ادامه تحصیل یا کار؟

[Nilofar_Gol]

اگه از بیزنس من ها بپرسید اکثرا می گن هیچ جا نمیشه مثل جهان سوم پول در آورد.

اگه بیزنس همسرتون قراره موفق باشه و در آینده نتیجه خیلی خوبی بده و ایشون خوب بلده از این راه پول در بیاره چرا می خواید اینطوری همه چیز رو به هم بریزید؟ من در لندن خیلی از ایرانی ها رو می شناسم که خودشون اینجا زندگی می کنن و بیزنس هاشون رو ایران و خاورمیانه نگه داشتند چون راحت میشه پول در آورد (اگه شخص بلد باشه که به نظر می رسه همسر شما بلده و استعدادش رو داره). شرایط ایران خوب نیست کاملا درسته ولی تنها راه خروج از کشور هم تحصیل نیست... ایشون اگه در کارشون موفق باشن و پول داشته باشن هزار نوع راه دیگه برای مهاجرت وجود داره. همه افراد دنیا برای دکترا گرفتن و کار تحقیقاتی ساخته نشدن، به چه بسا افرادی که استعداد بیزنس و کار آفرینی مثل ایشون دارند اصلا نباید برن به اون سمت.

ولی‌ برای من درس خواندن خیلی‌ مهم هست. اینهمه درس نخوندم که به همین فوق لیسانس ختم بشه.البته به نظرام من که ۲۵ سالم هست حالا فرق نمی‌کنه ۳،۴ سال اینور اونور (البته دیگه نه 10 سال) درسم را ادامه بدم اما می‌خوام حتما ادامه بدم. آیا اینجا موندم ممکن که باعث بشه که فرصت درس خواندن را از دست بدم؟ آیا توی گرفتن فاند از دانشگاه‌های آمریکا این مهم هست که مقاله ها جدید باشه؟ البته من می‌تونم این ۲ سال رزومم را قویتر کنم. دارم یه کتاب مینویسم. می‌خوام یه کتاب هم ترجمه کنم. می‌تونم توی اینا اسم نامزدم را هم بزنم.ولی‌ دوستم که رفتن خارج همیشه وسوسم می‌کنن که عمرت را اونجا هدر نده زودتر بیا.
یعنی‌ اگه چند سال اینجا بمونیم از اونایی که زودتر رفتن اونجا عقب نمی مونیم؟می‌تونم بازم اونجام پیشرفت کنیم؟

[S03]

ولی‌ برای من درس خواندن خیلی‌ مهم هست. اینهمه درس نخوندم که به همین فوق لیسانس ختم بشه.البته به نظرام من که ۲۵ سالم هست حالا فرق نمی‌کنه ۳،۴ سال اینور اونور (البته دیگه نه 10 سال) درسم را ادامه بدم اما می‌خوام حتما ادامه بدم. آیا اینجا موندم ممکن که باعث بشه که فرصت درس خواندن را از دست بدم؟ آیا توی گرفتن فاند از دانشگاه‌های آمریکا این مهم هست که مقاله ها جدید باشه؟ البته من می‌تونم این ۲ سال رزومم را قویتر کنم. دارم یه کتاب مینویسم. می‌خوام یه کتاب هم ترجمه کنم. می‌تونم توی اینا اسم نامزدم را هم بزنم.ولی‌ دوستم که رفتن خارج همیشه وسوسم می‌کنن که عمرت را اونجا هدر نده زودتر بیا.
یعنی‌ اگه چند سال اینجا بمونیم از اونایی که زودتر رفتن اونجا عقب نمی مونیم؟می‌تونم بازم اونجام پیشرفت کنیم؟

منطقی ترین کار اینه که صبر کنید تا بیزنس همسرتون نتیجه بده. شما که عجله ندارید، در این چند سال هم می تونید رزومه خودتون رو قوی تر کنید. کتاب نوشتن و ترجمه کتاب ارزشی در رزومه تحقیقاتی شما نداره کاری که باید انجام بدید اینه که در جریان کار تحقیقاتتون بمونید. سعی کنید هر سال 2-3 تا مقاله بدید و با اساتید فعلی در ارتباط باشید، اگه فاصله ای بین درس خوندن و اپلای کردن باشه رو با کار تحقیقاتی پر کرده باشید تاثیر بسیار مثبتی هم داره.

