در یه دانشگاه مثل MIT یا هاروارد خیلی ها اپلای می کنن. این دانشگاها همیشه تعداد بالایی از اپلای رو دارن و خود دانشگاه هم بودجه کافی داره و می خواد جزو تاپ ها همیشه بمونه. واسه همینم مینیممها رو پایین می گیره که اگه یه وقتی یکی بود که خیلی خاص بود ولی توی یکی از موارد نمره کمی داشت یا حالا یه ضعفی داشت از دستشون نره اون فرد خیلی تاپ به نوعی خیلی درست و خوب رفتار می کنن. اما در کل باز هم رقابت خیلی بالاست و در نهایت همون مینیمم ها که هیچ خیلی بالاترش رو باید گرفت چونکه خیلی از کسایی که اپلای می کنن (مثل چینی ها) نمره های خیلی بالایی از زبان و جی ار ای می گیرن. ضمن اینکه دولت های کشورهای دیگه معمولا به خرج خودشون دانشجوهای تاپشونو می فرستن که درس بخونن. خوب یه دانشجو با نمره ی خیلی بالا و با پول کشور خودش خیلی بهتر می شه واسشون و رقابت باز هم واسه ما سخت تر می شه.
اما دانشگاهای ضعیف تر چون متقاضی خیلی کمتری دارن و اونایی که خیلی تاپ هستن نمیان اینجاها اپلای کنن معمولا سعی می کنن حداقل اون مینیمم ها رو بالاتر ببرن که کسی که اپلای می کنه تا حدی مشخص باشه که درس خونه! یعنی درسخون می خوان که رنکشون رو بالا ببره. اما دانشگاهای تاپ در اصل آدمی رو می خوان که به پیشرفت علم و این چیزا کمک کنه.
اون دانشگاهای خیلی خوب مثل هاروارد هم عملا مینیمم ها شون خیلی بالاتر از اون چیزی می شه که نوشتن رو سایت. چون یه عده آدم خیلی کامل معمولا توی اپلای با هم دارن رقابت می کنن در مورد این دانشگاها.
اما همشون رو می تونی بازم اگه از یک موردی مثلا نمره ی زبان یا معدل یا هرچی از مینیمم کمتر بودی ایمیل بزنی از دانشگاه بپرسی که می تونی اپلای کنی یا نه. جوابتو می دن و درست راهنماییت می کنن.
راستی هیچ دلیلی نداره که نخوای مثلا هاروارد اپلای کنی و بترسی! یه دونه تاپ هم می تونی اپلای کنی.
اگه فاند هم نخوای با هر معدلی می تونی پذیرش بگیری توی اروپا.