UNDERGRADUATE Admission and Visa for USA

[AZ1]

راستی ایران تا معدل ۱۶، A حساب میشه. المپیاد هم چیز خیلی خوبی برای پذیرش هستش (بر خلاف نظر دوستمون)، چون اینو خیلی کشورها دارند. همینطور که mjfadaee گفت باید شرایطتونو توضیح بدین. حتما هم خودتون این کارو کنید هم مشاورتون. مثلا وقتی مشاورتون کارنامتونو میفرسته، این لینکم کنارش بده:
http://en.wikipedia.org/wiki/Academic_grading_in_Iran

[beelzebub]

دوستان با معدل ديبلم ١٨.٨٠ و تافل 90 بدون فاند كدوم دانشكاه و يا ايالت ساجست ميكنيد؟ SAT رو همامكانشو ندارم بدم

[mjfadaee]

دوستان با معدل ديبلم ١٨.٨٠ و تافل 90 بدون فاند كدوم دانشكاه و يا ايالت ساجست ميكنيد؟ SAT رو همامكانشو ندارم بدم

اولاً: PDF من رو کامل بخونید... جواب این سوالتون و بقیه ی سوالات احتمالیتون هم توشه... یه جاش هست که دانشگاه ها رو گروه گروه کردم. اونجا خیلی به دردتون میخوره...

دوماً: وضعیت سربازیتون و خروج از کشورتون رو مشخص کنید...

سوما: وضعیتتون خوبه.
به نظر من دانشگاه ایالتی برید به صرفه تره: حدوداً سالی 40 هزار تا (شهریه + سایر موارد) خرجتون میشه. دانشگاه های ایالتی خوب زیادن، مثلا چندتاشون: (نه همشون! بازم بگرد!)

Virginia Tech
California Polytechnic State University, San Luis Obispo
Pennsylvania State University, University Park
Ohio State University, Columbus
Florida State University
North Carolina State University, Raleigh
Michigan State University
California State Polytechnic University, Pomona
Arizona State University


درباره ی ایالت: بستگی به خودت داره! ولی ایالت و شهر رو درست انتخاب کن. خیلی مهمه! مخصوصاً برای کسایی که سنشون کمه، یکی از مهمترین فاکتورهاست.
california و ایالت های شمال شرق با اینکه هزینه ی زندگی توشون گرون تره (به نسبت) اما بیشتر بهت پیشنهادشون میکنم....

توی این لیستی که بهت دادم خودم Penn State - University Park رو بیشتر می پسندم.

البته یه معیار دیگه هم که شاید مهم نباشه، ولی به نظر من خیلی میتونه مهم باشه اینه که "دانشگاه مقصد علاوه بر اینکه خودش خوب باشه، به یه دانشگاه با rank خیلی بالا نزدیک باشه!"
مثلا همین California State Polytechnic University, Pomona به یه دانشگاه خصوصی خوب به اسم Pomona نزدیکه. (با ماشین کمتر از نیم ساعت فاصله دارن...)

چرا؟ چون اگه از دانشگاهت خوشت نیومد، بعد از حداقل 1 ترم یا 2 ترم (بستگی به قانون دانشگاه مقصد داره) میتونی transfer کنی به دانشگاه همسایه. البته میتونی به هر دانشگاهی که بخوای ترنسفر کنی، ولی دانشگاه های همسایه معمولاً برای همدیگه شناخته شده ترن و معمولاً واحدهاشون به همدیگه قابل تبدیله... ترنسفر کار آسونی نیست، ولی حداقل اونجا میتونی راحت SAT یا آزمون های مشابه رو بدی و در کل از راه های دیگه خودت رو نشون بدی و ترسفر کنی...


یه سری college finder توی pdfام معرفی کردم. استفاده ازشون سخت نیست... بذارشون کنار ranking و خیلی راحت انتخاب هات رو مرور کن...


دانشگاه های کانادا (همه ی ایالت ها یه جز ontario چون گرون تره) هم به صرفه هستن و هم پذیرش گرفتن توشون مثل آب خوردنه. (نه که راحت قبول بشیا! پروسه ی پذیرششون آسونه. essay و SAT اینا معمولاً ندارن... فقس کارنامه + TOEFL) حدوداً هم همین قدر خرج بر میدارن... حتماً اونا رو بررسی کن. حتی اگه کانادا انتخاب اولت نیست، بازم یکی - دو تا دونه اپلای کن. چون ممکنه آمریکا بهت ویزا نده. احتمالش هر چقدر هم کم باشه؛ ولی ممکنه....

