مشاهدات و تجربيات شما در آمریکا

[Souri_RS]

سلام دوستان، من چنتا سوال دارم و از همه عزیزان مخصوصا بزرگوارانی که تجربه تحصیل و زندگی در آمریکا رو دارن میخواستم خواهش کنم بزرگواری کنند و بر مبنای تجربیاتشون و واقعیات، در مورد مسایل زیر، من و آیندگان رو راهنمایی بفرمایند. هرچه کامل تر توضیح بفرمایید مزید امتنان هست. (اول خواستم این سوالات رو در فروم تحصیل در آمریکا مطرح کنم ولی تاپیک مناسبی که در راستای این سوالات باشه اونجا پیدا نکردم)
1. میدونم شادی مفهومی نسبی هست ولی با متر و معیارهای خودتون، چند درصد دانشجوهای ایرانی که شما تو آمریکا میشناسید زندگی کم و بیش شادی دارن و از انتخابشون راضی هستن؟ با توجه به مشاهدات و تجربیاتتون چند درصد دانشجوهای ایرانی اونجا افسرده، ناراحت یا حتی پشیمون هستند؟
2. به نظر شما، مهمترین دلایل پشیمونی یا ناراضی بودن از انتخاب آمریکا بعنوان یه مقصد تحصیل چیه؟
3. مهمترین دلایل رضایت از انتخاب آمریکا چیه؟
4. اگه زمان به عقب برگرده و تجربیات الان رو داشته باشید باز هم آمریکا رو برای ادامه تحصیل انتخاب میکنید؟ چرا؟
5. مهمترین مشکلات (فرهنگی، اقتصادی، قانونی و...) در مسیر ازدواج یه ایرانی (چه خانم چه آقا) با یه فرد آمریکایی چیه؟ با توجه عقاید، تجربیات و شناخت خودتون از فرهنگ ایران و آمریکا، به نظر شما همچنین ازدواجی چقدر میتونه موفق و پایدار باشه؟
6. اگر بخواید توصیه ای کنید به آیندگانی که قصد ادامه تحصیل در آمریکا رو دارن، چی میگید؟
ممنون از همه عزیزانی که وقت با ارزششون رو میذارن و جواب میدن. واقعا سپاسگزارم

سلام دوست عزیز،

من خیلی کوتاه و ساده میگم بر اساس 4 سال زندگی کردن به عنوان یک مرد مجرد در امریکا (سه سال تحصیل و یک سال کار به عنوان محقق در هاروارد، شهرهایی که زندگی کردم فقط هیوستون و بوستون بوده). زمانی که اومدن 26 سالم بود.

1- میزان شادی رو اگر بخوام مدل سازی کنم، به نظرم بر اساس زمان هست، اوایل اومدن به امریکا و گشت و گذار با دوستان منو خیلی خوشحال میکرد. ایران رو همیشه با امریکا مفایسه میکردم و احساس پیشرفت میکردم. هرچی میگذشت ، خاطرات بد ایران جاشو به خاطرات خوب داد، امریکا رو با امریکا مقایسه کردم، زندگیمو با زندگی یک امریکایی و کم کم خوشحالیم کمتر شد. این قضیه رو تو بیشتر دوستان دیدم.

2- ترامپ. اصلا شوخی نیست. عدم توانایی دیدن خانواده، سخت تر شدن دریافت گیرین کارت و به کل احساس ناامنیتی به عنوان یک مهاجر.

3-Multicultural بودن که البته وابسته به شهره. کشور پولداری هست و پول به همه میرسه. سطح علمیش قابل مقایسه با هیچ کشور دیگه ای تیست (اگر در دانشگاه یا سنتر مناسب درس بخونین). کلا بهترین تو هرچیزی رو میشه تو این کشور پیدا کرد چون بهترین ها از هر کشوری اومدن.

4- اگر میدونستم ترامپ میاد، خیر. احساس میکنم با اینکه در هاروارد هستم، نسبت به دوستایی که کانادا و استرالیا رفتن زندگی unstable ای دارم و یک جورایی زندانی هستم.

