آلمان یا آمریکا

[mehdizad88]

من رو به حدود شش تا اسم توی فامیل صدا میزنن.
و خب عادیه. اگه یه روز یکی ازون اسم ها رو بذارم به جای اسم واقعیم، اصلا فرقی نداره برام.
ولی خب اسم تو باشه "قاسم" یا "عبدالحسین"، بیای خارج و بگی من ایرانی نیستم و ظاهرت رو کلا عوض کنی، انگلیسی رو با یک لهجه من دراوردی جدید که اصلا لهجه تو نیست حرف بزنی که فقط بگی ببین من خارجیم، و اسمتو بذاری "جان، جک، جو" و تند تند بگی آی رن فرام ای رن، و همه ش هم هم وطنات رو مسخره کنی فقط چون ایرانی هستن و از خودشون متنفر نیستن، اسم این ادم رو نباید گذاشت شجاع، این ادم یک سایکوپس کودن نارسیسیت با ای کیوی پایین هست که نمیفهمه اینقدر مشنگه.
و من این تغییر نام رو فقط بین ایرانیا دیدم و یکی دو تا کشور دیگه.
بعضی ایرانیا یه حس خاص نفرت از خود دارن و یک شخصیت سلف دیستراکتیو عجیب اگرسیو.
یعنی تو میخوای پیشرفت کنی قدم اول این نیست که بری همه ظاهرت رو زرد کنی و اسمتو عوض کنی که.
هزار تا کار باید انجام بدی که بری جلو.
کل مسیر موفقیت و پیشرفت از عوض کردن اسم رد نمیشه.
توی اقوام من تقریبا همه اسم های مستعار دارن. خب طرفو به اون اسم صدا میزنن. با اون اسم از میدل ایسترن به "وایت" تغییر نمیکنه هویت اون ادم و فامیلای من همزمان فراموشی نمیگیرن عین دوست بهروز پیرپکاچکی (پژمان بازغی) که میگفت من رفت خارج و زبان مادری فراموش کرد. بیل گیستم همینه. نیومده تمام ساختارهای بنیادینش رو تغییر بده که یهو از وایت به یه نژاد دیگه تبدیل کنه و بگه دیگه اسم امریکا رو جلوی من نیارید.
مقایسه ادمهای موفق با این جور خز و خیل های از همه چیز فراری عین مقایسه دموکراسی مطلق با دیکتاتوری مطلق هست (این قدر تفاوت زیاده) و بعدم گفتن اینکه من افتخار میکنم که اینها اینجورین.
نه من هیچ افتخاری بهشون نمیکنم. ادم خجالت میکشه تو امریکا دوست بهروز پیرپکاچکی رو میبینه که هر جا رفته کلی ماده قهوه ای ریخته و ازون استیت فرار کرده باز رفته یک استیت دیگه باز کلی گند زده الانم میگه کل مشکل من اینه که ایرانی هستم و اسمم عبدالحسین هست.
مگه توی ایران امیرمحمودها و عبدالحسین ها رو از صبح تا شب جک جان جو ویلیام بیل صدا میزنن؟
تهش به محمد میگن ممد.
یا به محمود میگن ممود.
من ندیدم حداقل که به عبدالحسین بگن hey brian i just wanted to discuss something with you.
من یک معلم زبان داشتم اسمش ابولافضل بود و میگفت من فهمیدم بزرگترین مشکلم اسممه. و یخوام برم خارج. پس منو فعلا الکس صدا بزنید تا که برم خارج و اسمموو رسمی تغییر بدم.
یه حالت هست طرف از اسمش نفرت داره (مثل اسم سنگ ساران که من دیدم طرف متنفره از اسمش) و اون ادم حق داره بره اسمش رو عوض کنه و به همه بگه عزیز من منوب ه این اسم صدا نزن.
ولی طرف 35 سال ابولفضل بوده از اسمشم متنفر نیست و خارجم برای هیچ کس مهم نیست چی صداش بزنن. میاد گیر میده تنها مشکل من اسممه.