مسابقه دومیدانی نیست که از بقیه که زودتر رفتن خارج عقب بمونید. شک نکنید داشتن یک بیزنس موفق بیشتر از دو سه سال زودتر گرفتن مدرک دکترا یا خارج رفتن ارزش داره. شما 10-15 سال آینده تون رو نگاه کنید نه همین الان رو.

[Simon]

دوستان من این پست را کجا باید بذارم که افراد بیشتری روش نظر بدن؟

من با SO3 كاملا موافقم. وقتي خودتون عجله نداريد بزاريد اون يكي هدف بگيره بعد با خيال آسوده و بدون نگراني مالي بريد دنبال دكتري. زمان ابوريحان بيروني كه دانشگاه نبوده؟ اونا چطوري درس ميخوندن؟ بنظرم اونجوري درستونو ادامه بدين تا موعد رفتنتون كامل بروز و شايد جلوتر باشيد. بازم با خودتونه اينا فقط نظر شخصيه.

[sanam123]

سلام
من كه حتما با اين شرايط درس را انتخاب ميكردم .

[hamedato]

راستش من هيچ جا بهتر از اينجا رو پيدا نكردم كه سئوالم رو مطرح كنم. از مديران عذرخواهي مي كنم اگر تاپيك مناسبي رو انتخاب نكردم.
من 1.5 سال از فارغ التحصيلي ارشدم مي گذره. تو اين مدت سر كار نرفتم به اين دليل كه معتقد بودم آدم وقتي هدفي داره بايد به سمتش شناور بشه و از تمام حواشي اجتناب كنه و هدف من اپلاي بود. زبانم متوسط و يا شايدم ضعيف بود. به خصوص در ليستنينگ و اسپيكينگ. توي اين مدت خودم رو با زبان مشغول كردم و البته سه تا ژورنالم از تزم در آوردم كه شكر خدا فعلا دوتاش اكسپت و پابليش هم شده. دوبارم تافل دادم در دي و اسفند پارسال (91 ام شد ساله گذشته ) كه 80 و 83 شدم. براي من اولويت رفتن به كانادا و استرالياست و بعدش اروپا. مي دونم تو اروپا دانشگاه هايي هستند كه زبان نمي خوان اما يه جورايي من با خودم در افتادم كه حتما بايد تافل 90 رو بگيرم حالا اگرم در نهايت رفتي دانشگاهي كه زبان نخواد. اما همين طور كه گذشت اين استرس با من بود كه داره همين طور سنت ميره بالا و كار نداري اونم تو 29 سالگي و اگه اپلاي جور نشد با بيكاريت مي خواي چيكار كني. البته توي اين مدت دنبال كار بودم اما نه جدي. چون در نهايت باز اين انديشه "شناوري به سمت هدف بدون هيچ حاشيه اي" من رو از كار كردن منصرف كرده. من فكر مي كنم مي تونستم بار دوم كه تافل دادم 90 رو بيارم اما همين استرس كه اگه نمره نيارم اپلاي امسال رو از دست مي دم باعث شد تا نتونم روز امتحان كارايي واقعيم رو داشته باشم. چون از استرس شب امتحان اصلا نخوابيدم. حالا الان نظرم عوض شده. الان فكر مي كنم زندگي يك جنگه و فرمانده اي موفقه كه لشگرش رو در چندين جبهه به جنگ بفرسته نه يك جبه. چون اگر در يك جبهه شكست بخوره اميد پيروزي در جبهه هاي ديگر رو داره و شايد همين اميد رمز پيروزي باشه. مسئله همون قرار ندادن تمام تخم مرغ ها در يك سبده. الان فكر مي كنم اگر آدم تمام تمركزش رو روي چند هدف بگذاره مي تونه همون نتيجه اي رو از تك تك اهدافش بگيره كه اگر تمام تمركزش رو روي يك هدف مي گذاشت. رو همين حساب الان مي خوام برم سر كار، يه جا تدريس كنم و تواما هم براي تافل بخونم و هم دنبال كاراي اپلاي باشم. ناگفته نمونه با اين نمرم تونستم يه جا تو اتريش كه تافل 81 مي خواست اپلاي كنم. اما بازم ته دلم مي گم اول تكليف تافل رو معلوم كن. بري سر كار ديگه انرژي اي براي زبان خوندن نداري. نمي دونم دودلم. كسي هست كه مشكل من رو درك كنه و راهنماييم كنه؟ مرسي.