5- زبان. اینکه بتونین کاملا همدیگرو بفهمین و مکالمات عمیقی داشته باشین. سطح زبانی که برای رابطه یا ازدواج راضی کننده نیازه به هیچ وجه با درس خوندن و سریال دیدن به دست نمیاد و باید سالها در خارج زندگی کرد. لذا به نظرم تنها افرادی که تو سن کم اوندن (مثلا از لیسانس) توانایی داشتن رابطه سالم و stable به خارجی رو دارن. در غیراینصورت، واقعا کسل آوره چون کیفیت مکالمات آدمو راضی نمیکنه. خیلی جاها miscommunication پیش میاد.

6- نیا. با ترامب نمی ارزه. کشور دیگرو انتخاب کن و اگر فضای سیاسی برای مهاجر مناسب تر شد اقدام کن. البته اینو بر این فرض میگم که بعد از تحصیل بخواین برای چندسالی (یه همیشه) بمونین امریکا.

امیر

[Radian]

سلام دوست عزیز،

من خیلی کوتاه و ساده میگم بر اساس 4 سال زندگی کردن به عنوان یک مرد مجرد در امریکا (سه سال تحصیل و یک سال کار به عنوان محقق در هاروارد، شهرهایی که زندگی کردم فقط هیوستون و بوستون بوده). زمانی که اومدن 26 سالم بود.

1- میزان شادی رو اگر بخوام مدل سازی کنم، به نظرم بر اساس زمان هست، اوایل اومدن به امریکا و گشت و گذار با دوستان منو خیلی خوشحال میکرد. ایران رو همیشه با امریکا مفایسه میکردم و احساس پیشرفت میکردم. هرچی میگذشت ، خاطرات بد ایران جاشو به خاطرات خوب داد، امریکا رو با امریکا مقایسه کردم، زندگیمو با زندگی یک امریکایی و کم کم خوشحالیم کمتر شد. این قضیه رو تو بیشتر دوستان دیدم.

2- ترامپ. اصلا شوخی نیست. عدم توانایی دیدن خانواده، سخت تر شدن دریافت گیرین کارت و به کل احساس ناامنیتی به عنوان یک مهاجر.

3-Multicultural بودن که البته وابسته به شهره. کشور پولداری هست و پول به همه میرسه. سطح علمیش قابل مقایسه با هیچ کشور دیگه ای تیست (اگر در دانشگاه یا سنتر مناسب درس بخونین). کلا بهترین تو هرچیزی رو میشه تو این کشور پیدا کرد چون بهترین ها از هر کشوری اومدن.

4- اگر میدونستم ترامپ میاد، خیر. احساس میکنم با اینکه در هاروارد هستم، نسبت به دوستایی که کانادا و استرالیا رفتن زندگی unstable ای دارم و یک جورایی زندانی هستم.

5- زبان. اینکه بتونین کاملا همدیگرو بفهمین و مکالمات عمیقی داشته باشین. سطح زبانی که برای رابطه یا ازدواج راضی کننده نیازه به هیچ وجه با درس خوندن و سریال دیدن به دست نمیاد و باید سالها در خارج زندگی کرد. لذا به نظرم تنها افرادی که تو سن کم اوندن (مثلا از لیسانس) توانایی داشتن رابطه سالم و stable به خارجی رو دارن. در غیراینصورت، واقعا کسل آوره چون کیفیت مکالمات آدمو راضی نمیکنه. خیلی جاها miscommunication پیش میاد.

6- نیا. با ترامب نمی ارزه. کشور دیگرو انتخاب کن و اگر فضای سیاسی برای مهاجر مناسب تر شد اقدام کن. البته اینو بر این فرض میگم که بعد از تحصیل بخواین برای چندسالی (یه همیشه) بمونین امریکا.

امیر

نکات جالبی بود. باید این رو هم در نظر گرفت که بودن یا نبودن ترامپ این حقیقت رو تغییر نمیده که ۴۰٪ از مردم اینجا از همچین طرز تفکری حمایت میکنن و این حمایت با پیروزی کاندیدایی چون ترامپ عملا از پتانسیل به واقعیت تبدیل شده و به جلوی پرده اومده. این تفکر به این زودی ها به خفا بر نخواهد گشت.