درباره ی قبولی: قبول شدن توی این دانشگاه ها اصلاً سخت نیست... وضعیتت خوبه. به نظر من سعی کن دوباره تافل بدی و بکشیش بالای 100... خودت یکم بگردی میفهمی که تافل کم چقدر انتخاب هات رو محدود میکنه.
سعی کن SAT هم بدی. 1 - 1.5 میلیون تومن خرج سفر به ترکیه در مقابل هزینه هایی که میکنی هیچی نیست... با یه SAT خوب، احتمال بورسیه خیلی رو زیادی میکنی... حتی با SAT خوب دانشگاه ها خصوصی خوب Yale و Harvard رو هم توی تیررس خودت میاری... ولی بازم همون ایالتی ها یا خصوصی های که financial aid نمیدن رو بذار توی انتخاب های اصلیت...

موفق باشی...

[Jamaliali]

من نمیدونم چرا شما امروز پست هاتون اینقدر رادیکالی شدن! من یادمه این بحث رو باهاتون توی پ.خ. هم داشتم...
یعنی شما میگید المپیادی که توش از بین چندین هزار نفر، فقط نزدیک به 10 نفر توش طلا میشن، تاثیرش با گروه کتابخونی یکیه!!!!!!
یادمه که در جواب حرفتون این لینک سایت MIT رو بهتون نشون دادم:
http://mitadmissions.org/apply/prepare/enrichment

توی لینک به وضوح میاد میگه Science Olympiad. حالا شاید مدال کشوری به اندازه ی جهانی معتبر نباشه؛ ولی بی اعتبار کردنش در حد "عضو گروه محیط زیست بودن"!!!!!! واقعاً خیلی حرفه...
یا توی همین لینک میاد به وضوح میگه Science Competition، که ما توی ایران فقط خوارزمی و یکی دوتا دیگه رو داریم....

بعدشم که مقاله ی چاپ شده که اصلاً توی undergrad چیز رایجی نیست. مخصوصاً که کسی نیست که مسئول این کار باشه توی admission office؛ که بیاد و مقاله ی عملی شما رو از نظر علمی بسنجه... برای تاثیر دادن مقاله تون از نظر عملی توی پذیرش هم باید اینقدر پیگیر دانشگاه بشید تا مقاله تون رو بده به یه دپارتمانی چیزی، که تازه یه نفر بخونه نظر بده... که تقریباً هیچ دانشگاهی این کار رو نمیکنه...

ببینید: این "فقط" مقاله و رتبه های بین المللی نیستن که تاثیر مثبت دارن... دانشگاه های آمریکا؛ مخصوصاً دانشگاه های تاپ، خیلی خوب این قضیه رو میدونن که امکانات توی ایران به اندازه ی امکانات توی اونجا نیست، و همین که ببینن ما توی همین امکانات خودمون رو نشون میدیم، اصلا کم نیست. بعدشم، ما که لال نیستیم! میتونیم بهشون بگیم که همین المپیادی که ما توش طلا شدیم چقدر سرش رقابت بوده... یا این روباتی که ساختیم/ اختراعی که ثبت کردیم؛ به همین راحتی ها هم نبوده...

من قبلاً هم به شما گفتم که شما کار بزرگی کردید که توی این سن تونستید این همه پذیرش خوب بگیرید. اما این رو باید درک کنید که چون شما با معدل و SAT خوب پذیرش گرفتید؛ و مقام خاصی نداشتید؛ دلیل نمیشه که معیارهای دیگه اصلاً مهم نباشن...

در ضمن: برای گرفتن بورسیه های Scholarship (نه financial aid)... یعنی در قالب merit based و نه need based؛ یکی از مهمترین معیار ها همین کارها و مقام ها هستن... البته بگم که بورسیه های Scholarship در مقطع لیسانس معمولاً مقدار زیادی ندارند. مثلا همین دوستمون توی صفحه قبل 7000دلار گرفته... (نه اینکه بد باشه ها! خیلی هم خوبه! اونم واسه دانشگاه های ایالتی که بودجه ی زیادی واسه ی خارجی ها ندارن...)