در کل،
این قدر مشکل و بدبختی توی دنیای اکنون زیاده که ای کاش مشکل و مبحث فقط گیر دادن به اینهایی بود که اسماشونو عوض میکردن.
بعدم،
ادم تغییر نمیکنه.
انسان موجودی هست که تغییر نمیکنه مگه به طرز وحشتناک تراماتیز بشه و اون تراما ژنش رو میوتیت کنه.
ادمها تا سن زیر چهارده تا شانزده سالگی منعطفن.
این نظر منه.
شما میتونید مخالف باشید.
ضمنا عمو پورنگ اگه اسم مستعر داشته باشه برای بچه بهتره. برای شنونده.
باور کنید من بچه بودم برام ساده تر بود گفتن عمو پورنگ تا "عمو داریوش فرضیایی". عمو پورنگ وقتی میاد مصاحبه میگه به نام خدا اسم من داریوش فرضیاییه.
وقتی داره نقش بازی میکنه اسمش عمو پورنگه.
با این حساب پس هر جا کیت وینسلت و لیو دیکاپرو رو ببین باید بگن کشتی تایتانیکت کو؟!

من جسته گریخته این بحث رو دنبال می کردم و جالبه که از مقایسه آلمان و آمریکا و سویالیسم و کاپیتالیسم به اینجا رسید! حالا احتمالاً ادمین محترم عرض فضل ما رو پاک کنه چون بحث داره از عنوان اش دور میشه ولی چون در این زمینه تجربه شخصی دارم گفتم که دست و پا نشسته بپرم وسط بحث (امیدوارم اصطلاحی که استفاده کردم به جا بوده باشه!). من تا یه جایی با دوستمون dv1397 موافقم اما صحبت های chemistrymaste هم کاملاً نادرست نیست. نامگذاری فرزند در ایران (یا شاید در همه کشورها) تابع زمان، اتفاقات تاریخی، پیش زمینه فرهنگی خانواده، سطح مالی و خیلی مسائل دیگه بوده. مثلاً ببینید اسم دخترخانم ها از آزاده و مریم و طیبه و صدیقه (زمان جنگ) به سارا، سحر ، نیلوفر و بهار (دهه شصت و اوایل هفتاد) و بعد به شیما، ژیلا، آنیتا (دهه هفتاد) و بعدشم به کاملیا، کیانا، سارینا، آرشیدا (دهه هشتاد، نمی دونم چرا هرچی به ذهنم اومد تهش آ داشت!!) جهش کرده. من اوایل دهه نود دیگه خارج شدم از کشور دقیقاً در جریان نیستم سر این رشته به کجا رسیده) خب من فقط به اسم دخترخانم ها اشاره کردم و البته نام های مذهبی رو هم اصلاً ننوشتم ولی همون طور که عرض کردم به خاطر تغییرات فرهنگی و گسترش اینترنت و (ترند شدن!) خانواده هایی که خیلی سفت و سخت مذهبی نیستن دیگه واقعاً اسم های مذهبی برای بچه هاشون نمیذارن. حالاً تجربه شخصی خودم: من اسمم مِهدی است (به کسر م) و توی ایران خیلی مشکلی خاصی باهاش نداشتم. فقط گاهی که اسمم رو با فتحه صدا می کردن تصحیح می کردم که سوء تفاهم با جناب صاحب زمان نشه چون من ایشون نیستم! به هر روی، وقتی اومدم آمریکا دیدم که چقدر این موضوع به ظاهر پیش پا افتاده (به عقیده دوستمون) می تونه توی قضاوت دیگران تأثیر بذاره. خب اولاً که اینجا بیشتر (تقریباً بالای 98 درصد افراد) نمی تونن ه ساکن رو توی اسم های ایرانی (یا عربی) تلفظ کنن. بنابراین مهدی، بهروز، بهنام میشه مدی، بروز، بنام! مگر اینکه شما باهاشون کار کنید و هر دفعه بگید نه اینجوری نیست اونجوری تلفظ کن. که شاید اگه واقعاً براشون مهم باشه، مثلاً طرف همکار یا دوستتون باشه، خب سعی می کنه اونجوری که درسته تلفظ کنه (تضمینی نیست! مثه اینه که یه نروژی انتظار داشته باشه شما اسمش رو که آواهای خاص اون زبان رو داره درست تلفظ کنی!). اما