مقاله ها یا ژورنال های open access هیچ مزیتی برای نویسنده نداره. همه چیز درباره تجارت است. گرداندن یک موسسه انتشاراتی هزینه داره، توی یک مدل تجارتی، خواننده مقاله باید پول مقاله رو بده، توی یک مدل تجاری دیگه (همین open accessها) نویسنده باید پول مقاله رو بده و خواننده ها رایگان مقاله رو می خونند. در هر دو حالت انتشاراتی سود می کنه و نویسنده یا خواننده هزینه می ده.
مزیتی که برای open access ها ادعا می شه اینه که اینجوری همه می تونند مقاله شما رو بخونند و بنابراین دسترسی به علم برای همه امکان پذیر می شه و رفرنس به مقاله های شما بیشتر می شه. بحث های اخلاقی هم مطرح می کنند.
ولی ماجرا اینه که حتی اگر مقاله شما رایگان در اختیار همه باشه، فکر می کنید واقعا چند نفر اون رو خواهند خوند؟ چند نفر بهش ارجاع می دهند؟ و واقعا تاثیرش در علم دنیا چقدره؟ در ضمن مقاله های علمی برای آدم های اهل همون علم نوشته می شوند و نزدیک به صد در صد همه آدم های اهل اون علم توی موسسه های علمی و دانشگاه هایی کار می کنند که به مقاله های مورد نیازشون دسترسی دارند. حالا بحث درباره open accessها زیاده و معمولا بحث ها خیلی هم ماجرایی می شه و پای اخلاق و روابط بین المللی و این چیزها هم به بحث ها باز می شه.
خلاصه ماجرا اینکه توصیه می کنم برای چاپ مقاله هات هیچ پولی ندی. به هیچ بهانه و توجیهی. اگر فکر می کنی چاره ای نیست و مجبوری مقاله ات رو توی یک ژورنال که شارژت می کنه چاپ کنی، ارزون ترین گزینه ممکن رو پیدا کن. تا جایی که می دونم ژورنال هایی که فقط open access هستند اونقدر مهم نیستند که فرقی بین شون باشه. ژورنال های خوب هم گزینه open access رو دارند، اما مدل اصلی تجارتشون همون مدل کلاسیکه، یعنی پول مقاله رو باید خواننده بده.
علاقه مندی ها (Bookmarks)