نقل قول نوشته اصلی توسط sajad_2014 نمایش پست ها
سلام دوستان، من چنتا سوال دارم و از همه عزیزان مخصوصا بزرگوارانی که تجربه تحصیل و زندگی در آمریکا رو دارن میخواستم خواهش کنم بزرگواری کنند و بر مبنای تجربیاتشون و واقعیات، در مورد مسایل زیر، من و آیندگان رو راهنمایی بفرمایند. هرچه کامل تر توضیح بفرمایید مزید امتنان هست. (اول خواستم این سوالات رو در فروم تحصیل در آمریکا مطرح کنم ولی تاپیک مناسبی که در راستای این سوالات باشه اونجا پیدا نکردم)
1. میدونم شادی مفهومی نسبی هست ولی با متر و معیارهای خودتون، چند درصد دانشجوهای ایرانی که شما تو آمریکا میشناسید زندگی کم و بیش شادی دارن و از انتخابشون راضی هستن؟ با توجه به مشاهدات و تجربیاتتون چند درصد دانشجوهای ایرانی اونجا افسرده، ناراحت یا حتی پشیمون هستند؟
2. به نظر شما، مهمترین دلایل پشیمونی یا ناراضی بودن از انتخاب آمریکا بعنوان یه مقصد تحصیل چیه؟
3. مهمترین دلایل رضایت از انتخاب آمریکا چیه؟
4. اگه زمان به عقب برگرده و تجربیات الان رو داشته باشید باز هم آمریکا رو برای ادامه تحصیل انتخاب میکنید؟ چرا؟
5. مهمترین مشکلات (فرهنگی، اقتصادی، قانونی و...) در مسیر ازدواج یه ایرانی (چه خانم چه آقا) با یه فرد آمریکایی چیه؟ با توجه عقاید، تجربیات و شناخت خودتون از فرهنگ ایران و آمریکا، به نظر شما همچنین ازدواجی چقدر میتونه موفق و پایدار باشه؟
6. اگر بخواید توصیه ای کنید به آیندگانی که قصد ادامه تحصیل در آمریکا رو دارن، چی میگید؟
ممنون از همه عزیزانی که وقت با ارزششون رو میذارن و جواب میدن. واقعا سپاسگزارم
سلام دوست عزیز،

من خیلی کوتاه و ساده میگم بر اساس 4 سال زندگی کردن به عنوان یک مرد مجرد در امریکا (سه سال تحصیل و یک سال کار به عنوان محقق در هاروارد، شهرهایی که زندگی کردم فقط هیوستون و بوستون بوده). زمانی که اومدن 26 سالم بود.

1- میزان شادی رو اگر بخوام مدل سازی کنم، به نظرم بر اساس زمان هست، اوایل اومدن به امریکا و گشت و گذار با دوستان منو خیلی خوشحال میکرد. ایران رو همیشه با امریکا مفایسه میکردم و احساس پیشرفت میکردم. هرچی میگذشت ، خاطرات بد ایران جاشو به خاطرات خوب داد، امریکا رو با امریکا مقایسه کردم، زندگیمو با زندگی یک امریکایی و کم کم خوشحالیم کمتر شد. این قضیه رو تو بیشتر دوستان دیدم.

2- ترامپ. اصلا شوخی نیست. عدم توانایی دیدن خانواده، سخت تر شدن دریافت گیرین کارت و به کل احساس ناامنیتی به عنوان یک مهاجر.

3-Multicultural بودن که البته وابسته به شهره. کشور پولداری هست و پول به همه میرسه. سطح علمیش قابل مقایسه با هیچ کشور دیگه ای تیست (اگر در دانشگاه یا سنتر مناسب درس بخونین). کلا بهترین تو هرچیزی رو میشه تو این کشور پیدا کرد چون بهترین ها از هر کشوری اومدن.

4- اگر میدونستم ترامپ میاد، خیر. احساس میکنم با اینکه در هاروارد هستم، نسبت به دوستایی که کانادا و استرالیا رفتن زندگی unstable ای دارم و یک جورایی زندانی هستم.

5- زبان. اینکه بتونین کاملا همدیگرو بفهمین و مکالمات عمیقی داشته باشین. سطح زبانی که برای رابطه یا ازدواج راضی کننده نیازه به هیچ وجه با درس خوندن و سریال دیدن به دست نمیاد و باید سالها در خارج زندگی کرد. لذا به نظرم تنها افرادی که تو سن کم اوندن (مثلا از لیسانس) توانایی داشتن رابطه سالم و stable به خارجی رو دارن. در غیراینصورت، واقعا کسل آوره چون کیفیت مکالمات آدمو راضی نمیکنه. خیلی جاها miscommunication پیش میاد.

6- نیا. با ترامب نمی ارزه. کشور دیگرو انتخاب کن و اگر فضای سیاسی برای مهاجر مناسب تر شد اقدام کن. البته اینو بر این فرض میگم که بعد از تحصیل بخواین برای چندسالی (یه همیشه) بمونین امریکا.

امیر