وقتی شما میری توی یه جمع خودت رو معرفی می کنی یا طرف از پشت تلفن اسمت رو می خونه نمی تونی توقع داشته باشی که فلانی حالا بیا برات کلاس آموزش زبان فارسی بذارم اسم منو درست تلفظ کنی! اصلاً یه اسم مگه چقدر مهمه که کل زمان آشنایی و اصل مکالمه رو شما بخوای به این موضوع اختصاص بدی. تا اینجای کار به خودی خود این تلفظ نادرست اسم احساس بدی به آدم میده اما کاش فقط به همینجا ختم میشد. بعدش میرسه نوبت املاش. فور سام ریزن خیلی ها اسم من رو Medhi اسپل می کنن و علیرغم اینه طرف توی ایمیل یا فرم اسم درست منو می بینه ولی دیگه حال و حوصله نداره املا پنج تا حرف رو درست تایپ کنه (ناگفته نمونه همین دوست مون Chemistrymaste هم یک جا من رو Mahdi خطاب کردن!). خب این از تلفظ و املأ!
ازونجایی که امریکایی ها عاشق قوم عرب و همین طور ما ایرانی ها ( که از نظر بیشتر امریکایی ها همون عرب هستیم!!!) نیستن، شنیدن یه اسم عربی یا اسمی که آوای عربی براشون داره خوشایند نیست و موجب پیش داوری میشه. حتی با اینکه اسم من محمد یا اساما نیست! ولی بیشتر آمریکایی ها (یا حتی افراد اهل آمریکای جنوبی و آسیایی ها) با دیدن اسمم این حدس رو میزنن که طرف از میدل ایست هست و مسلمونه، دیگه ظاهرمون هم که داد می زنه و مزید بر علت میشه. یعنی بدون اینکه شما لب باز کنید یه سری تصویر غالباً منفی اومده توی ذهن طرف. من ازینکه آدم ها من رو برای چیزی که نیستم قضاوت می کنن اذیت میشم، حالا شما هی بیا بگو من دانشجوی دکتری تاپ 10 ام، مقاله و کتاب نوشتم، فیلان و بیسار کردم! طرف پیش زمینه ذهنش اینه که تو یه عربی و مسلمونی و با آمریکایی ها مشکل داری! گفتن اینکه ایرانی هستی شاید حتی قضیه رو بدترم می کنه چون دیگه نه تنها مسلمون و عرب (!) هستی بلکه پرچم آمریکا رو هم توی خیابون هاتون آتیش می زنید و توی کشورتون هم که زن ها چادر سیاه و روبنده می پوشن! اینجا واقعاً توی آمریکا از ایران هرچی می دونن مربوط به خبرهایی یه که توی مدیا ترند میشه که معمولاً یا بحث هسته ای یه، یا شاخ و شونه کشیدن برادران عرزشی و پرچم لگد کردن، یا دخالت ایران توی منطقه و ... هیچ وقت توی سی ان ان یا فاکس نیوز گزارش از گلاب گرفتن توی کاشان یا کالسکه سواری توی میدان نقش جهان اصفهان پخش نمی کنن! توی کتاب های درسی شون هم که فقط یه داستان کمیک استریپ به اسم "پرسپولیس" خوندن که قستمی از کتابی به همین نام از مرجان ساتراپی یه. اونم قصه بعد از انقلاب و آشوب توی کشور و سرگذشت بدبختی های نویسنده توی ایران و بعد از خروجش هست (گل کم بود به سبزه هم آراسته شد!). خب چه انتظاری میشه داشت که تصویر مثبتی بیاد توی ذهنشون؟؟ به قول یه دوستی می گفت خود ما ایرانی هم وقتی اسم آفریقا رو می شنویم، اولین تصویری که توی ذهنمون نقش می بنده گرسنگی، بدبختی، مریضی و فقره! حالا طرف از یه کشور آفریقایی بیاد به شما لکچر بده که کشور ما سه هزار سال قدمت داره و ما فلان تمدن رو داشتم و بهمان کردیم. بازم شما همون تصویر اولیه توی ذهنته چون توی سال ها حک شده و تغییرش هم مستلزم زمان و یه عالم کار تبلیغاتی اون کشور در مورد خودشه...