[pouyant]

نکات جالبی بود. باید این رو هم در نظر گرفت که بودن یا نبودن ترامپ این حقیقت رو تغییر نمیده که ۴۰٪ از مردم اینجا از همچین طرز تفکری حمایت میکنن و این حمایت با پیروزی کاندیدایی چون ترامپ عملا از پتانسیل به واقعیت تبدیل شده و به جلوی پرده اومده. این تفکر به این زودی ها به خفا بر نخواهد گشت.

همین 40 درصد برای برنده شدن دور بعد کافیه

[pouyant]

سلام دوست عزیز،

من خیلی کوتاه و ساده میگم بر اساس 4 سال زندگی کردن به عنوان یک مرد مجرد در امریکا (سه سال تحصیل و یک سال کار به عنوان محقق در هاروارد، شهرهایی که زندگی کردم فقط هیوستون و بوستون بوده). زمانی که اومدن 26 سالم بود.

1- میزان شادی رو اگر بخوام مدل سازی کنم، به نظرم بر اساس زمان هست، اوایل اومدن به امریکا و گشت و گذار با دوستان منو خیلی خوشحال میکرد. ایران رو همیشه با امریکا مفایسه میکردم و احساس پیشرفت میکردم. هرچی میگذشت ، خاطرات بد ایران جاشو به خاطرات خوب داد، امریکا رو با امریکا مقایسه کردم، زندگیمو با زندگی یک امریکایی و کم کم خوشحالیم کمتر شد. این قضیه رو تو بیشتر دوستان دیدم.

2- ترامپ. اصلا شوخی نیست. عدم توانایی دیدن خانواده، سخت تر شدن دریافت گیرین کارت و به کل احساس ناامنیتی به عنوان یک مهاجر.

3-Multicultural بودن که البته وابسته به شهره. کشور پولداری هست و پول به همه میرسه. سطح علمیش قابل مقایسه با هیچ کشور دیگه ای تیست (اگر در دانشگاه یا سنتر مناسب درس بخونین). کلا بهترین تو هرچیزی رو میشه تو این کشور پیدا کرد چون بهترین ها از هر کشوری اومدن.

4- اگر میدونستم ترامپ میاد، خیر. احساس میکنم با اینکه در هاروارد هستم، نسبت به دوستایی که کانادا و استرالیا رفتن زندگی unstable ای دارم و یک جورایی زندانی هستم.

5- زبان. اینکه بتونین کاملا همدیگرو بفهمین و مکالمات عمیقی داشته باشین. سطح زبانی که برای رابطه یا ازدواج راضی کننده نیازه به هیچ وجه با درس خوندن و سریال دیدن به دست نمیاد و باید سالها در خارج زندگی کرد. لذا به نظرم تنها افرادی که تو سن کم اوندن (مثلا از لیسانس) توانایی داشتن رابطه سالم و stable به خارجی رو دارن. در غیراینصورت، واقعا کسل آوره چون کیفیت مکالمات آدمو راضی نمیکنه. خیلی جاها miscommunication پیش میاد.

6- نیا. با ترامب نمی ارزه. کشور دیگرو انتخاب کن و اگر فضای سیاسی برای مهاجر مناسب تر شد اقدام کن. البته اینو بر این فرض میگم که بعد از تحصیل بخواین برای چندسالی (یه همیشه) بمونین امریکا.

امیر

1-این که بخواید خودتون رو با امریکائی مقایسه کنید که خوشحالی کمتر بشه خب کار اشتباهیه چون نیمه پر لیوان رو باید دید برای امریکا به جای نیمه 90 درصد لیوان پره
2-نه ترامپ برای کسایی که داخل امریکان خوبه .حتی میگن گرین کارت گرفتن راحت تر و سریعتر شده
3-بهترین چیز رو اونجا میشه پیدا کرد درسته .این که بهترین ها اومدن اونجا نه .
4-اتفاقن این نکات مثبت که گفتید خیلیش به دلیل اومدن ترامپه .قرارداد تجاری با کشورها رو منعقد میکنه که نتیجش افزایش سفارش و بالار فتن اشتغاله .یه نمونش کم شدن تعرفه خودروهای تولیدی در امریکا که به چین صادر میشن .یا محصولات کشاورزی که مشاغل خوبی رو برای دوستان محقق بیوتکنولوجی درست کرده
5-زبان درسته .قرار نیست با چند سال عادت بیست و چند ساله عوض بشه
6-اتفاقا با ترامپ می ارزه اومدن .

