یک سری رشته های phd هست که به علاقه شما نزدیکه. مثلا phd of Internal medicine-Phd of Surgery .....
یعنی phd در تقریبا تمامی علوم بالینی مث پوست داخلی اطفال و......
در این رشته ها شما محقق بیماری های مربوطه میشی و سعی در یافتن راههای جدید درمانی برای اون بیماران داری.
ولی اجازه درمان یا جراحی نداری.
متاسفانه شما هم خر رو میخوای هم خرما رو!! جراح هایی که کار پژوهشی کنن نادرن. و این عقیده که فلانی با یه روش خاص جراحی میکنه عوامانه است. تمامی پزشکها باید بر مبنای اصولی که تو کتب پزشکی نوشته شده عمل کنند و برای هر اقدام درمانیشون مدرک از داخل کتاب داشته باشن.
ممکنه بعضی ها زیاد اصول رو رعایت نکنن ولی اگه بعدا موردی پیش بیاد نظام پزشکی پوستشون رو میکنه که کاری کردن که تو هیچ کتابی نیست.
نتایج یک پژوهش یا مقاله علمی هرچند هم معتبر باشه تا وارد کتاب نشه قابل اجرا نیس.
شما چهار راه داری:
1- پذیرش فوق لیسانس بگیری که حق تجویز دارو و جراحی نداری.
2- پذیرش پزشکی بگیری که فقط بهت یاد میدن چه جوری کار درمانی و تشخیصی انجام بدی.
3- راه سوم پذیرش MD-PHD با هم هست که تو داشگاههای آمریکا و کانادا وجود داره ولی من زیاد از نحوه پذیرشش اطلاع ندارم.
4-روش بعدی اینه که از کشورهایی که سیستم پزشکیشون انگلیسیه (مث هند و فیلیپین و انگلستان و...) پذیرش واسه لیسانس پزشکی یا لیسانس جراحی بگیری و سپس وارد فوق لیسانس در رشته های پژوهشی پزشکی بشی. (تو این کشورها پزشکی لیسانسه و تخصصش فوق لیسانس). با داشتن این لیسانس میتونی در آمریکا هم برای پذیرش مستقیم Phd علوم بالینی هم شرکت کنی.
فکر کنم دو تای آخر به نظر شما نزدیکتره. البته حداقل باید 10 سال برا آخری وقت بذاری.
این نکته رو هم بگم که هر جای دنیا پزشکی (بالینی) بخونی فقط اجازه کار در همون کشور رو داری. اگه بخوای کار بالینی در جای دیگه انجام بدی باید یک سری هفت خوان دیگه رو رد کنی که بحثش طولانیه.
علاقه مندی ها (Bookmarks)