[Simon]

راستش من هيچ جا بهتر از اينجا رو پيدا نكردم كه سئوالم رو مطرح كنم. از مديران عذرخواهي مي كنم اگر تاپيك مناسبي رو انتخاب نكردم.
من 1.5 سال از فارغ التحصيلي ارشدم مي گذره. تو اين مدت سر كار نرفتم به اين دليل كه معتقد بودم آدم وقتي هدفي داره بايد به سمتش شناور بشه و از تمام حواشي اجتناب كنه و هدف من اپلاي بود. زبانم متوسط و يا شايدم ضعيف بود. به خصوص در ليستنينگ و اسپيكينگ. توي اين مدت خودم رو با زبان مشغول كردم و البته سه تا ژورنالم از تزم در آوردم كه شكر خدا فعلا دوتاش اكسپت و پابليش هم شده. دوبارم تافل دادم در دي و اسفند پارسال (91 ام شد ساله گذشته ) كه 80 و 83 شدم. براي من اولويت رفتن به كانادا و استرالياست و بعدش اروپا. مي دونم تو اروپا دانشگاه هايي هستند كه زبان نمي خوان اما يه جورايي من با خودم در افتادم كه حتما بايد تافل 90 رو بگيرم حالا اگرم در نهايت رفتي دانشگاهي كه زبان نخواد. اما همين طور كه گذشت اين استرس با من بود كه داره همين طور سنت ميره بالا و كار نداري اونم تو 29 سالگي و اگه اپلاي جور نشد با بيكاريت مي خواي چيكار كني. البته توي اين مدت دنبال كار بودم اما نه جدي. چون در نهايت باز اين انديشه "شناوري به سمت هدف بدون هيچ حاشيه اي" من رو از كار كردن منصرف كرده. من فكر مي كنم مي تونستم بار دوم كه تافل دادم 90 رو بيارم اما همين استرس كه اگه نمره نيارم اپلاي امسال رو از دست مي دم باعث شد تا نتونم روز امتحان كارايي واقعيم رو داشته باشم. چون از استرس شب امتحان اصلا نخوابيدم. حالا الان نظرم عوض شده. الان فكر مي كنم زندگي يك جنگه و فرمانده اي موفقه كه لشگرش رو در چندين جبهه به جنگ بفرسته نه يك جبه. چون اگر در يك جبهه شكست بخوره اميد پيروزي در جبهه هاي ديگر رو داره و شايد همين اميد رمز پيروزي باشه. مسئله همون قرار ندادن تمام تخم مرغ ها در يك سبده. الان فكر مي كنم اگر آدم تمام تمركزش رو روي چند هدف بگذاره مي تونه همون نتيجه اي رو از تك تك اهدافش بگيره كه اگر تمام تمركزش رو روي يك هدف مي گذاشت. رو همين حساب الان مي خوام برم سر كار، يه جا تدريس كنم و تواما هم براي تافل بخونم و هم دنبال كاراي اپلاي باشم. ناگفته نمونه با اين نمرم تونستم يه جا تو اتريش كه تافل 81 مي خواست اپلاي كنم. اما بازم ته دلم مي گم اول تكليف تافل رو معلوم كن. بري سر كار ديگه انرژي اي براي زبان خوندن نداري. نمي دونم دودلم. كسي هست كه مشكل من رو درك كنه و راهنماييم كنه؟ مرسي.