[Souri_RS]

1-این که بخواید خودتون رو با امریکائی مقایسه کنید که خوشحالی کمتر بشه خب کار اشتباهیه چون نیمه پر لیوان رو باید دید برای امریکا به جای نیمه 90 درصد لیوان پره
2-نه ترامپ برای کسایی که داخل امریکان خوبه .حتی میگن گرین کارت گرفتن راحت تر و سریعتر شده
3-بهترین چیز رو اونجا میشه پیدا کرد درسته .این که بهترین ها اومدن اونجا نه .
4-اتفاقن این نکات مثبت که گفتید خیلیش به دلیل اومدن ترامپه .قرارداد تجاری با کشورها رو منعقد میکنه که نتیجش افزایش سفارش و بالار فتن اشتغاله .یه نمونش کم شدن تعرفه خودروهای تولیدی در امریکا که به چین صادر میشن .یا محصولات کشاورزی که مشاغل خوبی رو برای دوستان محقق بیوتکنولوجی درست کرده
5-زبان درسته .قرار نیست با چند سال عادت بیست و چند ساله عوض بشه
6-اتفاقا با ترامپ می ارزه اومدن .

سلام دوست عزیز،

ابتدا در مورد 40 درصد باید بگم که 40 درصد از افرادی که تنها در انتخابات شرکت کردن. پتانسیلی از افراد (بالای 50 درصد از واجدین شرایط برای رای دادن) وجود داره که میتونن بی تفاوت نباشن و تغییر بدن.

شما در امریکا زندگی میکنین؟ چون تاحالا ندیدم کسی این جمله رو بگه که با ترامپ بهتره واسه یک خارجی.

- بنده خودم در پروسه ی گیرین کارت هستم و به علاوه ی تعداد بسیار زیادی دوست دیگه. اول از همه گرفتن ویزای H-1 بسیار بسیار سختتر از قبل شده. فقط درصد RFE ها به بالای 60-80 درصد افزایش پیدا کرده. شما اگه بر فرض بلافاصله غیر قانونی بشین به خاطر از دست دادن ویزای H1 (که گرفتنش سخته)، باید امریکا رو ترک کنین چون طبق memo جدید بلافاصله در معرض deport قرار میگیرن. پس باید از کشور خارج بشین و دوباره اقدام کنین و با travel ban قادر نخواهین بود با H-1 وارد بشین (نیاز به waiver هست که کلی هزینه و زمان میبره). با تمام این مشکلات فقط و فقط شرکت های غول خواستار ایرانی میشن که وارد شدن بهشون مختص افراد بسیار نخبه هست. دانشگاه (حتی هاروارد) هم که براساس grant هست به خاطر طولانی شدن پروسه waiver هم به شک میفتن، چون grant باید تو زمان مشخص خرج بشه و قابل انتقال به سال بعد نیست.

- پروسه ی گیرین کارت گرفتن از طریق EB1 و EB2 در سالهای آخر اوباما به خاطر بند Dahasar بسیار آسون شد. اما از زمان ترامپ، همگی شاهد ادبیات جدید و سخت گیری های بی خود هستیم. EB1 که بی نهایت سخت شده و حتی اساتید ایرانی میشناسم که به مشکل خوردن و RFE طولانی بهشون خورد. EB2 هم که خودم درگیرش هستم کاملا رو بند سه (چرا نیازی به labor-certificate نیست؟) به خیلی ها RFE میزنن از جمله خودم. که اگر هنوز دانشجو یا پست داک باشی، جواب دادن بهش راحت نیست چون باید job offer دائم داشته باشی. در کل از سال دوم ترامپ سختتر شده پروسه و وکلا کیس های دانشجویی رو راحت نمیگیرن. تو یوتیوپ میتونین کلید واژه های trump و eb1 و یا کلا مسائل مرتبط به memo هارو گوش بدین.

