سلام دوست عزیز
هدف من از این پست بیشتر این نکته از فرمایش شماست تا سوال اصلی و امیدوارم که دوستانی که تجربه مستقیم در رشته شما دارند همفکری کنند.
اکید می کنم بدون نوشتن مقاله چون برای من نوشتن مقاله، از اونجایی که این مقاله ها هیچ دردی رو برای کسی دوا نمی کنه (و صرفا با انگیزه اپلای نوشته میشن و انگیزه ای برای درمان چالش یا مسیله ای در جامعه در آن وجود نداره) خیلی برام کار بیهوده ای است و حاضر نیستم روش وقت بذارم.
از دید من مقاله هایی که در سطح ارشد نوشته میشوند را “ بیشتر ” باید به عنوان ازمون توانمندی دانشجو برای تفکر منسجم , احاطه بر بحثهای اصلی یک دیسیپلین خاص ، توان تفکر منطقی و ... دید تا واقعا پیشبرد یک ایده عمیق علمی آنطور که شما فرمودید به منظور درمان چالش
یا مسیله ای در جامعه.
مقاله با چنین کیفیتی حتی بین اساتید به نام یک رشته هم نسبت خیلی کمی به کل مقاله های علمی دارد. از دید من واقعیت این است که بین مقاله هایی که توسط بچه های ارشد نوشته میشود شاید یکی از500 تا یا حتی نسبت پایین تری چنین کیفیتی ممکن است داشته باشد.
بنابراین تصمیم به کار نکردن روی مقاله از دید من در واقع تصمیم به شرکت نکردن در یکی از مراحل یک ازمون چند مرحله ایست. و چنین تصمیمی احتمال پذیرش و به خصوص فاند را قویا کاهش میدهد.
به تجربه هم تفاوت معناداری به لحاظ سطح علمی و یادگیری عمیق بین فارغ التحصیلان مقاله دار با آنهایی است که مقاله ندارند و علت اصلی شرط مقاله داشتن برای دانشگاهها هم علم به این تفاوت است. بچه هایی که روی مقاله کار کرده اند در حوزه مربوط به ان دانش بسیار بهتری دارند ظرافتهای تحقیق ، چاله و چاههای پژوهش و مجموعه مهارتهای لازم برای کار فردی مستقل را خیلی بهتر میدانند، مهارت مدیریت کار در فشار را یاد گرفته اند و تجربه کرده اند و تا حد زیادی یادگیری آنها از مرز حفظ کردن که رسم عمده امتحانها در ایران است گذشته است. از این رو بااینکه میدانم مقاله همه توانمندیهای یک فرد را نشان نمیدهد ولی حتما محک مهمی است که اشتباه پذیرش دانشجوی نامستعد را کم میکنم و از این بابت اصرار اساتید و دانشگاهها از کاملا درک و توضیح است.
پایدار باشید
علاقه مندی ها (Bookmarks)