خيلي از ماها تافل و وقتي داديم كه درگير كارهاي پيچيده و شايد 13 ساعتي بوديم اما اتفاقا مثلا خودم بشخصه وقتي وظايف زيادي رو دوشم باشه تو زمينه ي درس نتايج بهتري ميگيرم نسبت به وقتي كه فقط درس ميخونم. اين از نظر من هنره كه شما بتوني تك بعدي نباشي. علتم اينه كه اينجا كشوري نيست كه تك بعدي بتوني دوام بياري چون اصولا كسي اصلا به حياتت اهميت نميده و نتيجتا اگر بخواي تك بعدي باشي زحمت حيات و زندگيت قطعا رو شونه ي يك بنده خداي ديگه خواهد بود كه اينجا اكثر خانواده ها سالها قبل فقط يك پدر بنده خدا رو داشتن كه جدا پدرشم در مياوردن و بدتر از اون كلا فرايند پذيرش فرآيندي نيست كه قابل پيش بيني باشه و فكر كني اگر 100 درصد انرژيتو روش بزاري حتما نتيجه با وقتي كه به بقيه ي زندگيتم برس متفاوتر تر خواهد بود. به نظرم با كمي ديد متفاوت از نو شروع كن. درسته اينجايي اما واهمه از سن و سال مال وقتيه كه بخواي بموني اگر رفتن در ذهنت قطعيه اصلا به مقوله ي سن فكر نكن. يك كار كه حداقل بتونه كمي سوابق پژوهشي برات به دنبال داشته باش انتخاب كن البته اصلا كار آسوني نيست و بايد تو اين 1.5 سال تجربه ي مورد نياز رو به صورت فرماليته ( مثلا سابقه ي كار تامين اجتماعي) كسب ميكردي كه حالا الان بايد دست به كار شي. در كنارشم فقط نگاهت به هدفت باشه و زبان رو با روزي 3-4 ساعتم ميتوني راحت به 90 برسوني . قطعا بعد از گرفتن اين نمره اعتماد به نفستم تقويت ميشه. امسال سال خوب براي همه خواهد بود. راستي اگر كمتر از 90 جوابگوه زياد روش پافشاري نكن بخاطر همون تغييرات توحش آور ارز در سال گذشته و سرنوشت نا مشخص اون در سال آينده. شادزي

[hamedato]

مرسي سيمون جان. شما هميشه لطف مي كني وقت مي ذاري براي بچه ها. راستش من تك بعدي نبودمU شدم. من براي ارشد حين خدمت خوندم و قبول شدم. توي ليسانسم تو ترم هايي كه 20 واحد داشتم بهتريم معدل هام رو گرفتم. اما ضعف در زبان باعث شد كه به اين راه بيام. فقط من در مورد تجربه مورد نياز فرماليته و تامين اجتماعي كه فرمودي رو درست متوجه نشدم. منظورت اينه كه بدم آشنايي كسي برام سابقه درست كنه؟ اتفاقا الان دغدغه ام همينه كه اگر طرف تو مصاحبه پرسيد اين مدت چيكار مي كردي چي بگم؟ بعضي جاها كه بعد تافل رفتم، گفتم مشغول كاراي پژوهشي با استادم بودم. اما الان كه از كار توي محيط تحقيقاتي نااميد شدم، (چون نه شد مركز تحقيق مخابرات برم نه مركز تحقيق پردازش هوشمند علائم، بقيه كاري تحقيقاتي ام كه دست نظامي هاست و شرايطي داره كه همه مي دونيم) مي خوام برم هر جا شده كار كنم، اگه بگم كار تحقيقاتي كردم شك كنند كه مي خوام برم.

[Simon]

مرسي سيمون جان. شما هميشه لطف مي كني وقت مي ذاري براي بچه ها. راستش من تك بعدي نبودمU شدم. من براي ارشد حين خدمت خوندم و قبول شدم. توي ليسانسم تو ترم هايي كه 20 واحد داشتم بهتريم معدل هام رو گرفتم. اما ضعف در زبان باعث شد كه به اين راه بيام. فقط من در مورد تجربه مورد نياز فرماليته و تامين اجتماعي كه فرمودي رو درست متوجه نشدم. منظورت اينه كه بدم آشنايي كسي برام سابقه درست كنه؟ اتفاقا الان دغدغه ام همينه كه اگر طرف تو مصاحبه پرسيد اين مدت چيكار مي كردي چي بگم؟ بعضي جاها كه بعد تافل رفتم، گفتم مشغول كاراي پژوهشي با استادم بودم. اما الان كه از كار توي محيط تحقيقاتي نااميد شدم، (چون نه شد مركز تحقيق مخابرات برم نه مركز تحقيق پردازش هوشمند علائم، بقيه كاري تحقيقاتي ام كه دست نظامي هاست و شرايطي داره كه همه مي دونيم) مي خوام برم هر جا شده كار كنم، اگه بگم كار تحقيقاتي كردم شك كنند كه مي خوام برم.