شما کلا بدجوری عاشق امریکا هستی، امیدوارم هرجوری هست بیای و خودت وضعیت رو با تمام وجود حس کنی و اون وقت بیای پست منو بررسی بکنی.

من خودم اگر پاس امریکایی رو بگیرم، لحظه ای تو این کشور با این وضعیت احمقانه و quality of life پایین نمیمونم.

امیر

[pouyant]

سلام دوست عزیز،

ابتدا در مورد 40 درصد باید بگم که 40 درصد از افرادی که تنها در انتخابات شرکت کردن. پتانسیلی از افراد (بالای 50 درصد از واجدین شرایط برای رای دادن) وجود داره که میتونن بی تفاوت نباشن و تغییر بدن.

شما در امریکا زندگی میکنین؟ چون تاحالا ندیدم کسی این جمله رو بگه که با ترامپ بهتره واسه یک خارجی.

- بنده خودم در پروسه ی گیرین کارت هستم و به علاوه ی تعداد بسیار زیادی دوست دیگه. اول از همه گرفتن ویزای H-1 بسیار بسیار سختتر از قبل شده. فقط درصد RFE ها به بالای 60-80 درصد افزایش پیدا کرده. شما اگه بر فرض بلافاصله غیر قانونی بشین به خاطر از دست دادن ویزای H1 (که گرفتنش سخته)، باید امریکا رو ترک کنین چون طبق memo جدید بلافاصله در معرض deport قرار میگیرن. پس باید از کشور خارج بشین و دوباره اقدام کنین و با travel ban قادر نخواهین بود با H-1 وارد بشین (نیاز به waiver هست که کلی هزینه و زمان میبره). با تمام این مشکلات فقط و فقط شرکت های غول خواستار ایرانی میشن که وارد شدن بهشون مختص افراد بسیار نخبه هست. دانشگاه (حتی هاروارد) هم که براساس grant هست به خاطر طولانی شدن پروسه waiver هم به شک میفتن، چون grant باید تو زمان مشخص خرج بشه و قابل انتقال به سال بعد نیست.

- پروسه ی گیرین کارت گرفتن از طریق EB1 و EB2 در سالهای آخر اوباما به خاطر بند Dahasar بسیار آسون شد. اما از زمان ترامپ، همگی شاهد ادبیات جدید و سخت گیری های بی خود هستیم. EB1 که بی نهایت سخت شده و حتی اساتید ایرانی میشناسم که به مشکل خوردن و RFE طولانی بهشون خورد. EB2 هم که خودم درگیرش هستم کاملا رو بند سه (چرا نیازی به labor-certificate نیست؟) به خیلی ها RFE میزنن از جمله خودم. که اگر هنوز دانشجو یا پست داک باشی، جواب دادن بهش راحت نیست چون باید job offer دائم داشته باشی. در کل از سال دوم ترامپ سختتر شده پروسه و وکلا کیس های دانشجویی رو راحت نمیگیرن. تو یوتیوپ میتونین کلید واژه های trump و eb1 و یا کلا مسائل مرتبط به memo هارو گوش بدین.

شما کلا بدجوری عاشق امریکا هستی، امیدوارم هرجوری هست بیای و خودت وضعیت رو با تمام وجود حس کنی و اون وقت بیای پست منو بررسی بکنی.

من خودم اگر پاس امریکایی رو بگیرم، لحظه ای تو این کشور با این وضعیت احمقانه و quality of life پایین نمیمونم.

