نقل قول نوشته اصلی توسط farshad_1988 نمایش پست ها
البته این یه چیز معمولی هست که عموما هیچ کسی از درامد کار خودش راضی نیست و اون را با توجه به سختیش کم می دونه!
هرچند که پزشکی قبول شدن دانشگاهش حتی ازاد هم خیلی سخته هست...و حالا به غیر از داروسازی و دندان پزشکی کسی بخواهد درامد خوب داشته باشه باید تخصص هم قبول بشه
اما هر جوری حساب کنید پزشکی در مقایسه با رشته های دیگه(مهندسی - حقوق و...) درامد خیلی خوبی داره!
توی شهرستان کوچیک هم یه متخصص مثلا چشم اگه کارش خوب باشه توی همون سن 45 سالگی می تونه به درامد بالای ماهی 30 تومن برسه... حالا این را مقایسه کنید با یه دکترای ریاضی(که سخت تر از پزشکی نباشه اسون تر هم نیست)که توی همون سن 45 سالگی هیئت علمی یک دانشگاه بشه...شاید 1/10 باشه نسبتش...
مهندسی هم که توی 22 سالگی درامد 500-600 تومنی داره فک کنم پول تو جیبی که باباش بهش میده بیشتر از این باشه
مهندس های نفت هم که درامد 5-6 تومنی دارند واقعا شرایط کاریشون خیلی خیلی سخت هست اگه پارتی نداشته باشن... و خیلی هاشون خودشونا منتقل می کنن به شهر های دیگه با درامد پایینتر
عموما تا جوون هستی با بی پولی هم خوش می گذرونی...همون حدود سن 40 سالگی ادما به فکر پول جمع کردن و پس انداز می افتن!
مهندس سنش به 40 هم برسه فوقش درامدش بشه ماهی 2 تومن...توی این اوضاع یه 30 سال بعدش شاید یه خونه توی بالا شهر بتونه رهن کنه )


حالا جدا از این بحث ها
شرایط پذیرش سختر از مهندسی نیست؟ یا حتی پیدا کردن کار
مثلا کسی که اینجا تخصص گرفته باشه بخواهد بره کانادا باید دوره بگذرونه دیگه؟!
شرایط پذیرش به شدت سخت تر هست و طولانی تر. در نهایت هم معمولاً رشته های تاپ و درآمدزا خیلی خیلی سخت تر و رقابتی تر هست قبولیشون.
رفتن از ایران هم سخت تر هست. چون ما طرح داریم، تا زمانی که دوسال طرح رو نریم، هیچ مدرک یا ریز نمراتی داده نمیشه و عملاً تا 28 سالگی نمیشه پروسه رفتن رو شروع کرد. مگر اینکه برای طرح وثیقه حدود 45 میلیونی رو بذاریم.
برای ادامه تحصیل تو مقاطع بالینی معمولاً باید چند مرحله امتحان گذرونده بشه که تو ایران نمیشه این امتحانها رو داد. یک یا دو مرحله اول رو باید تو کشورهای همسایه داد. بعدش هم برای ادامه امتحانات و کار باید به اون کشور بریم. در مورد امریکا، 3 مرحله آزمون (شامل 4 امتحان) باید گذرونده بشه. مرحله اول و بخش تئوری مرحله دوم رو میشه تو کشورهای همسایه داد، بعدش باید رفت امریکا. معمولاً 2 سال هم باید به عنوان دستیار تحقیقاتی اونجا کار کنیم تا اولاً سوابق پژوهشی معتبر داشته باشیم (سوابق اینجا خیلی به درد نمیخوره)، توصیه نامه از اساتید اونجا بگیریم (توصیه اساتید ایران اصلاً به درد نمیخوره!) و در این مدت هم دو مرحله بعدی آزمون رو بدیم. معمولاً از زمانی که شروع کنیم به امتحان دادن، حداقل 3 تا 4 سال طول میکشه تا وارد رزیدنتی بشیم. در طی اون دوره تحقیقاتی هم در اکثر قریب به اتفاق، حداقل خرج 1 سال اول زندگی رو باید خودت از جیبت بدی تا شاید از سال بعدش فاند بهت بدن مه اون هم برای خیلی ها جور نمیشه و تمام هزینه های زندگی و امتحانات که خیلی گرون هستن و سفرهایی که برای مصاحبه ورودی باید انجام بشه رو باید خودت بدی که خییییلی زیاد هست.
بهش اعظم مقاضیان هم در نهایت وارد رشته های پایینتر مثل داخلی و پزشک خانواده میشن. هرچند که کسایی که نمره های خوب و سوابق و توصیه نامه های خوب دارن، رشته های تاپ مثل رادیولوژی، جراحی و حتی چشم پزشکی هم میتون وارد شن.
در مورد کانادا هم تقریباً یه چیزی تو همین مایه هاست، تعداد مراحل امتحانش کمتره ولی چون تعداد پوزیشن های موجود و دانشگاه ها کمتره، عملاً تعداد ورودی به تخصص خیلی کمتر از امریکاست.

اما خب در حین تحصیل حقوق خوبی میگیرن رزیدنت ها و میتونن یه زندگی متوسط داشته باشن.