اول این که تو کل دنیا سخت ترین پروسه المپیاد تو ایران هست. تو کشور های دیگه هر کس علاقه داشته باشه با شرکت تو یکی دو تا امتحان ساده میتونه بره تیم جهانی یعنی رقابت فقط تو ایران این قدر تنگاتنگ هست. پس تا زمانی که به دانشگاه کامل توضیح ندین که المپیاد قبول شدن یا خوارزمی چقدر تو ایران سخت هست براشون اهمیت زیادی نداره.
در ضمن این که میگین عضو بودن تو گروه محیط زیست بدرد نخور هست ، اتفاقا خیلی هم بدرد بخور هست و حتی از المپیاد بیشتر. چون تو مقطع لیسانس شما هر چقدر هم باهوش و نخبه باشید وقتی میرید دانشگاه با بقیه در یه سطح قرار میگیرید و یه درس رو میخونید. دانشگاه ها در مقطع لیسانس برای بورسیه دادن دنبال آدم های خاص هستن که واقعا پتانسیل دارند. این پتانسیل میتونه رتبه های بین المللی باشه و یا می تونه حس دوست داشتن محیط زیست باشه و یا هر کار منحصر به فرد دیگه.
مسئله نمره های بالا و مقالات بیشتر برای رده های کارشناسی ارشد و دکترا هست چون در این رده ها مهم درس خوندن هست و نه کشف پتانسیل. تو این مقاطع هست که دانشگاه به دنبال افراد با تحصیلات و علم بالا هست نه مقطع لیسانس.

[mjfadaee]

اول این که تو کل دنیا سخت ترین پروسه المپیاد تو ایران هست. تو کشور های دیگه هر کس علاقه داشته باشه با شرکت تو یکی دو تا امتحان ساده میتونه بره تیم جهانی یعنی رقابت فقط تو ایران این قدر تنگاتنگ هست. پس تا زمانی که به دانشگاه کامل توضیح ندین که المپیاد قبول شدن یا خوارزمی چقدر تو ایران سخت هست براشون اهمیت زیادی نداره.

در ضمن این که میگین عضو بودن تو گروه محیط زیست بدرد نخور هست ، اتفاقا خیلی هم بدرد بخور هست و حتی از المپیاد بیشتر. چون تو مقطع لیسانس شما هر چقدر هم باهوش و نخبه باشید وقتی میرید دانشگاه با بقیه در یه سطح قرار میگیرید و یه درس رو میخونید. دانشگاه ها در مقطع لیسانس برای بورسیه دادن دنبال آدم های خاص هستن که واقعا پتانسیل دارند. این پتانسیل میتونه رتبه های بین المللی باشه و یا می تونه حس دوست داشتن محیط زیست باشه و یا هر کار منحصر به فرد دیگه.

مسئله نمره های بالا و مقالات بیشتر برای رده های کارشناسی ارشد و دکترا هست چون در این رده ها مهم درس خوندن هست و نه کشف پتانسیل. تو این مقاطع هست که دانشگاه به دنبال افراد با تحصیلات و علم بالا هست نه مقطع لیسانس.

من نمیدونم شما چه شکلی اینقدر راحت درباره ی کل دنیا حرف میزنید و میگید ما سخت ترین المپیاد رو داریم! یعنی این همه گروه های اروپایی که اسمشون اول لیست توی طلاهاست، الکی طلا شدن.!!!
بعدشم منم که همین رو گفتم: گفتم که توضیح بدن به دانشگاه مقصد.

من هیچ وقت نگفتم، که عضویت توی گروه ها مختلف بده یا مهم نیست. اتفاقاً کارهای خیریه و بشر دوستانه در کنار لیست volunteer works قرار میگیرن و مهم هستن. همون طوری هم که گفتم: همه چیز مهمه. اما بعضی چیزا مهم تره و بعضی چیزها به طور خاص برای بعضی دانشگاه ها خیلی مهم تره...

درباره ی بقیه ی حرفتون هم نظرم رو قبلاً دادم. با اینکه با خیلی جاهاش مخالفم اما نظرتون کاملاً قابل احترامه.
این خود بچه هان که باید سبک سنگین کنن...