حالا در مورد اسم من، تغییر دادنش هم به این راحتی چیزی ازین تصویر منفی ای که در مورد کشور ایران و بگراند من وجود داره رو تغییر نمیده. من اون اوایل که اومده بودم خیلی زود این قضیه رو حس کرده بودم و گاهی خودم رو توی گروه ها به اسم مایک معرفی می کردم، بعد که طرف یه نگاه به قیافه مون می کرد و می فهمید از ایرانیم، می گفت "خب مایک که اسمت توی ایران نیست هست؟ اسم واقعیت چیه؟" حتی به نظرشون این مسخره میاد که تو اسم واقعیت رو نمیگی چون اینقدر می دونن که توی ایران اسم مایک نداریم (حالا اگه طرف ارمنی بود و اسمش مایک بود چی اصن؟؟) جالبه که این قضیه استثناهای خودش رو هم داره. مثلاً اگر طرف از چین باشه و اسم چیلیانگ باشه و خودش رو کریس معرفی کنه، علیرغم اینکه می دونن یارو لهجه داره و متولد چینه و اسمش هم کریس نیست اما چون با قطعیت بالا می دونن اسم چینی اش رو نمی تونن تلفظ کنن با کریس صدا کردن یارو مشکلی ندارن!
کلاً این بار منفی اسم عربی توی قضایای مختلف برای من تکرار شده. توی دیتینگ اپ ها وقتی اسم مهدی رو میذارم درصد مچ شدن میاد زیر 1 درصد، بعد وقتی یه اسم خارجی یا اصن یه اسم غیرعربی ایرانی میذارم، با همون عکس ها می بینم ملت باهام مچ میشن (البته شاید این نتیجه گیری درست نباشه چون به قولی correlation doesn't mean causation ولی خب بر اساس تکرار یه الگو یا inductive reasoning هم یه جوری راحته نتیجه گیری کنیم). بخوام جمع بندی کنم من خودم هنوز به این نتیجه نرسیدم که آیا واقعاً تغییر نام به یه اسم آمریکایی نتایج مثبت اش برام بیشتر خواهد بود یا منفی. از طرفی هم وقتی شما سی و چند سال به یه اسم خودت رو می شناسی و باهاش مشکلی نداشتی، تغییر اون اسم به یه اسم دیگه فارسی راحت نیست. برای من راحت تره که اسمم مایک یا شان یا رابرت باشه و خودم رو قانع کنم که خب من توی آمریکام و این لازمه مهاجرت بوده که اسمم این باشه (خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو؟) تا اینکه بخوام بگم من رو مهدی صدا نکنید من از امروز کوروش ام یا دارا ام! بعد ازون طرف با ایرانی ها که دوست میشی و آیدیت رو می بینن یا اسمت توی پروفایل یه سایت رو می خونن ازت می پرسن خب تو که اسمت مهدی بود چرا میگی کوروش! یعنی حتی خودمون هم هموطن های خومون رو قضاوت می کنیم که اگه اسمت فضل اله بود و کردیش نوید، این قابل قبوله ولی اگه اسمت مجید بود و کردیش بابک، این کار بی دلیل بوده! دیگه میشی سیخ دو سر سوز!