امیر

ترامپ میگه مهاجرت باید بر اساس شایستگی باشه نه یه قرعه کشی یا دادان 5 یا 6 مقاله با سیایتشن 50 -60 .ریکام هم که اساتید دانشگاه راحت میدن .خیلیها ممکنه همون قدر بلد باشن فقط چون استادشون معروف نیست امتیاز کمتری بگیرن .صفی هم برا ایرانی ها نیست سریع میگیرن برخلاف هندی ها
quality life پایین ؟ کجا میشه انقدر درامد داشت با مالیات پایین ؟کجا میشه با مقاله دادن اقامت گرفت ؟خود ترامپ چند روز پیش گفت ویزای h1 رو به زودی ساده می کنیم
فقط job offer دائم رو میشه یه توضیح بدید من اطلاع ندارم .چون حتی بزرگترین شرکتها هم قرارداد استخدام دائمی نمیبندن.حالا radin جان حتما بهتر میدونند

[susighton]

سلام

ترامپ میگه مهاجرت باید بر اساس شایستگی باشه

ایکاش این اصل را به انتخاب رییس جمهور هم تسری میداد

ترامپ میگه مهاجرت باید بر اساس شایستگی باشه نه یه قرعه کشی یا دادان 5 یا 6 مقاله با سیایتشن 50 -60 .ریکام هم که اساتید دانشگاه راحت میدن .خیلیها ممکنه همون قدر بلد باشن فقط چون استادشون معروف نیست امتیاز کمتری بگیرن .صفی هم برا ایرانی ها نیست سریع میگیرن برخلاف هندی ها
quality life پایین ؟ کجا میشه انقدر درامد داشت با مالیات پایین ؟کجا میشه با مقاله دادن اقامت گرفت ؟خود ترامپ چند روز پیش گفت ویزای h1 رو به زودی ساده می کنیم
فقط job offer دائم رو میشه یه توضیح بدید من اطلاع ندارم .چون حتی بزرگترین شرکتها هم قرارداد استخدام دائمی نمیبندن.حالا radin جان حتما بهتر میدونند

[Radian]

سلام

ترامپ میگه مهاجرت باید بر اساس شایستگی باشه

ایکاش این اصل را به انتخاب رییس جمهور هم تسری میداد

البته وعده ی دموکراسی رای اکثریت هست و اون چه از نظر اکثریت شایستگی حساب میشه , گرچه ممکنه از نظر ما شایستگی حساب نشه.

[Souri_RS]

سلام دوستان،

فردی به من پیام زد و در مورد پست قبلی من این جمله رو نوشت: "

سوال خیلی ساده! شما چرا امریکا میمونی که همین الانشم برا پاسپورتش سر و دست میشکونی؟!"

من متاسفانه نتونستم بهشون ارسال خصوصی بزنم و از طرفی هم گفتم شاید کسی تو ذهنش باشه که چرا یک نفر با دست پس می زنه با پا پیش می کشه!

کلا تصمیم گیری تو زندگی چون براساس آگاهی و توانایی درک مسائل تو لحظه ی مشخص هست، خیلی قابل blame نیست. من زمانیکه تصمیم گرفتم بیام امریکا با توجه به شرایط اون لحظه و سطح نگاهم به این کشور در اون زمان خاص بوده و بهترین تصمیم رو با شرط اون اطلاعات گرفتم. الانم که میگم سیتیزن شدن رو جزو تصمیماتم دارم قبل از اینکه جابه جا بشم به خاطر اینکه:

1- به خاطر ایرانی بودنم سختی کشیدم و نمیخوام خانوادم در آینده این مشکلات رو داشته باشن.
2- به عنوان فرد کلیدی جزو گروه مهمی کار میکنم که در رشتم cutting-edge هست. فرصت علمی که الان در اینجا دارم دیگه تکرار نمیشه. پوزیشن در هاروارد چیزی نیست که راحت بدست آورد و همونطور هم راحت رهاش کرد.
3- پاسپورت امریکایی ارزش داره برای مسافرت و اقامت در کشورهای دیگه (سهولت جابه جایی)
4- توانایی سرمایه گذاری و آزادی عمل در دو کشور رو خواهم داشتم همونطور که همین الان تو ایران دارم سرمایه گذاری میکنم. (به طور کلی dual-citizenship برای سرمایه گذاری کاربردیه).