موفق باشید.

[Jamaliali]

من نمیدونم شما چه شکلی اینقدر راحت درباره ی کل دنیا حرف میزنید و میگید ما سخت ترین المپیاد رو داریم! یعنی این همه گروه های اروپایی که اسمشون اول لیست توی طلاهاست، الکی طلا شدن.!!!
بعدشم منم که همین رو گفتم: گفتم که توضیح بدن به دانشگاه مقصد.

من هیچ وقت نگفتم، که عضویت توی گروه ها مختلف بده یا مهم نیست. اتفاقاً کارهای خیریه و بشر دوستانه در کنار لیست volunteer works قرار میگیرن و مهم هستن. همون طوری هم که گفتم: همه چیز مهمه. اما بعضی چیزا مهم تره و بعضی چیزها به طور خاص برای بعضی دانشگاه ها خیلی مهم تره...

درباره ی بقیه ی حرفتون هم نظرم رو قبلاً دادم. با اینکه با خیلی جاهاش مخالفم اما نظرتون کاملاً قابل احترامه.
این خود بچه هان که باید سبک سنگین کنن...

موفق باشید.

تو کشور های خارجی و مخصوصا آمریکا تعداد بسیاری مسابقات المپیاد که توسط موسسه های مختلف برگزار میشه وجود داره و به همین خاطر شرکت کننده ها بینشون پخش میشن و رقابت به سختی ایران نمیشه. تو ایران فقط یک نوع المپیاد داریم که بسیاری شرکت کننده داره و خیلی رقابت توش زیاده. به همین خاطر من این حرف رو زدم.

من این ها رو میگم به خاطر این که نمی خوام افراد فقط صرفا به خاطر آمریکا رفتن برن اونجا درس بخونن. اگه واقعا بدون آمادگی برن آمریکا یا اروپا مخصوصا تو این سن پایین ممکنه اصلا موفق نشند و به هدف هاشون نرسند.خیلی ها بودند و هستند که از فوق لیسانس و دکترا میرند و بر میگردند و به کشور خدمت های زیادی می کنند. انتخاب بزرگی هست تو این مقطع ادامه تحصیل در خارج از کشور. نباید هر دانشگاه با هر رتبه ای رو انتخاب کرد. صرفا به خاطر این که بورسیه میده.

[mjfadaee]

تو کشور های خارجی و مخصوصا آمریکا تعداد بسیاری مسابقات المپیاد که توسط موسسه های مختلف برگزار میشه وجود داره و به همین خاطر شرکت کننده ها بینشون پخش میشن و رقابت به سختی ایران نمیشه. تو ایران فقط یک نوع المپیاد داریم که بسیاری شرکت کننده داره و خیلی رقابت توش زیاده. به همین خاطر من این حرف رو زدم.

من این ها رو میگم به خاطر این که نمی خوام افراد فقط صرفا به خاطر آمریکا رفتن برن اونجا درس بخونن. اگه واقعا بدون آمادگی برن آمریکا یا اروپا مخصوصا تو این سن پایین ممکنه اصلا موفق نشند و به هدف هاشون نرسند.خیلی ها بودند و هستند که از فوق لیسانس و دکترا میرند و بر میگردند و به کشور خدمت های زیادی می کنند. انتخاب بزرگی هست تو این مقطع ادامه تحصیل در خارج از کشور. نباید هر دانشگاه با هر رتبه ای رو انتخاب کرد. صرفا به خاطر این که بورسیه میده.

بله موافقم... المپیاد توی ایران خیلی وضعیت مناسبی نداره... ولی باور کنید، بچه های کشورهای دیگه خنگ نیستن به خدا. اونا هم مغز دارن. حالا شاید راحت تر اومده باشن بالا ولی خوب توی شرایط برابر بازم مدال میارن (کنار ایرانی ها...)

