وضعیت برای ارتباط با جنس مخالف در خارج از ایران چطور هست؟

[mehdizad88]

سلام یه سوال داشتم از روی کنجکاوی از دوستانی که خارج از ایران تحصیل کردن یا تحصیل میکنن (مخصوصا آمریکا). وضعیت دوست یابی و Dating در خارج از ایران به نسبت ایران چطور

هست؟ ممنون میشم یه توضیحی در این مورد بدید که وضعیت رو چطور می‌بینید برای دوست یابی و همینطور ازدواج.

ممنون میشم دوستان هم در این تایپیک در این مورد بحث کنند و نظراتشون رو بگن.

به نظر من "دوست یابی" و "ازدواج" دو تا مبحث متفاوت هست البته نه الزاماً mutually exclusive! مشاهدات من براساس زندگی در آمریکاست:
برای دوست یابی اگر دختر باشید کارتون زیاد سخت نیست برای اینکه استیگمای منفی ای نسبت به زن های خاورمیانه ای یا ایرانی وجود نداره. مگه چند بار دیدید یه زن از خطه قهرمان پرور ما بپره وسط یه کلیسا و خودش رو با طنین الله اکبر منفجر کنه! تازه خانم های ایرانی اینجا برگ برنده دارند، به طور کلی با محبت ترن و وفادار ترند، خیلی بیشتر از دخترهای غربی و حتی شرقی به خودشون از لحاظ ظاهری می رسن، مهارت های پایه زندگی (آشپزی، خانه داری، همسرداری،...) هم دارند که دختر غربی به مراتب توی این زمینه های عقب تره، و این ها همه برای مردهای خارجی جذابه! برای اینکه مردهای اینجایی هم دل چندان خوشی ازین بامبولی که فمنیسم برای دنیای غرب بار آورده ندارن. ولی خوب دیگه مصداق "خودم کردم که لعنت بر خودم باد" شده. دلایلش و توضیحاتش فراتر از موضوع این بحثه که چرا به اینجا رسیدیم...
مشکل دوست یابی اینه که فرهنگ غالب غرب الان فرهنگ casual encounter و hook up هست، امروز با یکی، فردا با یکی دیگه. این فقط محدود به دیتینگ نیست، این فرهنگ "کالای یک بار مصرف" که تا یه چیزی خراب میشه میندازن دور و یه نو میگیرن به آدم ها هم حالا رسیده. اپلیکیشن های دوست یابی هم دیگه میخ آخر تابوت بود که این موضوع رو به صورت نمایی تقویت کرد. نفر بعدی فقط یک swipe از شما دورتره، پس چه کاریه که بخوای هر drama ای که پارتنرت بهت میده تحمل کنی، یه اپ بریز توی گوشیت و یه پارتنرت دیگه پیدا کن. توی این اپلیکیشن ها هم باز خانم ها از برتری برخوردارند. به راحتی در روز ممکنه شما 50 تا 100 match پیدا کنی (اگر در یه شهر شلوغ باشی) و این حس توجه طلبی زن ها رو هم ارضا می کنه، ولی برای جنس مذکر اینطوری نیست. آمار نشون داده که مردها حدود 60 درصد زن هایی که توی اپ ها می بینن رو لایک می کنن ولی زن ها فقط 4 درصد!! البته با گذشت سن این اعداد تغییر می کنن.
در غرب (و تا حدی حتی شرق از جمله کشور خودمون) زن ها سال های طلایی عمرشون بین 20 تا 30 سال (بالاترین نرخ باوری زن در این سن هست) رو مشغول تحصیل و سرمایه گذاری روی زندگی حرفه ای شون می کنن، ازون طرف هم توی این بازه ها فقط با مردهای پرایم 6 فوت به بالا، ژیگولو و بادی بیلدر دیت می کنن، بعد میرسن به 30 سالگی می بینن که خب حالا همه اون فا**کر بوی ها رفتن و جنیفر مونده و حوضش!! حالا غریزه kick in می کنه که ای داد بیداد، دارم پیر میشم