برای پناهندگی روی استرالیا حساب نکنید. کسانی که 6 سال پیش با قایق اومدند هنوز تو نارو تو کمپ هستند. اگر بتونید ویزا بگیرید به هر شکلی و وارد استرالیا بشید و سپس کیس پناهندگی بگیرید تا زمانی که کیس باز هست میتونید زندگی کنید ولی اگه کیستون تائید نشه شما هم باید تشریف ببرید نارو. اصلا ارزش ریسک نداره
من امریکا و اروپا زندگی کردم. (البته ما یک گروه همکلاسی از لیسانس بودیم ک باهمدیگر از لیسانس همکلاسی بودیم تا مقطع بالاتر ولی مسیرمون جدا شد وسط راه و یک سری از دوستام اروپا موندن).
تجربه من و همگروهی هام:
اروپا بخصوص جنوبش مثل ایتالیا و فرانسه اسپانیا اکثرا دید مثبت دارن یا دیدی ندارن به ایرانی.
تو اروپا اگرم دید منفی باشه باهات دوست میشن و باهات میگردن بیرون رفتن و ....
تو امریکا هم ک مشخصه هیچکی کاری نداری مگر یه مشت آشعال کله باشن و بیکار!!! من خودم دوست دختر امریکایی دارم. خیلی از دوستام هم ازدواج کردن. امریکایی ها با ایرانیها مو نمیزنن تو فرهنگ خانوادگی (حالا نه ۱۰۰ درصد ولی خیلی شبیه هم هستیم!).
ویزا شنگن، و باز بودن مرز بین چندین اقتصاد برتر جهان یعنی شما بیکار نمیمونی بعد از تحصیلت! با گرفتن مدرک از یکی از اعضای اتحادیه اروپا اجازه کار از سوید تا مالت تا جزایر فارو، ایسلند و آلمان و پرتغال ... رو داری. اقامت دایم هم معمولا ۴ سال طول میکشه. (اینم درسته تو خیلی از کشورها سالهای دکتری جزو اقامت نیست! ولی خوب کیه ک نخاد تو ایتالیا یا اسپانیا ۴ سال زندگی کنه؟؟ ولی خوب بره نروژ!؟ همه امریکایی ها و استرالیایی ها تو کف ایتالیا و اسپانیا (ایبزا) و سواحل گلگون فرانسه هستن)
حالا این بحث زبان یه چیز دیگه ست. مثلا تو فرانسه و اسپانیا ک اگر انگلیسی حرف بزنید خیلی مشتاق میشن ولی خوب برید جایی ک
پر از خوشگل و حرفه ای هستش،مثل اون بالا بالاها اروپا، تنها میشید یا باید با مامان بزرگا بپری
در مورد اقامت حرف درسته ولی تا موقعی ک کار هست اقامت چ ارتباطی داره!؟ شما سیتزن باش،وقتی کار نیست و بهت پول نمیدن برو انقدر زیر افتاب بشین تا بسوزی و سرطان بگیری!
در ضمن بیشتر میزان سرطان رو استرالیایی ها میگیرن!
در مورد امریکا هم نیاز به گفتن نداره بازار کارش.
من استرالیا نبودم. کانادا هم خیر.
سلام
من تازع عضو شدم. سربازی برگشتم چندماه دارم فکر میکنم تحصیلو دوباره ادامه بدم به جایی برسه و بعدم برم. ۲۳ سالمه. لیسانس رو تموم نکردم. دبیرستان ریاضی فیزیک خوندم. رشته ام تو دانشگاه یه رشته بدردنخور انسانی بود.
با خیلیا حرف زدم گفتن هرطور شده برو. ولی از دبیرستان عاشق این بودم اول از همه تحقیق و پژوهش کنم. برا همین دانشگاه انسانی زدم.
این ۶ ماه گذشته تحقیق خیلی کردم. نوت برداری، سرفصل ساختم.
به این رسیدم که جایی برم که با خلقیاتم یکی باشه. و علایقمو بتونم دنبال کنم.
بعد اینه که شدیدا دلتنگ خانواده دوستان و گذشته میشی.
گزینه ها رو که مرور کردم امریکا و مخصوصا تگزاس از نظر خلقیات و اب و هوا، فرهنگ، و بودن هموطنای زیاد بیشتر نظرمو جلب کرده.
وقتی به کشورایی که هنوز میشه مهاجرت کرد فکر میکنی، متوجه میشی که کلا بر خلاف همدیگه هستن. کانادا استرالیا المان امریکا بریتانیا. ادمای زیادی میشناسم از اشنا و فامیلا و دوستای قدیم که رفتن خارج که عموما اروپان و کشورای عربی. ولی دو سه تا بیشتر نیستن که باهاشتون سلام علیک دارم. به نظرم به همین علت نمیشه دیگه مثل سابق گفت که مهاجرت کن از کشور هرجا که شد. اروپا که کلی فرهنگ و زبان مختلف داره و مهاجرت هم تقریبا غیر ممکن. از کل اروپا شاید المان و بریتانیه فعلا باقی مونده که ادم برای مهاجرت بهش فکر کنه، ولی من اینا رو از لیست خط زدم.
یه امریکا و کانادا و استرالیا هم هست که قطعا امتیازهای بالا میخواد.
کیا بیشتر پشیمون شدن؟ یعنی چی نداشته یا چه انتظاراتی داشتید که براورده نشده و باعث پشیمونی شده؟
و تو این کشورا کدوم رشته مهندسی یا موقعیت شغلی بهتر از همه هست و برا مهاجرت اسونتره؟
مثلا عمران بهم گفتن دوباره باید امتحان بدی. یکسالی هم طول میکشه اماده بشی برا امتحانش
ausbildung in Germany is the best option for Your don't exaggerated
علاقه مندی ها (Bookmarks)