حالا اینکه 4 سال دیگه موندن در امریکا، تا رسیدن به این نقطه کاملا درست باشه رو نمیدونم چون تصمیماتم بر اساس میزان آگاهی، هوش و شناخت از خودم و محیط در این لحظه گرفته شده، که ممکنه درست نباشه.

کلا هم این طرز طعنه زدن که اگر چیزی رو دوست نداری رو پس کلا بنداز کنار رو قبول ندارم. شما باید کل گراف و نیروها رو رسم کنی که ببینی محاسبات پیچیده تر از اونیه که خیلی راحت بشه گفت موندن بهتره یا رفتن (و تازه رفتن به کجا؟). اما به هرحال این طعنه ها نیازه که دوباره محاسبات تو ذهن آدم انجام شه که آیا میشه rationalize کرد؟

ارادتمند
امیر

[Radian]

سلام دوستان،

فردی به من پیام زد و در مورد پست قبلی من این جمله رو نوشت: "

سوال خیلی ساده! شما چرا امریکا میمونی که همین الانشم برا پاسپورتش سر و دست میشکونی؟!"

من متاسفانه نتونستم بهشون ارسال خصوصی بزنم و از طرفی هم گفتم شاید کسی تو ذهنش باشه که چرا یک نفر با دست پس می زنه با پا پیش می کشه!

کلا تصمیم گیری تو زندگی چون براساس آگاهی و توانایی درک مسائل تو لحظه ی مشخص هست، خیلی قابل blame نیست. من زمانیکه تصمیم گرفتم بیام امریکا با توجه به شرایط اون لحظه و سطح نگاهم به این کشور در اون زمان خاص بوده و بهترین تصمیم رو با شرط اون اطلاعات گرفتم. الانم که میگم سیتیزن شدن رو جزو تصمیماتم دارم قبل از اینکه جابه جا بشم به خاطر اینکه:

1- به خاطر ایرانی بودنم سختی کشیدم و نمیخوام خانوادم در آینده این مشکلات رو داشته باشن.
2- به عنوان فرد کلیدی جزو گروه مهمی کار میکنم که در رشتم cutting-edge هست. فرصت علمی که الان در اینجا دارم دیگه تکرار نمیشه. پوزیشن در هاروارد چیزی نیست که راحت بدست آورد و همونطور هم راحت رهاش کرد.
3- پاسپورت امریکایی ارزش داره برای مسافرت و اقامت در کشورهای دیگه (سهولت جابه جایی)
4- توانایی سرمایه گذاری و آزادی عمل در دو کشور رو خواهم داشتم همونطور که همین الان تو ایران دارم سرمایه گذاری میکنم. (به طور کلی dual-citizenship برای سرمایه گذاری کاربردیه).

حالا اینکه 4 سال دیگه موندن در امریکا، تا رسیدن به این نقطه کاملا درست باشه رو نمیدونم چون تصمیماتم بر اساس میزان آگاهی، هوش و شناخت از خودم و محیط در این لحظه گرفته شده، که ممکنه درست نباشه.

کلا هم این طرز طعنه زدن که اگر چیزی رو دوست نداری رو پس کلا بنداز کنار رو قبول ندارم. شما باید کل گراف و نیروها رو رسم کنی که ببینی محاسبات پیچیده تر از اونیه که خیلی راحت بشه گفت موندن بهتره یا رفتن (و تازه رفتن به کجا؟). اما به هرحال این طعنه ها نیازه که دوباره محاسبات تو ذهن آدم انجام شه که آیا میشه rationalize کرد؟

ارادتمند
امیر

لیکن از زمانیکه گرین‌ کارت گرفتین تا زمانیکه پاسپورت رو‌بگیرین در حالت عادی بین ۶ تا ۷ سال زمان میبره (جز کیس ازدواج) - ۵ سال که باید بگذره بین ۱ تا ۲ سال هم پروسه ی اداریش و یک‌گراند چکش طول میکشه. یکی از طولانی ترین پروسه های دنیاست ! حالا بماند البته که امریکا از معدود جاهاییه کن سینیزن که شدی اگرم بری بازم سز سال باید مالیاتت رو بدی ������