و نه همسر دارم و نه بچه! خب حالا استاندارها عوض میشه و دیگه میرن سراغ مردهایی که چندین سال از خودشون بزرگ ترن و ممکنه به جذابی گروه قبلی نباشن ولی توی زندگی status پیدا کردن، ولی مشکل اینه که این مردهای high value خام نمیشن و ارزشی توی یه دختری که n تا پارتنر داشته و گلدن تایمش را با promiscuity گذرونده نمی بینن (هرچی باشه گذشته چراغ راه آیندس، هیچ کس به آدم بد کردیت وام نمیده!!) پس اون یارو هم به این قضیه فقط به چشم یه رابطه گذرا نگاه می کنه و میشه نفر n+1 ام توی معادله! این میشه یه دور تسلسل باطل و نتیجه اش این که به خاطر عدم وجود organization خانواده و تعهد به رابطه بلند مدت (ازدواج یا هرچی)، نرخ رشد فرزند آوری در غرب داره منفی میشه (آقامون ایلان ماسک هم اخیراً در این زمینه بیانیه ای فرمودند برید ببینید)
در مورد دیتینگ با هموطن های خودمون چه اون هایی که اینجا متولد شدند و چه اون هایی که از ایران اومدند هم خیلی بهتر از این نیست. همون طور که ایرانی های که اومدن آمریکا خودشون رو به مراتب از هموطن های داخل ایران بالاتر می بینن، ایرانی هایی که اینجا به دنیا اومدن هم خودشون رو برتر از ما مهاجرها می دونن و بهمون میگن FOB (Fresh Off the Boat)، حالا هر چند سال که میخوای اینجا زندگی کرده باشی!! ایرانی هایی که از ایران اومدن هم فکر می کنن مرغ همسایه غازه، پسر/دختر ایرانی اه اه پسر/دختر خارجی به به! ازون طرف شما هم توی هر ایالت یا شهری باشید الزاماً دسترسی به یک pool وسیعی از ایرانی های واجد شرایط دیتنینگ باشند ندارید. حتی توی شهرهای بزرگ این موضع بدتره چون هرکس کلونی محدود خودش رو داره و از بقیه هموطن هاش فراری! آخه می دونی همه اینجا خفن ان و بی کلاسی محسوب میشه با هموطن خودت hang out کنی. (البته من با حرف هایی که dv1397 گفت موافقم که خودت رو محدود به دوست های ایرانیت نکن ولی تعادل توی هرچیزی خوبه!)
برگشتن به ایران و ازدواج کردن و دست یکی رو گرفتن آوردن اینجا هم که دیگههههه نور علی نوره! لول! یکی رو که نمی شناسی بیاری اینجا گرین کارت و خونه و ماشین و پول و همه اون چیزایی که سال های سال زحمت کشیدی و درس خوندی بریزی به پاش (طرف با باسن اومده توی عسل!) بعد یه سال باهات زندگی می کنه میگه چه کاریه بخوام compromise کنم و توی رابطه از خودگذشتگی کنم وقتی می تونم خودم برم کار کنم پول دربیارم خونه بگیرم. بوووووووم طلاق! کم نمونه اش رو ندیدم و حتی کسانی که از ایران مزدوج اومدن و بعد اینجا طلاق گرفتن. 50 درصد تمام ازدواج ها توی آمریکا به طلاق منتهی میشه و 80 درصد مواقع هم این خانم ها هستن که تقاضای طلاق می کنن! اگه به شما بگن 50 درصد احتمال داره این هواپیمایی که سوار میشید سقوط کنه، بازم سوار میشید؟؟! اینه که بعد از یه مدت کلاً بیخیال دیتینگ میشی و سعی می کنی تمرکز روی کار ات و پول درآوردن بکنی و اگه دوباره فیل ات هوس دخترهای هندوستان کرد حالا با leverage ای که بدست آوردی برگردی و بازی رو با قوانین خودش بازی کنی ولی یادت بمونه که it's just a game!