پست های قبلی را بخونید. اگر واقعا فکر میکنی تو ایران وقت تلف کنیه، خوب خودتو زود برسون به استاندارد همونجا ها. اینها زبان را کم کم ۷۹ تافل میخواهند و چون همه معمولا این مینیمم را میاورند، مطمئنا نمره درخواستی شان بالاتر است. امکانات پژوهشی کم هست اما بهانه خوبی برای کار نکردن نیست. این روز ها همه چی بین رشته ای شده. نباید انتظار داشت که یک دانشکده ورزش، تمام امکانات مجهز یک آزمایشگاهی را داشته باشد. خارج از ایران هم یک کار تحقیقاتی که میخواهد انجام شود، چندین استاد از چندین دانشکده باهم همکاری میکنند.
شما که رفتی و دیدی که این رشته در نروژ هست، خوب از مسوول تحصیلات تکمیلی شون میپرسیدی که برای دکتری هم برنامه دارند یا نه. این دیگه ساده ترین کاری هاست که بدون کمک باقی میتونی انجام بدی. انتظار بیجایی هست اگر توقع داشته باشی یک نفر انجا دکتری بخونه و اینجا هم عضو باشه که جواب شما رو بده.
اگر از این موقعیت راضی نیستی، خوب خودتو بکش بالا. غر زدن و بد گفتن از بقیه مگه کاری رو درست میکنه؟ آسیب شناسی ها کاری نکردن که نکردن، خوب تو خودت بکن. همین مقاله مروری که اینجوری با اکراه ازش اسم میبری، جزو سخت ترین و زمان بر ترین کار هاست. فول فاند و اسکولارشیپ رو به کسی میدن که واقعا تاپ باشه.
بچسب به کار ببینیم چیکار میکنیا.