دقيقا منظورم همون دغدغه بود. چون صفر كيلومتر كار به سختي گيرش مياد حتي اگر خيلي خوب هم مواردي رو تسلط داشته باشه. اما اگر يكي با زرنگ بازي يك گواهي تامين اجتماعي و توصيه ي دروغي از جايي تهيه كنه و هيچي هم بلد نباشه شركتها ديگه بهش به چشم صفر نگاه نميكنن. من بعيد ميدونم بدون سفارش اساتيد جايي كار تحقيقاتي نصيبت شه اگر استادي رو داري كه حله وگرنه به كاري كه باب ميلتم نباشه رضا بده. به هر حال الان اون 1.5 سال رو اگر سرباز نبودي هيچ توجيهي براش نداشتي و نكته ي منفي بود. كار پيدا كردن كه باب دلتم باشه از اپلاي كردن سخت تر شده. منم نظرم اينه كار و پيدا كن يك مدت هم يك سيوينگي باشه كه نگران گروني ارز نباشي هم من عقيده دارم ادم هر چي ياد بگيره يك روزي به دردش ميخوره حتي اگر در راستاي تحقيقاتش نباشه. به اميد موفقيت. شادزي

[Shahram3808]

سلام دوست عزيز

سؤال خيلي خيلي خوبي پرسيديد. به نظر من مهم اينه كه شما براساس تصويري كه از آينده ي خودتون داريد پيش بريد و احساس مي كنم اين سؤال براتون پيش اومده چون تصوير خيلي روشني از آيندتون نداريد و البته بهتون تبريك مي گم كه مي خوايد اين تصوير رو بسازيد(اكثر افراد به جاي اين كار، براساس تصويري كه جامعه از آينده اونا داره زندگيشونو تنظيم مي كنن.)


اول تصوير روشني از خودتون در آينده بسازيد و تو اين تصوير مشخص كنيد:

1- علاقه مند به انجام كاراي تيوري هستيد يا عملي(مثلا ً مي خوايد فقط تدريس كنيد يا مي خوايد توي پروژه هاي پياده سازي نرم افزار شركت كنيد؟) اگه جواب مرد دومه خيلي بهتر و تقريبا ً ضروريه كه اول كار كنيد و بعد ادامه تحصيل بديد.

2- زمينه كاري رو كه كي مي خوايد انجام بديد مشخص كنيد. (مثلا ً مي خوايد تو زمينه طراحي الگوريتم كار كنيد يا ERP ؟) جواب شما مشخص مي كنه كه داشتن تجربه كاري تا چه حد ضروريه.


3- موقعيت شغلي رو كه در آينده مي خوايد داشته باشيد مشخص كنيد.(آيا مي خوايد به عنوان يه كارشناس كار كنيد يه به عنوان يه مدير؟) اگه پاسخ مورد دوم باشه ادامه تحصيل شانس و قابليت شما را بالا مي بره ولي حواستون باشه كه لزومي نداره اين ادامه تحصيل بلافاصله بعد از ليسانس اتفاق بيفته.

در ضمن چند تا نكته رو در نظر بگيريد:

1- اگه موقعيت تحصيل رو از دست نمي ديد اول كار كردن رو تجربه كنيد و بعد اگر مايل بوديد ادامه تحصيل بديد. اين الف- احتمال انتخاب رشته اي رو كه بعدا ً از انتخابش راضي باشيد بالا مي بره.
ب- تأثير فوق العاده زيادي توي درك و استفاده از مطالبي كه ياد مي گيرين داره.

2- اگر آدم كمال طلبي باشيد به احتمال خيلي زياد يه مدت پس از كار علاقه مند مي شيد كه براي ارتقاي موقعيت شغليتون، تحصيلاتتون رو ادامه بديد(اتفاقي كه براي خيلي از فارغ التحصلاي درسخون ليسانس مي اٌفته)

3- اگر همين الان بخوايد ادامه تحصيل بديد چه رشته اي رو انتخاب مي كنيد؟ آيا دلايل خيلي محكم و واقع بينانه اي براي انتخاب اين رشته داريد؟ اگه نداريد حتما ً بهتره كه اول كار كنيد.

