبزرگ و مادر بزرگ های یا نسل قبلشون که 6و 7 تا بجه داشتند هم اینقدر مته به خشخاش میزاشتند؟
سوال من درمورد تلویزیون و تکنولوژی واسه بچه هاست. لازمه ؟ خوبه؟ بده؟ بچه 4 ساله همکار من امسال کریسمس آی پد کادو گرفته! درسته به نظر شما؟
همسر و من تو این 7 سال تلویزیون نداشتیم. لپ تاپ و اینترنت داریم ولی هر دومون با داشتن تلویزیون مخالف بودیم. به چند دلیل:
1- اعتیاد به تماشا کردن و روشن بودن تلویزیون. چون خودم ایران زندگی ام بر اساس تلویزیون بود.
2- اتلاف وقت. جای تلویزیون نگاه کردن معولا میریم قدم زدن یا ورزش یا با دوستان وقت گزراندن و بازی فکری. بقیه اوقات هم فیلم میبینیم روی دیوار یا مانیتور.
3- تبلیغات مزخرف به قولی killing us softly
تا الان احساس کمبود نکردیم:
ولی الان که بچه داره وارد زندگی میشه مردد هستیم که تلویزیون بگیریم یا نه؟
از یه طرف دلم نمیخواد که تمام مدت پای تلویزیون باشه دلم میخواد کتاب بخونه و فوتبال بازی کنه و بره ورزش و بازی فکری! از طرف دیگر هم دلم نمیخواد خونه هر کی بره ببینه تلویزیون دارند و ما نداریم و از بقیه متمایز بشه. این چند روز هم دارم برنامه های مستقیم تولید داخل رو میبینم برنامه های تو مایه های عمو پورنگ. فقط میخوام کله ام رو بزنم به دیوار!! بس که چرت و پرت به بچه ها آموزش میدن.آخر برنامه هم تیتراژ داره مشاور و روانشناس و کلی اسم لیست کرده واقعا دلم میخواد زنگ بزنم به تک تکشون ببینیم از کجا و چه جوری روانشناسی گرفتند که بچه هامون روبرچسب میزند پسر خوب پسری که ال و بل. دختر خوب دختریه که ال و بل. اگه نه بچه بدیه و کلی چرند دیگه که دلم نمیخواد بچه ام ببینه یا بشنوه (حساسیتم بیجاست فکر میکنید؟ ) واسه همین ترجیح میدم واسه بچه خودم به شکل سلکتیو برنامه انتخاب کنم و براش پخش کنم. کلاه قرمزی مثلا خیلی خوبه. یا همون جور که گفتید چند تا برنامه از یوتویوب.
این حرفی که gholbe گرامی زد چه قدر درسته و چه قدر در عین حال دردناک . که فارسی حرف زدن برای بچه هامون مهارت میشه و نه الزام .
علاقه مندی ها (Bookmarks)