-----------------------


من هم نگرانی شما رو درک میکنم. راستش خود من هم وقتی که Apply A to Z رو کامل کردم و گذاشتم روی سایت، یه حسی شبیه به این بهم دست داد. من این راهنما رو واسه کسایی نوشتم که واقعاً هدف دارن یا به قول شما آمادگی رفتن رو دارن. برای کسایی که اگه بمونن توی ایران واقعاً میشه گفت که خیلی آیندشون خوب نخواهد بود؛ یا به اصطلاح حروم میشن... مطمئنم شما خودتون شبیه شون رو زیاد دیدین. من نمیخواستم این آدم ها صرفاً به خاطره اینکه نمیدونن چه شکلی میشه رفت آمریکا و اطلاعات ندارن، این فرصت یا در بدترین حالت انتخاب رو از دست بدن...
اما وقتی من فایل رو گذاشتم، فکرم به کسایی افتاد که واقعاً شرایط رفتن رو ندارن. یعنی نه واقعاً ادامه ی تحصیل براشون در اولویته و نه.... نمونشون رو هم زیاد دیدیم: بچه های 16 - 17 ساله ای که میخوان فقط به زور برن آمریکا. حالا یا به وسیله ی community college ای که نزدیک دایی شونه (!) یا به هر وسیله ی دیگه...
حالا هر چقدر بهشون بگو که سطح اکثر community collegeها از سطح دانشگاه آزاد خودمونم هم پایین تره. نباشه هم، واقعا نمی ارزه این همه خرج کنی که بری توش...

اما در هر صورت، این انتخابی که هر کسی خودش باید بکنه. نه اینکه ما بیایم با سخت جلوه دادن کار منصرفشون کنیم. (مثل همون حرفی که شما زدید: پایین 18 اصلاً شانسی نیست.) بهترین کار اینه که ما فقط صادقانه واقعیت رو بهشون بگن و فقط بهشون اطلاعات بدیم. نه آسون جلوه بدیمشون و نه سخت...

باور کنید، من خودم اینقدر پیغام خصوصی بچه هایی (یا حتی دانشجوهایی) رو جواب دادم که حتی 10% احتمال موفق شدن یا حتی قبول شدن توی دانشگاه های آمریکا/ کانادا رو ندارن... یا حتی باهاشون کلی تلفنی هم حرف زدم... اما هیچ وقت منصرفشون نکردم. یا بهشون نگفتم که چه کار کنن.. همیشه سعی کردم فقط بهشون اطلاعات بدم... مطمئنم که خودشون بعد از یه مدت توانایی خودشون رو با توانایی که در این مسیر لازمه مقایسه کردن و به نتیجه رسیدن...

این چیزی که شما میگید، ممکنه موفق نشن و... هم همینه. اکه واقعاً بدونن که چه چیزی در انتظارشونه و چقدر توانایی لازم دارن، مطمئن باشید که اگه نتونن نمیرن سراغش... بذارید راه بچه های ما هم (کسایی که میتونن) مثل بچه های هندی و چینی به دانشگاه های آمریکا باز بشه.

گذشته از همه ی این حرفا: توی این مدتی که من توی این پروسه بودم و اطلاعات جمع کردم، به یه حقیقت پی بردم. هر چقدر هم که میگذره بهش بیشتر ایمان پیدا میکنم: کشورهای غربی و مخصوصاً آمریکا و کاناد، "هیچ وقت الکی به کسی پول نمیدن." مطمئن باش هرچیزیشون که بی حساب و کتاب باشه (که معمولاً نیست!) پول دادن و بورسیه دادنشون (در هر قالبی: merit based - need based یا Scholarship - fellowship - financial aid- loan - award و... و...) بی حساب و کتاب نیست...

الان هم به شما میگم: شما نگران این نباشید که بچه ها بدون آمادگی، توی یه دانشگاهی قبول بشن و بورسیه بگیرن. چون اگه واقعاً آمادگیش رو نداشته باشن اصلاً اون دانشگاه قبولشون نمیکنه...
سعی کنید توی مسئله ی اغراق نکنید و قضیه رو همون طوری که هست به بچه ها بگید... بذارید اونا خودشون تصمیم بگیرن...

[beelzebub]

اولاً: PDF من رو کامل بخونید... جواب این سوالتون و بقیه ی سوالات احتمالیتون هم توشه... یه جاش هست که دانشگاه ها رو گروه گروه کردم. اونجا خیلی به دردتون میخوره...

دوماً: وضعیت سربازیتون و خروج از کشورتون رو مشخص کنید...