4- يه نكته خيلي مهم اينه كه كار كردن يه وسيلس براي نجات از كوري، كوري كه خودمون با كمك دانشگاه ايجاد مي كنيم. كوري نسبت به قابليت هاي خودمون ، ماهيت كار، بازار كار، جامعه كار و ساير مواردي كه حتما ً وقتي تحصيلاتمون تمام شد باهاشون روبرو مي شيم.

بنابر اين با توجه به نكات بالا براي بيشتر افراد بهترين انتخاب ادامه تحصيل بلافاصله بعد از ليسانس نيست.


در ضمن دوست عزيز، من از سال 83 كار كردم، 84 فارغ التحصيل شدم و الان هم شروع كردم به انجام يه سري اقدامات در جهت ادامه تحصيل، اگه فكر مي كنيد سؤالي هست كه با توجه به تجربه ام بتونم بهش جواب بدم، خوشحال مي شم كمكتون كنم.

سلام دوست عزیز
از مطالبتون خیلی خوشم آمد و یک سوال دارم من 17 سال قبل لیسانس گرفتم و مشغول به کار شدم ولی خیلی دوست دارم که ادامه تحصیل بدم و تازه فهمیدم که علاقه هایم چیه و تو چه رشته رشته ای درس می خوندم موفق تر می شدم. همه به من میگن خیلی دیر شده بخصوص اگر بخواهی خارج از ایران ادامه تحصیل بدی چون زمان زیادی از فارق التحصیل شدنت می گذره قبولت نمی کنند.
دوست دارم که نظر شما را بدونم.

[omid_omid]

با سلام
من ارشد رو انگلستان گرفتم( MBA) و یه ساله میشه ایرانم و الان پذیرش دکترا سپتمبر دارم دوباره برای انگلیس.
هدف اصلی من تو زندگی کارآفرین شدن بوده و اینکه بتونم ازین طریق به مردم خدمت کنم.دکترا تنها وسیله ای هست برای رسیدن به هدف نهایی من اما وسیله ای که به اندازه ای خود هدف واسم لذت بخش هست.
هدف اصلی من در صنعت وتولید خلاصه میشه و اینده امیدوارم که بتونم کار خونه خودم رو احداث کنم.طز دکترا م هم بر مبنای کار افرینی هست.
الان 26 سال دارم و سرمایه قابل قبولی(1 میلیارد) که باهاش می تونم دست به ساخت و ساز بزنم(البته با کمک ضمانتی و اعتباری و وام بیشتر ازین میشه) و طی 4 سال آینده سرمایه ام رو به حدی برسونم که بشه باهاش یک کارخونه قابل قبول راه انداخت.
اما از طرفی احساس لعنتی کمال طلبی آزارم میده و تشویقم میکنه که دکترای کار آفرینم رو بگیرم و بعد در سن 33 سالگی بعد از اتمام خدمت تازه به موقعیت امروزم برسم و تا 37 طول میکشه تا به هدف نهایی که ذکر کردم دست پیدا کنم.حالا سوال اینه:30 سالگی به هدف نهایی برسم با فوق لیسانس یا 37 سالگی با دکترا؟
دکترا شاید دیگه بهم اجازه نده کارایی رو که الان می تونم انجام بدم رو انجام بدم.مثلا شاید دیگه بعد از دکترا شخصیت اجتما عییم بهم اجازه نده که ساخت و ساز کنم اونم با کاهش ارزش سرما یه ام تا اونموقع که باید برم از پروزه های ضعیف شروع کنم تا بتونم پولم رو افزایش بدم برای رسیدن به هدف نهایی.حتی شاید دیگه تا چهار سال دیگه که برمی گردم ساخت وساز اینقدر که الان بازار و سود داره نداشته باشه و منو از هدف نهاییم دور کنه و حتی تبدیل به غیر ممکن اش کنه.هدف نهایی من پول نیست بلکه توانایی خدمت به جامعه و مردم هست از راه کار آفرینی البته.معتقدم که با دکترا تاثیر بهتری می تونم روی مردم داشته باشم و چهره ای قابل قبول تری باشم و در کنار صنعت بتونم کار های فرهنگی هم از قبیل تاسیس دانشگاه وابسته به کارخونه خودم رو هم انجام بدم .
دوستان به کمکتون بد جور نیاز دارم یه یه سالی میشه با خودم می جنگم!
ممنون از کمکتون.