بحث جالبی رو پیش کشیدید که خوبه یک کمی بازش کنیم. نکته همین جاست که چرا باید تغییر نام یک موضوع غیرتی و فرهنگی تلقی بشه که تغییرش عقب نشینی و از موضوع کوتاه اومدن بحساب بیاد. یک اسم نه علامت شخصیت بنده و شماست نه فرهنگ و نه دانش و انسانیتمون.
سادی کارنو فیزیکدان بزرگ فرانسوی در قرن نوزدهم اسمش رو پدرش از اسم سعدی انتخاب کرده بود. آیا کسی میتونست بهش بگه تو اسمت فرانسوی نیست و ایرانیه پس فرهنگتو از دست دادی؟
دیک دیویس که استاد فرهنگ و زبان فارسی دانشگاه اوهایو امریکاست مترجم شاهنامه، رباعیات خیام، دیوان عطار نیشابوری و حتی کتاب دائی جان ناپلئون به زبان انگلیسی است (که این آخری را من خودم خوانده ام و استادی مترجم در ترجمه عبارات کتاب باورنکردنی است). قرابت و آشنایی ایشان با فرهنگ ایرانی از میلیونها ایرانی با نامهای اصیل و غیر اصیل ایرانی بیشتر است ولو اینکه اسمش "دیک" باشد و نه "سیاوش"!
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AF%...88%DB%8C%D8%B3
نظر شخصی بنده اینه که از نظر منطقی خیلی ساده تر و عملی تر است که اگر قصد زندگی دائم در خارج را داریم و اسممان نامانوس است خودمان آن را به اسم مانوس جامعه مقصد تغییر بدهیم، تا اینکه انتظار داشته باشیم میلیونها نفر دیگر یادش بگیرند! قانون وعرفی در این مورد وجود ندارد که ما را مجبور کند ولی وقتی را که صرف اسپل کردن و توضیح دادن اسممان هر روز میکنیم را میشود به هزار روش بهتر صرف کرد ضمن اینکه مسائل ذاتی دیگر قضیه مثل stereotyping و غیره رو هم کاهش میدهد.
اسم شما صرفا یک اسم است. عوض کردنش عقب نشینی از چیزی نیست. convenience است و نزدیکی بیشتر با جامعه مقصد.
پاسخ : تغيير نام در امريكا
پاسخ با نقل قول
نوشته اصلی توسط ghlobe
فقط نکته جالبش اینه که چقد سخته براشون شه Shah گفتن، هر بار اینطوری تو سختی میفتن و می گن به اندازه یک ویزای مولتی پل، فیض می برم 
(just kidding)
علاقه مندی ها (Bookmarks)