سوما: وضعیتتون خوبه.
به نظر من دانشگاه ایالتی برید به صرفه تره: حدوداً سالی 40 هزار تا (شهریه + سایر موارد) خرجتون میشه. دانشگاه های ایالتی خوب زیادن، مثلا چندتاشون: (نه همشون! بازم بگرد!)

Virginia Tech
California Polytechnic State University, San Luis Obispo
Pennsylvania State University, University Park
Ohio State University, Columbus
Florida State University
North Carolina State University, Raleigh
Michigan State University
California State Polytechnic University, Pomona
Arizona State University


درباره ی ایالت: بستگی به خودت داره! ولی ایالت و شهر رو درست انتخاب کن. خیلی مهمه! مخصوصاً برای کسایی که سنشون کمه، یکی از مهمترین فاکتورهاست.
california و ایالت های شمال شرق با اینکه هزینه ی زندگی توشون گرون تره (به نسبت) اما بیشتر بهت پیشنهادشون میکنم....

توی این لیستی که بهت دادم خودم Penn State - University Park رو بیشتر می پسندم.

البته یه معیار دیگه هم که شاید مهم نباشه، ولی به نظر من خیلی میتونه مهم باشه اینه که "دانشگاه مقصد علاوه بر اینکه خودش خوب باشه، به یه دانشگاه با rank خیلی بالا نزدیک باشه!"
مثلا همین California State Polytechnic University, Pomona به یه دانشگاه خصوصی خوب به اسم Pomona نزدیکه. (با ماشین کمتر از نیم ساعت فاصله دارن...)

چرا؟ چون اگه از دانشگاهت خوشت نیومد، بعد از حداقل 1 ترم یا 2 ترم (بستگی به قانون دانشگاه مقصد داره) میتونی transfer کنی به دانشگاه همسایه. البته میتونی به هر دانشگاهی که بخوای ترنسفر کنی، ولی دانشگاه های همسایه معمولاً برای همدیگه شناخته شده ترن و معمولاً واحدهاشون به همدیگه قابل تبدیله... ترنسفر کار آسونی نیست، ولی حداقل اونجا میتونی راحت SAT یا آزمون های مشابه رو بدی و در کل از راه های دیگه خودت رو نشون بدی و ترسفر کنی...


یه سری college finder توی pdfام معرفی کردم. استفاده ازشون سخت نیست... بذارشون کنار ranking و خیلی راحت انتخاب هات رو مرور کن...


دانشگاه های کانادا (همه ی ایالت ها یه جز ontario چون گرون تره) هم به صرفه هستن و هم پذیرش گرفتن توشون مثل آب خوردنه. (نه که راحت قبول بشیا! پروسه ی پذیرششون آسونه. essay و SAT اینا معمولاً ندارن... فقس کارنامه + TOEFL) حدوداً هم همین قدر خرج بر میدارن... حتماً اونا رو بررسی کن. حتی اگه کانادا انتخاب اولت نیست، بازم یکی - دو تا دونه اپلای کن. چون ممکنه آمریکا بهت ویزا نده. احتمالش هر چقدر هم کم باشه؛ ولی ممکنه....

درباره ی قبولی: قبول شدن توی این دانشگاه ها اصلاً سخت نیست... وضعیتت خوبه. به نظر من سعی کن دوباره تافل بدی و بکشیش بالای 100... خودت یکم بگردی میفهمی که تافل کم چقدر انتخاب هات رو محدود میکنه.
سعی کن SAT هم بدی. 1 - 1.5 میلیون تومن خرج سفر به ترکیه در مقابل هزینه هایی که میکنی هیچی نیست... با یه SAT خوب، احتمال بورسیه خیلی رو زیادی میکنی... حتی با SAT خوب دانشگاه ها خصوصی خوب Yale و Harvard رو هم توی تیررس خودت میاری... ولی بازم همون ایالتی ها یا خصوصی های که financial aid نمیدن رو بذار توی انتخاب های اصلیت...

موفق باشی...

دانلود كرده بودم و اعلام ميدارم با حرف نميتونم از زحمتت تشكر كنم.

مشكلي كه من دارم اينه كه امريكا كسي رو ندارم و ميخوام جايي باشه كه سريع بتونم اخت بشم و مشكل نداشته باشه. از نظر حرف زدن هم مشكل ندارم به قولي native حرف ميزنم :دي

مشكل سربازي هم ندارم خوشبختانه

در كل ميخوام كالج يا يوني اقدام كنم كه مطمعن بأشم(البته كه هيج وقت ١٠٠ درصد إمكان نداره) قبولم ميكنه

[mjfadaee]

دانلود كرده بودم و اعلام ميدارم با حرف نميتونم از زحمتت تشكر كنم.

مشكلي كه من دارم اينه كه امريكا كسي رو ندارم و ميخوام جايي باشه كه سريع بتونم اخت بشم و مشكل نداشته باشه. از نظر حرف زدن هم مشكل ندارم به قولي native حرف ميزنم :دي

مشكل سربازي هم ندارم خوشبختانه

در كل ميخوام كالج يا يوني اقدام كنم كه مطمعن بأشم(البته كه هيج وقت ١٠٠ درصد إمكان نداره) قبولم ميكنه

چه عالی! ببینید برای شما هدفتون رو بذارید دانشگاه های خصوصی ای که financial aid نمیدن به internationalها و دانشگاه های ایالتی. حالا مثلاً اگه 10 تا دانشگاه اپلای میکنید؛ 3 تاش رو سطح بالا اپلای کنید (مثلا Rank زیر 50)، 4 تاش رو هم سطح خودتون اپلای کنید (مثلا Rank بین 50 - 200)... 2 - 3 تاشون هم سطح پایین تر از خودتون. مثلا با admission rateای بیشتر از 50 - 60 درصد...

گفتم بهتون که وضعیتتون خوبه... مثلاً همون penn state که گفتم؛ با احتمال خیلی بالا قبولید... فقط کاش TOEFLتون رو بهتر میکردید. SAT هم بدید...

community college هم تا جایی که ممکنه اقدام نکنید. با اینکه community collegeها admission rate شون یا 100% یا خیلی بالاست؛ اما سطح عملیشون پایینه و احتمال ویزاتون هم میاد پایین...

-----

هر دانشگاهی که internationalهاش زیاد باشه، (بیشتر از 1000 تا یا مثلاً بیشتر از 10%). اخت شدن توش سخت نیست. چون دانشگاه کلی برنامه و orientation میذاره براتون...

[Jamaliali]

بله موافقم... المپیاد توی ایران خیلی وضعیت مناسبی نداره... ولی باور کنید، بچه های کشورهای دیگه خنگ نیستن به خدا. اونا هم مغز دارن. حالا شاید راحت تر اومده باشن بالا ولی خوب توی شرایط برابر بازم مدال میارن (کنار ایرانی ها...)

-----------------------


من هم نگرانی شما رو درک میکنم. راستش خود من هم وقتی که Apply A to Z رو کامل کردم و گذاشتم روی سایت، یه حسی شبیه به این بهم دست داد. من این راهنما رو واسه کسایی نوشتم که واقعاً هدف دارن یا به قول شما آمادگی رفتن رو دارن. برای کسایی که اگه بمونن توی ایران واقعاً میشه گفت که خیلی آیندشون خوب نخواهد بود؛ یا به اصطلاح حروم میشن... مطمئنم شما خودتون شبیه شون رو زیاد دیدین. من نمیخواستم این آدم ها صرفاً به خاطره اینکه نمیدونن چه شکلی میشه رفت آمریکا و اطلاعات ندارن، این فرصت یا در بدترین حالت انتخاب رو از دست بدن...
اما وقتی من فایل رو گذاشتم، فکرم به کسایی افتاد که واقعاً شرایط رفتن رو ندارن. یعنی نه واقعاً ادامه ی تحصیل براشون در اولویته و نه.... نمونشون رو هم زیاد دیدیم: بچه های 16 - 17 ساله ای که میخوان فقط به زور برن آمریکا. حالا یا به وسیله ی community college ای که نزدیک دایی شونه (!) یا به هر وسیله ی دیگه...
حالا هر چقدر بهشون بگو که سطح اکثر community collegeها از سطح دانشگاه آزاد خودمونم هم پایین تره. نباشه هم، واقعا نمی ارزه این همه خرج کنی که بری توش...

اما در هر صورت، این انتخابی که هر کسی خودش باید بکنه. نه اینکه ما بیایم با سخت جلوه دادن کار منصرفشون کنیم. (مثل همون حرفی که شما زدید: پایین 18 اصلاً شانسی نیست.) بهترین کار اینه که ما فقط صادقانه واقعیت رو بهشون بگن و فقط بهشون اطلاعات بدیم. نه آسون جلوه بدیمشون و نه سخت...

باور کنید، من خودم اینقدر پیغام خصوصی بچه هایی (یا حتی دانشجوهایی) رو جواب دادم که حتی 10% احتمال موفق شدن یا حتی قبول شدن توی دانشگاه های آمریکا/ کانادا رو ندارن... یا حتی باهاشون کلی تلفنی هم حرف زدم... اما هیچ وقت منصرفشون نکردم. یا بهشون نگفتم که چه کار کنن.. همیشه سعی کردم فقط بهشون اطلاعات بدم... مطمئنم که خودشون بعد از یه مدت توانایی خودشون رو با توانایی که در این مسیر لازمه مقایسه کردن و به نتیجه رسیدن...

این چیزی که شما میگید، ممکنه موفق نشن و... هم همینه. اکه واقعاً بدونن که چه چیزی در انتظارشونه و چقدر توانایی لازم دارن، مطمئن باشید که اگه نتونن نمیرن سراغش... بذارید راه بچه های ما هم (کسایی که میتونن) مثل بچه های هندی و چینی به دانشگاه های آمریکا باز بشه.

گذشته از همه ی این حرفا: توی این مدتی که من توی این پروسه بودم و اطلاعات جمع کردم، به یه حقیقت پی بردم. هر چقدر هم که میگذره بهش بیشتر ایمان پیدا میکنم: کشورهای غربی و مخصوصاً آمریکا و کاناد، "هیچ وقت الکی به کسی پول نمیدن." مطمئن باش هرچیزیشون که بی حساب و کتاب باشه (که معمولاً نیست!) پول دادن و بورسیه دادنشون (در هر قالبی: merit based - need based یا Scholarship - fellowship - financial aid- loan - award و... و...) بی حساب و کتاب نیست...

الان هم به شما میگم: شما نگران این نباشید که بچه ها بدون آمادگی، توی یه دانشگاهی قبول بشن و بورسیه بگیرن. چون اگه واقعاً آمادگیش رو نداشته باشن اصلاً اون دانشگاه قبولشون نمیکنه...
سعی کنید توی مسئله ی اغراق نکنید و قضیه رو همون طوری که هست به بچه ها بگید... بذارید اونا خودشون تصمیم بگیرن...

من هم دقیقا نظرم همین هست. (البته شاید سوء تفاهم باشه ولی فکر نمی کنم گفته باشم زیر 18 اصلا شانسی نیست!!! وگرنه من اینجا نه آدم فضاییم و نه چیزی!) اگر کسی واقعا لیاقت داشته باشه کارش جور میشه و می تونه خیلی راحت تو هر جای دنیا ادامه تحصیل بده. بورسیه گرفتن هم اصلا غیر ممکن نیست و اتفاقا تو مقطع لیسانس هر اتفاقی می تونه بیفته!
به نظر من پذیرش تو مقطع لیسانس اتفاقا خیلی راحت تر از مقطع فوق لیسانس هست به خصوص اگر بدون بورسیه باشه که تقریبا احتمال پذیرش صد در صد هست. به همین خاطر نمی خوام کسایی که پول دارن به هر نحوی بخوان برن آمریکا و به خصوص همون طور که شما گفتید مخصوصا community college. چون مطمئن هستم و نمونه هاش رو دیدم که پشیمون شدن این چنین افراد از تصمیمی که گرفتن. (مثلا بعضی ها رفتن دانشگاه هایی که مورد تایید وزارت علوم نیستن و بعد از یه عالمه تلاش و صرف هزینه مجبور شدن دوباره بیان و اینجا تو داشنگاه از صفر شروع به درس خوندن بکنند و عملا عمرشون به هدر رفته )

پس اگر تو تصمیمتون مصمم هستید و واقعا میخواین با انگیزه های والایی مثل خدمت به کشور و یا به هدف های برتر رسیدن ادامه تحصیل بدین راه برای شما ها باز هست و ما همگی میتونیم به هر نحوی که بتونیم شما رو راهنمایی کنیم.